Gwiazdozbiory nieba wiosennego Chciałąbym przedstawić Państwu referat na temat Proaktywne radzenie sobie a stany afektywne – mediacyjna rola oceny stresu. Jest to projekt zestpołowy powstały w wyniku współpracy trzech placówek Instytutu Psychologii UAM, szkoły Wyższej Pasychologii Społęcznej – wydziłau zamiejscowego we Wrocławiu oraz YU. Projekt był replikacją badań prowadzonych przez Panią Greenglas. Zaprezentujemy wycinek zebranych danych (40 s) Teraz jeśli zmieniliśmy tytuł to pojawia się pytanie dlaczego ograniczyliśmy się tylko do negatywnych wydarzeń 1

Panna Proactywne radzenie sobie nastawione jest na radzenie sobie z przyszłymi stresorami, charakteryzuje je traktowanie stresorach w kategoriach wyzwania a nie zagrożenia w związku z tym traktuje się je jako konstruktywną i celową aktywnością związaną z rozbudowaa zasobów i osiąganiem celów a nie tak jak prewencyjne radznie zobie z zachowaniem zasobów. Część badaczy traktuje proaktywne radzenie sobie jako dyspozycje jednostki Ouwehand, de Ridder, and Bensing (2006) a cześć szkołonna jst uważać je za jedną z strategi wykorzystywanych przez jednostki. W naszych badania potraktowaliśmy proaktywne radzeni sobie jako dysposycje jednostki. W badaniach przyjelismy raczej założenie że PRS jest dyspozycją jednostki Badania pokazują, ze proaktywne radzenie sobie sprzyja zdrowiu i pozytywnym staną emocjonalnym The proactive perspective may best be described by Zea & Tyler (1996) as ‘‘a general style or orientation that pervades the way an individual approaches life activities facilitating positive outcomes’’ (p. 331).

Panna

Panna

Panna Proactywne radzenie sobie nastawione jest na radzenie sobie z przyszłymi stresorami, charakteryzuje je traktowanie stresorach w kategoriach wyzwania a nie zagrożenia w związku z tym traktuje się je jako konstruktywną i celową aktywnością związaną z rozbudowaa zasobów i osiąganiem celów a nie tak jak prewencyjne radznie zobie z zachowaniem zasobów. Część badaczy traktuje proaktywne radzenie sobie jako dyspozycje jednostki Ouwehand, de Ridder, and Bensing (2006) a cześć szkołonna jst uważać je za jedną z strategi wykorzystywanych przez jednostki. W naszych badania potraktowaliśmy proaktywne radzeni sobie jako dysposycje jednostki. W badaniach przyjelismy raczej założenie że PRS jest dyspozycją jednostki Badania pokazują, ze proaktywne radzenie sobie sprzyja zdrowiu i pozytywnym staną emocjonalnym The proactive perspective may best be described by Zea & Tyler (1996) as ‘‘a general style or orientation that pervades the way an individual approaches life activities facilitating positive outcomes’’ (p. 331).

Panna

Nazwa wywodzi się od lwa, którego musiał pokonać Herkules aby wypełnić jedną ze swych dwunastu prac (zwykle zabicie lwa uważane było za pierwszą, gdyż wskutek niej heros zdobył zbroję z lwiej skóry, która czyniła go niewrażliwym na ciosy). Lew nemejski był zwierzęciem o niezwykłych cechach. Według mitologii żadne ostrze nie było w stanie nawet zadrapać jego skóry. Herkulesowi udało się jednak dokonać tego, co niemożliwe. Początkowo heros wystrzelił w kierunku Lwa nemejskiego grad strzał, połamał na nim maczugę oraz skrzywił miecz. Lwa pokonała dopiero przebiegłość Herkulesa. Po przegranej początkowo przez Herkulesa walce zwierzę wycofało się do jaskini o dwóch wejściach. Bohater zawiesił w jednym końcu sieć, a sam wszedł drugim wejściem. Walka rozgorzała na nowo, Herkules stracił w nie palec, zdołał jednak schwytać Lwa, objął ramieniem jego szyję i udusił zwierzę. Stojąc przed zleceniodawcą dwunastu prac, królem Eurysteuszem, ku zdumieniu wszystkich rozciął skórę Lwa nemejskiego, używając do tego lwiego pazura. Ściągnąwszy skórę lwa, herkules przyodział się w nią i w tym właśnie stroju bywał często przedstawiany[3]. Najjaśniejsza gwiazda Lwa, Regulus, była w starożytności symbolem Monarchii[1]. Wybrane gwiazdy W odróżnieniu od wielu innych gwiazdozbiorów Lew naprawdę przypomina swój pierwowzór. Głowę lwa reprezentuje skierowany do tyłu znak zapytania, asteryzm zwany Sierpem. Wyraźny trójkąt prostokątny jest zadem lwa, a linie gwiazd - nogami wylegującej się bestii. Gromada gwiazd Warkocza Bereniki reprezentuje kosmyk na końcu ogona[1]. α Leo (Regulus) wyobraża serce Lwa i ma jasność 1,36m (15 miejsce pod względem jasności wśród gwiazd). Jego położenie wskazuje miejsce lwiego serca. Łacińska nazwa gwiazdy oznacza „małego króla”[3]. Gwiazda nazwana tak przez Mikołaja Kopernika[4]. β Leo (Denebola, co z arabskiego można przetłumaczyć jako „koniec lwiego ogona”, gwiazda położona po drugiej stronie gwiazdozbioru, druga co do jasności[3]. γ Leo (Algieba), trzecia pod względem jasności oznaczająca z arabskiego „czoło”, co może być jednak mylące - Ptolemeusz, którego uznaje się za ojca obowiązującego do dzisiaj kształtu konstelacji, utożsamiał tę gwiazdę z lwim karkiem. To układ poczwórny gwiazd, gdzie dwiema centralnymi gwiazdami są olbrzymy. Pierwsza z nich (składnik A) ma średnicę 23, a druga (składnik B) 10 razy większą od Słońca. Obie oddalone są od siebie o 4,3 sekundy łuku i obiegają wspólny środek ciężkości w czasie 619 lat. Wokół tego układu znajdują się dwa dodatkowe składniki[3]. δ Leo (Zosma), gwiazda o jasności 2,56m. ε Leo ma jasność 2,97m i jest żółtym olbrzymem. ζ Leo jest układem wizualnie potrójnym, a więc systemem gwiazd nie związanych ze sobą fizycznie. Tworzy go gwiazda główna i para towarzyszy o jasności 6m[4]. ι Leo to gwiazda podwójna o jasności łącznej 4,0m, jej składniki mają jasności 4,1m i 7,0m, obiegają się z okresem 200 lat. 83 Lwa to kolejna gwiazda podwójna o składnikach wielkości 6,2 i 7,9m[1]. R Leo jest gwiazdą zmienną, należącą do ważnego typu gwiazd zmiennych długookresowych typu Mira Ceti (zwanego tak od gwiazdy ο Ceti w gwiazdozbiorze Wieloryba). Zmienia ona swą jasność od 4,4m do 11,3m z okresem 309,95 dni[3]. Pitia z defickiej wyroczni radziła kiedyś Heraklesowi, aby wstąpił na służbę do mykeńskiego króla Eurysteusa. Mykeny to starożytne miasto na Peloponezie, gdzie do dziś zachowały się ruiny królewskiego zamku. Herakles posłuchał rady i udał się do Myken, gdzie dostał kilkanaście trudnych do spełnienia zadań. Najpierw miał zabić lwa (nemejskiego), który żył w pobliskich górach. Był on nadzwyczaj wielki i tyranizował całą okolicę. Herakles znalazł go w jednej z jaskiń (do dziś pokazywanej turystom!), ogłuszył potężnym uderzeniem maczugi i potem udusił i zaniósł królowi do Myken. Króla przeraziła nie tyle wielkość lwa, ile siła Heraklesa, dlatego wkrótce wysłał go z nowym zadaniem. Tym razem Herakles miał zabić dziewięciogłową hydrę (lerneńską). Król sądził bowiem, że Herakles jej nie pokona. Ten jednak i to zadanie z powodzeniem spełnił. Za swą wielką odwagę stał się sławny i nieśmiertelny. Został przyjęty między bogów na Olimpie i dostał się na niebo- (gwiazdozbiór Herkulesa). Na pamiątkę bohaterskich czynów Heraklesa dostały się tam również jego ofiary: Lew, Hydra (Wąż Wodny) i Rak.     Lew jest zwierzyńcowym gwiazdozbiorem i kształtem swym przypomina leżącego króla zwierząt. Znajduje się na południe od Wielkiego Wozu. Podczas wiosennych miesięcy widzimy go w godzinach wieczornych, gdybyśmy jednak chcieli go zobaczyć w listopadzie, musielibyśmy wstać nad ranem. W okresie między 11 a 20 listopada spod gwiazdy z Leo wybiegają meteoroidy należące do roju Leonid. Rój ten jest pozostałością po komecie Temple'a i Ziemia co trzydzieści trzy lata spotyka się w przestrzeni z jego najgęściejszym fragmentem. W roku 1833 obserwowano aż sześćdziesiąt tysięcy meteorów na godzinę. Był to więc prawdziwy deszcz gwiazd spadających.     Jasny Regulus jest jednym z czterech ,”strażników nieba", czyli "królewskich gwiazd". Gwiazdy te w zaraniu naszych dziejów oznaczały ważne punkty na niebie: przesilenia letniego (Regulus), równonocy jesiennej (Antares), przesilenia zimowego (Fomalhaut) i równonocy wiosennej (Aldebaran). Królewskie gwiazdy dzieliły drogę Słońca (ekliptykę), a tym samym i rok na cztery części - pory roku. Tak więc odcinek drogi Słońca między Regulusem a Antaresem oznaczał lato itd. Dziś oczywiście nie znaleźlibyśmy ani jednego rolnika, który dni w roku wyznaczałby według gwiazd. Lecz w dawnych czasach każdy pasterz, rolnik i żeglarz musiał sam określać dzień i porę roku. Tym się właśnie tłumaczy wszechstronne zainteresowanie ówczesnych ludzi niebem. Dziękujemy za uwagę!