Dobro

Dobro - pojęcie abstrakcyjne będące przeciwieństwem zła Dobro - pojęcie abstrakcyjne będące przeciwieństwem zła. Jest elementarnym pojęciem moralnym, określającym pozytywną wartość wszelkich czynów i zachowań, którym zajmuje się dział filozofii zwany etyką. Pojęcie to jest analizowane także przez psychologię, socjologię, ekonomię i inne nauki społeczne.

Gdy Bóg ogranicza się, rodzi się dobro na świecie. Dobro jest podstawą życia. Dobro jest gruntem życia i zarazem jego pokarmem. Tylko dobro może podtrzymywać życie, tylko dobro może go dokarmiać. Miłość rodzi dobro. Gdy Bóg ogranicza się, rodzi się dobro na świecie. Gdy człowiek ogranicza się, rodzi się zło, zaś gdy uwalnia się od ograniczeń, pojawia się dobro. Innymi słowy: gdy w duszy człowieka narodzi się wielkie pragnienie służenia Bogu, wtedy pojawiają się warunki dla dobra. Człowiek powinien być dobry, ponieważ dobro jest podstawą życia. Bez dobra życie człowieka pozbawione jest swej podstawy. Człowiek chce zbudować dobro w sobie. Dobra jednak nie można zbudować, ono się rodzi. Ono istnieje (włożone jest) od początku w każdym człowieku, który powinien tylko uświadomić sobie jego obecność i wyrazić je.

Za dobrem i złem stoi wielka rozumność, która korzysta ze wszystkiego. Jeśli człowiek nie czyni dobra, rodzi się zło. Zło, które jest obecne na świecie, jest niewykorzystanym dobrem w przeszłości. Za dobrem i złem stoi wielka rozumność, która korzysta ze wszystkiego. Zło pochodzi z pewnego nieustalonego porządku. Jest ono światem samowoli. Człowiek nie musi walczyć ze złem. Musi go tylko unikać. Nie musi walczyć ze złem, lecz złu przeciwstawiać dobro. Zło i dobro w żywej przyrodzie są siłami, którymi operuje ona w jednakowym stopniu. Gdy zło jest wewnątrz i uzyskuje przewagę, a dobro jest na zewnątrz, wtedy zło panuje na Ziemi. Innymi słowy „piekło” panuje na Ziemi.

„Niebo” to miejsce, gdzie dobro jest wewnątrz i na zewnątrz. Gdy jednak dobro jest wewnątrz i przeważa, a zło jest na zewnątrz, wtedy „niebo” rządzi i dobro króluje. „Niebo” to miejsce, gdzie dobro jest wewnątrz i na zewnątrz. A życie człowieka to „miejsce”, gdzie czasami wewnątrz jest dobro, a na zewnątrz zło, czasami - na odwrót. Każdy człowiek zgodnie z życiem, które wiedzie, znajduje się albo na biegunie dobra, albo na biegunie zła. Dobrzy ludzie na świecie są prawdziwie silnymi ludźmi.

Jednak dążenie ku dobru nigdy nie może się zatrzymać. Proces dobra jest wieczny. Dobro i zło - to wyższość i niższość na świecie. Zło to możliwie najsłabsze wibracje dobra. Oto dlatego dobro jest ceną rozumności, a zło - ceną tego, co bezrozumne. Obecność dobra wzmacnia uzdolnienia, przy udziale zła słabną one i ciemnieją. Dobro podnosi wartości świadomości człowieka, Zło je obniża. Dobro zaczyna się od znikomych, małych rzeczy. Ale one stale rosną, powiększają się, mnożą, organizują się i łączą w całość. Zło zawsze jest przyczyną rozpadu, rozłączenia.

Wiersze..

Wierzę w dobro człowieka, jak wierzę w przyjście wiosny stąd myśli mych pośpiechem chwytam promień radosny. Cicho głaszczę obłoki przędę nitki ze słońca oddycham stokrotkami, by przetrwać do dnia końca... Nocą tęczę rozciągam od brzegu do brzegu snu, gdy świt otworzy oczy z ulgą napiszę znów tu... ...że wierzę w dobro człowieka...

"Dobro i zło" Pan Bóg nauczył mnie jak się kocha, Nauczył mnie jak miłować świat, Pokazał którędy jest droga, By w ramie iść, z bratem brat. Lecz i szatan ma swoje dzieła, Dzieła tak złe, że aż doskonałe, Wielkie w swej potędze niszczenia. Niszczące w mig istnienia całe. Zło jest w kobiecie co zdradza, W mężczyźnie co ją rani, W dziecku co ojcu przeszkadza, W ojcu co dziecko za to gani. Patrzysz w błękitne niebo, Myślisz, że piękne i dobre, A wiesz, że to czasami piekło? Dla wielu stało się grobem. Ten ogień co Cię rozgrzewa teraz, Wiesz ilu już zabił i spalił? Ten wiatr gdy upał doskwiera, Ilu już domów i żyć obalił? W każdym z nas dobro i zło, Dwa podstawowe pierwiastki, Czy zwycięży piękne dobro, Czy to zła wygranej namiastki?

‘Kropelka dobroci’ Podarować chcesz kropelkę dobroci bardzo łatwe a wystarczy tylko widzieć w sobie lepszego człowieka i wiara że się potrafi odnajdywać w oczach innych szczęście a teraz popatrz w moje oczy i podaruj mi kropelkę dobroci

‘Dobroć ‘ Dobroć, dobrocią dobrotliwa Ciągle jej szukamy, gdzież ona się ukrywa? Znalazłam ją, i wiecie gdzie mieszka?- wśród zwykłych ludzi. Trzeba ją tylko z marazmu obudzić. Dać jej do ręki bochenek chleba Niech go rozdaje, tam gdzie go potrzeba. Do tego dodać dzban źródlanej wody. Dla ust spragnionych i dla ochłody. Wstąpcie przyjaciele do jej orszaku. Podajcie sobie serdecznie dłonie Niech miłość i pokój na świat cały zapłonie. Dobroć miłością dobrotliwa Niech wszystkich ludzi do siebie przyzywa.

Dobrocią z kolan go podnieś Świat od wieków już taki jest Nie nasze oczy go oglądają To Czas, patrzy na wczorajszy bez I Czasem, zaszłe dni mgłą zapadają Ja ślepcem byłem i nim pozostanę Nie widząc miłości, co obok pięknieje Uśmiechy wiosnom swoim kradłem Lecz w nich było, tylko lodowate serce A to, które gorącem swym spłonęło W wierszach poetów tylko umie bić Wspomnieniem na dnie gdzieś zatonęło By pośród łez fal, tęsknotą moją żyć I dopóki mu swej ręki nie podasz Oczy ślepca światła nadal nie dojrzą Chwilą ciszy posłuchaj, jak on woła Nie wczorajszym gniewem, a pokorą Umiej zapomnieć i przebaczyć Niech ślepca serce znów ożyje Morze łez za wszystko wystarczy Których żadne słońce, nie wypije Dobrocią swą dzisiaj z kolan go podnieś Niech dostrzeże, czego dotąd nie widział A on dotknie Ciebie czekanym słowem By nie tylko nim, Twą dobroć okrywać W Twej dobroci błagam o miejsce Gdzie szepty piękniejsze muzyki I słowa malowane złotym sercem Bez którego byłem i jestem nikim

Dziękuję za obejrzenie prezentacji Monika Marciniak