"Poznaj styl przeszłości" Wystawa skupiająca się na ubiorze, biżuterii oraz przedmiotach używanych głównie przez kobiety różnych narodowości .

Element stroju scytyjskiej księżniczki z Ryżanówki Autor rekonstrukcja — Lubow Kłoczko Czas powstania 1. poł. III w. p.n.e. Miejsce powstania Scytia — obszar lasostepu ukraińskiego Technika - kucie, wycinanie, gięcie, lutowanie, odlewanie, cyzelowanie, trybowanie Materiał - wełna, blacha złota W naszych zbiorach znajduje się od roku 1887 wyposażenie bogatego scytyjskiego grobu kobiecego usytuowanego pod nasypem kurhanu, przebadanego w miejscowości Ryżanówka koło Zwienigorodki na Ukrainie przez Gotfryda Ossowskiego, pierwszego kustosza Muzeum Starożytności Krajowych Akademii Umiejętności w Krakowie. Jednymi z przedmiotów znajdujących się w trumnie kobiety są powyższe kolczyki Element stroju scytyjskiej księżniczki z Ryżanówki

Wachlarz kobiecy Czas powstania - XVIII w. Miejsce powstania - Francja Wymiary wysokość: ok. 30 cm Technika malowanie, złocenie, rzeźbienie Materiał papier, fiszbin, kość wieloryba Wachlarz, którego pierwotną funkcją użytkową było wachlowanie, w czasach nowożytnych został nobilitowany do synonimu dostojeństwa. W tym czasie stał się bardzo modnym elementem kobiecego stroju. Natomiast gestykulacja przy pomocy wachlarza stała się umownym szyfrem, służącym do porozumiewania się i flirtu na dworze, salonowej gry płci. XVIII wiek nazywany stuleciem kobiet był wiekiem wyrafinowanej gry towarzyskiej. Jaki przedmiot nadawał się lepiej do flirtu niż kokieteryjny, zabawny wachlarz? Powstał więc sekretny „język wachlarzy”, który musiała opanować każda młoda kobieta wchodząca na salony.

Naszyjnik z Czerska Czas powstania - wczesne średniowiecze Miejsce powstania - Czersk, powiat chojnicki, woj. pomorskie Wymiary - średnica: 15,5 x 12,5 cm, waga: 69 g, obwód: 44 cm Technika - kucie Materiał - srebro Naszyjnik srebrny wykonany z kilku pasm podwójnego skręcanego drutu. Końce naszyjnika są rozkute w soczewkowate płytki, zdobione jednostronnie ornamentem stempelkowym, zakończone zapięciem na haczyk i uszko. Jest to zapewne wyrób wykuty przez lokalnego rzemieślnika w czasach wczesnego średniowiecza. Naszyjnik z Czerska

Pudernica Czas powstania - 2. poł. XIX w. Miejsce powstania - Austria Wymiary - wysokość: 5 cm, średnica: 8,6 cm Technika - złocenie, szlifowanie, malowanie Materiał - farba emaliowa, szkło warstwowe Okrągłe pudełko z pokrywką, pełniące najpewniej rolę pudernicy, w kolorze mlecznym, zdobione medalionami oraz malowanym kolorowym wzorem kwiatowym.

Żydowski pierścień zaślubinowy Czas powstania - XIX/XX w. Miejsce powstania - Polska? Wymiary - wysokość: 2,9 cm, szerokość: 2,3 cm Technika - odlewanie, cyzelowanie, filigran, rytowanie Materiał - złoto Żydowski złoty pierścień zaślubinowy, o grubej szynie (obrączka) dekorowanej filigranem układającym się w spiralny wzór z hebrajskim napisem Mazel Tow („Na szczęście”). Motyw zdobienia żydowskiej obrączki ślubnej modelem budowli pojawił się już w średniowieczu. Zwieńczenie przybierało formę wyobrażenia wspólnego domu, w którym zamieszka para młoda. Żydowski pierścień zaślubinowy

Opasek podhalański Czas powstania - XIX w. Wymiary - wysokość: opasek: 17 cm; klamra: max. wys. 4,8 cm, długość: opasek: 103 cm; klamra: 15 cm Technika - wycinanie, technika stempelkowa, nabijanie , wyplatanie , garbowanie, szycie ręczne Materiał - mosiądz, jucht wołowy Data pozyskania - 1961 Opasek — gw. oposek — góralski, skórzany, ozdobny, szeroki trzos, zapinany na kilka metalowych klamer. Przedmiot pochodzi z podhalańskiej wioski Ząb (do 1965 roku nazwa wioski brzmiała Zubsuche). Wykonany został prawdopodobnie w wieku XIX, lecz jego wytwórca, miejsce wykonania i czas ostatniego użytkowania nie są znane. W 1961 roku został zakupiony do zbiorów etnograficznych Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem.

Żydowska obrączka ślubna Czas powstania - XIX/XX w. Wymiary - wysokość: 6 mm, średnica: 22 mm, waga: 2,49 g Technika - niello, rytowanie Materiał - złoto Żydowskie obrączki ślubne, zgodnie z nakazami religijnymi, były skromne, bez szlachetnych kamieni. Panna młoda nie powinna była bowiem mieć wrażenia, że otrzymuje przedmiot dużej wartości, ponadto w ten sposób zacierane były między małżonkami różnice majątkowe. Żydowska obrączka ślubna

Spinka do koszuli Czas powstania - koniec XIX w. Miejsce powstania - okolice Krakowa Wymiary - wysokość: ok. 2,3 cm, średnica: podstawy ok. 1,7 cm Technika - piłowanie, lutowanie, odlewanie Materiał - mosiądz, drut mosiężny, koral sztuczny, bakfon Biżuterię w XIX-wiecznych strojach ludowych nosiły zarówno kobiety, jak i mężczyźni, którzy przewiązywali kołnierz koszuli czerwoną wstążką lub spinali jego boki spinką. Zwykle wykonywano ją z bakfonu (stopu miedzi, cynku i niklu) — materiału imitującego srebro. Spinkę ozdabiano koralem, choć tylko nieliczni mogli sobie pozwolić na to, by był to koral prawdziwy — częściej używano korali sztucznych a nawet chlebowych.

Spinka do koszuli Autor - prawdopodobnie Ignacy Prokop „Magdziarz” Czas powstania - l. 20. XX w. Miejsce powstania - Ratułów Wymiary - wysokość: spinka: 10 cm, długość: łańcuszek: długość 10 cm, przekolac: długość 7 cm, szerokość: spinka: 8,7 cm Technika - technika stempelkowa, wytłaczanie, kucie, cięcie Materiał - blacha mosiężna, drut żelazny Spinka do koszuli — występująca w stroju podhalańskim ozdoba do spinania na piersiach koszuli. Zakupiona do zbiorów Muzeum Tatrzańskiego w 1924 roku przez Juliusza Zborowskiego, dyrektora tej placówki, od Ignacego Prokopa „Magdziarza” z Ratułowa, za trzy miliony marek polskich.

Czepiec (czepec) łemkowski Czas powstania - pocz. XX w. Miejsce powstania - Męcina Wielka, Łemkowszczyzna Wymiary - wysokość: 18 cm, szerokość: 16 cm Technika - szycie ręczne Materiał - materiał fabryczny Czepiec był obowiązkowym nakryciem głowy zamężnych łemkowskich kobiet. Ma formę płytkiej czapeczki składającej się z przymarszczonego w dolnej części denka o kształcie podkowy i okalającego go otoku o zaokrąglonych brzegach.

Chusta czepcowa pogórzańska Czas powstania pocz. XX w. Miejsce powstania wieś Wola Łużańska, teren Pogórza Wymiary wysokość: 150 cm, szerokość: 170 cm Technika haft Materiał bawełna, tiul fabryczny, nić Dawniej zamężnym kobietom nie wypadało pokazywać się publicznie z odkrytymi głowami. Na co dzień nosiły małe chustki perkalowe lub kwieciste tybetowe, natomiast podczas świąt i różnych uroczystości z chusty tiulowej upinały czepiec.

Strój kobiecy z Sudanu Czas powstania - XIX w. Miejsce powstania - Sudan Wymiary - długość: 109 cm, szerokość: max. 104 cm Technika - haft ręczny Materiał - jedwab Pochodzący z Sudanu islamski strój kobiecy przypuszczalnie jest datowany na XIX wiek. Wykonany z czerwonego jedwabiu, haftowany złotymi i srebrnymi nićmi, wykończenia z koronkowej tasiemki. Długość szaty wynosi 109 cm, a największa szerokość 109 cm. Głównymi elementami haftu są stylizowane motywy roślinne.

Suknia ogrodowa Czas powstania - ok. 1860 Miejsce powstania - Paryż Wymiary - długość: tyłu spódnicy: 153 cm, obwód: spódnicy na dole: 512 cm Technika - szycie ręczne, druk Materiał - muślin Suknia krynolina uszyta z białego muślinu drukowanego w motywy przedstawiające u dołu spódnicy pas roślinności wodnej , a powyżej latające motyle i inne owady. Staniczek krótki, podszyty białym płótnem z fiszbinami, zapinany z przodu na guziki. Rękawy długie, rozcięte i rozkloszowane, obszyte falbaną. Spódnica mocno zmarszczona, długa, z trenem. Wąska talia podkreślona jest paskiem zapinanym na haftki, z przyszytą szeroką kokardą. Całości dopełnia chusteczka do narzucania na ramiona. Suknia ogrodowa

Katana kobieca (kaftan) z Bronowic Czas powstania XIX/XX w. Miejsce powstania Bronowice (obecnie dzielnica Krakowa) Wymiary długość: ok. 42 cm Technika szycie ręczne, haft Materiał metal, płótno bawełniane Kaftanik kobiecy z rękawami uszyty z tkaniny bawełnianej tkanej we wzorzyste paski (niebieskie, czarne, żółte, popielate; często w deseń lub kwiaty), ocieplany. Tył u dołu ułożony w fałdki. Zapięcie na haftki. Podszewka bawełniana, kraciasta. Katanka ozdobiona jest naszyciami „ząbków” bawełnianych; czerwonych i białych oraz wykonanych z nici metalowych srebrnych, a także ozdobnymi guziczkami i pajetkami (wisiorkami blaszanymi).

Chusta pogórzańska "budrysówka" Czas powstania - XIX/XX w. Miejsce powstania - wieś Bugaj, teren Pogórza Wymiary - wysokość: 172 cm, szerokość: 172 cm Materiał - wełna fabryczna Chusta budrysówka (zwana też burdysówką) była noszona przez starsze kobiety. Składana na pół, po przekątnej, zarzucana na ramiona służyła jako ciepłe, zimowe okrycie. W czasie deszczu czy śniegu kobiety zakładały ją także na głowę. Środek chusty stanowiło jednobarwne, cienkie sukienko.

Wystawę przygotowały: Julia Staszkiewicz Aleksandra Kalicka Dziękujemy za uwagę! Wystawę przygotowały: Julia Staszkiewicz Aleksandra Kalicka