Paulo Coelho ,, Alchemik ” Marcin Szałaj

Plan Prezentacji Paulo Coelho Alchemik (powieść) Biografia Krytyka Dzieła Alchemik (powieść)

Paulo Coelho Paulo Coelho (ur. 24 sierpnia 1947 w Rio de Janeiro) – brazylijski pisarz i poeta.

Biografia Jego ojciec, Pedro, był inżynierem, a matka - Ligia, opiekowała się domem. W wieku siedmiu lat Paulo rozpoczął naukę w szkole Jezuitów San Ignacio w Rio de Janeiro. Paulo nie przepadał za religijnymi tradycjami szkoły, jednak to w niej odkrył swoje prawdziwe powołanie - pisarstwo. Swoją pierwszą nagrodę literacką wygrał w szkolnym konkursie poetyckim. Rodzice chcieli, by syn został inżynierem, jednak Paulo nie zamierzał się temu podporządkować. Ojciec wziął buntownicze zachowanie syna za objaw choroby psychicznej i trzy razy oddał go do kliniki psychiatrycznej (1966, 1967 i 1968 roku). Jak sam twierdzi "Czasami miłość rodziców objawia się w zły sposób. Jednak nigdy nie winiłem moich rodziców za te pobyty, bo były one spowodowane ich nadmierną troską o mnie." Wkrótce potem Paulo związał się z grupą teatralną i rozpoczął pracę jako dziennikarz. W tamtych czasach w Brazylii grupy teatralne były postrzegane jako źródło niemoralności. Zaniepokojeni rodzice po raz trzeci zdecydowali się umieścić syna w klinice psychiatrycznej. Po opuszczeniu szpitala Paulo był jeszcze bardziej zamknięty w swoim artystycznym świecie. Rodzice poprosili o kolejną konsultację. Lekarz powiedział, że Paulo nie cierpi na żadną chorobę psychiczną i nie powinien przebywać w szpitalu psychiatrycznym, musi się po prostu nauczyć stawiać czoła życiu. Po tym okresie, Paulo wrócił do swoich studiów i wydawało się, że ostatecznie podąży drogą, obraną dla niego przez rodziców. Jednak niedługo potem rzucił studia i powrócił do teatru. Działo się to w latach 60. i ruch hippisowski królował na światowej scenie. Te nowe trendy pojawiły się również w Brazylii, rządzonej w tamtym czasie przez represyjny reżim wojskowy. Paulo nosił długie włosy i postanowił sobie za punkt honoru, że nigdy nie będzie nosił dowodu osobistego; przez pewien czas brał narkotyki, chcąc doświadczyć życia hippisowskiego w pełni. Mniej więcej w tym czasie, muzyk i kompozytor, Raul Seixas zaprosił Paula do napisania słów do paru jego piosenek. Ich druga płyta była ogromnym sukcesem i sprzedała się w ponad 500 000 egzemplarzy. To były pierwsze duże pieniądze dla przyszłego sławnego pisarza. Współpraca z Raulem trwała aż do 1976 roku. Coelho napisał ponad 60 piosenek i razem z Raulem Seixasem zmienił brazylijską scenę rockową. W 1973 roku Paulo i Raul zostali członkami Stowarzyszenia Alternatywnego, organizacji która sprzeciwiała się ideologii kapitalistycznej, broniła praw jednostki oraz uprawiała czarną magię. Po latach pisarz opisał to doświadczenie w The Valkyries (1992). Podczas tego okresu rozpoczęli publikację “Kring-ha” - serii komicznych ulotek, nawołujących o więcej wolności. Dyktatura uznała je za wywrotowe, w związku z czym Paulo i Raul zostali osadzeni w więzieniu. Raula szybko zwolniono, jednak Paulo Coelho został zatrzymany na dłuższy okres, sądzono bowiem, iż był on mózgiem całej operacji drukowania ulotek. Dwa dni po opuszczeniu więzienia Paulo został ponownie zatrzymany i przewieziony do wojskowego ośrodka tortur, gdzie był przetrzymywany przez kilka dni. Najprawdopodobniej uniknął śmierci dlatego, iż oświadczył że jest umysłowo chory i że przebywał już kilka razy w klinice psychiatrycznej. Ostatecznie został wypuszczony. Te doświadczenia głęboko wpłynęły na Paula Coelho. Zdecydował on, iż ma już dość „doświadczania życia” i chce po prostu żyć normalnie. Znalazł pracę w wytwórni płytowej Polygram, gdzie poznał swoją przyszłą żonę. W 1977 przeprowadził się z nią do Londynu. Paulo kupił maszynę do pisania i zaczął pisać, początkowo bez sukcesów. W kolejnym roku powrócił do Brazylii, gdzie pracował w kolejnej wytwórni płytowej – CBS. Trwało to tylko trzy miesiące. Po tym czasie Paulo pozostawił pracę i żonę. W 1979 roku spotkał swoją starą znajomą – Cristinę Oiticica, którą później poślubił i z którą jest do dzisiaj. Mieszka we Francji. Jego książki na polski tłumaczyła Grażyna Misiorowska.

Krytyka Niektóre wątki twórczości Coelho są krytykowane jako rzekoma "herezja" z punktu widzenia Kościoła katolickiego. Coelho twierdzi, że odrzuca w swej twórczości złą magię, a promuje "dobrą magię"[1]. Według nauk Kościoła katolickiego "Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności". Twórczość Coelho krytykowana jest w Brazylii jako symplistyczna. Jego styl opisywany jest jako zbyt prosty i bezpośredni, zwraca się także uwagę na zapożyczenia z dzieł innych autorów - na przykład zakończenie Alchemika zostało zaczerpnięte z opowiadania Nachmana z Bracławia Skarb pod mostem.

Dzieła Rok Tytuł Portugalski Tytuł Polski 1982 Arquivos do Inferno brak polskiego odpowiednika 1986 O Manual Prático do Vampirismo 1987 O Diário de um Mago Pielgrzym 1988 O Alquimista Alchemik 1990 Brida Brida (Brazylia - 1990, Polska - 2008) 1991 O Dom Supremo Największy dar - 2009 1992 As Valkírias, O Diário de um Magus 1994 Maktub, Na margem do rio Piedra eu sentei e chorei brak polskiego odpowiednika, Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam 1996 O Monte Cinco Piąta Góra 1997 Letras do amor de um prophet, Manual do guerreiro da luz Listy miłosne proroka, Podręcznik wojownika światła 1998 Veronika decide morrer, Palavras essenciais Weronika postanawia umrzeć, brak polskiego odpowiednika 2000 O Demônio e a srta Prym Demon i Panna Prym 2001 Histórias para pais, filhos e netos 2003 Onze Minutos Jedenaście minut 2004 O Gênio e as Rosas, E no sétimo dia 2005 O Zahir, Caminhos Recolhidos Zahir, brak polskiego odpowiednika 2006 Ser como um rio que flui, A bruxa de Portobello Być jak płynąca rzeka, Czarownica z Portobello 2007 Vida: Citações selecionadas Życie: Myśli zebrane 2008 O Vencedor está Só, O Mago

Alchemik (powieść) Alchemik – powieść Paula Coelho wydana w 1988 w Brazylii. W Brazylii, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Stanach Zjednoczonych, Polsce, na Tajwanie i we Włoszech stała się lekturą szkolną. Powieść – parabola, opowiadając prostą, wręcz bajkową, historię, analizuje życie każdego z nas – model, który we współczesnym konsumpcyjnym społeczeństwie jest najczęstszy: żywot spokojny, pozbawiony wzlotów i upadków, ale bezrefleksyjny. Skarb, którego szuka Santiago, to zapomniany ideał, marzenie, do którego podświadomie przez cały czas tęsknimy, wiodąc ustabilizowane, ale nie zawsze szczęśliwe życie. Postacie i wydarzenia, napotykane po drodze symbolizują rzeczy i ludzi, którzy nas od tego marzenia oddalają, dając złudę doraźnych zysków, czy usypiającego spokoj. Powieść wpisuje się w szeroko pojęty nowofalowy nurt utworów literackich (i nie tylko) analizujących jednostkę szukającą swej prawdziwej drogi życiowej, takich jak Zen i sztuka oporządzania motocykla Roberta Pirsiga, a które wywieść można już od Procesu Franza Kafki czy Małego Księcia Antoine de Saint-Exupery'ego. Książka jednak oprócz wielkiej ilości sympatyków, ma także wielu przeciwników, zarzucających jej płytkość refleksji, banalność i pseudointelektualizm. Książka opowiada historię pasterza z Andaluzji o imieniu Santiago. Wędruje ze swoim stadem owiec po Andaluzji. Miał zostać księdzem, ale porzucił naukę dla podróżowania. Jest zakochany w dziewczynie z miasta. Pewnej nocy śni on o zakopanym, gdzieś przy egipskich piramidach, skarbie. Sen mu się powtarza. Gdy przychodzi do jakiegoś miasteczka sprzedać wełnę z owiec udaje się do Cyganki, która mówi mu, że powinien iść do Egiptu szukać skarbu. Zawiedziony radami Cyganki udaje się na spacer po mieście. Spotyka starca, który przedstawia się jako Król Salem. Król zachęca go do podróży do Egiptu. Twierdzi również, że każdy człowiek ma swoją Własną Legendę, czyli jakąś życiową misję, która powinna być zrealizowana, choćby za cenę największego poświęcenia. Santiago wyrusza w podróż. Po drodze pracuje u sprzedawcy kryształów. Zostaje okradziony, ma zamiar wracać, nie robi tego jednak i nadal pragnie iść do Egiptu. Po licznych perypetiach i dotarciu do piramid okazuje się, że skarbu wcale tam nie ma. Pod piramidami Santiago uświadomił sobie, gdzie rzeczywiście znajduje się skarb.

Dziękujemy za uwagę