UBÓSTWO DZIECI W INDIACH

Indie to ogromny kraj. Ich powierzchnia wynosi 3 mln 287 tys Indie to ogromny kraj. Ich powierzchnia wynosi 3 mln 287 tys. 600 km², co stawia je na 7 miejscu na świecie pod względem wielkości powierzchni.  Pod względem liczby ludności Indie to drugie, tuż po Chinach państwo na świecie. Żyje w nim ponad miliard mieszkańców, czyli znacznie więcej niż we wszystkich krajach Europy. 

Szybkie tempo rozwoju gospodarczego Indii ciągnie za sobą ogrom problemów gnębiących ten kraj. Miliard ludzi reprezentują tu liczne języki, religie i grupy etniczne, co ma wpływ na rodzące się konflikty. Pomimo znacznych osiągnięć są jednym z najbiedniejszych krajów świata, gdzie połowa ludzi jest niepiśmienna, choroby zbierają żniwo, a rosnąca populacja zagraża rozwojowi postępu.

Indie są krajem kontrastów. Dotyka to także gospodarki tego kraju Indie są krajem kontrastów. Dotyka to także gospodarki tego kraju. Prowadzi się tam zaawansowane badania w dziedzinach takich jak kosmonautyka, medycyna, czy energetyka, ale 60% indyjskiego społeczeństwa utrzymuje się z rolnictwa, co świadczy raczej o ogólnie niskim poziomie rozwoju tego kraju. Indyjskie rolnictwo jest zacofane i odznacza się niską produktywnością.

Wszystkie szkoły, włącznie z podstawówkami są płatne Wszystkie szkoły, włącznie z podstawówkami są płatne. Posłanie siedmiolatka do najtańszej państwowej podstawówki kosztuje ok. 100-300 rupii miesięcznie (6,5 – 20 zł). Poziom nauczania w tych szkołach jest tak fatalny, że dzieci nikt nie kontroluje. O ile chodzą do państwowej szkoły, to niemal niczego się tam nie uczą. Za posłanie dziecka do szkoły prywatnej trzeba zapłacić 2000 – 5000 rupii miesięcznie (130 – 325 zł). Do tego dochodzi jeszcze koszt mundurków i podręczników. W Indiach jest ponad 70 mln dzieci, które w ogóle nie chodzą do szkoły. W całym kraju aż 1/3 mężczyzn i niemal połowa kobiet nie umie czytać ani pisać.

Indie zajmują drugie miejsce pod względem przymusowej pracy dzieci Indie zajmują drugie miejsce pod względem przymusowej pracy dzieci. Czynnikami zmuszającymi ich do pracy jest ubóstwo. Pracują one po dwanaście godzin dziennie. Miliony dzieci wykorzystuje się do pracy przy produkcji dywanów, transporcie, wykopach. W fabrykach hinduskich szat lub sari można zobaczyć maszyny dostosowane do wzrostu małych dzieci. Pomimo, że w 1986r. praca dzieci została w Indiach zakazana, nadal widać je w przędzalniach, fabrykach dywanów czy papierosów.

Kolejną kategorią, która przybiera praca dzieci jest udział w wojnach Kolejną kategorią, która przybiera praca dzieci jest udział w wojnach. Dzieci zaciągają się do wojska z powodu ubóstwa, głodu bądź są do tego zmuszane. Walczą one razem z dorosłymi zabijając niewinnych ludzi. Brutalnie odbiera się im dzieciństwo, a zabawy zastępuje walką zbrojną. Jak informują nas statystyki w ciągu ostatnich dziesięciu latach ofiarami konfliktów zbrojnych padło około 2 milionów dzieci. Narażone są one również na śmierć i okaleczenia spowodowane nie tylko walką z ludźmi lecz również przez miny.

Rocznie w Indiach 400 tysięcy narodzonych dzieci w ciągu swoich pierwszych 24 godzin życia umiera. Według statystyk oznacza to, że 20% światowej śmiertelności niemowląt przypada właśnie na ten kraj. W sumie co roku umierają 2 miliony dzieci poniżej piątego roku życia. Głównymi przyczynami zgonów są zapalenia płuc, malaria czy HIV. 28% dzieci umiera z powodu złych warunków sanitarnych i złej jakości wody pitnej. Większości zgonów dzieci młodszych niż 28 dni można zapobiegać, ponieważ ich przyczyny, takie jak infekcje, można leczyć, co nie jest drogie.

Na Indie przypada jedna trzecia wszystkich niedożywionych dzieci Na Indie przypada jedna trzecia wszystkich niedożywionych dzieci. 46% indyjskich dzieci waży zbyt mało jak na swój wiek. Działająca na całym świecie organizacja humanitarna Save The Children powstała w 1919 roku przyczyniła się do powstania i przyjęcia przez ONZ Konwencji o Prawach Dziecka. W rozpoczęciu kampanii w Indiach wzięły udział dwie znane indyjskie aktorki: Shabana Azmi i Priyanka Chopra. Obie spotkały się z matkami, które straciły ostatnio swoje dzieci. „-To tragiczne, że umierają aż 2 miliony dzieci rocznie; oznacza to, że co 15 sekund umiera dziecko.”

„Ubóstwo to głód, brak schronienia, niemożność kontaktu z lekarzem w razie choroby...

Ubóstwo jest niemożliwością uczęszczania do szkoły, niewiedzą jak czytać, jak prawidłowo się wysławiać…

Jest to też brak pracy, obawa o przyszłość, życie z dnia na dzień...

Ubóstwo powoduje śmierć dziecka wskutek choroby, spowodowanej zanieczyszczeniem wody…

Ubóstwo to wreszcie utrata zaufania we własne siły, brak możliwości zaprezentowania siebie oraz wolności wyboru.”

Indie są krajem gdzie w dużych miastach świetnie rozwijają się dzielnice przemysłowe, nowoczesne centra medyczne, jak i najnowsze osiągnięcia techniki. Pozostała część kraju jest głęboko zacofana. W najbardziej zaludnionym stanie Indii, Uttar Pradesh, w którym mieszka ok. 199,6 milionów ludzi, 59 milionów żyje poniżej granicy ubóstwa, czyli za mniej niż pół dolara dziennie.

Niektórzy mający prace zarabiają 100 rupii dziennie (6,5zł), pozwala im to na utrzymanie kilkuosobowej rodziny. Na obszarach rolniczych nadal obowiązują stare obyczaje kulturowe i dyskryminacja kastowa. W takich rejonach dzieci muszą mierzyć się z trudnymi wyzwaniami. Już jako kilkuletnie dzieci oddają się w ręce handlarzy nie mogąc znieść głodu.

824 mln ludzi na świecie jest niedożywionych 824 mln ludzi na świecie jest niedożywionych. Indie zajmują pierwsze miejsce z liczbą 204 mln. Głód jest stanem długotrwałego braku pożywienia. Pojawia się on nawet wówczas, gdy wokoło jest pod dostatkiem żywności. Od czasu odzyskania niepodległości w 1947r. demokratycznych Indii nigdy nie dosięgła większa plaga głodu. Niemniej, w 1997 roku poniżej linii ubóstwa żyło 29,9%, czyli tyle, ile wynosi średnia świata.

Na przestrzeni lat 1989-94 poniżej linii ubóstwa 1$ dziennie znajdowało się ponad 52% społeczeństwa indyjskiego. Komisja Planowania Indii definiuje linię ubóstwa jako miesięczne wydatki 49 rupii na osobę z terenów wiejskich oraz 57 rupii z miejskich. Środki te oprócz ubrania i transportu mają pokryć dzienne zapotrzebowanie na 2400 kalorii dla osób mieszkających na wsi i 2100 w mieście. Ludzie nie przyjmujący określonych norm kalorii, spadają poniżej linii ubóstwa.