Popyt na pracę Poziom płacy realnej (w) Pokazuje poziom zatrudnienia, który przedsiębiorstwa wybierają przez zrównanie płacy realnej z krańcowym produktem pracy (ang. Labour demand) w LD N Zatrudnienie (N)

Podaż pracy Podaż pracy (LF) zasób pracy; liczba osób zarejestrowanych jako chętne do podjęcia pracy. Krzywa skłonności do podjęcia pracy (AJ) W AJ LF w N2 N1 N

Równowaga na rynku pracy

Nierównowaga na rynku pracy

Przywracanie równowagi Bezrobocie keynesowskie wynikające z niedostatku popytu pojawia się wtedy, kiedy faktyczna produkcja jest mniejsza od potencjalnej Bezrobocie klasyczne oznacza rodzaj bezrobocia które wynika z rozmyślnego utrzymywania płac powyżej płacy równowagi

Współzależności między rynkami

Współzależność między rynkami w gospodarce

Krzywa podaży globalnej AS ilustruje rozmiary produkcji oferowanej przez wszystkie firmy przy każdym poziomie cen. Krzywa popytu globalnego AD ilustruje sumę planowanych wydatków na dobra i usługi gospodarstw domowych i przedsiębiorstw przy każdym poziomie dochodu.

Rynek pracy w dwusektorowym modelu gospodarki

W wartościach nominalnych: W skali makro, funkcja podaży pracy powstaje przez dodanie do siebie wszystkich indywidualnych funkcji podaży. Ponieważ poziom płacy realnej także reaguje na wielkość podaży, czyli w=g(L), (gdzie g(L)-funkcja podaży pracy), mamy zatem: w=W/P=g(L); W wartościach nominalnych: W=Pg(L)

Krzywa podaży pracy AJ zwana jest krzywą skłonności do pracy i oznacza liczbę osób, które faktycznie podjęły pracę przy każdym poziomie płacy realnej. Krzywa LD- popyt: W=P*f(L) Krzywa AJ- podaż: W=P*g(L)

Krzywa LD- popyt: W=P*f(L) Krzywa AJ- podaż: W=P*g(L)

Warunek równowagi na rynku pracy: f(L)=g(L) (w wartościach realnych) Lub P*f(L)=P*g(L) (w wartościach nominalnych

Równowaga na 3 rynkach

Stan równowagi na 3 rynkach-

Makroekonomiczna funkcja produkcji

Definicja Funkcja produkcji obrazuje zależność między poziomem produkcji a czynnikami produkcji, czyli: pracą (L), kapitałem (K) i technologią (A) Pokazuje maksymalną wielkość jaką można osiągnąć przy danej ilości pracy, kapitału i technologii. Można ją przedstawić za pomocą następującej formuły: Y = F (L, K, A)

Dla uwidocznienia roli technologii, funkcję produkcji zapisuje się w postaci: Y = A * f (K, L) Zapis ten oznacza że produkcja, kapitał i siła robocza wzrastają w jednakowym tempie.

y = A * f(k) gdzie: y - wielkość produkcji na jednego zatrudnionego (y = Y/L), A – miara poziomu techniki w każdym punkcie czasowym k – ilość kapitału rzeczowego na jednego zatrudnionego (k = K/L)

Makroekonomiczna funkcja produkcji Marginalny produkt pracy zmniejsza się wraz ze wzrostem zatrudnienia co powoduje, że krzywa staje się coraz mniej stroma w miarę wzrostu zatrudnienia y = Y/L y k = K/L

Czynniki wpływające na wzrost produkcji: Podstawowym czynnikiem wpływającym na wzrost produkcji jest ilość zużywanego kapitału dzięki inwestycjom Wzrost wielkości kapitału stanowi różnicę między inwestycjami (Ib) a inwestycjami restytucyjnymi (Ir)czyli In = Ib- Ir

Inne czynniki wpływające na wzrost produkcji Liczba zatrudnionych Wydajność zasobów (czyli wielkość dodatkowej produkcji uzyskanej wskutek zwiększenia nakładu pracy lub kapitału o jednostkę) Najważniejszym źródłem wzrostu wydajności jest postęp techniczny

Funkcja produkcji po uwzględnieniu postępu technicznego Postęp techniczny Funkcja produkcji po uwzględnieniu postępu technicznego y y1 y k

Zmiany stanów równowagi na 3 rynkach

Stan równowagi na 3 rynkach-

Zmiany stanów równowagi na 3 rynkach- - ekspansywna polityka fiskalna

Zmiany stanów równowagi na 3 rynkach- - restrykcyjna polityka pieniężna

Zmiany stanów równowagi na 3 rynkach- polityka mieszana