Perła naszego regionu-Kampinoski Park Narodowy

Idea utworzenia Parku powstała w latach dwudziestych XX w  Idea utworzenia Parku powstała w latach dwudziestych XX w. W latach trzydziestych powstają w Puszczy Kampinoskiej pierwsze rezerwaty (Granica, Sieraków, Zamczysko), które obecnie są obszarami ochrony ścisłej w Kampinoskim Parku Narodowym i mają znacznie większą powierzchnię. Kampinoski Park Narodowy utworzony został uchwałą Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 1959 r. (aktualna podst. prawna ochrony i funkcjonowania parku - rozporządzenie rady ministrów w sprawie KPN z dnia 25.09.1997 r. Dz. U 132 poz. 876).

Największy wpływ na rzeźbę terenu Puszczy Kampinoskiej miał ostatni lądolód. Została ona ukształtowana przez wody z topniejącego lodowca spływające do morza korytem rzeki Prawisły, która toczyła swe wody przez obecne doliny Neru, Warty i Łaby do Morza Północnego. Obniżanie się poziomu wody i kolejne zmiany koryta rzeki spowodowały wynurzanie się wysp i piaszczystych łach, które przewiewane i formowane przez wiatry przybrały formę dzisiejszych wydm. Przemieszczające się wydmy oraz opadanie wody spowodowało, że niektóre koryta i odnogi rzeczne zostały odcięte od głównego nurtu rzeki.         

Do XV w. tereny Puszczy Kampinoskiej były własnością książąt mazowieckich. W roku 1467 zostały włączone do Korony. W owym czasie dobra te, wraz wchodzącą w ich skład puszczą, oddawane były w zastaw pieniężny. W 1590 r na terenie Korony został przeprowadzony podział dóbr królewskich na tzw. stołowe (królewskie), z których dochody wpływały do skarbu nadwornego, i na królewszczyzny, czyli majętności skarbu publicznego. Puszczę wraz z dobrami kampinoskimi włączono do królewszczyzn. Od tej pory tereny te były oddawane w dzierżawę, a kontrolę nad nimi sprawował Sejm. O dzierżawę dóbr puszczańskich ubiegali się znaczący obywatele Rzeczpospolitej.

    TERENY BAGIENNE  powstały w odciętych od głównego nurtu korytach Prawisły. W zbiornikach stojących następowało odkładanie się substancji organicznej i postępował proces wypłycania się. Żyzne i wilgotne podłoże opanowywała roślinność bagienna i szuwarowa. Z ich obumarłych szczątków zaczęły tworzyć się pokłady torfu, co doprowadziło do powstania torfowisk niskich. w późniejszych okresach część z nich została opanowana przez roślinność leśną - bagienne lasy olchowe i brzozowe, reszta pozostała w stanie otwartym.

Wydmy☺  Są najważniejszym elementem budowy terenu Puszczy. Występują one w dwóch formach: łukowej oraz wałów wydmowych.

Skrzydła Nietoperze cechują się skrzydłami umożliwiającymi im samodzielne latanie. Skrzydła powstały z wydłużonych palców przedniej kończyny, przedramienia, ramienia oraz błony lotnej. Tylko kciuk zakończony pazurem nie uległ wydłużeniu i nie wchodzi w skład skrzydeł. Błona ciała ciągnie się po boku ciała, aż do tylnych kończyn. Czasami znajduje się również między nogami. U gatunków owadożernych błoną przytrzymywana jest większa zdobycz. Skrzydła nietoperzy są większe niż u ptaków. Nietoperze często łapią owady najpierw końcem skrzydła, a potem za jego pomocą podają je sobie do pyszczka. Kończyny tylne Wspomnianą już zdolność zwisania zawdzięczają nietoperze specjalnym połączeniom blokowym między kośćmi, więzadłami i pazurami, dzięki tej budowie pozycja zwisu nie wymaga żadnego wysiłku mięśni, a co za tym idzie nie powoduje utraty energii. W zwisie więc spędzają nietoperze czas wypoczynku, sen zimowy, a czasem wiszą i po śmierci. Podobnie zbudowane jest połączenie kciuka. Stawy kolanowe nietoperzy zwrócone są ku tyłowi w przeciwieństwie do pozostałych ssaków. Ogon Niekiedy występują ogony długie i dobrze wykształcone (np. u brodawkonosów). Brodawki Nietoperze posiadają brodawki – narośle skórne o różnych wielkościach i kształtach specyficzne dla danej grupy. Uszy Typowe nietoperze posiadają wydatne uszy, ponieważ słuch jest ich podstawowym zmysłem przy orientacji w przestrzeni i zdobywaniu pokarmu. Większość nietoperzy posiada również wystający płat skórny przyrośnięty tylko podstawą do nasady ucha zewnętrznego, tzw. koziołek o rozmaitych kształtach i wielkości, pomocny przy oznaczaniu gatunków. Szkielet nietoperza Oczy Większość nietoperzy ma bardzo małe oczy, albowiem organy te u gatunków posługujących się echolokacją ulegają uwstecznieniu. Doskonałe oczy mają tylko nietoperze nie mające dobrze rozwiniętej zdolności echolokacji. Sierść jest również specyficzna dla danego gatunku. Umaszczenie Nietoperze jako ssaki nocne mają wyjątkowo skromne ubarwienie, choć bywają wyjątki. Dominują barwy od szarych do brązowych.

Szkielet Nietoperza

Źródła: Parki Narodowe Zdjęcia wzięte z Grafika. Wiadomości wzięte trochę z Wikipedii. A druga połowa „nasza”

Dziękujemy serdzecznie za obejrzenie naszej prezentacji Muzyka :LMFAO - Sexy and I Know It ☺ Wykonawcy : Szymon Kurach i Oskar Napiórkowski  Dziękujemy