Sieć bezprzewodowa Bezprzewodowa sieć lokalna (ang. Wireless Local Area Network, w skr. WLAN) – sieć lokalna, w której połączenia między urządzeniami sieciowymi zrealizowano bez użycia przewodów (np. tzw. skrętek, czy światłowodów). W Polsce nazwa Wi-Fi (chociaż pierwotnie była nazwą tylko jednego produktu używającego kreślony standard WLAN) uzywana jest jako synonim określenia WLAN.

Charakterystyka sieci bezprzewodowych Na całość infrastruktury sieci bezprzewodowych składają się następujące elementy: karty sieciowe – najczęściej typu PCI, USB lub PCMCIA punkty dostępowe anteny kable, złącza, konektory, przejściówki, rozdzielacze antenowe, terminatory

Rodzaje sieci bezprzewodowych Tryb ad-hoc (zwany także peer-to-peer) – w tym przypadku wszystkie urządzenia sieci komunikują się ze sobą bezpośrednio (jeśli pozwala na to zasięg radiowy) – nie wykorzystuje punktów dostępowych. Tryb infrastruktury (zwany również stacjonarnym) – wykorzystuje punkty dostępowe; wszystkie urządzenia komunikują się tylko z AP, który spełnia funkcję bramy (do sieci przewodowej) i pośredniczy w komunikacji pomiędzy urządzeniami sieci bezprzewodowej.

Typy sieci bezprzewodowych Bezprzewodowe sieci rozległe (WWAN, Wireless wide area network) Technologie sieci WAN pozwalają użytkownikom ustanawiać połączenia bezprzewodowe za pośrednictwem publicznych lub prywatnych sieci zdalnych. Połączenia takie mogą być realizowane na dużych obszarach geograficznych, na przykład w całych miastach lub krajach, a umożliwiają to rozbudowane systemy anten naziemnych i systemy satelitarne użytkowane przez usługodawców komunikacji bezprzewodowej. Bezprzewodowe sieci miejskie (WMAN, Wireless metropolitan area network) Technologie sieci WMAN pozwalają użytkownikom ustanawiać połączenia bezprzewodowe między wieloma punktami w obrębie dużych aglomeracji (na przykład między wieloma budynkami w mieście lub w miasteczku uniwersyteckim), przy czym nie wymaga to kosztownych inwestycji w światłowody, kable miedziane czy dzierżawienie istniejących linii. Ponadto sieci WMAN mogą stanowić uzupełnienie istniejących sieci kablowych, użyteczne zwłaszcza wtedy, gdy w tradycyjnej sieci kablowej nastąpi awaria i stanie się ona niedostępna. Dane w sieciach WMAN są transmitowane przy użyciu fal radiowych lub podczerwonych. Obserwuje się rosnące zapotrzebowanie na szerokopasmowe, bezprzewodowe sieci dostępowe, które mogą zapewnić użytkownikom bardzo szybki dostęp do Internetu. Mimo że obecnie używa się wielu różnych technologii, na przykład usług MMDS (multichannel multipoint distribution service) i LMDS (local multipoint distribution services), grupa robocza ds. standardu dostępu do bezprzewodowych sieci szerokopasmowych IEEE 802.16 wciąż prowadzi badania nad odpowiednimi specyfikacjami tych technologii.

Typy sieci bezprzewodowych Bezprzewodowe sieci lokalne (WLAN, Wireless local area network) Technologie sieci WLAN pozwalają użytkownikom ustanawiać lokalne połączenia bezprzewodowe (na przykład w budynku firmy lub w miejscu publicznym, takim jak lotnisko). Sieci WLAN mogą być używane w tymczasowych biurach firm lub w innych miejscach, gdzie nie ma warunków do rozbudowy okablowania. Mogą też stanowić uzupełnienie istniejących sieci lokalnych, dzięki czemu użytkownicy mogą pracować w różnych porach w różnych miejscach budynku. Sieci WLAN mogą działać na dwa różne sposoby. Gdy działają jako sieci zapewniające infrastrukturę, stacje bezprzewodowe (urządzenia z radiowymi kartami sieciowymi lub modemy zewnętrzne) łączą się z punktami dostępu bezprzewodowego, które pełnią funkcję mostów między stacjami a istniejącym szkieletem sieci. W przypadku bezprzewodowych sieci lokalnych równoprawnych (peer-to-peer) kilku użytkowników może utworzyć w ograniczonym obszarze (na przykład w sali konferencyjnej) tymczasową sieć bez punktów dostępu (jeśli nie jest potrzebny dostęp do zasobów sieciowych). W 1997 roku organizacja IEEE zatwierdziła standard 802.11 dla sieci WLAN, który określa szybkość transferu danych od 1 do 2 megabitów na sekundę (Mb/s). Zgodnie ze standardem 802.11b, który zaczyna obecnie dominować, dane są przesyłane z maksymalną szybkością 11 Mb/s przy częstotliwości 2,4 GHz. Innym, nowszym standardem jest 802.11a, który określa transfer danych z maksymalną szybkością 54 Mb/s przy częstotliwości 5 GHz. Bezprzewodowe sieci osobiste (WPAN, Wireless personal area network) Technologie sieci WPAN pozwalają użytkownikom ustanawiać natychmiastowe połączenia między urządzeniami w osobistej przestrzeni operacyjnej (chodzi o takie urządzenia, jak PAD, telefony komórkowe i komputery typu laptop). Osobista przestrzeń operacyjna to bezpośrednie otoczenie użytkownika o promieniu do 10 m. Obecnie dwie najważniejsze technologie sieci WPAN to Bluetooth i technologia podczerwieni. Technologia Bluetooth zastępuje technologię kablową – pozwala używać fal radiowych do transmisji danych na odległość maksymalnie 10 m. Przy użyciu technologii Bluetooth dane mogą być transmitowane przez ściany, tkaniny i ścianki aktówek. Rozwojem technologii Bluetooth kieruje specjalna grupa o nazwie SIG (Bluetooth Special Interest Group), która w 1999 roku opublikowała wersję 1.0 specyfikacji Bluetooth. Alternatywnie do łączenia urządzeń znajdujących się bardzo blisko siebie (tj. w odległości co najwyżej 1 metra) można utworzyć łącza podczerwieni.

WWAN

WPAN

WLAN

AD HOC

Sieci tymczasowe AD HOC Sieć ad hoc to tymczasowe połączenie między komputerami i urządzeniami, nawiązane w określonym celu, takim jak udostępnianie dokumentów podczas spotkania lub granie w gry komputerowe dla wielu graczy. Połączenie internetowe można doraźnie udostępniać innym osobom przez sieć, dzięki czemu te osoby nie będą musiały konfigurować własnych połączeń internetowych. Sieci ad hoc mogą być tylko bezprzewodowe, więc w komputerze musi być zainstalowana bezprzewodowa karta sieciowa, aby można było utworzyć sieć ad hoc lub przyłączyć się do niej

Sieci Stacjonarne Numery w sieciach stacjonarnych są pogrupowane w strefy telefoniczne, pokrywające się z niewielkimi modyfikacjami z granicami województw sprzed reformy z 1999. Obecnie więc nie pokrywają się ani z województwami, ani z podregionami (GUS), ani z powiatami. Obszary zajmowane przez poszczególne strefy są zdefiniowane w PNK przez podanie listy gmin wchodzących w skład danej SN. Wewnątrz każdej strefy numery są przydzielane poszczególnym operatorom przez Prezesa UKE w blokach po 1000 numerów o tych samych początkowych cyfrach ABSPQM. Od 1 grudnia 2005 w Polsce istnieją 9-cyfrowe numery stacjonarne. Utworzono je poprzez dodanie numeru strefy przed dotychczasowy 7-cyfrowy numer abonenta. Dzwonienie z telefonu komórkowego lub stacjonarnego do jakiegokolwiek innego numeru w kraju (stacjonarnego lub komórkowego) wymaga wybrania tylko 9-cyfrowego numeru telefonu abonenta, np.: 22 5109999 (w niektórych sieciach dopuszczalne jest wybranie zera przed numerem).