Curling

Informacje ogólne Curling należy do sportów zespołowych.. Jest on rozgrywany na prostokątnej tafli lodu. W rywalizacji biorą udział dwie drużyny liczące po 4 zawodników. Do gry używa się ciężkich granitowych kamieni, które są wypuszczane na lodzie w kierunku celu zwanego domem. Liczba przyznanych punktów zależy od ilości kamieni znajdujących się najbliżej środka domu. Poziom umiejętności, precyzja i złożoność wykonywanych zagrań oraz odpowiednia strategia sprawiają, że curling jest nazywany „szachami na lodzie”.

Zasady Jako boiska do gry używa się prostokątnej tafli specjalnie przygotowanego lodu, na którego końcach namalowane są dwa zestawy kół (domy). W konkurencji biorą udział dwie drużyny liczące po czterech zawodników. Każdy zespół ma do dyspozycji po 8 granitowych kamieni, często żartobliwie nazywanych czajnikami; to właśnie nimi zawodnicy starają się zdobyć punkty.

Pole do gry Polem do gry w curlingu jest tafla lodu o długości 150 stóp (45,72 m) i szerokości 16 stóp 5 cali (5 m). Powierzchnia lodu musi być odpowiednio przygotowana, tzn. musi być absolutnie płaska , aby kamienie mogły poruszać się przy jak najmniejszym tarciu. Kluczowym momentem owych przygotowań jest spryskanie tafli czystą wodą, która po zamarznięciu tworzy kropelki (pebble). Ze względu na to, iż pomiędzy nimi a spodem kamienia występuje tarcie, obraca się on w jedną lub drugą stronę i dzięki czemu tor ślizgu jest zakrzywiony. Ponieważ w trakcie gry kropelki ścierają się, zmienia się tarcie oraz siła rotacji.

Zawodnicy W curlingu biorą udział dwie drużyny, a w ich skład wchodzi po czterech zawodników, których nazwy pochodzą od kolejności, w jakiej wypuszczają kamienie. Gracz otwierający zagrywa jako pierwszy, po nim drugi, trzeci, a na końcu - czwarty. Ostatnim zawodnikiem, który bierze udział w partii jest zazwyczaj skip (kapitan drużyny), ale nie jest to regułą. Przykładem tego jest Randy Ferbey. Pozycja, na której znajdzie się kapitan zostaje przemianowana na skipa. W takim przypadku drużyna Randy'ego Ferbeya będzie miała: otwierającego, drugiego, skipa, czwartego.

Sprzęt Buty-Podczas gry zawodnicy muszą nosić specjalnie przygotowane obuwie. Podeszwa jednego z butów jest pokryta cienką warstwą teflonu bądź innego tworzywa o gładkiej powierzchni. Aby zaoszczędzić, istnieje możliwość zakupu podkładki teflonowej, którą można przymocować do dowolnego obuwia za pomocą elastycznych gumek. Dzięki temu curlerzy mogą ślizgać się przy startowaniu z haka. Leworęczni zawodnicy śliską podeszwę noszą na prawym bucie, a praworęczni - na lewym. Spód drugiego buta jest pokryty cienką warstwą gumy, aby zwiększyć przyczepność. Oprócz tego używa się gumowej nakładki na but o gładkiej powierzchni, aby zawodnik mógł zachować równowagę na lodzie. Jest to niezbędne podczas szczotkowania, kiedy to gracz musi pewnie trzymać się na obu nogach.

Szczotka-Szczotek w curlingu używa się do zamiatania lodu Szczotka-Szczotek w curlingu używa się do zamiatania lodu. Agresywne szczotkowanie sprawia, iż lód zwiększa swoją temperaturę, przez co zmienia się tarcie i prędkość kamienia, podczas gdy tor ruchu - prostuje. Miotły mogą także służyć do oczyszczenia lodu z nierówności. Dodatkowo skip używa tego przedmiotu do wskazywania swoim zawodnikom miejsca, w które mają celować.Dawniej szczotki wykonywano z kłosów kukurydzy i z wyglądu były one podobne to swoich domowych odpowiedniczek. Szczotki z kukurydzy bardzo często stosowane są na amerykańskich logach klubów curlingowych. Te ostatnie były pierwotnie wykorzystywane przez starszych curlerów jako środek zastępczy dla mioteł wykonanych ze zboża. Dzisiaj nowoczesne szczotki wyparły tradycyjne miotły z kłosów na każdym poziomie rywalizacji (choć na MŚ 2004 zawodniczka z Kanady posługiwała się szczotką kukurydzianą, lecz nie mogła jej nikomu pożyczać ponieważ mogłaby się pokruszyć). Innym zastosowaniem tego przyrządu jest trzymanie go podczas wypuszczania kamienia, aby łatwiej było zachować równowagę podczas tej czynności. Kukurydzianej szczotki przy wypuszczaniu używa np. Carolyn Darbyshire.

Wypuszczanie kamienia W trakcie zagrywania kamienia należy puścić jego rączkę przed linią spalonego (zawodnicy zwykle ślizgają się wraz z kamieniem przy jego wyrzucaniu) oraz musi on przekroczyć drugą linię spalonego, aby w ogóle brać udział w grze. W przeciwnym wypadku jest on usuwany z pola gry. Podczas każdego zagrania w domu znajduje się kapitan lub jego zastępca wskazujący szczotką szczyt łuku poruszania się kamienia. Pozostali dwaj zawodnicy wyposażeni w szczotki podążają za kamieniem i w razie potrzeby poprawiają tor jego ślizgu, poprzez zamiatanie powierzchni przed nim. Gracze, których zadaniem jest zamiatanie, otrzymują wskazówki od skipa i zagrywającego, jednocześnie muszą kierować się również własną intuicją, aby ocenić ruch i prędkość kamienia oraz niezwykle dokładnym wyczuciem czasu, aby ustawić kamień w odpowiednim miejscu. Polecania wydawane przez kapitana lub zagrywającego często ograniczają się do krzyczenia Mocniej!, ma to skłonić szczotkujących do włożenia większego wysiłku w wykonywane przez nich zadanie. Drużyny zazwyczaj naradzają się przed zagrywaniem, by ustalić, w którym miejscu należy umieścić następny kamień.

Zawodnik wypuszczający kamień

Kamienie curlingowe

Szczotkowanie Kiedy kamień zostanie już wypuszczony, do gry wkraczają zawodnicy szczotkujący. W razie potrzeby mają oni obowiązek zamiatać tor przed kamieniem. Szczotkowanie jest ważne z 2 powodów: dzięki niemu kamień jest w stanie poruszać się na większą odległość oraz jego droga jest mniej zakrzywiona. W trakcie tej czynności siła i szybkość, z jaką szczotkowany jest lód, sprawia, iż jego powierzchnia zostaje podgrzana, ale nie topi się. To zmienia fizyczne właściwości lodu, wpływając na zachowanie się kamieni.

Rodzaj rzutów Tak naprawdę w curlingu rozróżnia się dwa typy rzutów - "draw" i "take-out". Pozostałe rzuty są po prostu ich odmianami. Mianem "draw" określa się rzut, w którym kamień ma być ustawiony w domu (lub przed nim jako strażnik), podczas gdy "take-out" oznacza wybicie kamienia z pola gry. Ze względu na różnicę pomiędzy tymi rzutami, podczas zagrywania musi być zastosowane wkręcanie do środka lub skierowanie kamienia ku bandzie. Jako "draw" uznaje się, więc ustawienie strażnika lub wkręcenie kamienia do domu. Natomiast "take-out" - wybicie, uderzenie i usunięcie kamienia z gry.

Strażniki Dopóki obie drużyny nie wykorzystają czterech swoich kamieni w endzie (po dwa dla każdej ze stron) obowiązuje zakaz wybijania kamieni stojących we Free Guard Zone (pole gry pomiędzy linią spalonego a tee-line, z wyłączeniem domu) przez przeciwnika. Jeśli strażnik zostanie usunięty automatycznie ustawiony zostaje na swoje miejsce, podczas gdy kamień drużyny przeciwnej zostaje wyeliminowany z dalszej gry. Autorem tej zasady jest Randy Ferbey. W niektórych ligach ogranicza się liczbę "nietykalnych" do trzech kamieni. Tę zasadę wprowadzono stosunkowo niedawno, a wynika to z częstego wybijania strażników ustawionych przez przeciwnika (wykonanie tego zagrania pod odpowiednim kątem oznacza wybicie również własnego, przez co na lodzie nie pozostaje ani jeden). Drużyna posiadająca przewagę często wykorzystywała tę strategią przez resztę meczu. W takim przypadku przeciwnik mógł zdobyć co najwyżej jeden punkt (jeśli posiadał on prawo do ostatniego kamienia) lub w sytuacji odwrotnej - w ostatnim zagraniu mógł oczyścić dom, tym samym przenosząc prawo do zagrywania jako ostatni na następna partię. Choć jest to skuteczny sposób na zwycięstwo, sprawia on, iż sama gra staje się nudna.

Ostatni kamień (hammer) Ostatni kamień jest także nazywany hammerem (młotem) i dlatego też na niektórych zawodach drużynę zagrywającą jako ostatnia oznacza się rysunkiem przedstawiającym to narzędzie. To, który zespół będzie miał ostatni strzał jest rozstrzygane przez rzut monetą lub w podobny sposób. W kolejnych endach prawo do ostatniego kamienia przechodzi do drużyny, która nie zdobyła punktów w poprzedniej rundzie. Oczywiście bardziej komfortową pozycję mają zawodnicy z prawem do zagrywania jako ostatni, mają oni ułatwione zadanie w przejęciu partii. Podczas zawodów drużyna dysponująca hammerem stara się zdobyć przynajmniej dwa punkty; jeśli można wygrać tylko jednym, skip stara się oczyścić pole punktowe i tym samym przenieść to prawo na kolejny end. W takim wypadku gra pozostaje pusta (blank end). Wygranie partii bez zagrywania ostatniego kamienia jest o wiele trudniejsze i często określa się to jako kradzież (steal) punktów.

Zakończenie gry Zdarza się, że drużyna nie ma szans na odrobienie strat i zwycięstwo w meczu. W takim przypadku gratulują przeciwnikom poprzez uścisk dłoni i uznanie ich wyższości. Sytuacja ta może mieć miejsce w dowolnym momencie gry, ale raczej należy jej się spodziewać w końcowej fazie meczu. Kiedy już wszystkie endy zostaną ukończone oba zespoły również ściskają sobie dłonie, dziękując sobie słowami "Dobry mecz!". Uprzejmości są także wymieniane przed meczem wraz ze słowami "Udanej gry!".

Sytuacje sporne Większość decyzji dotyczących zasad zostaje pozostawiona w kwestii skipów. Jednakże sprawy związane z punktacją leżą w zakresie trzecich zawodników lub wicekapitanów. Żaden inny zawodnik nie powinien znajdować się w domu, kiedy to zagadnienie jest omawiane. W trakcie turniejów zdarza się, że decyzja co do punktacji i określenia położenia kamienia względem guzika nie może zostać rozstrzygnięta przez wicekapitanów. Wtedy sędzia jest zobowiązany do zmierzenia odległości przy pomocy specjalnie zaprojektowanego przyrządu, podobnego do cyrkla, którego jedną nogę ustawią się w środku domu. Gdy sędzia nie może akurat rozstrzygnąć sporu, pomiar odległości leży również w gestii trzecich zawodników.

Zdjęcia

Dziękuje za uwagę