Czerwony Młyn XIX wiek był okresem zanikania barier pomiędzy klasami oraz poszukiwania przez artystów nowych form na wyrażenie siebie. Powstał nowy ruch, "The Japonism„ w którym sztuka japońska przenikała się z francuską. Właśnie w takiej atmosferze powstał jeden z pierwszych kabaretów, Moulin Rogue zbudowany przez Josepha Ollera w 1889 roku. Znajduje się w dzielnicy czerwonych latarni tuż przy Montmarte w Paryżu. Budynek spośród innych wyróżnia wielka, czerwona imitacja młyna znajdująca się na dachu. Budowla ta obecnie jest jedną z ważniejszych wizytówek Paryża, rozpoznawalną na równi z wieżą Eiffla czy Łukiem Triumfalnym.

Początkowo bale organizowane w Czerwonym Młynie w roku 1898 przeobraziły się w całe spektakle. W finalnym momencie przedstawienia wykonywany był kankan. Widownia była wielce poruszona widowiskiem i wracała by znów obejrzeć to taneczno-erotyczne show. Chahuteuses ( niesforne dziewczyny) stały się symbolem nocnego życia w Paryżu. Najsłynniejszą z nich była La Goulue, która została umieszczona na pierwszym plakacie promującym kabaret. Wzbudził ogromną sensację ze względu na ukazanie na nim nóg i bielizny tancerki. Przyczynił się on do wylansowania Moulin Rouge, gdyż jak wiadomo owoc zakazany smakuje najlepiej. Jednak największą sławę on zawdzięcza przede wszystkim artystom, którzy tu bywali.

W Czerwonym Młynie widowiska są barwne zróżnicowane w prezentowanych stylach tanecznych. Staromodny przepych przeplata się z nowoczesnym ujęciem kankana. Ten zaś łączony jest z innymi stylami tańca. Sam kankan, będący elementem obowiązkowym, to zaledwie parę minut całego widowiska.

Współczesna rewia w Moulin Rouge zachowała swoje pierwotne elementy - strusie pióra, piękną biżuterię, niezwykle barwne - choć często skąpe - stroje, ekskluzywną bieliznę. W rewii występują także mężczyźni. Wprowadzane są do niej także elementy cyrkowe (np. pokazy koni, psów, taniec z wężami) i nowoczesna scenografia (np. ruchome akwarium, fontanny, sztuczne wodospady).

Dużą rolę odgrywa tu także projekt i realizacja teatralnego oświetlenia oraz sama budowa wielopoziomowej sceny. Jako przykład dbałości o wszystkie elementy przedstawienia posłużyć może choreografia do rewii "Féerie", która powstawała przez prawie 20 lat. Kostiumy do tego spektaklu kosztowały 2 miliony euro, a cały budżet wyniósł 8 milionów euro.

Kankan Moulin Rouge jest najważniejszym symbolem francuskiego kankana. Kankan jest francuskim tańcem towarzyskim, który powstał w XIX wieku na przedmieściach Paryża, w małych tawernach i salach do potańcówek. Początkowo nazywany był "Chahut" (taniec-rakieta). Przenosząc się z ulicy do większych sal powoli stawał się tańcem wyrażającym bunt społeczny i polityczny - kankan był symbolem protestu, stawał w opozycji do wszelkiego rodzaju przejawów autorytaryzmu, jakie rodziły się po rewolucji francuskiej.

Pochodzenia kankana nie zostało jednak do końca udokumentowane Pochodzenia kankana nie zostało jednak do końca udokumentowane. Według jednej z hipotez kankan był karykaturą tańców afrykańskich, według innej wywiódł się z kadryla. Kankan wykonywany jest do szybkiej muzyki w metrum 2/4, zawiera elementy frywolności - jak robione z rozmachem szpagaty czy wyrzucanie w górę nóg tak, by widoczna była ukryta pod spódnicami bielizna. Osoby odpowiedzialne, za promocję Moulin Rouge twierdzą, że kilkuminutowy pokaz kankana wymaga od artystki pięciu tygodni ciężkich, treningów po dwie, trzy godziny dziennie ułożonych wyłącznie pod kątem tego tańca.

Henri de Toulouse-Lautrec "Wciąż słyszę słowo: burdel! A jeśli nawet! Nigdzie indziej nie czuję się tak dobrze, jak we własnym domu." /H. de Toulouse-Lautrec/

Henri de Toulouse-Lautrec odwiedzał burdele Henri de Toulouse-Lautrec odwiedzał burdele. Ten kaleki arystokrata, opuściwszy rodzinne włości w Albi, osiadł w Paryżu z zamiarem zostania artystą. Nie nękany koniecznością zarabiania na życie, mógł całkowicie oddać się tylko temu, co lubił najbardziej: zabawie, kobietom i sztuce. Nie mogąc, ze względu na swą fizyczną ułomność, związać się z żadną kobietą na stałe, zaczął odwiedzać "domy rozkoszy" w poszukiwaniu płatnej miłości. Obdarzając ich mieszkanki licznymi prezentami, płacąc za niezliczone kolejki szampana, przy tym szarmancki i o nieskazitelnych manierach, szybko pozyskał ich zaufanie. Po pewnym czasie nawet zamieszkał w burdelu. Kobiety, oswoiwszy się z jego nieustającą obecnością, przestały traktować go jak gościa, dzięki czemu mógł uczestniczyć w ich codziennym życiu; bez udawania i wymuszonych póz, pozbawionym fałszu i sztucznego zadowolenia.

Lautrec zafascynowany prostotą, naiwną trywialnością, sentymentalizmem i zabawnością prostytutek uczynił je tematem wielu niezapomnianych obrazów. Artysta pozwala w niej zajrzeć za kulisy; tam, gdzie różne pięknotki. tancerki i śpiewaczki istnieją prywatnie. Przedstawił Mademoiselle Popo jedzącą w łóżku śniadanie i tancerkę Cha-U-Kao zmęczeniem zwaloną na krzesło, poważną i prozaiczną. Toulouse-Lautrec prezentuje swe postacie bez moralnego pouczania, prostackiej żądzy czy zmysłowego podziwu lecz ukazuje, jak nikt inny, kobiety będące również ludźmi, razem z ich iluzjami i niespełnionymi marzeniami.

Często umieszczał w swoich pracach dwoje spośród znajomych – śpiewaczkę Yvette Guilbert i Louise Weber – tancerkę i twórczynię francuskiego kankana. Toulouse uczył malarstwa i pochwalał artystyczne postępy swojej modelki (i prawdopodobnie kochanki) – Suzanne Valadon. Niektórzy wierzą, że to od niej artysta zaraził się kiłą. Toulouse był alkoholikiem przez większość swojego życia. Umiera w wieku 37 lat z powodu powikłań zdrowotnych spowodowanych rozwojem kiły i alkoholizmu w swoim organizmie.