Día de los Muertos MEKSYK

Día de los Muertos - Dzień Zmarłych, to najstarsze religijno-etniczne święto meksykańskie, czczące pozagrobowe życie zmarłych i więzy rodzinne. Obchodzone jest od 31 październia do 2 listopada w powiązaniu z katolickimi świętami Wszystkich Świętych (Todos los Santos) i Zaduszek (Día de los Fieles Difuntos) . W formie pierwotnej wywodzi się z epoki prekolumbijskiej tradycji o wieku szacowanym na 3000 lat.

Przygotowania do Día de los Muertos przed katedrą w stolicy Meksyku.

Sprzedaż kwiatów z okazji Día de los Muertos

W stolicy Meksyku,Torre Latinoamericana

Na cmentarzu w Almoloya del Rio

Początki Dnia Zmarłych w Meksyku wywodzą się z tradycji ludów Ameryki Centralnej, takich jak Aztekowie, Majowie, Taraskowie (Purépecha), Nahua i Totonakowie. Kult przodków w tych kulturach ma co najmniej 3000 lat. W epoce prekolumbijskiej nagminnie kolekcjonowano tu czaszki jako trofea wojenne i wystawiano je na pokaz podczas rytuałów symbolizujących życie i śmierć. Jednym z nich był festiwal, który odbywał się podczas całego 9. miesiąca kalendarza słonecznego Azteków, miesiąca zwanego Tlaxochimaco (narodziny kwiatów), odpowiednika sierpnia. Z festiwalu tego wywodzi się współczesny Dzień Zmarłych.

Festiwal był w gestii bogini Mictecacíhuatl, żony boga Mictlantecuhtli, Władcy Krainy Zmarłych, znanej jako "Królowa Śmierci" (obecnie związanej z wizją postaci "la Catrina" spopularyzowanej przez meksykańskiego rysownika i mistrza litografii José Posada Guadelupe (1852–1913). Obchody skupiały się, podobnie jak i dziś, na czci dzieci i drogich bliskich, którzy odeszli.

Na cmentarzu w San Antonio Tecómitl w Milpa Alpa, dzielnicy Mexico City.

Nazwa cempaxóchitl jest stosowaną hiszpańską transkrypcją nazwy kwiatu Najpowszechniejszym kwiatem święta jest rodzima meksykańska aksamitka wzniesiona (cempaxóchitl, cempasúchil lub cempazúchil – Tagetes erecta, turek), hodowana już przez prekolumbijskich Azteków, zwana w Meksyku Kwiatem Zmarłych (Flor de Muertos). Nazwa cempaxóchitl jest stosowaną hiszpańską transkrypcją nazwy kwiatu w języku nahuatl, a zempoalxochitl – transkrypcją angielską, dosłownie: „20 kwiatów". Aksamitce tej przypisuje się moc wzywania i prowadzenia dusz osób zmarłych do ołtarzy ku ich czci.

W tradycji meksykańskiej Dzień Zmarłych jest radosną okazją, bowiem zmarli nadal egzystują, a ich dusze, wywołane i naprowadzone pąkami aksamitek, współucztują z żywymi, ciesząc się w towarzystwie swoich świętujących rodzin

Wg tradycyjnych wierzeń, 1 listopada przychodzą na cmentarze do odwiedzających rodzin dusze zmarłych dzieci , a następnego dnia dusze dorosłych .

Nagrobek w kształcie tzompantli* (Aztec skull rack /czaszki) na cmentarzu kościoła San Andres Mixquic, Meksyk *Tzompantli (z języka nahuatl tzontli = "włosy", pantli = "rząd") - w meksykańskich kulturach prekolumbijskich drewniana konstrukcja służąca do publicznego pokazywania czaszek jeńców złożonych w ofierze w wyniku tzw. kwietnych wojen. Tego typu rzeźbione "ściany czaszek" spotykane są na stanowiskach archeologicznych, często były również przedstawiane w kodeksach azteckich.

W przypadku niemożności odwiedzenia grobu, z powodu jego braku lub dużej do niego odległości , wznosi się domowe ołtarze, na których składa się rytualne ofiary (ofrendas). Tradycyjny ołtarz ku czci zmarłych

Typowy domowy ołtarz z ofrendas cukrowe czaszki meksykańska aksamitka wzniesiona świeca, znicz Typowy domowy ołtarz z ofrendas fotografia zmarłego meksykańskie papierowe wycinanki chleb zmarłych

na tradycyjnym ołtarzu Co powinno znaleźć się na tradycyjnym ołtarzu ku czci zmarłych Są to m.in. przygotowane potrawy, chleb zmarłych, szklanki z wodą. Dla dusz dorosłych zmarłych – butelki z meskalem, tequilą, itp., cygara. Dla dusz dzieci słodycze a także zabawki. Zestaw ofrendas umieszcza się przy portretach zmarłych, otoczonych zapalonymi, woskowymi świeczkami zwanymi veladoras.

Święto ma formę wesołej zabawy.

Współczesny wielkomiejski meksykański ołtarz w dzielnicy Xochimilco miasta Meksyk.

Calaveritas – czaszeczki jako ozdoby

Tradycyjne słodycze

Ludzkie czaszki zrobione z cukru (calaveras de dulce), często doprawione tequillą, czekoladą czy szarłatem wyniosłym (spożywczym), opatrzone imionami zmarłych a czasem imionami osób jeszcze żyjących. Są spożywane przez rodzinę i przyjaciół. Czaszka z cukru, przyprawiona czekoladą i szarłatem wyniosłym

Wszystko z cukru. Za czaszkami wycinanka – papel picado .

Papel picado to meksykańskie wycinanki ludowe, mające swoje korzenie w starożytnej kulturze Azteków. Obecnie wycinane są najczęściej z bibułki, a dokładniej kilkudziesięciu złożonych bibułek , przy pomocy ostych nożyczek lub małych dłut. Najczęściej występującymi motywami są kwiaty, liście, ptaki, anioły, krzyże, szkielety i postacie historyczne, jak również słowa lub wyrażenia związane z okazją, na którą powstała dana dekoracja. Wycinanki są przyklejane do sznurka i wywieszane lub kładzione w różnych miejscach. Są dekoracją ulic, domów i świątyń. Najczęściej robi się je z okazji świąt religijnych oraz wesel i chrzcin.

Tradycyjny wypiek Chleb zmarłych (pan de muerto)

Chleb zmarłych (pan de muerto) jest specjalnym wypiekiem ze słodkiego ciasta z jajkiem, o różnym kształcie. Są tu zaokrąglone bułki, pieczywo podobne do czaszki, figurki zajączków z piszczelami, pokryte lukrem itp.

Szkieletowa figura w restauracji w Taxco de Alarcon, Guerrero, Meksyk Figury z masy papierowej

Rzeźba ludowa postaci "la Catrina" wykonana w ramach Dnia Zmarłych w Meksyku (El Día de los Muertos)

www.rotfl.com.pl Amparo Ochoa-La calaca oprac. na podstawie WEB - jokoretsina