TWÓRCZOŚĆ EDWARDA MUNCHA Edward Munch: Autoportret z rękami szkieletu, 1895

Edward Munch przez cały czas obsesyjnie poszukiwał ukrytych sił kierujących jego życiem. Posiadł przy tym niezwykłą zdolność wizualnego i słownego przedstawiania swoich doświadczeń i nastrojów. Według niego istniały cztery poglądy, które kierowały życiem człowieka: MIŁOŚĆ , MŁODZIEŃCZA , MIŁOŚĆ DOJRZAŁA , STRACH, ŚMIERĆ

W dziewięć lat po śmierci matki, na gruźlicę umarła starsza, piętnastoletnia ukochana siostra Edvarda, Sophie. Sophie umierała powoli w gorączce i halucynacjach, błagając o ratunek i o życie. Edvarda przerażała jego własna bezsilność i niezdolność ojca-lekarza uratowania jej; umierającej córce ojciec nakazał śpiewać luterańskie hymny. W mniemaniu czternastoletniego Edvarda, ojciec i jego Bóg byli równie winni jej śmierci

Edward Munch: Chore dziecko, 1886. W tym obrazie bezosobowy profil dziewczynki, opuszczona głowa jej matki, ich złączone drżące dłonie, cisza, epatują bezsilnością wobec choroby i nadchodzącej śmierci. Przedstawiona scena jest rozpaczliwym krzykiem artysty, być może emocjonalną kompensacją za śmierć siostry. Edward Munch: Chore dziecko, 1886.

W roku 1890 Munch narysował „Pocałunek”: stojące, beztwarzowe postaci mężczyzny i kobiety złączonych w pocałunku. Ci kochankowie, jakby za mgłą, nie są sobą, ani określoną parą, tylko jednymi z tysięcy im podobnych, którzy łączą jedno pokolenie z następnym. Scenę te powtórzył później kilkakrotnie w grafice i na płótnie, za każdym razem nieco inaczej.

Edward Munch: Pocałunek, 1896.

Edward Munch podczas, gdy przeżywał okres osamotnienia, melancholii, braku związku z kobietą, poczucia porzucenia tworzył godne uznania obrazy. Te trzy nastroje: SAMOTNOŚĆ, MELANCHOLIA I ZAZDROŚĆ stały się tematyką grafiki i obrazów Muncha

Edward Munch: Melancholia, 1891 Melancholię i samotność przedstawiał symbolicznie jako smutną twarz człowieka na brzegu morza. Meandry linii plaży i kamieni były jak jego percepcja ludzkiej doli, życia i śmierci. Edward Munch: Melancholia, 1891

Edward Munch: Samotność, 1892

Jednym z dział sztuki Edwarda Muncha jest obraz zatytułowany „Zazdrość „ Zazdrość Munch przedstawiał jako samotnego człowieka podczas gdy obok dwoje innych, mężczyzna i kobieta, są razem. Mogła to być scena na brzegu morza, mogła to być współczesna scena w symbolicznym raju. W obu sytuacjach, artysta i samotny kochanek "krwawili krwią swego serca".

Edward Munch, który przez te wszystkie przeżycia podupadł psychicznie, zaczął miewać halucynajce, które miały nie opóścić go już do końca życia. Jednakże dzięki temu powstał jeden z najlepszych obrazów Muncha – „Krzyk”. „ Krzyk” jest typowym obrazem przedstawiającym ekspresjonizm. Dominują kolory ciepłe, aczkolwiek nie zabrakło barw zimnych, którymi zostało namalowane morze. Dzieło to nie ma wyraźnych linii ani dokładnych zarysów. Można, by rzec, że przestrzeń wibruje, kontury zostały zamazane, nie są wyraźne. Pejzaż zlewa się w smugi barw. W oddali widać promienisty zachód słońca, połączony z morzem. Na pierwszym planie widnieje rozmazana postać, której nie sposób rozpoznać twarzy. Upodabnia się ona niezwykle do kolorowych smug, jakby za chwilę miała zostać przez nie wchłonięta. Widać, że owa postać krzyczy. Być może jest to przerażenie i lęk, albo wołanie przeciw samotności i cierpieniu, przeciw całemu światu, który nie jest idealny, w którym jest za mało miłości, wiary i nadziei. W tle na moście widać także dwie postacie oddalające się. To może wskazywać na bezradność, smutek oraz samotność, krzyczącej osoby.

Krzyk 1893

Szedłem drogą z dwoma przyjaciółmi – Słońce zaszło, niebo nagle stało się krwią i poczułem jakby oddech smutku Zatrzymałem się – oparłem o balustradę śmiertelnie zmęczony Nad niebiesko-czarnym fiordem i miastem wisiały chmury kapiącej parującej krwi Moi przyjaciele poszli dalej a ja zostałem Drżąc ze strachu z otwartą raną w mojej piersi Wielki, niekończący się krzyk przeszył naturę

Warto wspomnieć o młodzieńczej miłości Edwarda Muncha Warto wspomnieć o młodzieńczej miłości Edwarda Muncha. Jego związek z kobietą trwał cztery lata. Niestety jego wybranka nie mogła zaakceptować dziwactw i szaleństw, które wyprawiał. Doprowadzał ją powoli do obłędu. Kobieta zdecydowała się odejść, nie mogła tak dalej żyć. Podczas, gdy pakowała swoje rzeczy Edward wszedł po cichu do pokoju z pistoletem w ręku. Usiłował w furii i złości zaszczelić własną dziewczynę. Powstała szamotanina, w której broń wystrzeliła, odrywając Munchowi kciuk. Kobieta odeszła raz, na zawsze. To co się wydarzyło mienionego dnia przedstwia obraz Rozłączenie.

Edward Munch: Rozłączenie, 1896.

Munch namalował jeszcze bardzo wiele wspaniałych obrazów. Jego obrazy pasują także do czasów współczesnych. Ukazują tak wiele prawd. Chcą wstrząsnąć człowiekiem, pokazać zło świata, cierpienie i ból. Jego obrazy wręcz krzyczą, aby to wszystko zauważyć.