Digitalizacja zasobów krajowej ewidencji zabytków – potrzeby, możliwości, wyzwania. Bartosz Skaldawski Warszawa, listopad 2016

Archeologiczne Zdjęcie Polski (AZP)

Karta Ewidencyjna Zabytku Archeologicznego

Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Art. 22 Ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami: Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem. Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Wojewódzka Ewidencja Zabytków Krajowa Ewidencja Zabytków

Informatyzacja AZP Dyrektywa 2007/2/WE parlamentu europejskiego i rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiająca infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) Ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz. U. 2010 nr 76 poz. 489)

Szary kolor – wykreślona siatka na mapie 1: 500 000 (oryginał) Czerwony kolor – siatka AZP w wersji numerycznej Zielony kolor – footprintsy map przeglądowych w skali 1:25 000 – pochodzących z poszczególnych teczek AZP (każda kalibrowana na minimum 8 punktów dostosowania na wyodrębnione szczegóły terenowe).

Poniżej opis przygotowania siatki AZP: W pierwszym kroku zostały przygotowane dane wektorowe z podziałem sekcyjnym AZP tzw. "empirycznym". Dane pochodzą wprost ze zeskanowanej mapy ściennej w skali 1:500 000, z wszystkim tego konsekwencjami. Mapa została zeskanowana i poddana kalibracji do układu PUWG'1992. Wektoryzacja polegała na identyfikacji punktów przecięć arkuszy AZP. Podział sekcyjny wygenerowano przy pomocy specjalnej aplikacji, przetwarzającej punkty przecięć do postaci danych sekcyjnych. Podział sekcyjny "statystyczny" uzyskany za pomocą specjalnie w tym celu napisanej aplikacji do wyrównanie położenia punktów – narożników siatki. Główne kryterium operacji to aproksymacja linii tworzonych przez punkty w ciągu południkowym i równoleżnikowym. Zdecydowano, że linie te będą aproksymowane do krzywej wielomianu drugiego stopnia. Dane zostały wyrażone w układzie współrzędnych PUWG'1992. Dodatkowo dodano atrybuty zawierające długość i azymut przesunięcia punktu od jego pierwotnej pozycji (w celu analizy dokładnościowej). Zasięg przestrzenny analogiczny jak w wyżej wymienionym przypadku. Wyżej wymienione podejście miało na celu względne wygładzenie przebiegu sekcji w przebiegu "południkowym" i "równoleżnikowym" oraz zminimalizowanie zniekształceń wynikających z położenia mapy w trakcie skanowania/fotografowania (istotne zwłaszcza w pobliżu granicy wschodniej) 

Sam szkic siatki wykonany metodą kreślarską niesie ze sobą błędy – co widać na załączonych zrzutach. Algorytm matematyczny miał za cel wyznaczenie linii trendu w skali całej Polski – innymi słowy, minimalne błędy popełnione w określonym miejscu, miały wpływ na przebieg linii w skali całościowej, Nie traktujcie mapy podkładowej jako bezwzględnego i bezbłędnego punktu odniesienia! Zwróćcie uwagę na olbrzymi format mapy, jak została ona z czasem zniekształcona (widać to zwłaszcza na wschodnich i południowo wschodnich krańcach mapy. Mapa podlegał procedurze cyfryzacji na podstawie wykonanego, jednego kadru zdjęcia w AGAD ( robiliśmy próby z cząstkową, fragmentaryczną procedurą skanowania – w tej procedurze otrzymywaliśmy dużo większe zniekształcenia). Konsekwencją tego podejścia są oczywiście kolejne błędy – odległość urządzenia obrazującego (aparatu) od nośnika (mapy). Mapa nie jest poddana procedurze korekcji geometrycznej, tzn. najmniej zniekształcane są miejsca w środku mapy – najbardziej na jej krańcach. Procedura kalibracji geometrycznej (tutaj również przeprowadziliśmy przeróżne próby) najlepiej sprawdziła się w przypadku kalibracji mapy na punkty dostosowania – przecięcia linii siatki geograficznej i położenia południków i równoleżników elipsoidy Krasowskiego. Wtórnie – po przeprowadzeniu kalibracji na te punkty dostosowania – została przeprowadzona procedura identyfikacji punktów przecięcia siatki AZP, które to stanowiły materiał wyjściowy do przeprowadzonej aproksymacji wielomianem drugiego rzędu – opisanym w przesłanym wcześniej dokumencie.