LITWA

Litwa (Lietuvos Respublika)- państwo w Europie, jeden z krajów bałtyckich, członek Unii Europejskiej i NATO; graniczy od zachodu z Rosją (obwodem kaliningradzkim), od południowego zachodu z Polską, od wschodu z Białorusią, od północy z Łotwą.

Liczba ludności (na rok 2016): 2 869 690 Powierzchnia: 65  300 km2 Stolica: Wilno Liczba ludności (na rok 2016): 2 869  690 Gęstość zaludnienia: 45 osób/km2 Waluta: euro Język urzędowy: litewski Hymn: Tautiška giesmė Ustrój polityczny: demokracja Typ państwa: republika parlamentarna Godło Litwy

Geografia Litwy

Ukształtowanie powierzchni nizinne, o rzeźbie polodowcowej, średnia wysokość 99 m n.p.m., najwyższe wzniesienie Aukštojo kalnas (Wysoka Góra) 293,84 m n.p.m., na Wyżynie Miednickiej. Wybrzeże morskie jest przeważnie niskie i wyrównane, wnętrze kraju zaś nizinne z licznymi formami polodowcowymi.

KLIMAT: WODY: Litwa leży w strefie klimatu umiarkowanego ciepłego, a jego odmianą jest klimat przejściowy między morskim nad wybrzeżem bałtyckim i o wzrastających ku wschodowi cechach kontynentalnych. Charakterystyczną cechą klimatu Litwy są silne wiatry i szybkie zmiany pogody. WODY: Litwa posiada gęstą sieć rzeczną. Jej głównymi rzekami są: Niemen z dopływami Mereczanka, Wilia, Niewiąża, Dubissa i Szeszupa oraz Windawa i Musza. Większość z nich znajduje się w zlewisku Morza Bałtyckiego i Zalewu Kurońskiego. Na obszarze kraju występuje około 4 tys. jezior, głównie pochodzenia polodowcowego. Największym z nich jest jezioro Dryświaty.

Historia Litwy Indoeuropejczycy. Na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. ze wschodu przybyli Indoeuropejczycy. Niektórzy badacze przyjmują, że właśnie wśród nich należy doszukiwać się przodków Litwinów. Wiele wskazuje również na to, że Bałtowie mogli przybyć na te tereny w czasie drugiej wielkiej migracji Indoeuropejczyków (ok. XII wiek p.n.e.). Pierwsza wzmianka o Litwie pochodzi z 1009 roku. Do końca XIII wieku tereny Litwy zamieszkiwały liczne plemiona, które nie tworzyły zwartego organizmu państwowego. Pochodzenie nazwy Litwy (Lietuva) nie zostało jednoznacznie wyjaśnione. Przyjmuje się, że pochodzi ona od nazwy rzeki Lietauka, niewielkiego dopływu Wilii, co oznaczałoby „ludzi znad rzeki”, bądź „kraj nad rzeką”.

Jądro historii teraźniejszej Litwy zestawia okres średniowiecza. W przedziale od XIII do XVI wieku Litwa była jednym z największych państw Europy – Wielkim Księstwem Litewskim. Księstwo rozciągało się od Bałtyckiego do Czarnego morza i włączało terytorium obecnych Litwy, Białorusi i Ukrainy. W różnych czasach stolica księstwa znajdowała się w Wilnie, Kiarnawie i Nowopiersiu (Białoruś). Litwa dotychczas czci wielkich książąt tego czasu: Mindowga – pierwszego Wielkiego Litewskiego Księcia, Witolda i Giediemina. W końcu XVI wieku zaczęło się gaśnięcie sławy Wielkiego Księstwa. Początkiem końca pierwszego litewskiego państwa można uważać unię, podpisaną między WKL a Rzeczpospolitą w Lublinie w 1569 roku. Wtedy Litwa straciła część swoich praw, a jej ludność stanęła gwałtownie brać polskie wartości i tradycje. XVIII wiek ustawił ostateczny punkt w historii księstwa. Osłabione po Północnej wojnie państwo związkowe Polski i WKL zostały zmuszone do kapitulowania przed potężnym Imperium Rosyjskim. Po trzech podziałach, terytorium obecnej Litwy znalazło się w składzie Rosji.

Po dwóch wiekach rozpętała się Pierwsza Wojna Światowa, po zakończeniu której Litwa mogła znów odzyskać niepodległość. W 1920 roku była stworzona pierwsza niezależna republika Litewska, trwająca aż do 1939 roku. Ten rok był się następną tragedią dla Litwy: ZSRR i Niemcy podpisały tajną umowę (pakt Mołotow- Ribbentrop) o podziale Litwy. W 1941 roku Litwa była okupowana przez niemiecko- faszystowskie wojska. W 1944 roku Litwę zdobyły wojska radzieckie. Dzisiaj okres z 1944 po 1991 lata pewni Litwini nazywają „ czasem radzieckiej okupacji”. W 1991 roku Litwa ogłasza swoją rzeczywistą suwerenność i wystąpienie ze składu ZSRR. Za ostatnie znaczne wydarzenie w historii kraju być może uważany jest1 maja 2004 roku, kiedy Litwa wstąpiła do Unii Europejskiej.

Święta, obyczaje i tradycje - 16 lutego - święto odrodzenia Państwa Litewskiego - 1 maja - Międzynarodowy Dzień Pracy - 4 marca - Dzień Świętego Kazimierza Kaziuki - jarmark ożywia miasto, napełnia się turystami i sprzedawcami. Można nabyć kilkadziesiąt rodzajów litewskiego razowego chleba, można też spróbować piwa domowej roboty i najsłynniejszego litewskiego dania – cepelinów.

- 11 marca - Święto Odzyskania Niepodległości 24 czerwca - Noc Świętojańska (narodzenie Jana Chrzciciela) 6 lipca - Święto Państwa Litewskiego i Koronacji Króla Litwy Mendoga (pierwszy i jedyny król Litwy); Na Litwie jest to dzień wolny od pracy, odbywa się wiele uroczystości, a momentem kulminacyjnym obchodów jest wspólne śpiewanie hymnu państwowego.

Ostatki - obchodzone w weekend poprzedzający Środę Popielcową. Na placach miast i miasteczek odbywają się huczne zabawy przebierańców, towarzyszy temu duża ilość jedzenia (należy zjeść co najmniej 7 posiłków), wesoła muzyka oraz palenie Mory (Marzanny). Wśród dzieci i młodzieży popularne jest chodzenie w ten dzień od domu do domu i zbieranie słodyczy, owoców oraz drobnych pieniążków. Obowiązują maski i znajomość odpowiednich wierszyków.

Kultura Litewski Festiwal Piosenki to wydarzenie na skalę międzynarodową, które jako dobro kultury światowej zostało wpisane na Listę Dziedzictwa Światowego UNESCO.  Jest związany ze sztuką ludową, strojami ludowymi, pieśnią, tańcem i rzemiosłem. Odbywa się co 4 lata, trwa sześć dni i przyciąga dziesiątki tysięcy uczestników oraz jeszcze większą widownię, złożoną z miłośników litewskich tradycji. Festiwal Piosenki to wyjątkowy przykład jak taniec i pieśń łączą ludzi, rozrzuconych po całym globie.

Na Litwie znajdują się również liczne muzea historyczne, w których można poznać dzieje kraju, a także muzea sztuki, teatru, nauki, muzyki i kina, m.in.: • Litewskie Muzeum Narodowe w Wilnie • Muzeum Ofiar Ludobójstwa w Wilnie • Muzeum Pieniądza • Muzeum Adama Mickiewicza w Wilnie

Sztuka i literatura Mikalojus Konstantinas - litewski kompozytor, malarz i grafik, najwybitniejsza postać w kulturze litewskiej przełomu wieków XIX i XX. Zorganizował wystawę malarstwa litewskiego oraz I Konkurs Kompozytorów Litewskich. Był artystą wszechstronnym.

Literatura litewska oraz Litwa w literaturze „Odrodzenie narodowe” to również utwory literackie, pisane w języku polskim i litewskim – ody, bajki, listy, sielanki i inne typowe dla klasycyzmu utwory, których tematyka koncentrowała się na życiu społecznym i położeniu chłopów. Do reprezentantów tego nurtu, zwanego „pierwszą falą litewskiego odrodzenia narodowego”, należą m.in. Antanas Strazdas, Dionizas Poska, Simonas Stranevicius i Silvestras Valiūnas. W utworach dwóch ostatnich autorów zarysowują się już pierwsze elementy romantyzmu, przede wszystkim upodobanie do legendarnej przeszłości swojego kraju. Bardzo znanym utworem, stworzonym za czasów rozbiorów Rzeczpospolitej przez polskiego poetę Adama Mickiewicza, jest „Inwokacja” z „Pana Tadeusza”, w którym autor wyraża tęsknotę za litewskimi terenami, które niegdyś były częścią jego ojczyzny.

Źródła: - https://www.globkurier.pl/materialy/_upload/image/flagi/flaga%20litwy.jpg, wyszukano 12.12.2016 r. - http://static.lovetotravel.pl/galery/5225_litwa_mapa.jpg, wyszukano 12.12.2016 r. - http://static1.platine.pl/i/herby/herby_panstw/Litwa.jpg, wyszukano 12.12.2016 r. - https://pl.wikipedia.org/wiki/Litwa#Nauka_i_o.C5.9Bwiata, wyszukano 12.12.2016 r. ,

Ewa Ratasiewicz Maja Janusz Urszula Piwowarczyk Alicja Radziejewska III D