To zjawisko samorzutnego rozpadu jąder połączone z emisją cząstek alfa, cząstek beta, promieniowania gamma.
Wysyłanie promieniowań alfa, beta, gamma przez izotopy, które występują w przyrodzie. Pierwiastki promieniotwórcze stanowią źródło tzw. naturalnego tła promieniotwórczego. Obejmują one pierwiastki, o czasie połowicznego rozpadu porównywalnym z czasem życia Ziemi. Do najważniejszych można zaliczyć izotopy uranu U i toru T o czasach połowicznego zaniku rzędu lat, które tworzą naturalne szeregi promieniotwórcze oraz izotop potasu 40K.
Wysyłanie promieniowań alfa, beta, gamma przez izotopy, które zostały otrzymane na drodze sztucznej. Otrzymać sztucznie pierwiastki można na różnych drogach. Pierwszej takiej sztucznej przemiany dokonał Rutherford w roku 1919, kiedy to poddał gazowy azot pod działanie strumienia cząstek alfa a, przez co uzyskał tlen i wodór.
Rozróżnia się bezpośrednie i pośrednie skutki pochłaniania energii promieniowania w żywych tkankach. Skutki bezpośrednie występują wtedy, gdy cząstki promieniowania zrywają wiązania molekularne w ważnych cząsteczkach na przykład kwasu nukleinowego. Skutki pośrednie polegają na rozbiciu mniej ważnych molekuł wody (tzw. radioliza wody), co prowadzi do powstania aktywnych jonów i wolnych rodników.
Dozymetrów – takich jak klisze fotograficzne, które wywołuje się, a następnie odczytuje stopień napromieniowania (z stopnia zaczernienia kliszy), używane są przez radiologów Do pomiaru radioaktywności używa się:
Licznika Geigera-Millera – stopień napromieniowania wyznacza częstotliwość wskazówki tego urządzenia, trzeba wiedzieć, że zawsze jest jakieś promieniowanie, więc wskazówka będzie drgała.