Jest to jedna z dyscyplin wchodzących w antropologię (nauka o zjawiskach i procesach zachodzących w społeczeństwie). Jest to przede wszystkim nauka o człowieku i jego kulturze. W tej nauce klasyfikuje się ludzi na podstawie cech kulturowych jak i środowiskowych.

Nazwa folklor powstała z języka angielskiego ze zwrotu „folk-lore” co oznacza „wiedza ludu”. Folklor, więc jest twórczością ludową. Może obejmować różne legendy, podania, pieśni, tańce, język czy też sztukę.

Folklor współczesny – np. subkultury, pogłoski, porzekadła, dowcipy Folklor tradycyjny – np. literatura ustna, zespoły wokalno-muzyczne Folklor rekonstruowany – np. różne obrzędy Istnieją także inne podziały takie jak: socjohistoryczne np. folklor chłopski, szlachecki, miejski, robotniczy. środowiskowe, np. folklor żołnierski, marynarski, uczniowski. zawodowe, np. folklor górniczy, rybacki. regionalne, np. folklor góralski, kaszubski, śląski. sytuacyjno-okolicznościowe, np. folklor wojenny, strajkowy etniczne, np. folklor cygański, żydowski. dominanty środków wyrazu, np. folklor słowny, muzyczny, taneczny, widowiskowy, plastyczny

Mazury też mają związek z folklorem. Przykładem może być gwara, ubiór czy architektura a nawet i pieśni. Przykład pieśni: Byla babenka ztamtey strony pusty, Miala Kozolek ten bardzo tlusty. Komudess! Komdoreddy! Masura! Heisa! Schutta! Barabessy! Opessy! Barabenki! Openki! Kosa roga tego! A ten Kozelek byl bardzo tlusty, Pozari babenki ogrodek Kapusty. Komudess! Komdoreddy! Masura! Heisa! Schutta! Barabessy! Opessy! Barabenki! Openki! Kosa roga tego!

MZPiT – Mazurski Zespół Pieśni i Tańcamuzeum w Pieckach

Wśród mazurskich ludów istniał nie pisany zakaz wykonywania niektórych prac gospodarskich w niektóre dni w roku np. w czwartek po kolacji. Wierzono, że kto nie przestrzega tego zakazu temu zwierzętom tzw. zmory zaplotą ogony i grzywy. Szycie w takie dni miało powodować ślepotę u zwierząt. Różne przestrogi wyciągano z zachowania zwierząt. Kolejnym zwyczajem na Mazurach było to, że przed Bożym Narodzeniem w domach wieszano wieniec adwentowy pleciony z choinki, zdobiony wstążkami i świeczkami, zawieszany w pokoju pod sufitem.

Kobiety latem ubierały się w westki albo kabaty oraz spódnice, a pod nie zakładały odspodki. W domach poruszały się boso a do pracy w polu w chodziły w klocach. Mężatki zawsze zakładały kabaty a dziewczęta staniki. W polu mężatki przewiązywały spódnice fartuchem a na głowy zakładały lniane chusty. Kobiety w kwiecie wieku zwano grózkami – nosiły się podobnie jak mężatki. W chłody zakładały tzw. watówki – ocieplane halki futrowane. Zimą panie zakładały koszule i suknie z długimi rękawami, barchanowe wistki. Nogi chroniły strykowane pończochy i kloce. W pracy nosiły samodziałowe pasiaste fartuchy. Głowy chroniły czarnymi wełnianymi chustami a ręce wełniane rękawiczki.

Panowie ubierali się w białe, lniane koszule i długie, obcisłe, lniane spodnie (zwane portkami lub buksami). W chłody dodatkowo nakładali czerwone, brunatne lub niebieskie kamizelki tzw. westy a na nie niebieskie albo granatowe marynarki tzw. żakiety lub jaką. Na nogi wkładali skórzańce, klumpy, korki – długie buty. Panowie głowy chronili szarymi filcowymi lub słomianymi kapeluszami. Na ubiór roboczy składały się: lniane koszule, kalesony z flaneli (powłóczki), czarny półkoszulek, westki, flanelowe spodnie. W pracach przydomowych obuwano drewniaki albo klumpy. Na nogi zakładano wełniane pończochy a na głowy baranie czapki