w nauczaniu Jezusa i świętego Pawła Miłość w nauczaniu Jezusa i świętego Pawła

Mówiąc o miłości nie możemy pominąć nauczania Pisma Świętego a szczególnie słów Jezusa, który był i jest dla nas Miłością.

Pismo Święte ukazuje nam wiele rodzajów miłości. Jest to m. in Pismo Święte ukazuje nam wiele rodzajów miłości. Jest to m. in. miłość rodzicielska, miłość do bliźniego, miłość człowieka do Boga i Boga do człowieka. Mimo wielu odrębności, każde jej oblicze jest do siebie podobne. Miłość w Biblii, mimo, że czasem bywa trudna, jest ukazana jako coś niezwykłego i wyjątkowego.

Miłość Ma stanowić wyróżniającą cechę nowonarodzonego chrześcijanina, ma być jego znamieniem. Miłość do Boga i do naszych bliźnich ma źródło w miłości, którą Pan nas obdarza gdy przyjmujemy Chrystusa jako Zbawiciela. W Liście do Rzymian ( Rz. 5,5 ) czytamy o miłości Bożej, która rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany. Billy Graham napisał: „Nie mogę przynosić owocu Ducha Świętego o swoich własnych siłach. Miłość jest owocem Ducha. Sam z siebie nie mogę kochać, nie mogę mieć radości, pokoju, cierpliwości, uprzejmości, dobroci, wierności, łagodności, wstrzemięźliwości... Nie ma człowieka zdolnego do miłości ... dopóki nie przyjmie on naprawdę Chrystusa - dopóki Duch Święty nie zapanuje nad jego życiem”.

Pieśń nad Pieśniami Trzy cechy miłości mężczyzny i kobiety opisane w Pieśni nad Pieśniami są dobre, zamierzone przez Boga, i wymagają naszej stałej troski - zwłaszcza w chrześcijańskim małżeństwie. Bez tych cech miłość przestaje być biblijna... Te trzy cechy to wzajemne bezgraniczne oddanie się sobie (egoizm i 'szukanie swego' w prawdziwej miłości nie ma szans - umiera - bo 'miłość jest mocniejsza niż śmierć'), potrzeba dotknięcia, widzialnego doświadczenia (poznania zmysłami, odnajdowania radości dzięki poznawaniu całym sobą - a nie tylko rozumem, rutyną, przywiązaniem...) oraz zaborczy, zazdrosny charakter miłości ('jest TYLKO moja/mój', i wzajemnie). Biblia uczy nas, że te trzy postawy są właściwym sposobem wyrażania miłości między mężczyzną i kobietą, wzajemnie oddających się sobie 'na wyłączność' i znajdujących radość w byciu ze sobą i we wzajemnym przymierzu małżeńskim.

Przenosząc te cechy biblijnej miłości - opisanej w pełnych czułości i zmysłowości stu siedemnastu wersetach - na relację Boga ze Stworzeniem, możemy dostrzec ich uniwersalny wymiar. Bóg oddaje się nam - i oczekuje od nas oddania; pozwala się 'dotknąć' w sakramentach - i oczekuje od nas czegoś więcej niż teologiczne rozważania lub rutyna nabożeństw, chce 'dotknąć' tego co w nas najważniejsze; Bóg domaga się wyłączności - ale też podkreśla 'wyłączność' ludzkiej osoby i niepowtarzalność jej powołania.

Co Jezus mówi o miłości? J 15, 12-17 ( Prawa przyjaźni z Chrystusem) „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.  Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.”

Jan 13;34-35 'Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie.‘ Jan 3;16 'Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.'

Jan 14;21-24 'Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie. Rzekł mu Judasz, nie Iskariota: Panie, cóż się stało, że masz się nam objawić, a nie światu? Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy. Kto mnie nie miłuje, ten słów moich nie przestrzega, a przecież słowo, które słyszycie, nie jest moim słowem, lecz Ojca, który mnie posłał.'

Mat. 10;37 'Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien.‘ Mat. 22;37-40 'A On mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy.'

1 Jana 3;14 'My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do żywota, bo miłujemy braci; kto nie miłuje, pozostaje w śmierci.' 1 Jana 4;11,19,20 'Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować. ... Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował. ... A to przykazanie mamy od niego, aby ten, kto miłuje Boga, miłował i brata swego.' LISTY ŚW. JANA

Św. Paweł o miłości Rzym. 12;9-10 'Miłość niech będzie nieobłudna. Brzydźcie się złem, trzymajcie się dobrego. Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku.'

Hymn o miłości 1 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 2 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.

W pierwszej części Hymnu do Miłości św W pierwszej części Hymnu do Miłości św. Paweł wymienia charyzmaty Ducha Świętego, o których mowa w poprzedzającym Hymn rozdziale dwunastym (kolejno: języki, prorokowanie, mądrość, wiara i pomoc). Przedstawiając wyższość charyzmatu prorokowania nad charyzmatem języków, autor Listu przechodzi bowiem do miłości (caritas) jako najważniejszego z charyzmatów, mówiąc: "Lecz wy starajcie się o większe dary: a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą" [1 Kor 12, 30]. Zapowiedź ta stanowi zatem wstęp do właściwego tekstu Hymnu, a jednocześnie punkt odniesienia dla jego pierwszej części.

Werset drugi kończy konkluzja: "nicem nie jest" Werset drugi kończy konkluzja: "nicem nie jest". Wskazuje ona na fakt, iż chrześcijanin istnieje tylko dzięki miłości. W wersecie trzecim wyszczególnione zostało spalenie na stosie (kauthesōmāi, nie – kauthesō-māi), które w starożytności uznawane było za najokrutniejszy rodzaj kary. Trzy wersety napisane zostały według tego samego modelu, które podkreślają kolejność charyzmatów względem ich coraz większej wartości: od daru mówienia językami, przez dary intelektualne i odnoszące się do wiary, po dar bezinteresownego czynienia dobra.

4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest 4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; 5 nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 6 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. 7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Druga część Hymnu wymienia cechy i zalety prawdziwej miłości, przede wszystkim upersonifikowanej miłości Boga. Św. Paweł opatruje ponadto caritas 15 czasownikami, które stanowią swoisty "kodeks" postępowania chrześcijanina wobec drugiej osoby. W tej części Hymnu wyszczególnionymi cnotami, które stanowią zarówno przyczynę jak i skutek miłości są: cierpliwość, przebaczenie, pokora oraz chęć czynienia dobra. Część trzecia z kolei stanowi właściwą definicję prawdziwego chrześcijanina.

8 Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. 9 Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. 10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. 11 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. 12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. 13 Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: z nich zaś największa jest miłość.

W wersach 8-9 św. Paweł przeciwstawia teraźniejszość, "jest", do której przywiązani byli Koryntianie – z perspektywą przyszłości odnoszącą się do wiary, nadziei i miłości z wersetu 13. Inna opozycja w tej części Hymnu to "dziecię"-"mąż", "dojrzałe"-"niedojrzałe", to teleion-to ekmerous. Św. Paweł uważał bowiem postawę Koryntian za dziecinną, tym samym wymagając od nich dojrzałości.

W wersecie 12 mowa jest o "poznaniu naprawdę", nawiązującym do sposobu, w jaki Mojżesz poznał Boga ([Wj 33, 11], [Lb 12, 8] oraz [Pwt 34, 10]) w doczesnym życiu. Ten fragment Hymnu znajduje również uzupełnienie w innych miejscach Pisma: [1 Kor 8, 3], [Ga 4, 9], [Rz 8, 29]. Sens wersetu 13, który stawia miłość na piedestale cnót prawdziwego chrześcijanina, powtarza się w 1 Liście do Tesaloniczan ([1 Tes 1, 3]), 2 Liście do Tesaloniczan ([2 Tes 1, 3-4]) oraz w Liście do Kolosan ([Kol 1, 4-5]).

Prezentację przygotowała Agnieszka Żak kl. 3b; L.O. im St. Konarskiego w Oświęcimiu Katecheta ks. Wacław Pelczar Rok szkolny 2008/2009