Wieluń Wczoraj i Dziś Kościół Bożego Ciała
Początki Kościoła Bożego Ciała Według tradycji w 1217 r. kościół i klasztor ufundował Władysław Odonic zwany Plwaczem, a następnie sprowadził do niego Augustianów. Jest to niemożliwe choćby dlatego, iż zakon reguły Św. Augustyna jeszcze wtedy nie istniał. Pieczęć konna Władysława Odonica
Początki Kościoła Bożego Ciała W pierwszej połowie XIII w. powstał tu kościół i klasztor Eremitów. Przemawiają za tym Detale architektoniczne w postaci części okien z XIII w. odkryte w latach 50 – tych.
Historia kościoła 1335 - po pożarze klasztor obejmują Augustianie 1457 – książę Janusz Oświęcimski pali kościół i miasto 1497 – zakończenie odbudowy kościoła 1631 – spalenie kościoła przez Szwedów 1660-1677 – przebudowa kościoła w stylu barokowym 1858 – pożar kościoła i klasztoru 1862 – zakończenie odbudowy kościoła i klasztoru 1893 – zamknięcie i przebudowa klasztoru
Historia kościoła 1921 – kościół oddany misjonarzom św. Rodziny 1926 – przebudowa kościoła 1939 – częściowe zniszczenie kościoła przez niemieckie bomby 1939-1945 – Niemcy zamienili kościół na magazyn zboża i obóz dla ludności żydowskiej 1946 – przekazanie kościoła parafii wieluńskiej 1962-1964 – odbudowa kościoła 1965 – papież Paweł VI bullą z 20 X podnosi kościół do rangi kolegiaty
Historia Kościoła 1971 – obraz w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia koronowany przez kardynałów: Stefana Wyszyńskiego i Karola Wojtyłę 1981 – odnowa budynku klasztornego
Architektura Okazała gotycko-barokowa budowla z kamienia wapiennego i piaskowca, jednonawowa, częściowo na zewnątrz oskarpowana. Nawę zamyka niższe prezbiterium oddzielone tęczą łuku z XV w. Na drewnianej belce znajduje się ukrzyżowany barokowy Chrystus. Przy prezbiterium od południa przylega kaplica Matki Bożej Pocieszenia.
Architektura Od zachodu fasada ujęta została w dwie baszty i zwieńczona odtworzonym, gotyckim, trójkątnym szczytem. Kościół nakryty jest dachami dwuspadowymi, niższym nad prezbiterium; nad kaplicą boczną dach pulpitowy; nad tęczą odtworzona została sygnaturka.
Architektura Nawę oświetlają dwa rzędy okien w ścianie południowej, uformowane w ten sposób w czasie barokowej przebudowy; wewnątrz oddziela je od siebie empora. W prezbiterium zachowały się oryginalne wielkie ostrołukowe gotyckie okna między potężnymi szkarpami. Od południa do kościoła prowadzi wejście przez gotycki portal z XIV w. o laskowanym obramieniu.
Lewy witraż w prezbiterium przedstawia legendę o powstaniu kościoła. Ołtarz Główny Lewy witraż w prezbiterium przedstawia legendę o powstaniu kościoła.
Zabytki Obraz ,,Grosz czynszowy” XVII w. Sprowadzony z Włoch przez Podkomorzego Jerzego Radoszewskiego. Kuna to średniowieczne narzędzie Służące do wymierzania kar Hańbiących. Pochodzi z ok. XIV w.
Zabytki Obraz ,,Wizja Świętej Teresy” – G. Proccacini XVII w. Obraz ,,Madonna” – typu Assunta XVI w. Portrety trumienne XVII i XVIII w. Renesansowy tryptyk XVI w. Kamienna renesansowa czasza chrzcielna z główkami aniołów
Zabytki Gotycki portal z XIV w.
Zabytki Rzeźby późnogotyckie hermy drewniane świętych Piotra i Pawła oraz nieznanego świętego z XVI w. barokowy krucyfiks na belce tęczowej z 2. połowy XVII w. św. biskupa - na ambonie, XVIII w Na wyposażeniu kościoła znajdują się ponadto pozłacane srebrne gotyckie kielichy mszalne i monstrancja z XVII w.
Kościół Dawniej Dziś Zdjęcie z 2013 r. Drzeworyt – stan z połowy XIX w. Zdjęcie z 2013 r.
Kościół Dawniej Dziś Zdjęcie z 1930 r. Zdjęcie z 2013 r.
Kościół Dawniej Dziś Zdjęcie z 1943 r. Zdjęcie z 2013 r.
Dawniej i dziś Zdjęcie z 1959 r. Zdjęcie z 2013 r.
Bibliografia www.kuriaczestochowa.pl www.niedziela.pl www.google.pl Wieluń na dawnych pocztówkach – Jan Książek Wieluń 1999 r. Plany i widoki dawnego Wielunia - Tadeusz Olejnik 1966 r. Kościoły, klasztory, zakony wieluńskie – opracował Marcel Jakubowski Strony internetowe: www.wieluń.eu www.kuriaczestochowa.pl www.niedziela.pl www.google.pl www.historiawielunia.uni.lodz.pl pl.wikipedia.org
Zapraszam do zwiedzania!
Dziękuję za uwagę! Mateusz Nowakowski klasa Ia Gimnazjum nr 2 im. Wieluńskich Batalionów Obrony Narodowej