Mierzynko to niewielka rolnicza wieś leżąca ok.6 km na południe od Gniewina, przy drodze z Mierzyna do Łęczyc. Na południe od wsi swe wody rozlewa Jezioro Salińskie. Pierwszy raz wieś wymieniana jest w 1408 roku. Przez stulecia był to samodzielny majątek, który po wykupieniu w 1911 roku przez Emila Blocha został włączony do dóbr w Chynowiu. Po wojnie w Mierzynku funkcjonował PGR. Położenie z dala od głównych dróg sprawiło, iż Mierzynko jest doskonale zachowanym przykładem wsi majątkowej z początku XX wieku.

W Mierzynku znajduje się niewielki dwór otoczony parkiem. Jest wspomnieniem po folwarku należącym w XIX w. do von Słowińskich. W 2 poł. XIX w. Słowińscy zbudowali piętrowy dworek z ryzalitem o nieznacznych cechach klasycystycznych. W 1911 r. wieś nabył Emil Bloch i dołączył do majątku chynowskiego. Odtąd dworek zamieszkiwali dzierżawcy, a po 1945 r. pracownicy PGR-u. Obecnie należy on do Agencji Nieruchomości Rolnych i od kilkunastu lat stoi opuszczony.

Wieś jest siedzibą sołectwa Mierzynko, w którego skład wchodzą również Salino, Salinko i Dębina

Salino należy do najładniej położonych turystycznie miejscowości w powiecie wejherowskim. Jest otoczona z trzech stron lasami i wzniesieniami. Po wschodniej stronie wsi rozlewa się błękitna tafla Jeziora Salińskiego o długości 2 km. szerokości 800m. Od południa brzegi jeziora obramowane są ścianą ciemnego lasu, podnoszące walory widokowe tego zbiornika wodnego.

Szczególnie rzadkim i cennym zabytkiem Salina jest staropolski dworek z XVIII wieku. Jest to parterowy budynek o konstrukcji szkieletowej, z dwoma alkierzykami i dachem mansardowym. Ciekawy plan pierwotny dworku zniekształcono przybudówkami na tyłach alkierzyków.

Na uwagę zasługuje kościół filialny w Salinie, który należy do parafii Kostkowo od 26 grudnia 1945 roku. Katolicka parafia w Salinie według badań księdza Stanisława Kujota i księdza Stanisława Librowskiego powstała w XI wieku i należała do diecezji włocławskiej. Już w XIII wieku znajdował się w Salinie kościół o nieznanym tytule, w którym w roku 1268 urzędował prepozyt Michał de Saulin. „Stary kościół” została rozebrany 2 maja 1832roku, a na jego miejscu 17 czerwca tego samego roku rozpoczęto budowę obecnego kościoła.

Z dawniejszego wyposażenia pozostała przed ołtarzem płyta nagrobna, prostokątna, pozbawiona ozdób ornamentacyjnych – w okrągłym polu – kartusz. W zatartym tekście napisu można odczytać „ CONSILIARIUS PRINCIPIS POMERANIAE... ANNO 1626 „ Płyta ta kryje zwłoki Radcy księcia pomorskiego.