WYKŁAD V 24 LISTOPADA 2016 Marcin Środa

Plan wykładów Rola dodatków w ubiorze Rodzaje dodatków 2.1) Biżuteria 2.1.1) Metale 2.1.2) Kamienie 2.2) Guziki 2.3) Zamek błyskawiczny 2.4) Kapelusze i rękawiczki

Rola dodatków - dzisiaj Kreowanie wizerunku Niepowtarzalność – ten sam strój, a kilka wersji Tworzenie stylu (mody) Często różnica między kobietą świetnie ubraną, a ubraną nijako wynika z umiejętności łączenia akcesoriów

Rola dodatków - dawniej Czepiec hennin Podkreślały status i przyczyniały się do odpowiedniej prezencji Czepce w XV w. W średniowieczu czepek nieodzowny atrybut mężatek! Rozmiar miał znaczenie! Duże czepce optycznie zmniejszały sylwetkę przez kontrast i wysubtelniały postać W XV wieku kobiety nosiły jednakowe długie suknie i jedynym elementem odróżniającym szlachetnie urodzoną damę od mieszczki lub chłopki była wysokość, modnych wówczas, stożkowych czepców. chłopki o wysokości  30 cm, mieszczanki - 60 cm, i tylko szlachcianki mogły założyć nakrycie głowy o wysokości 1 metra. Czepiec był nieodzownym atrybutem mężatek. Pewien jego specyficzny typ, czepiec hennin, czyli wysoki spiczasty lub ścięty stożek ze zwisającym na końcu welonem – w ludowej wyobraźni kojarzył się z postacią wróżki. Kobieta w takim nakryciu głowy była smukła niczym (znowu!) strzelista wieża. Nietrudno się domyślić, że olbrzymie czepce powodowały trudności w przechodzeniu przez wąskie drzwi i utrzymaniu równowagi. Nakrycia głowy uwydatniły bardzo wysokie wypukłe czoło. Duże czepce optycznie zmniejszały sylwetkę przez kontrast i wysubtelniały postać. Kobieta w czepcu przypominała tulipan na wiotkiej i kruchej smukłej łodyżce. Efekt dużej głowy, małego biustu i drobnego torsu podkreślał słabość budowy, wysmuklenie i zmniejszenie sylwetki. Wszystko razem tworzyło postać wiotką i filigranową oraz pośrednio propagowało typ kobiety cichej, pobożnej, słabej, umartwiającej się, potrzebującej opieki, nie mającej własnej woli.

Rola dodatków 2) Przynależność do danej klasy - odznaki XVI w. 16 w. Włochy odznaki przynależności do wyższej klasy na wzór wojskowych symboli

Rola dodatków Przynależność do danej klasy – szpady i sztylety Miecze i sztylety

Rola dodatków 3) Wachlarz – dworski dodatek (XVII w.) Ochłodzenie Noszone podczas bali i spotkań towarzyskich – „mowa wachlarza” W XVII wieku, popularnym i ciekawym dodatkiem wśród dworskiego towarzystwa były wachlarze. Najpiękniejsze z nich malowano na jedwabiu rozłożonym na rzeźbionym stelażu z kości słoniowej. Wachlarze służyły nie tylko do chłodzenia podczas upałów, ale używane były także – i może przede wszystkim – wieczorami, podczas bali i spotkań towarzyskich. Wachlarzem można było się ochłodzić po upojnym tańcu, ale to nie wszystko. Bez tego dodatku flirt towarzyski byłby niemożliwy. Znano całą „mowę wachlarzy”, z której mężczyzna mógł odczytać przychylne, lub nie, nastawienie podobającej mu się kobiety.

Rodzaje dodatków Dodatki które się nosi przy sobie Dodatki, które się na sobie ubiera Buty Skarpetki* Pończochy Paski, szelki Laski Zegarki Krawaty Rękawiczki* Chusty, szaliki Kapelusze, czapki Biżuteria Spinki Szpilki Kolczyki Breloki Broszki Naszyjniki Pierścionki Bransoletki Piercing Torebki Okulary Parasole Portmonetki Dawniej: Wachlarze Miecze, sztylety Słowo to określa polski odpowiednik amerykańskiego bitnika, charakteryzujący człowieka niestosującego się do narzucanych norm, buntującego się wobec rzeczywistości. W Polsce wraz z walką z szarą rzeczywistością PRL-u wchodziła również walka polityczna. Etymologia nazwy wskazuje na bliski związek z atolem Bikini, od którego wziął nazwę także skąpy kobiecy strój kąpielowy. Jak pisze Leopold Tyrmand w Dzienniku 1954 "bikiniarz" pochodził od krawatów, na których wyobrażony był wybuch bomby Cechą odróżniającą ich od reszty społeczeństwa było ekstatyczne umiłowanie muzyki jazzowej i kultury amerykańskiej. Przejawiało się w to w charakterystycznym ubiorze: szerokiej marynarce (tzw. "na kilowatach"), wąskich spodniach, butach "na słoninie" - gumowej grubej podeszwie, fryzurze (tzw. "plerezie"), piratkach - jaskrawokolorowych skarpetkach i kolorowym krawacie, na którym najczęściej widniały gołe girlsy (według propagandy - uosobienie zbrodniczego ustroju kapitalistycznego, w którym to nie panowały żadne zasady). Szczególnie upodobaną barwą był kolor czerwony. Władze PRL aktywnie zwalczały ten ruch młodzieżowy, uważając go za przejaw kosmopolitycznych ciągotek i miłości do USA. Główną różnicą w stosunku do beatników było nastawienie na konsumpcjonizm.[potrzebny przypis] W czasach wiktoriańskich panowanie 1837-1901. Aspiracje kobiet do spokojniejszego życia. Rękawiczki pozwalały ukryć spracowane, zniszczone dłonie.

Biżuteria – historia Najstarsza odnaleziona biżuteria pochodzi sprzed przeszło 90 000 lat Pierwsze materiały: drewno, muszle, kamyki, jak również skóra, kości zwierzęcych po 3500 r. p.n.e. brąz, miedź, srebro i złoto obróbka: polerowanie, rzeźbienie Przełomem był rok 2000 p.n.e. Egipcjanie bogato zdobione bransolety, grzebienie, broszki, naszyjniki czy kolczyki rola w życiu religijnym i obrządkach - zdolności magiczne Najstarsza odnaleziona biżuteria pochodzi sprzed przeszło 22 tysięcy lat. Pierwsze wzory wykonywane były z drewna, muszli i kamyków, jak również skór czy kości zwierzęcych. Dopiero po 3500 r. p.n.e. biżuterię zaczęto tworzyć z brązu, miedzi, srebra i złota. Przez wieki rozwijały się techniki obróbki tych materiałów poprzez polerowanie czy rzeźbienie w celu osiągnięcia nowych, piękniejszych kształtów. Przełomem był rok 2000 p.n.e., kiedy to Egipcjanie zaczęli wytwarzać bogato zdobione bransolety, grzebienie, broszki, naszyjniki czy kolczyki, przyczyniając się do popularyzacji biżuterii. Dzisiaj świat biżuterii jest niebywale różnorodny. Modna i ceniona jest zarówno dyskretna, skromna biżuteria ze srebra, jak i bogato zdobione, kunsztowne formy ze złota czy platyny z najszlachetniejszymi kamieniami. Biżuteria XXI wieku stanowi idealne dopełnienie każdego stroju i stanowi najwspanialszą ozdobę. Tak jak i przed wiekami, jest oznaką statusu materialnego oraz, przede wszystkim, wyznacznikiem indywidualnego stylu.

Biżuteria – historia 4) ok. V–IV wieku p.n.e. Grecja złoto i srebro, złocony brąz Wzorami przewodnimi były kwiaty, liście i zwierzęta. Bransolety i bransoletki miały najczęściej formy węży lub obręczy zakończonych głowami lwów lub innych zwierząt. Podobny wygląd miały kolczyki. W późniejszym okresie biżuterię wzbogacono kamieniami szlachetnymi. Dzisiaj świat biżuterii jest niebywale różnorodny. Modna i ceniona jest zarówno dyskretna, skromna biżuteria ze srebra, jak i bogato zdobione, kunsztowne formy ze złota czy platyny z najszlachetniejszymi kamieniami. Biżuteria XXI wieku stanowi idealne dopełnienie każdego stroju i stanowi najwspanialszą ozdobę. Tak jak i przed wiekami, jest oznaką statusu materialnego oraz, przede wszystkim, wyznacznikiem indywidualnego stylu.

Biżuteria – historia 5) Starożytny Rzym po raz pierwszy pojawiły się diamenty i kolorowe kamienie szlachetne, zwłaszcza szmaragdy Pierścienie z żelaza Pierścienie ze złota oznaka sprawowanego urzędu (np. senatorowie) Noszono nawet na wszystkich palcach Rzym W ozdobach rzymskich po raz pierwszy pojawiły się diamenty i kolorowe kamienie szlachetne. Biżuteria w starożytnym Rzymie była wykonywana zdecydowanie częściej z kamieni szlachetnych, zwłaszcza szmaragdów. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni nosili pierścienie. Pierścienie bardzo powszechne w starożytnym Rzymie, były najczęściej wykonane z żelaza. Prawo noszenia złotego pierścienia – oznaki sprawowanego urzędu – mieli wyłącznie państwowi dygnitarze i senatorzy oraz wysocy urzędnicy państwowi. W najlepszych czasach imperium, pierścienie noszono nawet na wszystkich 10 palcach u rąk. W czasach republiki rzymskiej większość obywateli mogła nosić jedynie pierścienie z żelaza. Nie tylko bransolety, ale także naszyjniki i kolczyki oraz różnego rodzaju zawieszki. W układaniu misternych fryzur pomagały spinki ze złota, srebra lub kości słoniowej, były bogato dekorowane kamieniami szlachetnymi zakończone perłą lub złotą kulką.

Biżuteria – historia 5) Średniowiecze upowszechnianiem się chrześcijaństwa krzyż jako jeden z najważniejszych symboli nowej religii Szafir - skupienie się na rzeczach “niebieskich” Z tamtych czasów pozostało przekonanie o magicznej i uzdrawiającej mocy kamieni szlachetnych Złoto zyskało miano najszlachetniejszego metalu Średniowiecze Średniowiecze to dla biżuterii okres dalszego rozwoju formy ale również czas nawiązań do tradycji antycznych. Z tamtych czasów pozostało przekonanie o magicznej i uzdrawiającej mocy kamieni szlachetnych. W XVI i XVII wieku nastąpił rozwój złotnictwa. W tym okresie wprowadzono wzorniki, tj. książki zawierające ilustracje z najmodniejszymi wzorami biżuterii, dzięki którym w całej Europie wytwarzano biżuterię o podobnej stylistyce. Pod koniec XVII wieku olbrzymią popularność i uznanie zyskał diament. Następnie w latach trzydziestych XIX wieku pojawiła się biżuteria pamiątkowa o znaczeniu sentymentalnym. Dużą popularnością cieszyły się medaliony oraz pierścienie z dedykacją, będące symbolami przyjaźni i miłości. Na początku XX wieku popularna stała się platyna. Jest cenniejsza niż złoto, a jej srebrzysty kolor zachwyca wytwornością i elegancją. Wraz z upowszechnianiem się chrześcijaństwa krzyż jako jeden z najważniejszych symboli nowej religii zaczął odgrywać coraz większą rolę również jako biżuteria. Dostojnicy kościelni używali pierścieni z kamieniami, wśród których szafir w kolorze niebieskim odgrywał najważniejszą rolę wskazując na skupienie się na rzeczach “niebieskich” czyli “nieba”. W średniowieczu złoto zyskało miano najszlachetniejszego metalu. Było ono nierozerwalnie związane z godnością królewską i insygniami władzy. Złoto nadal miało wiodącą rolę, a złote korony królów i książąt symbolizowały mądrość i dostojeństwo,  mądrość i światłość monarchy. W tym czasie ogromną wagę przywiązywano też do magii kamieni szlachetnych. Wierzono w ich nadnaturalną moc. Wszelkiego rodzaju bogato zdobione wisiory i naszyjniki z metali szlachetnych stały się nierozerwalną częścią ubioru kobiet.

Biżuteria – historia XVI i XVII w. rozwój złotnictwa Biżuteria była znaczniej popularniejsza u mężczyzn niż u kobiet. 7) XVIII w. biżuteria stała się dominującą ozdobą kobiecego ciała 8) Początek XIX w. biżuteria jako pamiątka Popularne stały się medaliony i pierścienie z dedykacjami i innymi sentencjami mające charakter wyłącznie sentymentalny. 9) XX w. nowe metale, stopy metaliczne, inne (tanie) materiały, masowa produkcja Na przełomie XVI i XVII nastąpił rozwój przemysłu złotniczego. Zaczęto powoli odbiegać od artystycznej biżuterii wykonanej na zamówienia. Coraz częściej można było spotkać ozdoby wykonane w podobnym stylu. Biżuteria była znaczniej popularniejsza u mężczyzn niż u kobiet. Dopiero w XVIII wieku biżuteria stała się dominującą ozdobą kobiecego ciała. Na początku wieku XIX biżuteria zyskała również nowe znaczenie. Zaczęto stosować ją w charakterze pamiątek. Popularne stały się medaliony i pierścienie z dedykacjami i innymi sentencjami mające charakter wyłącznie sentymentalny. Wiek XX i XXI stanowią dużą odmianę dla biżuterii. Zaczęto wykorzystywać nowe metale szlachetne takie jak platyna oraz nowe rozwiązania produkcyjne. Jednym z założeń była tania produkcja dużej ilości biżuterii spotykana w innych gałęziach przemysłu. Obok materiałów szlachetnych wprowadzono również tanie materiały je imitujące. Biżuteria w znacznym stopniu utraciła również swoją symbolikę. Coraz częściej współczesne trendy mody wykorzystują te panujące zarówno w tej odległej jak również tej całkiem bliskiej przeszłości.

Biżuteria – metale i stopy Złoto Srebro Platyna Pallad Stal chirurgiczna Tytan Alpaka Alkapa 40-70% miedzi, 10-20% niklu i 5-40% cynku Alpaka  to srebrzystobiały stop. Od niedawna cieszy się wielkim powodzeniem w jubilerstwie. Biżuteria z alpaki jest chętnie noszona ze względu na swoje właściwości hipoalergiczne. Metal ten nie ciemnieje pod wpływem czynników atmosferycznych oraz nie powoduje uczuleń. Alpaka z racji swojego wyglądu i właściwości często nazywana jest “nowym srebrem”.

Biżuteria – złoto Au liczba atomowa 79 Cechy: Metal ciężki, miękki i błyszczący, będącym najbardziej kowalnym i ciągliwym spośród wszystkich znanych metali Barwa jasnożółta Wyraźny połysk Nie utlenia się w wodzie czy powietrzu Temp. topienia 1064oC Gęstość 19,3 g/cm3 W obrocie międzybankowym sztabka złota waży 12,44 kg. Jest to równowartość 400 uncji jubilerskich trojańskich, jedna uncja złota waży natomiast 31,1 grama. Ołów 11,4 g/cm3

Biżuteria – złoto 167 477,39 zł 1 uncja złota waży 31,1 g 1800 do 1972 roku cena złota wahała się od 20$ do 30$ UNCJA ZŁOTA cena w USD 167 477,39 zł W obrocie międzybankowym sztabka złota waży 12,44 kg. Jest to równowartość 400 uncji jubilerskich trojańskich, jedna uncja złota waży natomiast 31,1 grama. Od 1800 do 1972 roku cena złota wahała się od 20$ do 30$ i nie przekraczała 50$ za uncję. W ostatnich latach notujemy gwałtowny wzrost cen złota. W 2011 roku złoto pobiło rekord i w pewnym momencie płacono 1900$ za uncję. 1 uncja złota waży 31,1 g

Biżuteria – złoto Czyste złoto jest zbyt miękkie, aby tworzyć z niego trwałą biżuterię. Połączenie złota z innymi metalami umożliwia nadanie mu oryginalnej barwy: Żółte złoto - dodatek srebra i niewielkiej ilości miedzi Białe złoto - uzyskujemy przez dodanie palladu lub niklu Różowe złoto - to stop złota, srebra i większej, niż w żółtym złocie, ilości miedzi Niebieskie złoto - może być wytworzone poprzez stopienie złota z żelazem Fioletowe złoto - uzyskujemy poprzez połączenie złota z glinem (aluminium) Zielone złoto - 14 i 18-karatowe stopy złota ze srebrem wydają się zielono-żółte Dlatego do zastosowań w złotnictwie tworzone są stopy złota z mniej szlachetnymi materiałami zmieniającymi jego twardość, wytrzymałość, kolor i inne właściwości.  

Biżuteria – tombak mosiądz czerwony – stop miedzi (> 80%) z cynkiem, Cechuje się żółtą barwą przypominającą złoto, jest jednak mało wartościowy W celu uniknięcia pomylenia go ze złotem na biżuterii z tombaku wybija się znak probierczy Stosowany głównie jako imitacja złota do wyrobów artystycznych i jubilerskich oraz instrumentów muzycznych, a także na wężownice, rurki manometryczne i platerowanie. Jest też używany do produkcji pocisków i naboi pistoletowych i karabinowych w celu zmniejszenia tarcia między pociskiem a lufą w czasie wystrzału (co służy zwiększeniu żywotności lufy) lub w celu zmiany właściwości plastycznych pocisku kropelka stężonego kwasu azotowego. Tombak kipi na zielono. A złoto, w zależności od próby , lekko zmieni odcień w miejscu styku z tym specyfikiem. Im ciemniejszy odcień herbaty, tym słabsza próba. najwyższe próby, nie reagują na ten kwas prawie wcale. Warunek, sprawdzamy wyrób od środka.

Biżuteria – cecha probiercza Wszystkie wyroby z metali szlachetnych wyprodukowane w kraju lub za granicą mogą być dopuszczone do obrotu handlowego na terenie Polski po uprzednim ich zbadaniu przez organy administracji probierczej i oznakowaniu właściwą dla zawartości metalu szlachetnego w stopie cechą probierczą. W Polsce nie podlegają cechowaniu wyroby złote o masie poniżej 1 grama, a wyroby srebrne o masie poniżej 5 gramów.

Biżuteria – cecha probiercza Srebro, złoto, platyna, pallad, piwo

Urząd Pobierczy

Biżuteria – cecha probiercza Próba złota wyrażona jest w częściach tysięcznych jeśli stop zawiera 99,9% - próba 999 96% czystego złota - próba 960 75% czystego złota - próba 750 58,5% czystego złota próba 585 33,3% czystego złota - próba 333

CECHY PROBIERCZE DLA WYROBÓW WYKONANYCH ZE ZŁOTA obowiązujące od 2004 roku Próba Cecha 960 750 585 500 375 333 cecha dodatkowa Cecha podst. dla próby 960 Cecha podst. dla próby 750 Cecha podst. dla próby 585 Cecha podst. dla próby 500 Cecha podst. dla próby 375 Cecha podst. dla próby 333 Cecha wskazuje również OUP (Obwodowy Urząd Probierczy), w którym wyrób został poddany cechowaniu i tak:   B - Bydgoszcz G - Gdańsk, H - Chorzów, K - Kraków, Ł - Łódź, P - Poznań, W - Warszawa, V - Wrocław, Z - Częstochowa.

Karat złota Popularne jest również określenie w karatach ilości złota w stopie. 1 karat to 1/24 zawartości wagowej złota w tym stopie: Złoto 24-karatowe – próba 999,9 (teoretycznie 1000) Złoto 23-karatowe – próba 958 Złoto 22-karatowe – próba 916 Złoto 18-karatowe – próba 750 Złoto 14-karatowe – próba 585 – najpopularniejsze w biżuterii Złoto 12-karatowe – próba 500 Złoto 10-karatowe – próba 417 Złoto 9-karatowe – próba 375  Złoto 8-karatowe – próba 333

Biżuteria – srebro Ag liczba atomowa 47 Cechy: Metal ciężki, miękki (nieco twardszy od złota – mniej kowalny) i błyszczący, o największej przewodności elektrycznej i termicznej Barwa srebrzystobiała Właściwości bakteriobójcze Skłonność do korozji związanej ze znajdującymi się w atmosferze tlenkami siarki, błędnie kojarzonej z utlenianiem się na powietrzu Temp. topienia 962oC Gęstość 10,5 g/cm3 największy współczynnik odbicia światła wśród metali, aczkolwiek glin jeszcze bardziej odbija światło widzialne, ale gorzej ultrafioletowe Srebro ma także najmniejszą rezystancję kontaktową spośród wszystkich metali. Halogenki srebra są czułe na światło i ulegają pod jego wpływem powolnemu rozkładowi. Później monety zaczęto wytwarzać z czystego srebra. Słowa „srebro” i „pieniądze” brzmią tak samo w przynajmniej 14 językach. Srebro wykorzystuje się też na szeroką skalę w fotografii, w postaci związków – azotanu srebra i halogenków. Lustra wymagające jak najwyższego współczynnika odbicia światła (np. wysokiej jakości teleskopy) są pokrywane srebrem (srebrzone), aczkolwiek w zwykłych lustrach częściej stosuje się aluminium. W procesie rozpylania katodowego, warstwy srebra lub złota o różnej grubości mogą być nałożone na szkło, pozwalając na różny stopień przenikania światła. Srebro jest naturalnym środkiem bakteriobójczym, dzięki czemu zapobiega powstawaniu przykrego zapachu i obniża ryzyko infekcji bakteryjnej lub grzybiczej. Do materiału, z którego jest wykonana odzież, można dodać srebro na dwa sposoby: poprzez zintegrowanie z polimerem, z którego wytworzone są włókna (nanotechnologia) poprzez pokrycie nim włókien

CECHY PROBIERCZE DLA WYROBÓW WYKONANYCH ZE SREBRA Próba Cecha 925 875 830 800 cecha dodatkowa W biżuterii ze srebra najczęściej stosuje się najwyższą próbę 925, biżuteria artystyczna często występuje również w próbie 875

CECHY PROBIERCZE DLA WYROBÓW WYKONANYCH Z PLATYNY Próba Cecha 950 cecha dodatkowa Dodatki stopowe do platyny to pallad, złoto, srebro, miedź i iryd Platyny najczęściej używa się do wykonania najwyższej klasy pierścionków z brylantami, kolczyków z brylantami i zawieszek z brylantami oraz obrączek ślubnych. Platyna ma barwę białą z odcieniem szarawoniebieskim i doskonały połysk metaliczny, jest kowalna i ciągliwa. W przyrodzie występuje wyjątkowo rzadko. Platyna wymaga dodatków, by stworzyć z niej biżuterię. Poprawiamy w ten wytrzymałość, twardość i dodajemy platynie blasku. Dodatki stopowe do platyny to pallad, złoto, srebro, miedź i iryd. Już 2% dodatek irydu czyni  platynę bardziej twardą. Wytwarzanie stopów platyny w warunkach pracowni złotniczej jest bardzo trudne z uwagi na wysoką temperaturę topnienia. Pod wpływem użytkowania platyna nie zmienia barwy, nie reaguje z kosmetykami, nie powoduje podrażnień ani uczuleń. W Polsce przepisy prawa probierczego dopuszczają do obrotu stop platyny wyłącznie w próbie 950, co w znaczący sposób wpływa na wysokie ceny biżuterii platynowej. Platyny najczęściej używa się do wykonania najwyższej klasy pierścionków z brylantami, kolczyków z brylantami i zawieszek z brylantami oraz obrączek ślubnych. Większość krajów Unii Europejskiej akceptuje wzajemnie swoje cechy probiercze. Polski Urząd Probierczy niestety nie akceptuje żadnych innych cech. Ponownemu badaniu i cechowaniu podlegają produkty, które mają już nabite cechy innych krajów Unii Europejskiej.   W całkowitym odróżnieniu do Polski w Niemczech i we Włoszech, w dziedzinie obrotu wyrobami z metali szlachetnych obowiązuje tzw. deklaracja producenta, tzn. oznaczenie umieszczane na wyrobach przez wytwórców upoważniające do obrotu (tzw. imiennik). Nie ma więc państwowych cech probierczych. Urzędy probiercze pełnią tylko funkcje kontrolne, weryfikując w handlu poprawność umieszczonych oznaczeń. Mają prawo poddać wyroby sprawdzeniu, czy odpowiadają deklaracji na zawartość czystego metalu w stopie - próbie. System ten jest - z jednej strony wygodny dla wytwórców, z drugiej - ryzykowny, bo za wprowadzenie do obrotu wyrobów nie odpowiadających próbom można na zawsze utracić koncesję na wykonywanie zawodu W roku 1996 wprowadzono próbę złota 0,585 zamiast obowiązującej 0,583, a w 1997 roku zminiaturyzowano cechę dla próby 0,585. W 2004 roku nastąpiła miniaturyzacja pozostałych cech podstawowych dla wyrobów ze złota i oznaczenia liczbowe na wizerunkach cech zastąpiono cyframi. Nadal jednak zachowują swą ważność w obrocie handlowym cechy 0,583 oraz niezminiaturyzowane cechy umieszczone na wyrobach przed tymi zmianami.  Świadectwa badania wyrobów z metali szlachetnych mogą być wydane przez właściwy Urząd Probierczy w przypadku: 1) wyrobów zawierających części z metali szlachetnych, jeżeli względy techniczne nie pozwalają na umieszczenie na nich znaku "met" albo "metal" 2) wyrobów, w których zawartość metalu szlachetnego jest wyższa od najniższej dopuszczalnej próby, lecz niezgodna z próbą deklarowaną przez zgłaszającego, ani żadną z prób ustalonych zgodnie z parag. 4, jeżeli umieszczenie obniży wartość artystyczną wyrobu 3) wyrobów, których nie można ocechować bez trwałego uszkodzenia lub w których brak jest miejsca na umieszczenie cechy probierczej, a których nie można ocechować na plombie 4) wyrobów, o których mowa w art. 8, ust.1 Ustawy jeżeli ocechowanie może spowodować ich uszkodzenie.

CECHY PROBIERCZE DLA WYROBÓW WYKONANYCH Z PALLADU Pallad to lśniący, srebrzystoszary metal, kowalny i ciągliwy. Nie reaguje z wodą i powietrzem. Prawo probiercze w Polsce dopuszcza do obrotu stopy palladu próby 850 i 500 Pallad to lśniący, srebrzystoszary metal, kowalny i ciągliwy. Nie reaguje z wodą i powietrzem. W Polsce zyskuje co raz większą popularność jako główny składnik stopowy biżuterii. Prawo probiercze w Polsce dopuszcza do obrotu stopy palladu próby 850 i 500, co przy korzystnej cenie giełdowej kruszcu sprawia, że  biżuteria palladowa jest bardzo atrakcyjnym wyborem.  Pallad jest również składnikiem stopowym białego złota szlachetnego (białego złota palladowego). Ten wyjątkowy stop, charakteryzujący się piękną białą barwą i całkowitą hipoalergicznością. Moda na biżuterię palladową przychodzi do Polski z USA.  Właśnie w Stanach Zjednoczonych pallad jest coraz częściej wybieranym metalem przez gwiazdy show-biznesu.

Inne materiały Tytan Stal chirurgiczna Biżuteria polimerowa (ABS, PLA) – drukarki 3D Drukarka 3D do produkcji biżuterii ABS, kopolimer akrylonitrylo-butadieno-styrenowy, poli(akrylonitryl-co-butadien-co-styren) – tworzywo otrzymywane w procesie polimeryzacji 1,3-butadienu oraz kopolimeryzacji akrylonitrylu ze styrenem wraz z jednoczesnym szczepieniem powstałego kopolimeru na polibutadienie. Polilaktyd (poli(kwas mlekowy), PLA z ang. polylactic acid, polylactide) – polimer należący do grupy poliestrów alifatycznych. Jest on w pełni biodegradowalny. Otrzymuje się z odnawialnych surowców naturalnych takich jak np: mączka kukurydziana. Najczęściej korzystam z tworzyw sztucznych, takich jak ABS, stosowany także do produkcji zderzaków samochodowych i klocków Lego albo z PLA, które jest wytworzone z mączki kukurydzianej, biodegradowalne. Korzystam też z innych dostępnych na rynku materiałów, takich jak drewno przeznaczone do druku 3D czy guma.

zasada „mniej znaczy więcej” Dodatki dzisiaj… zasada „mniej znaczy więcej” Niestety, dziś, dodatki są przez większość z nas traktowane po macoszemu. A przecież jeszcze nie tak dawno – bo w latach 50-tych XX wieku – kobieta nie wyobrażała sobie wyjścia z domu bez idealnie dobranej kombinacji kapelusza, rękawiczek, torebki, butów i parasolki. Jednak to, co w przeszłości było obowiązkiem, dziś jest jedynie kwestią wyboru i własnego gustu. Wiele współczesnych kobiet wyznaje w stosunku do dodatków zasadę „mniej znaczy więcej”,

Dziękuję za uwagę !