Lider- Przywódca

jest zdolnością realizowania potencjału tkwiącego w ludziach Przywództwo jest zdolnością realizowania potencjału tkwiącego w ludziach oraz wykorzystania ich talentów, wiedzy i zdolności do osiągnięcia ustalonych celów.

O przywództwie możemy mówić w trzech aspektach: formalnym, kiedy lider jest odpowiedzialny za procesy integracyjne wewnątrz organizacji, zapewnienie środków i ukierunkowanie wszystkich wspólnych działań w ramach różnych zadań, doraźnym, kiedy istnieją wyraźne wymagania co do kierowania poszczególnymi zadaniami indywidualnym, kiedy liderem jest każdy członek zespołu realizującego zadanie, przejawiający inicjatywę, zdolności przywódcze, gotowość do podejmowania trudnych decyzji, będący ucieleśnieniem wartości organizacyjnych oraz mający poczucie odpowiedzialności zawodowej.

Jaka jest różnica między funkcją lidera a kierownika (przywództwem a zwierzchnictwem)? Przywództwo jest charakterystyką osoby, a zwierzchnictwo charakterystyką stanowiska i pozycji. Zwierzchnictwo jest utrzymywane przez zorganizowany system, przywództwo – – przez spontaniczne uznanie przez członków zespołu wkładu jednostki w jego rozwój. Zwierzchnik ustala cel zespołu zgodnie z interesem własnym lub firmy, lider działa tak, by cel został oddolnie ustalony przez sam zespół.

Jaka jest różnica między funkcją lidera a kierownika (przywództwem a zwierzchnictwem)? W zwierzchnictwie nie ma lub prawie nie ma wspólnych odczuć czy działań w dążeniu do określonego celu. Dla przywództwa ta wspólnota ma podstawowe znaczenie. W zwierzchnictwie jest znaczny społeczny dystans między członkami grupy a zwierzchnikiem, który stara się ten dystans podtrzymywać jako środek do wywierania nacisku na grupę. Autorytet i władza lidera są spontanicznie uznawane przez członków zespołu. Autorytet i władza zwierzchnika wynikają z jakiegoś zewnętrznego źródła władzy.

Role lidera: interpersonalna, informacyjna, decyzyjna.

Styl przewodzenia to preferowany przez lidera sposób wywierania wpływu na członków zespołu.

Definicja stylu przewodzenia

Styl dyrektywny Charakteryzuje się dużym zainteresowaniem celem i mniejszym zainteresowaniem ludźmi w sytuacjach, które tego wymagają, dzięki czemu jest bardziej efektywny. Lider wykorzystujący ten styl: w podejmowaniu decyzji korzysta z pracy zespołu, właściwie korzysta z pracy innych, pobudza innych do działania, przyczynia się do wzrostu efektywności, koordynuje pracę

Styl dyrektywny Lider stosujący styl dyrektywny w warunkach stresu staje się autokratą. Bywa więc krytyczny, grożący, oschły. Sam podejmuje decyzje, wymaga posłuszeństwa, tłumi konflikty, pragnie natychmiastowego działania i wyników.

Styl opiekuńczy Lider stosujący styl opiekuńczy jest bardzo zainteresowany ludźmi i mało zainteresowany celem w sytuacjach, które tego wymagają, przez co również jest efektywny. Lider taki: utrzymuje otwarte stosunki z innymi, pomaga rozwinąć się innym, dostarcza informacji, wspiera i szkoli, rozumie innych, pomaga im, ufa innym, słucha ich, współdziała z innymi. W sytuacji stresu ma tendencje do przeceniania współuczestnictwa. Jest ustępliwy, delikatny. Unika decyzji lub podejmuje decyzje „nijakie”, tylko po to, by nie narazić się na kontrowersje.

Styl delegujący Lider stosujący styl delegujący nie jest skoncentrowany ani na ludziach, ani na zadaniu – zwykł powierzać je innym. Przestrzega zasad, reguł i procedur. Opiera się na nich, rozwiązując konflikty. Ocenia, koryguje, instruuje... i zostawia wolną rękę. W sytuacji stresowej unika przejmowania inicjatywy, jest pasywny, nie kieruje zespołem – oczekuje, aż zespół wykaże inicjatywę.

Styl wspierający Lider stosujący styl wspierający zwraca uwagę i na ludzi, i na zadania. Nadaje pracom zespołu określony kierunek, wspiera zespół, motywuje, zachęca. Działa szybko i szybko podejmuje decyzje. Jest twórczy i stymuluje innych. W sytuacji stresowej bywa kategoryczny, niezważający na innych, zdecydowany i wymagający.

Style przewodzenia a etapy rozwoju zespołu