Dzieła malarstwa renesansowego ukazujące kobiece piękno… Sztuka renesansu narodziła się po 1400 roku we Włoszech. Była postrzegana przez artystów i teoretyków sztuki nie tylko jako odrodzenie koncepcji antyku, lecz jako początek sztuki nowożytnej. Sztuka jest tylko częścią tego zjawiska, obejmującego nową postawę wobec rzeczywistości, nowy sposób naukowego myślenia, który przezwyciężył ducha rzekomo „ciemnego” średniowiecza.

Charakterystyka renesansu Występujący po średniowieczu renesans, był epoką, w której na plan pierwszy wysunięto człowieka i wszystko, co się z nim wiązało. Sławiąc człowieczeństwo oraz piękno widzialnego świata, odchodzono od duchowego podejścia do sztuki, co było - jak pamiętamy - charakterystyczną cechą poprzedniej epoki. W związku z tym zaczęto się także bardziej interesować kobietami, które wówczas nazywano białogłowami lub niewiastami (określenie "kobieta" było uznawane za obraźliwe). Traktowano je nie tylko jako przedmiot westchnień i miłości zmysłowej, ale także jako symbol niezwykłej harmonii piękna i cnoty. Literatura i sztuka tego okresu wykształciła pewien ideał urody niewieściej. Oglądając renesansowe arcydzieła malarskie, łatwo zauważyć, że charakteryzował się on przede wszystkim: zaokrąglonymi rysami twarzy, w której umiejscowione były duże oczy, kształtem przypominające migdał, oraz wąskie usteczka i szczupłe policzki.

Znani twórcy renesansu Sandro Botticelli, którego malarstwo, dzięki precyzyjnej linii, bogatej kolorystyce i subtelnemu modelunkowi postaci, wyróżniało się charakterem spośród innych. Jego „Pokłon trzech króli” jest jednym z tych obrazów, na których uwiecznione zostały postaci mecenasów artysty. Pyszni i zadufani w sobie, w zastanawiający sposób kontrastują z postaciami świętej rodziny. Inne jego obrazy np. ”Wiosna” („Primavera”) i „Narodziny Wenus”, reprezentują inną stronę sztuki renesansowej – umiłowanie mitologii i zainteresowanie filozofią mistyczną.

Leonardo da Vinci- ten ekscentryczny, wszechstronnie uzdolniony człowiek pozostawił po sobie zaledwie garść obrazów, spędzając w Rzymie stosunkowo mało czasu. Niemniej jednak jego „Mona Liza” oraz „Madonna w grocie skalnej” stanowią kwintesencję klasycznego ideału – są rzeczywiste i tajemnicze zarazem…

Michał Anioł podobnie jak Leonardo pochodził z Florencji Michał Anioł podobnie jak Leonardo pochodził z Florencji. Był genialnym rzeźbiarzem i malarzem, który cztery lata swojego życia spędził pokrywając sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej scenami przedstawiającymi historię biblijną, od „Stworzenia” począwszy.

Malarstwo Rafaela w najczystszy sposób oddawało ducha antyku – cechowało się ono spokojem i harmonią, nawet jeżeli przedstawiało sceny dynamiczne. Jego obrazy „Madonny” ludzkie i czułe, chociaż bardzo czyste i wyidealizowane, rozpoczęły tradycję, która miała trwać wieki. Do jego najsłynniejszych dzieł zaliczają się freski w stanach (apartamentach papieskich), papieskich wśród nich „Szkoła ateńska”, najbardziej klasyczne w duchu dzieło dojrzałego renesansu.

Tycjan, właściwie Tiziano Vecelli lub Vecellio (ur. ok Tycjan, właściwie Tiziano Vecelli lub Vecellio (ur. ok. 1488-1490 w Pieve di Cadore zm. 27 sierpnia 1576 w Wenecji) –włoski malarz, czołowy przedstawiciel szkoły weneckiej włoskiego malarstwa renesansowego. Uczeń Giovanniego Belliniego oraz Giorgione. Od imienia artysty wywodzi się słowo tycjanowski używane na określenie koloru rudopomarańczowego, często przezeń wykorzystywanego w obrazach.

Obrazy renesansowych artystów Mona Lisa Mona Lisa (wł.i hiszp.: La Gioconda; fr.: La Joconde) - obraz olejny namalowany na drewnie topoli o wymiarach 77 cm x 53 cm przez sławnego malarza włoskiego renesansu, Leonarda da Vinci. Obraz powstał w początkach XVI wieku (ok. 1503 - 1505), a obecnie znajduje się w paryskim Luwrze, będąc własnością rządu Francji. "Mona Lisa" jest obrazem charakteryzującym się raczej ciemnymi i chłodnymi barwami. Dominuje w nim zieleń i to zarówno w szacie samej Mony, jak i w znajdującym się za nią lesie. Kompozycja jest zdecydowanie statyczna, lecz otwarta.

Narodziny Wenus Narodziny Wenus - obraz włoskiego malarza renesansowego Sandro Botticellego. Data powstania dzieła jest niepewna. Istnieją koncepcje, iż powstało w tym samym roku co Wiosna (1478) lub też w latach 1484–1486. Podobnie jak wspomniana Wiosna znajdowała się i była zlecona jako obraz do willi di Castello przez Lorenza di Pierfrancesco de’ Medici z rodu Medyceuszy. Tematyka obrazu zaczerpnięta została z hymnów homeryckich lub z wierszy Poliziana (Stanze), bądź też nawiązuje do filozofii neoplatońskiej. Metaforyczne powiązanie postaci nimfy - Chloris - i Wiosny zielonymi gałązkami, może świadczyć o nawiązaniu do fragmentów dzieł Owidiusza- Przemiany - (w których to Wiosna naradza się z Chloris). Dzieło należy do tematyki mitologicznej w twórczości Botticellego obok Primavery, Minerwy z centaurem czy Marsa i Wenus.

Wenus i Mars Wenus i Mars – jeden z nielicznych obrazów mitologicznych włoskiego malarza szkoły florenckiej Sandra Botticellego. Obraz Wenus i Mars został namalowany w 1485 roku. W 1869 roku znalazł się w kolekcji Aleksandra Berkera, który dzieło wypożyczył do South Kensington Museum (obecnie Muzeum Victorii i Alberta) Obraz przedstawia boginię miłości Wenus i boga wojny Marsa po akcie miłosnym. Bóg wyczerpany miłością zapada w drzemkę, a satyrzy zabawiają się jego zbroją. Obraz został namalowany prawdopodobnie w celu przyozdobienia komnaty ślubnej. Malarz przedstawił Wenus w szacie ze swojej epoki. Również jej uczesanie, biżuteria i zbroja Marsa pochodzą z czasów, w których żył. Erotyczny wydźwięk sceny wzmacniają twarze satyrów w wyraźnie lubieżnych grymasach.

Dama z jednorożcem Dama z jednorożcem (wł.Ritratto di dama con liocorno) –renesansowy portret olejny na desce, przedstawiający młodą kobietę trzymającą jednorożca, przechowywany w Galerii Borghese w Rzymie. W sporządzonym w 1760spisie inwentarza Galerii autorstwo obrazu przypisywane było Pietrowi Peruginowi, a sam obraz przedstawiać miał Katarzynę z Aleksandrii. Po przeprowadzonej w 1935 renowacji pod prawą ręką damy widoczny stał się jednorożec, a najbardziej prawdopodobnym twórcą obrazu okazał się Rafael(1483–1520), który namalować miał go w roku 1505 lub 1506.

Dama z gronostajem Dama z gronostajem (zwana powszechnie Damą z łasiczką) – obraz stworzony w latach ok. 1483-90 przez włoskiego artystę renesansowego Leonarda da Vinci w Mediolanie. Portret został wykonany w technice olejnej, z użyciem tempery, na desce orzechowej o wymiarach 54,7 na 40,3 cm. Przedstawia Cecylię Gallerani, kochankę księcia Ludovico Sforzy. Znajduje się w zbiorach Muzeum Czartoryskich w Krakowie. Jest jednym z najcenniejszych obrazów w muzealiach polskich i jedynym dziełem Leonarda da Vinci w Polsce.

Madonna Sykstyńska Madonna Sykstyńska – obraz Rafaela Santi. Datowany na lata 1513-1514. Obraz znajduje się w Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie. Główną treść obrazu tworzy tytułowa Matka Boża z Dzieciątkiem, wraz z adorującymi ich papieżem Juliuszem II ukazanym tutaj jako Św. Sykstus, oraz Św. Barbarą.

Wenus z Urbino Wenus z Urbino – malowidło (akt kobiecy) pędzla włoskiego malarza Tycjana z 1538 roku. Uważany za jeden z najważniejszych dzieł malarstwa europejskiego. Obraz został namalowany dla Guidobaldo della Rovere, przyszłego księcia Urbino. W 1631 płótno przeszło na własność Medyceuszy, a w roku 1736 trafiło ostatecznie do florenckiej Galerii Uffizi. Dzieło przedstawia akt młodej kobiety w bogatym wnętrzu. Kobieta lewą dłonią zakrywa łono, w prawej zaś trzyma bukiecik róż, spoglądając prosto na widza. Zajmowaną przez nią przestrzeń częściowo oddziela od przyległego pokoju kotara. Tycjan z pewnością nawiązuje do „Śpiącej Wenus” Giorgione– dzieła, do którego sam wniósł wkład.

Sandro Botticelli- Portret Simonetty Vespucci Giorgione- Śpiąca Wenus Rafael Santi- Madonna ze szczygłem

Prezentację przygotowały: Aleksandra Kowalczyk Natalia Jankowicz Kl Prezentację przygotowały: Aleksandra Kowalczyk Natalia Jankowicz Kl. I LO