Zaangażowanie Społeczne Chrześcijanina

Pan Bóg stworzył człowieka i odkupił Pan Bóg stworzył człowieka i odkupił. On chce dla swego stworzenia dobra, dlatego troszczy się o niego, prowadzi go i opiekuje się nim. Bóg, choć niewidzialny, patrzy na człowieka jako na niepowtarzalną osobę, co więcej, choć niesłyszalny – przyzywa go po imieniu. On wie, co może człowiek uczynić i kim najlepiej może być. On wie, co jest jego największym szczęściem, i zamierza właśnie tego szczęścia jemu udzielić. Bóg wybrał nas jeszcze przed założeniem świata – powiada św. Paweł – dodając, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli (Ef 1,4). Każdy chrześcijanin-katolik to instrument w ręku Boga, naprawdę każdy! To narzędzie samego Stwórcy świata, narzędzie w Bożym dziele zbawienia ludzkości. Jeśli to już pojmuje, jeśli nie żyje się tylko dla siebie, jeśli obrzydzeniem napawa letniość i egoizm, niedaleko już do Królestwa Niebieskiego. Cały problem leży w tym, aby być instrumentem dobrym i na miarę użytecznym. O to stara się człowiek i realizuje przez całe swoje ziemskie życie. Nie chcemy przecież naszego Boga zawieść - to byłby raczej kiepski scenariusz na życie.

Człowiek jest stworzony dla chwały Bożej. Żyjemy na ziemi po to, aby pełnić wolę Bożą; wypełnianie Jego woli to chrześcijański modus vivendi. Nasz Stwórca jest wszechmocny i wszechwiedzący, zatem On zna doskonale wszystkich ludzi, każdego z osobna. Pan Bóg wiąże z każdą ochrzczoną osobą wiele planów, pokłada w nas swe nadzieje. Za życia na ziemi Bóg powołuje każdego bez wyjątku do czegoś, przeznacza go do jakiejś służby - nie żyjemy przecież tylko dla siebie. Rzeczą niezwykle ważną jest, aby odkryć w sobie to powołanie i go nie zmarnować; aby odkryć i rozwinąć te dary, którymi Bóg nas obdarował.

Do doskonałości, do ideału człowieka silnego moralnie, wezwany jest każdy. Bóg chce i tegoż wymaga. Doskonałość, świętość nie dzieje się jednak od razu, ale stopniowo i systematycznie. Poza tym ta doskonałość, naśladowanie Chrystusa, dokonuje się w konkretnych warunkach. Powołanie chrześcijańskie realizuje się w różnych sferach życia ludzkiego, zatem ideał świętości przybiera różny wymiar, zależnie od stanu, okoliczności, zdolności, funkcji, czy urzędu. Mówi się np. o pobożnym księdzu, o dobrym lekarzu, prawym polityku, o bezinteresownym społeczniku, uczciwym biznesmenie, etc. Powołaniem szczególnym chrześcijanina-katolika jest jego zatroskanie o dobro wspólne, zaangażowanie w sprawy publiczne, państwowe i narodowe. Dla człowieka wierzącego celem ostatecznym jest owszem zbawienie i życie wieczne u Boga, ojczyzna w Niebie, jednak nie wolno mu uciekać od problemów tego świata. Wiara w Boga nie zwalnia od aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Z chrześcijańskiego punktu widzenia nie można być społecznie biernym, politycznie zupełnie obojętnym! Nie wolno uciec w sferę prywatności i ograniczyć się tylko do spraw rodzinnych, czy osobistych. Wokoło dzieje się przecież tyle niesprawiedliwości, zatem powinien on myśleć o uzdrowieniu struktur społecznych, powinien przezwyciężać różne siły bezładu, które działają przeciwko ludzkości. Tzw. odsunięcie się od polityki ułatwia przejęcie sterowaniem życia społecznego przez kogoś innego, niekiedy tyrana, albo lewackie siły, które umiejętnie wykorzystają bierność i egoizm obywateli.

Zaangażowanie społeczne nie jest jakimś złem koniecznym. Niektórzy pisarze postrydendcy głosili, że świętość chrześcijańska wymaga odsunięcia się od spraw tego świata. Czyżby zatem ideałem chrześcijaństwa miałoby być życie zakonne, lub przynajmniej naśladowanie jego w miarę możliwości? Nie! Klasztor owszem stwarza niesłychanie dogodne możliwości na drodze ku zjednoczeniu z Bogiem (przykładów wielu takich świętych w historii Kościoła masz ci dostatek), jednak nie każdy może się cieszyć takim powołaniem. Poza tym, żyjemy już w innej epoce: po zarazie błędnych idei oświeceniowych, po trujących owocach rewolucji anty-francuskiej z 1789 r., po wielkich wojnach zeszłego stulecia, struktury społeczne uległy wielkim przemianom, a powstają coraz to nowe wyzwania i problemy. Życie religijne można więc rozwinąć także w aktywności doczesnej. Co więcej, zaangażowanie w sferze publicznej, na płaszczyźnie społecznej, politycznej, może w dużej mierze uświęcać, choć związanych jest z tym szereg trudności i niebezpieczeństw. W tym sensie zrozumiałe są słowa jednego z przedwojennych działaczy narodowych: “Przez pracę dla narodu prowadzi droga do Boga”.

Czyńcie sobie ziemię poddaną, mówi Pan Bóg Czyńcie sobie ziemię poddaną, mówi Pan Bóg. Kościół Boży zachęca swoich wiernych do czynnego udziału we wszystkich dziedzinach życia społecznego, do przenikania ich duchem chrześcijańskim. Brak uczestnictwa oznacza rezygnację z możliwości doskonalenia świata wokół siebie. Aktywne uczestnictwo w życiu społecznym wymaga wielkiej odpowiedzialności – idzie bowiem tu o sprawy dotyczące wielu ludzi, o dobro wspólne. To straszne, jeśli działania nie będą przemyślane, jeśli będą czynione bez odpowiednich kompetencji, a co gorsza, ze strony człowieka lekkomyślnego, bez charakteru (bez tzw. kręgosłupa), kogoś małostkowego, próżnego i wyniosłego. Powszechne jest przekonanie, że udział w rządzeniu państwem powinien przypadać ludziom nie tylko z pewnym zapleczem intelektualnym i doświadczeniem, ale i o wysokich walorach moralnych.

Istnieje kilka zasad w realizacji chrześcijańskiego powołania politycznego: Działalność publiczna jest sposobem życia i służenia Bogu, bliźnim i światu, co wynika z przykazania miłości; 2. Nie ma tutaj sprzeczności między łaską a naturą, między transcendencją a służbą człowiekowi historycznemu; 3. Służba ta oparta jest na wierze, nadziei i miłości, z pomocą zasad: dobra wspólnego, pomocniczości i solidaryzmu;

4. Chrześcijanin-katolik jest obecny w strukturach zarówno społecznych, jak i politycznych; 5. Jego działalność jest żywa i twórcza, a nie statyczna i wyczekująca; 6. Zaangażowanie chrześcijanina obarczone jest wielką odpowiedzialnością, cechuje je kompetencja i świadomość; 7. Nie ma tu “ważnych i mniej ważnych”, lecz każdemu przypisane jest właściwe jemu zadanie, z którego powinien się jak najlepiej wywiązać.

Wszystko dla wszystkich Wystarczy tylko Przyjść……

Chwałę JEZUSA CHRYSTUSA. PUSTYNIA MIAST Pustynia Miast jest ruchem młodzieży katolickiej, która odpowiadając na wezwanie Ojca Świętego pragnie włączyć się w dzieło Nowej Ewangelizacji. Od kilku lat wędrują w czasie wakacyjnym po różnych miastach Polski, głoszą na rynkach, osiedlach, w szpitalach, w Domach Opieki Społecznej, w Domach Dziecka, w więzieniach, poprawczakach, na koncertach rockowych Chwałę JEZUSA CHRYSTUSA.

Cel ruchu: - formacyjny; osobista praca nad sobą - ewangelizacyjny; głoszenie Dobrej Nowiny - Struktury organizacyjne: - każda wspólnota działa przy swojej parafii - opiekunem duchowym jest kapłan pracujący aktualnie w parafii - wspólnota lokalna (max 30 osób) uczestniczy w cotygodniowych spotkaniach formacyjnych, prowadzonych przez animatorów grupowych - każda wspólnota bierze udział w kwartalnym Ogólnopolskim Dniu Wspólnoty Pustyni Miast - całoroczna praca formacyjno-ewangelizacyjna służy przygotowaniu wakacyjnej akcji Pustyni Miast i założeniu nowych wspólnot w ciągu pracy rocznej wspólnota lokalna realizuje tzw. zadania ewangelizacyjne, poprzez które prowadzi zorganizowaną działalność ewangelizacyjną - Pustynią Miast jako wspólnotą lokalną kieruje Rada Animatorów wraz z opiekunem duchowym - Pustynia Miast jako Ruch Ewangelizacyjny na szczeblu centralnym działa przy Salezjańskim Ośrodku Wychowawczym Duszpasterstwa Młodzieży Inspektorii św. Wojciecha z siedzibą w Pile. Za całość działań odpowiedzialny jest moderator ruchu.

Trzy podstawowe wymiary formacji w naszym ruchu ODWAGA świadczenia o Jezusie Chrystusie. Osoba należąca do Pustyni Miast: - w każdej chwili i w każdej sytuacji nie boi się zaświadczyć miłości i wierze w Jezusa Chrystusa - wyzbywa się strachu przed ludźmi najbardziej oddalonymi od Boga, szczególną uwagę zwraca na osoby zbuntowane, najbardziej potrzebujące i zaniedbane duchowo - daje publicznie świadectwo poprzez bycie we wspólnocie oraz życie osobiste RADOŚĆ z głoszenia Dobrej Nowiny. Osoba należąca do Pustyni Miast: - odznacza się autentyczną radością życia chrześcijańskiego - kieruje się pogodą ducha i optymizmem - jest zawsze radosna w myśl powiedzenia Ks. Bosko "szatan boi się ludzi radosnych" MOC DUCHA w działaniu. Osoba należąca do Pustyni Miast: - czerpie moc Ducha z sakramentów świętych i osobistej modlitwy - ciągle otwiera się na nowe dary i charyzmaty Ducha Św. - ma świadomość swojej ludzkiej bezużyteczności, dlatego systematycznie pracuje nad sobą w dziedzinie pokory.

Katolickie Stowarzyszenie młodzieży

Czym jest KSM? Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży jest organizacją powołaną przez Konferencję Episkopatu Polski Dekretem z dnia 10 października 1990 r. Działamy na terenie całej Polski w sposób zorganizowany, stały i trwały, podejmując określone zadania i działania, tak w Kościele (parafii), jak i w świecie (środowisku). KSM zrzesza młodzież katolicką; nie wyklucza tych, którzy należą do innych organizacji, stowarzyszeń czy też ruchów katolickich. Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, jest ogólnopolskim stowarzyszeniem skupiającym młodzież katolicką w wieku od 14 do 30 lat. KSM to także najlepszy sposób, by odnaleźć swoje miejsce nie tylko w grupie rówieśników w szkole bądź parafii, ale w Stowarzyszeniu tworzącym w Polsce jedną wielką rodzinę. Rodzinę ludzi młodych, gotowych całym swoim życiem „służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie”. Spotykają się raz w tygodniu, aby realizować opracowany specjalnie dla potrzeb młodych program.

Cele KSM Zasadniczym celem Stowarzyszenia jest kształtowanie dojrzałych chrześcijan, które ma objąć całego człowieka, jego osobowość, tzn. sferę ducha, intelektu, charakteru, uczuć, itd.. Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży jako organizacja katolicka ma za zadanie w specyficzny dla siebie sposób przemieniać ten świat, swoje środowisko życia duchem ewangelicznym - ma budować Królestwo Boże. Pociąga to za sobą konieczność wychodzenia do świata. Zadania KSM • przemiana siebie i otoczenia w oparciu o wartości chrześcijańskie, • szerzenie społecznej nauki Kościoła oraz wprowadzanie jej w życie, • organizowanie życia młodzieżowego poprzez:   - koncerty,   - festyny, zabawy,   - przedstawienia,   - przeglądy,   - wycieczki, itp. • kształtowanie postawy patriotycznej, • nawiązywanie kontaktów z zagranicą.

Dziesięć zasad KSM-owicza 1 Dziesięć zasad KSM-owicza  1.Kochaj Boga, szerz Królestwo Chrystusowe w swojej duszy, w swej rodzinie i w swym środowisku. 2.Służ czynnie Kościołowi i Ojczyźnie. 3.Kształć swój umysł, swą wolę, swe serce. 4.Szanuj swą godność, bądź prawy i czysty. 5.Pracuj chętnie, cudzą pracę szanuj, dąż do sprawiedliwości społecznej. 6.Szerz chrześcijańską kulturę życia. Bądź uprzejmy, koleżeński, pomagaj chętnie bliźnim. 7.Obowiązki spełniaj sumiennie, bądź karny i posłuszny. 8.Dbaj o zdrowie i rozwój fizyczny. 9.Bądź gospodarny, oszczędny, cudze dobro szanuj. 10.Bądź stały w przekonaniach i wytrwały w działaniu, pogodę ducha nieś w swe otoczenie.

Homo politicus to dojrzały typ człowieka i chrześcijanina. Zaangażowanie społeczne jest czymś szlachetnym, bohaterskim, ofiarnym, niekiedy nawet heroicznym. Dziś, w obliczu tak wielu wyzwań, to zadanie wręcz gigantyczne – zadanie ludzkie, ale również o wartości nadprzyrodzonej. Problemy współczesne są aż nadto palące, aby siedzieć spokojnie i zabawiać się, pozostawiając innym ich rozwiązanie. A piękna to rzecz, kiedy dana osoba jest gotowa poświęcić swój osobisty interes na rzecz innych, kiedy umie, dla osiągnięcia drogiego mu celu, z innymi współdziałać. Homo politicus to dojrzały typ człowieka i chrześcijanina.

Dziękuję Koniec Amelia Haniszewska