WARSZTATY Z KONSTRUOWANIA APELACJI CYWILNEJ 2016 R.

Zgodnie z art. 78 Konstytucji postępowanie sądowe jest dwuinstancyjne Zgodnie z art. 78 Konstytucji postępowanie sądowe jest dwuinstancyjne. Na gruncie prawa cywilnego kwestię tą rozstrzyga Ustawa KPC zgodnie z którą środkami odwoławczymi są : apelacja oraz zażalenie. Oczywiście KPC określa także inne środki zaskarżenia jak choćby: skarga kasacyjna, wniosek o wznowienie postępowania, skarga o stwierdzenie z prawem prawomocnego orzeczenia. Zgodnie z podstawowym przepisem dotyczącym apelacji tj. art. 367 kpc apelacja przysługuje od wyroku rozumianego jako rozstrzygnięcie merytoryczne. Nie stanowią zatem wyroku postanowienia, które tylko fizycznie wpisywane są w druk (dokument) wyroku.

KPC zna dwa rodzaje orzeczeń: 1. Wyrok czyli rozstrzygnięcie merytoryczne co do istoty- odnosi się do roszczeń powoda oraz wydawany jest na podstawie przepisów prawa materialnego ( 316 KPC) 2. A) Postanowienie – ale dotyczące istoty sprawy i kończące postępowanie sądowe stanowiące merytoryczne jej rozstrzygnięcie ( takie postanowienia końcowe wydawane są w postępowaniu nieprocesowym ( 516 KPC) B) Postanowienie-ale nieodnoszące się do istoty sprawy i nierozstrzygające roszczenia powoda, odnoszące się do kwestii procesowych związanych z organizacją i prowadzeniem postępowania ( 354 kpc)

Orzeczenia te mają odrębne środki odwoławcze; Ad 1 – Apelacja ( 367 KPC) Ad 2 pkt. A – Apelacja ( 518 KPC) Ad2 pkt. B –Zażalenie ( art. 394 KPC)

Należy pamiętać że nie można bezrefleksyjnie podchodzić do wszelkich postanowień wpisanych w dokument wyroku w momencie wskazywania zakresu zaskarżenia tego wyroku w apelacji, ponieważ niejednokrotnie postanowienia wpisane w dokumencie wyroku nie można zaskarżyć apelacją –od niektórych z tych postanowień wnieść można wyłącznie zażalenie, które stanowi odrębny od apelacji środek odwoławczy ( np. art. 394§1 pkt. 4) Ważne jest zatem aby umieć odróżnić wyrok od dołączonych od niego postanowień, nawet jeśli są wpisywane w treść wyroku poprzez nadawanie im kolejnych punktów w redakcji graficznej dokumentu wyroku.

Zasada konstruowania apelacji cywilnej obejmuje trzy podstawowe czynności 1. Zaskarżenie ( wyroku I instancji – w całości lub w części) 2. Postawienie Zarzutów ( temu wyrokowi) 3. Złożenie Wniosków ( które obejmują zarówno czynności procesowe, jak i wnioski co do postulowanej treści wyroku II instancji)

A więc… ZASKARŻAM ZARZUCAM WNOSZĘ

Apelacja jest środkiem zaskarżenia wyroku przysługującym stronie nie zaś jej pełnomocnikowi!. Oznacza to że wnieść ją może pełnomocnik, ale czyni to w imieniu Strony. Dlatego też nazwa naszego pisma będzie brzmiała Apelacja Powoda/Pozwanego lub Apelacja Strony Powodowej/Pozwanej.

W treści pism procesowych nie używamy zwrotów grzecznościowych Pani/Pan ani tytułów zawodowych i naukowych. Słowa Powód/Pozwany/Strony piszemy zawsze wielką literą, gdy przy ich pomocy określamy konkretną osobę zastępują one bowiem jej imię i nazwisko. Natomiast słowo powód pisane jest małą literą gdy nie zastępuje imienia i nazwiska Powoda, tylko występuje w charakterze przydawki rzeczownej np. roszczenie powód Jan Kowalski podtrzymuje.  

Art. 368. § 1. Apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać: 1)   oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości czy w części; 2)   zwięzłe przedstawienie zarzutów; 3)   uzasadnienie zarzutów; 4)   powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później; 5)   wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia. § 2. W sprawach o prawa majątkowe należy oznaczyć wartość przedmiotu zaskarżenia. Wartość ta może być oznaczona na kwotę wyższą od wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie jedynie wtedy, gdy powód rozszerzył powództwo lub sąd orzekł ponad żądanie. Przepisy art. 19-24 i 25 § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 126. § 1. Każde pismo procesowe powinno zawierać: 1)   oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników; 2)   oznaczenie rodzaju pisma; 3)   osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności; 4)   podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika; 5)   wymienienie załączników. § 2. Gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz: 1)   oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, 2)   numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku lub 3)   numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku - numer w innym właściwym rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania. § 21. Dalsze pisma procesowe, poza elementami określonymi w § 1, powinny zawierać sygnaturę akt. § 3. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa. § 31. Przepisu § 3 nie stosuje się do pism wnoszonych w elektronicznym postępowaniu upominawczym. § 4. Za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała. § 5. Pismo procesowe wniesione drogą elektroniczną powinno być opatrzone podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 262). § 6. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące trybu zakładania konta w systemie teleinformatycznym służącym do prowadzenia elektronicznego postępowania upominawczego oraz sposobu posługiwania się podpisem elektronicznym w tym postępowaniu, mając na względzie sprawność postępowania, dostępność drogi elektronicznej dla stron postępowania oraz ochronę praw stron postępowania, przy uwzględnieniu możliwości składania jednorazowo wielu pozwów.

Zmiana przepisu art. 126 KPC § 3. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo albo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który wcześniej nie złożył pełnomocnictwa. Jeżeli pełnomocnik dokonał wyboru wnoszenia pism za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa wnosi się za pośrednictwem tego systemu (Nowe brzmienie § 3 w art. 126 weszło w życie z dn. 8.09.2016 r) § 5. Pismo procesowe wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego opatruje się bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP (Nowe brzmienie § 5 i 6 w art. 126 weszło w życie z dn. 1.07.2016 r)

§ 6. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, tryb zakładania i udostępniania konta w systemie teleinformatycznym, za pomocą którego można wnosić pisma procesowe, z uwzględnieniem sprawności postępowania, ochrony praw stron postępowania oraz możliwości składania jednorazowo wielu pism (Nowe brzmienie § 5 i 6 w art. 126 weszło w życie z dn. 1.07.2016 r)

! Wartość przedmiotu zaskarżenia: Art. 1261 . § 1. W każdym piśmie należy podać wartość przedmiotu sporu lub wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy właściwość rzeczowa sądu, wysokość opłaty lub dopuszczalność środka odwoławczego, a przedmiotem sprawy nie jest oznaczona kwota pieniężna. § 2. Pisma dotyczące części przedmiotu sporu lub zaskarżenia podlegają opłacie tylko w stosunku do wartości tej części. § 3. Wartości przedmiotu sporu lub zaskarżenia podaje się w złotych, zaokrąglając w górę do pełnego złotego.

Oznaczenie Sądu – Praktyka wymaga żeby poza oznaczeniem sądu, wskazywać także oznaczenie wydziału i adres. Pisma kierowane do Sadu nie są listami, w skutek czego unikać należy przy oznaczaniu sądu stosowania przyimka „do”. Dlatego też konstruując dowolne pismo procesowe nie piszemy „do Sądu Apelacyjnego w Warszawie” tylko „Sąd Apelacyjny w Warszawie”

Imię i nazwisko (nazwę) każdej strony podobnie jak ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników- tu pamiętajmy o § 2 art. 126 KPC gdy pismo jest pierwszym pismem w sprawie powinno także wskazywać oznaczenie miejsca zamieszkania i/bądź siedziby stron. Stosownie do art. 25 i 41 KPC są to miejscowości w których odpowiednio albo osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu, albo siedzibę ma organ zarządzający danej osoby prawnej. Oznaczenie rodzaju pisma – co do zasady są dwa rodzaje pism: pisma przygotowawcze ( art. 127 KPC ) oraz pisma procesowe ( art. 125 §1 KPC) Niektóre z pism przygotowawczych bądź procesowych mają swoje szczególne nazwy: pozew, odpowiedź na pozew, apelacja, odpowiedź na apelację, zażalenie.

Osnowa wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poprawcie przytoczonych okoliczności. Przypominam, Osnowa to treść. Pismo procesowe może zatem zawierać wszelkie oświadczenia strony zarówno zawierające jej twierdzenia, jak i odnoszące się do twierdzeń strony przeciwnej, jak też wszelkie dopuszczalne przez KPC wnioski w tym wnioski dowodowe. Tutaj bardzo ważna rzecz –pamiętajmy że każdy wniosek dowodowy musi wskazywać nie tylko zgłaszany środek dowodowy ale także wskazywać okoliczność na jaką ( czyli na wykazanie której) jest on składany.

wnoszę o przeprowadzenie dowodu z dokumentu prywatnego zawierającego oświadczenie Pozwanego o dokonaniu odbioru przedmiotu pożyczki, na okoliczność że przedmiot pożyczki został mu wydany w dniu 1 lutego 2016 r. Wnoszę o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka Zenona Laskowika na okoliczność wydania przedmiotu pożyczki w całości w dniu 1 lutego 2016 r.

Dołączenie załączników – należy pamiętać o załączeniu wszelkich dokumentów : potwierdzeń bezpośredniego nadania pisma stronie przeciwnej, dokumentacji rejestrowych, urzędowych bądź sądowych wykazujących umocowanie do reprezentacji. Oczywiście pamiętamy o dołączeniu dokumentu pełnomocnictwa i uiszczeniu opłaty skarbowej.

Art. 368. § 1. Apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać: 1)   oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości czy w części; Oznaczenie wyroku: opisanie wyroku aby nie było wątpliwości o jaki wyrok chodzi: sygnatura, oznaczenie sądu i wydziału data wydania wyroku. Wskazanie zakresu zaskarżenia: czyli zakresu w którym nie zgadzamy się z sądem co do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Zaleca się szczegółowe opisanie zakresu zaskarżenia poprzez odniesienie się do jego treści, a nie tylko do punktów wyroku.

NP.:   Zaskarżam przedmiotowy wyrok w całości, w jakiej sąd dokonał merytorycznego rozpoznania sprawy i oddalił powództwo, czyli co do kwoty X PLN  Zaskarżam przedmiotowy wyrok w części, w jakiej sąd zasądził na rzecz Powoda kwotę X PLN

Art. 368 2)   zwięzłe przedstawienie zarzutów; Należy podkreślić, iż przedstawienie zarzutów ma być zwięzłe –czyli krótkie, treściwe, logiczne i spójne. Proszę pamiętać, że zarzut ma także swoje uzasadnienie, czyli miejsce na wykazanie dlaczego uważam, że sąd swoim postępowaniem naruszył wskazaną dla nas normę prawną/przepis prawa.

Rodzaje zarzutów: Co do zasady występują tylko dwa rodzaje zarzutów: Procesowe i Materialne. Sąd popełniając błąd może zatem naruszyć normę materialną bądź procesową przy czym, aby naruszenie to miało znaczenie z punktu widzenia apelacji, musi wywierać jakiś wpływ na wynik sprawy ( czyli wyrok). Wpływ ten może być istotny lub tylko hipotetyczny. Stawiając zarzuty apelacyjne opieramy się zatem o takie błędy sądu, które przynajmniej w naszej ocenie mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy i są istotne z punktu widzenia interesu naszego Klienta.

W chwili obecnej nie ma w KPC katalogu zarzutów apelacyjnych: Występują natomiast wskazane w art. 398(3) KPC wymogi skargi kasacyjnej oraz analogiczne regulacje materii zarzutów apelacyjnych w postępowaniu uproszczonym –art. 505(9) par 1 KPC Oba te przepisy wskazują że skargę lub apelację w postępowaniu uproszonym można oprzeć na zarzucie naruszenia prawa materialnego polegającego na błędnej wykładni bądź niewłaściwym zastosowaniu oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania jeśli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Przyjąć zatem należy , ze w zwykłej apelacji można także sądowi zarzucić błąd co do prawa materialnego ( w dwóch jego formach) oraz błąd co do prawa procesowego, czyli co do sposobu przeprowadzenia postępowania.

A więc .. 1. Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez: błędną wykładnie lub Nie właściwe zastosowanie 2. Naruszenie przepisów postępowania jeśli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Praktyka wypracowała określone standardy stawiania w apelacjach następujących zarzutów:

Nieważności postępowania Nierozpoznania istoty sprawy ( w tym m.in. w oparciu o błąd dotyczący nieprawidłowego zastosowania art. 189 KPC jak i nierozpoznania zarzutu potrącenia ) Błędu w ustaleniach faktycznych Naruszenia prawa procesowego ( w tym naruszenia art. 217 KPC –wszystkich trzech jego paragrafów- oraz art. 233§ 1 KPC) Naruszenia prawa materialnego ( poprzez błąd w wykładni bądź błąd w subsumcji –czyli zastosowaniu) Naruszenia art. 65§2 KC ( poprzez błąd w wykładni bądź w subsumcji) Naruszenia art. 328 §2 KPC ( przede wszystkim w zakresie niewskazania materialno prawnej podstawy orzekania).

  Redakcja Zarzutów Redakcja zarzutu powinna wskazywać wadliwe zachowanie sądu i opisywać na czym ta wadliwość polega. Z lewej strony wskazujemy przepis prawa, który twierdzimy, że został naruszony przez Sąd, następnie określamy na czym polegało to naruszenie ( czyli co sąd zrobił źle przy stosowaniu wskazanego przepisu) oraz wskazujemy na skutek jaki ten błąd wywarł: - zarzucam naruszenie art….poprzez……co skutkowało…  

Apelację można oprzeć na: na zarzucie naruszenia prawa materialnego polegającego na błędnej wykładni bądź niewłaściwym zastosowaniu, oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania jeśli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy

Naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnie: Pierwszy sposób naruszenia prawa materialnego polega na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu. Natomiast naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie to kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego z hipotezą odnośnej normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy. Innymi słowy, błędna wykładnia ma miejsce, gdy sąd przyjął, że z treści konkretnego przepisu prawa materialnego wynikają określone skutki prawne, podczas gdy prawidłowa interpretacja danego przepisu powinna doprowadzić do odmiennych wniosków.

Dlaczego tak jest ? Sąd zastanawiając się nad zastosowaniem określonego przepisu prawa musi najpierw dokonać wykładni normy prawnej, która ma być podstawą orzekania. W praktyce zatem wykładanych przez sąd jest kilka norm prawnych, ponieważ sąd szuka (rozważa) która z nich najpełniej pasuje do ustalonego stanu faktycznego, czyli bada jakie przesłanki zostały wykazane w toku procesu i treść której z norm odzwierciedlają. Sąd rozważa zatem które normy zostały wypełnione przez dany stan faktyczny i dopiero w konsekwencji wyłożenia tych wszystkich hipotetycznie pasujących do danego stanu faktycznego norm, stosuje przepis który jego zdaniem najbardziej „pasuje” do ustalonego stanu faktycznego. Dlatego też błąd w zastosowaniu normy prawa materialnego popełni wyłącznie względem tej, którą ( w naszym przeświadczeniu błędnie) zastosuje. Błąd w wykładni zaś popełni w stosunku do wszystkich pozostałych norm, które badał ale uznał, że nie mogą mieć zastosowania w danej sprawie. Zatem „błąd niezastosowania prawa materialnego” to prawie zawsze błąd w wykładni.

Jeśli dokuję wydania 1000 zł, to sąd rozważając sprawę musi na podstawie przedstawionych dowodów, ustalić istnienie określonych okoliczności sprawy ( stanu faktycznego), które odpowiadają ( wypełniają) przesłanki jakiejś konkretnej normy prawnej ( którą następnie sąd zastosuje). W zależności zatem od dokonanych ustaleń stanu faktycznego, sąd będzie dokonywał uznania do jakiej czynności prawnej doszło ( w sferze faktycznej doszło bowiem do wydania kwoty 1000 zł) To wydanie zaś sąd może uznać np. za : wydanie przedmiotu pożyczki, zapłatę ceny sprzedaży rzeczy, zapłatę za usługę, darowiznę, czynsz najmu etc… To jakie prawo materialne znajdzie zastosowanie jest wyłącznie konsekwencją tego, jak sąd dokona odwzorowania stanu faktycznego i jaką normę prawną dopasuje do tego stanu faktycznego. Dopasowanie odpowiedniej normy następuje zatem w drodze wykładni.

Należy pamiętać że częstym błędem jest stawianie zarzutu niezastosowania przepisów prawa w przypadku pominięcia przez sąd spóźnionych twierdzeń i dowodów w trybie art. 207§ 6 KPC bądź art. 217 §2 KPC jak i twierdzeń i dowodów powołanych jedynie dla zwłoki bądź na wykazanie okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione w trybie art. 217§3 KPC – Niemniej w takim przypadku nie może być zarzucane przez pominięcie zastosowania tych przepisów – sąd bowiem stosuje normy tych przepisów prawa procesowego i w konsekwencji ich zastosowania pomija określone twierdzenia i dowody. Mamy tu zatem zarzut błędu w zastosowaniu, nie zaś błędu niezastosowania.

Pamiętajmy! Błąd wykładni to forma naruszenia przepisów prawa materialnego polegająca na nieprawidłowym wyłożeniu (zrozumieniu) przez sąd normy prawa. Błąd w subsumcji to forma naruszenia przepisów prawa materialnego polegająca na nieprawidłowym przypisaniu określonego przepisu prawa materialnego do danego stanu faktycznego. Najczęściej jest skutkiem wcześniejszego błędu w wykładni bądź pośrednio błędu w ustaleniach stanu faktycznego w sprawie. W połączeniu z analizą ustaleń stanu faktycznego poczynionych przez sąd, zachodzi pewna reguła popełnionych przez sąd błędów – przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego, o ile sąd popełnia też błąd w prawie materialnym, to jest to najczęściej błąd w wykładni normy prawa materialnego, zaś przy nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego –najczęstszym błędem materialnym sądu jest błąd w subsumcji, czyli zastosowaniu danego przepisu prawa materialnego.

Reasumując: Jeśli zarzucamy naruszenie prawa materialnego, to kwestionujemy poprawność dokonanego przez sąd uznania –uważamy bowiem, że sąd wyłożył niewłaściwą normę bądź zastosował niewłaściwy przepis prawa z uwagi na nieprawidłowe zakwalifikowanie dane stanu faktycznego, jako określoną instytucję prawa materialnego. Tę czynność sądu nazywamy uznaniem, ponieważ w efekcie stosowania prawa materialnego sąd uznał jakieś zachowanie strony za wypełniające przesłanki normy materialno prawnej i w konsekwencji przyjął, iż strona np. dokonała zwrotu pożyczki. Błąd sądu polega zatem na tym, że nieprawidłowo uznał, iż jakaś czynność faktyczna jest elementem danej instytucji prawa materialnego. Konstruując zatem zarzut naruszenia prawa materialnego można sądowi zarzucić:

Błędne uznanie, błędne przyjęcie, niewłaściwe uznanie, niewłaściwe przyjęcie…

Niewłaściwe zastosowanie przepisu może polegać na : Pominięciu normy prawnej, która zdaniem apelanta powinna być w danym stanie faktycznym zastosowana, Zastosowaniu niewłaściwej normy prawnej zamiast właściwej ( w takim wypadku należy wskazać obie normy) Wadliwym przyjęciu istnienia lub nieistnienia związku pomiędzy ustalonym przez sąd stanem faktycznym danej sprawy a określoną normą prawną ( błąd w subsumpcji) Zastosowaniu normy, która faktycznie nie istnieje.

Natomiast w zakresie zarzutów procesowych dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych zarzucamy sądowi błędne ustalenie którejś z okoliczności faktycznych, na co wpływ miał jakiś błąd procesowy popełniony przez sąd. Podkreślenia wymaga, że zarzuty procesowe stawiamy wtedy, gdy miały one wpływ na wynik sprawy, czyli wyrok.

Omówienie poszczególnych zarzutów: Ad 1 Nieważność postępowania – zachodzi w przypadkach wskazanych w art. 379 KPC który określa przypadki w których mamy do czynienia z nieważnością postępowania. Niemniej pamiętajmy że art. 379 KPC jest jedynie konsekwencją innego błędu popełnionego przez sąd!

Art. 379. Nieważność postępowania zachodzi: 1)   jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna; 2)   jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany; 3)   jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona; 4)   jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy; 5)   jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw; 6)   jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Konstruując zatem zarzut nieważności postępowania należy wprzódy znaleźć przepis, który nakazywał sądowi określone zachowanie, którego niedopełnienie skutkuje nieważnością. Nieważność mamy zatem, gdy sąd (pomimo tego że zobowiązany był to zrobić) nie dopilnował : kwestii niedopuszczalności drogi sądowej, nie dopilnował kwestii tego, czy strona miała zdolność sądową lub procesową, nie zweryfikował czy strona ma organ powołany do jej reprezentacji bądź przedstawiciela ustawowego, nie zweryfikował należytego umocowania pełnomocnika, , res iudicatay nie sprawdził że skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo że w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia podlegający wyłączeniu z mocy ustawy itd.

Zatem zarzut nieważności postępowania należy sformułować następująco: -zarzucam naruszenie art. 202 KPC poprzez niewzięcie pod rozwagę przez sąd braku należytego umocowania pełnomocnika w toku prowadzonej sprawy i w konsekwencji tego doprowadzenie do nieważności postępowania wskazanej w art. 379 pkt. 2 KPC Albo -zarzucam naruszenie art. 202 KPC poprzez brak weryfikacji poprawności umocowania pełnomocnika Strony np. powodowej co skutkowało ziszczeniem się przesłanki z art. 379 pkt 2 KPC i spowodowało nieważność postępowania w tym zakresie. Pamiętajmy! Że przy zarzucie nieważności koniecznym jest wskazanie w jakim zakresie ta nieważność zachodzi –czy w całości,, czy też w części.

Ad. 2 Nierozpoznanie istoty sprawy Nierozpoznanie istoty sprawy jest konsekwencją popełnionego przez sąd błędu, który spowodował że sąd w ogóle nie badał czy zdarzenia stanu faktycznego ( okoliczności istotne sprawy) wypełniają przesłanki normy prawa materialnego, na której sąd dokonałby zasądzenia. Sąd popełniając błąd w zakresie nierozpoznania istoty sprawy, po prostu nie bada tej kwestii ponieważ wstrzymuje go przed tym popełniony przez niego błąd w zakresie niewłaściwego zastosowania jakiegoś przepisu prawa. Blokerem rozpoznania istoty sprawy może w tym przypadku być: błędne uznanie, że roszczenie uległo przedawnieniu, że żądanie jest przedwczesne, że występuje brak legitymacji czynnej po stronie powodowej bądź brak legitymacji biernej po stronie pozwanej, że strona nie ma interesu prawnego w dochodzeniu swojego roszczenia etc.

Przykład: Jeśli zatem sąd błędnie przyjmuje, np Przykład: Jeśli zatem sąd błędnie przyjmuje, np. że doszło do przedawnienia roszczenia, to w konsekwencji tego ( najpierw wykłada, a potem) stosuje art. 118 KC, co blokuje rozpoznanie istoty sprawy. W konsekwencji tego, jeśli stoimy na stanowisku, że sąd dokonał błędnego uznania iż doszło do przedawnienia roszczenia, to zarzut konstruowany w takiej sytuacji powinien wyglądać następująco:

-zarzucam naruszenie art -zarzucam naruszenie art. 118 KC poprzez niewłaściwe przyjęcie, że roszczenie powoda jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i jako takie przedawnia się z upływem lat trzech, a w konsekwencji tego nierozpoznanie istoty sprawy.

Ad. 3 Błąd w ustaleniach faktycznych Ustalenie stanu faktycznego sprawy czyli jego odwzorowanie przez strony przed sądem jest głównym celem i istotą procesu. Stan faktyczny sprawy jest zatem królową procesu, ponieważ wszystkie czynności procesowe podejmowane w toku sprawy mają na celu jego ustalenie. Do odtworzonego (ustalonego) stanu faktycznego sąd przypisuje następnie prawo materialne w drodze jego uprzedniej wykładni. Prawidłowe ustalenie zatem stanu faktycznego przesądza w zdecydowanej większości przypadków o tym, czy sąd zastosował właściwe przepisy prawa materialnego albo czy zastosował je we właściwy sposób.

Jeśli zatem konstruować będziemy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, to koniecznym jest także wskazanie błędu procesowego popełnionego przez sąd, który zaważył na tym ustaleniu Błąd ten będzie podstawą zarzutu, którego skutkiem będzie właśnie błąd w ustaleniach faktycznych. Przykład:

- Zarzucam naruszenie art - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez nieprawidłowe przypisanie wiarygodności dowodowi X, w sytuacji gdy dowód ten jest sprzeczny z dowodem Y, również uznanym przez sąd za wiarygodny, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych sprawy. Albo -Zarzucam naruszenie art. 217§ 3 KPC w zw. z art. 227 KPC poprzez nieuzasadnione uznanie przez sąd, ze prawidłowo zgłoszony dowód X jest dowodem powołanym jedynie dla zwłoki w sytuacji, gdy w przekonaniu Strony powodowej jest to dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i pominięcie tego dowodu, co wpłynęło na błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Ważne! W postępowaniu cywilnym nie działa zasada obecna w postępowaniu karnym, że przy stawianiu zarzutu popełnienia przez sąd błędu w ustaleniu stanu faktycznego, nie stawia się już zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Ad. 4 Naruszenie prawa procesowego –np. art. 217 i 233 KPC   Zarzuty procesowe przyjmują za podstawę przepis prawa procesowego, który został naruszony przez sąd –czyli ten do którego treści sąd się nie zastosował. Prowadzenie procesu bowiem polega na wdrażaniu w życie poszczególnych przepisów KPC i przeprowadzanie tego postępowania zgodnie z ustaloną procedurą. Błędy te dotyczą przede wszystkim postępowania przygotowawczego i dowodowego w zakresie, w jakim jest ono podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Środkami dowodowymi wymienionymi w KPC są: 1. Dokument urzędowy ( art. 244 KPC) 2. Dokument prywatny ( art. 245 KPC) 3. Zeznania świadków ( art. 258 KPC) 4. Konfrontacja świadków ( art. 272 KPC) 5. Opinia biegłych ( art. 278 KPC) 6. Opinia instytutu naukowego lub naukowo-badawczego ( art. 290 KPC) 7. Oględziny ( art. 292 KPC) 8. Oględziny osoby ( art. 298 KPC) 9. Przesłuchanie stron ( art. 299 KPC) 10.I inne środki dowodowe, których katalog nie jest zamknięty.

Popełniając zatem błąd procesowy, który może być podstawą zarzutu ( z uwagi na swój wpływ na wynik sprawy, czyli treść rozstrzygnięcia (wyrok) ) sad może np. dokonać niewłaściwego doboru środka dowodowego w celu ustalenia jakiejś okoliczności faktycznej. Np. jeśli sąd zamiast powołać biegłego, oprze swoje ustalenie dotyczące danej okoliczności faktycznej np. na zeznaniach świadka X to prawidłowo skonstruowany zarzut powinien wyglądać następująco:

- naruszenie art. 233§ 1 KPC w zw. z art - naruszenie art. 233§ 1 KPC w zw. z art. 278§ KPC poprzez ustalenie danej okoliczności faktycznej Y w oparciu o uznanie za wiarygodne zeznań świadka X co do danej okoliczności, zamiast w oparciu o opinie biegłego, w sytuacji, gdy dla ustalenia tej okoliczności wymagane były wiadomości specjalne.

Np. jeśli pozostały niewyjaśnione jakieś fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania stron. W takiej sytuacji będziemy zarzucać: - naruszenie art. 299 KPC poprzez pominięcie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron, pomimo iż po wyczerpaniu środków dowodowych ( lub w braku środków dowodowych) pozostał do wyjaśnienia fakt X istotny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Np. Jeśli sąd nieprawidłowo zastosował art Np. Jeśli sąd nieprawidłowo zastosował art. 302§1 KPC, czyli ograniczył dowód z przesłuchania stron do dowodu z przesłuchania wyłącznie jednej strony, w sytuacji gdy nie zachodziły przesłanki wskazane w art. 302§ 1 KPC , to uzasadnionym jest postawienie zarzutu: -naruszenia art. 299 KPC w zw. z art. 302§1 KPC poprzez ograniczenie dowodu z przesłuchania stron do przesłuchania wyłącznie np. Strony powodowej pomimo, iż nie zaszły żadne przeszkody natury faktycznej prawnej umożliwiające przesłuchanie także Strony pozwanej.

Reasumując: błąd procesowy sąd może popełnić naruszając dowolny z przepisów procesowych, zaś błąd ten ma walor apelacyjny w sytuacji gdy miał on wpływ na wynik sprawy Wpływ ten zaś błędy procesowe mają, o ile wpływają na ustalenia stanu faktycznego. Błąd może być popełniony przez sąd zarówno na etapie dopuszczania sprawy do toczenia się przed sądem, w postępowaniu przygotowawczym, w postępowaniu dowodowym, na etapie oceny materiału dowodowego oraz ustalania stanu faktycznego sprawy.

Przykłady zarzuty na gruncie art. 217 KPC -zarzucam naruszenie art. 217 §2 KPC poprzez pominięcie twierdzenia X lub i/ dowodu Y na jego wykazanie, pomimo faktu iż Strona np. powodowa uprawdopodobniła ( jeszcze lepiej gdyby była w stanie to wykazać i wykazała) że nie zgłosiła tego twierdzenia lub/i tego dowodu bez swojej winy. - zarzucam naruszenie art. 217§ 2 KPC poprzez niedokonanie pominięcia twierdzenia X ( tu należy opisać kwestionowane twierdzenie) strony np. powodowej oraz nieprzeprowadzenie dowodów X i Z na wykazanie wskazanego powyżej twierdzenia, w sytuacji , gdy twierdzenie do i dowód powinny podlegać pominięciu jako spóźnione zaś strona powodowa nie wykazała, że do opóźnienia w zgłoszeniu doszło bez jej winy bądź że ich uwzględnienie nie spowodowałoby zwłoki w postępowaniu, ani też że wystąpiły inne wyjątkowe okoliczności. - zarzucam naruszenie art. 217 §3 KPC w zw. z art. 227 KPC poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż zgłoszony dowód X nie jest dowodem istotnym w sprawie i zgłoszony został wyłącznie w celu przedłużenia postępowania ( dla zwłoki) co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Przykłady zarzutów na gruncie art. 233 KPC Przypominam –art. 233§1 KPC jest narzędziem służącym dokonaniu przez sąd oceny materiału dowodowego , co jest niezbędne w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy –odtworzenia jej przez sąd w oparciu o dowody, które strony przedstawiły.

Jeśli zatem w materiale dowodowym są dowody A B C D to dokonując wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego , sąd musi rozważyć każdy z nich i uznać go za wiarygodny bądź za niewiarygodny. Jeśli zatem przyjmiemy, że dowód C jest dowodem z przesłuchania świadka , zaś dowód D z zeznań strony, to wypełniając przesłankę wszechstronności sad musi także wziąć pod rozwagę całość tych zeznań –nie może wybrać sobie z zeznań strony i świadka tylko tych fragmentów ich wypowiedzi, które pasują sądowi do pozostałych dowodów i jego koncepcji na rozstrzygnięcie. Takie zachowanie sądu stanowi bowiem naruszenie art. 233§1 KPC poprzez naruszenie nałożonego na sąd tym artykułem obowiązku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i daje stronie możliwość postawienia zarzutu apelacyjnego. Np :

- Zarzucam naruszenie art - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegający na pominięciu w ocenie dowodu A, co miało bezpośredni wpływ na ustalenia stanu faktycznego. - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez pominięcie w ocenie części zeznań świadka C ( strony D) dotyczących…( w zakresie w jakim świadek ten zeznał…/odniósł się do kwestii…etc) a przez to błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Np. - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez błędne uznanie za wiarygodny dowodu A wykazującego okoliczność Z, w sytuacji gdy dowód wykazujący przeciwną okoliczność także został uznany za wiarygodny przez sąd, - Zarzucam naruszenie ar 233§1 KPC poprzez niewłaściwe przypisanie waloru wiarygodności dowodowi A, w sytuacji gdy dowód B wykazujący tą samą okoliczność został uznany za niewiarygodny ( bądź w przeciwnej sytuacji: zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez brak uznania dowodu A za wiarygodny, w sytuacji gdy dowód B wykazujący tą samą okoliczność został uznany przez sad za wiarygodny)

Na gruncie art. 233§1 KPC może powstać kolejny błąd tj Na gruncie art. 233§1 KPC może powstać kolejny błąd tj. – nieprawidłowe przypisanie wiarygodności i mocy poszczególnym dowodom. Sad bowiem musi ustalić które dowody uważa za wiarygodne z uwagi na fakt, iż tylko na nich może odwzorować stan faktyczny. Jeśli bowiem przychodzi do sadu powód X i mówi: pozywam Y, ponieważ pożyczyłem mu 1000 zł i mi nie oddał, zaś Y mówi: tak, X mi pożyczył 1000 zł ale ja to oddałem –to tylko jeden z nich mówi prawdę. Czyli tylko jeden jest godny dania mu wiary. Stan faktyczny sprawy jest zaś odtworzeniem faktów, które miały miejsce w rzeczywistości i złożyły się na jakieś zdarzenie, które jest relewantne. Zatem przypisanie wiarygodności X doprowadzi sąd do ustelnia , że nie doszło do zwrotnego wydania przez Y kwoty 1000 zł ( co w dalszej analizie zastosowania prawa materialnego doprowadzi do dokonania uznania, iż nie doszło do zwrotu pożyczki i stanie się podstawą zasądzenia). Zaś przypisanie wiarygodności Y sprawi, iż sąd ustali, że dokonano zwrotnego wydania 1000 zł ( a w konsekwencji uznania, że doszło do zwrotu pożyczki oddalenia powództwa.)

Np. - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez błędne uznanie za wiarygodny dowodu A wykazującego okoliczność Z, w sytuacji gdy dowód wykazujący przeciwną okoliczność także został uznany za wiarygodny przez sąd, - Zarzucam naruszenie ar 233§1 KPC poprzez niewłaściwe przypisanie waloru wiarygodności dowodowi A, w sytuacji gdy dowód B wykazujący tą samą okoliczność został uznany za niewiarygodny ( bądź w przeciwnej sytuacji: zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez brak uznania dowodu A za wiarygodny, w sytuacji gdy dowód B wykazujący tą samą okoliczność został uznany przez sad za wiarygodny)

Ad. 5 Naruszenie prawa materialnego ( poprzez błąd w wykładni bądź błąd w subsumcji) Dlatego tez prawidłowo podniesiony zarzut naruszenia prawa materialnego winien brzmieć np.: - Zarzucam naruszenie art. 233§1 KPC poprzez brak wszechstronności oceny materiału dowodowego polegającej na pominięciu dokonania oceny zeznań Strony pozwanej zeznającej, że nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej ani zawodowej i że przedmiotową umowę zawarła w celu położenia podłogi w swoim domu mieszkalnym, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego A w konsekwencji tego: -naruszenie art. 221 KC poprzez nieuznanie Pozwanego za konsumenta, co skutkowało nieprawidłowym zastosowaniem art. 483 KC w zw. z art. 471 KC A jednocześnie : -naruszenie art. 233 §1 KPC poprzez brak wszechstronności oceny materiału dowodnego polegającej na pominięciu dokonania oceny zeznań każdej ze Stron, które zgodnie wskazały że przedmiotowa umowa zawarta została na wzorcu umownym oraz że nie były prowadzone żadne negocjacje w zakresie ustalenia jej treści ( co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego) -naruszenie art. 385 (1) § 1 i 3 KC w zw. z art. 385(3) pkt 17 KC poprzez ich niezastosowanie i niedokonanie uznania postanowień §X umowy łączącej Strony za niedozwoloną klauzulę umowna i w konsekwencji tego niedokonanie ustalenia, że wskazany powyżej § X nie wiąże Stron (jest beskuteczny).

Ad. 6 Naruszenie art. 65§ 2 KC ( poprzez błędną wykładnię bądź błąd w zastosowaniu) Artykuł 65§2 KC jest specyficzny. Jest to bowiem przepis prawa materialnego ( mieści się w KC) ale znaczenie ma czysto procesowe. Z tego tez powodu postrzegany jest jako przepis o charakterze procesowym. Z uwagi jednak że jest to przepis prawa materialnego błędy jakie sąd może popełnić na gruncie art. 65§2 KC mogą polegać na jego błędnej wykładni lub błędnym zastosowaniu. Błąd wykładni jak już wykazaliśmy polega na nie zrozumieniu (wyłożeniu ) normy prawa materialnego. W przypadku art. 65§2 KC sprowadza się on do błędnego uznania , iż ważniejsze jest literalne brzmienie umowy, niż zgodny zamiar stron i cel umowy. Jeśli zatem sąd skupia się na zapisanej treści umowy i nie bada ani zamiaru stron, ani celu umowy to uprawnieni jesteśmy do postawienia zarzutu:

- naruszenia art. 65§KC poprzez jego błędna wykładnię i uznanie (przyjęcie) iż literalne brzmienie umowy ma prymat przed zgodnym zamiarem Stron i celem umowy Albo: - Naruszenia art. 65§2 KC poprzez jego błędną wykładnię i uznanie , że dopuszczalnym jest oparcie się o dosłowne brzmienie umowy w miejsce zbadania zgodnego zamiaru Stron i celu umowy. - Zarzucam naruszenie art. 65§2 KC poprzez błędne jego zastosowanie polegające na dokonaniu błędnie wykładni oświadczeń woli Stron złożonych w dniu 11 lutego 2011 r. oraz przyjęcie, że wypowiedź Pozwanego „ taaa…jasne Stary, że Ci go sprzedam” była przyjęciem ustnej oferty Powoda zawierającej warunki zakupu przedmiotowego samochodu w sytuacji, gdy wypowiedź ta była przesiąknięta kpiną z uwagi na całkowitą irracjonalność propozycji Powoda, a w konsekwencji tego przyjęcie, że Strony zawarły w dniu 11 lutego 2014 r. umowę sprzedaży przedmiotowego samochodu.

Ad 7. Naruszenie art. 328§2 KPC ( przede wszystkim w zakresie niewskazania materialno prawnej podstawy orzekania) Art. 328§2 KPC wskazuje jakie elementy winny charakteryzować uzasadnienie wyroku: Wskazania podstawy faktycznej, która obejmuje: - ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione - dowody, na których się oparł dokonując tego ustalenia, jak i - wskazanie przyczyn , dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Oraz Wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem przepisów prawa.  - zarzucam naruszenie art. 328§2 KPC poprzez niewskazanie materialno prawnej podstawy rozstrzygnięcia, a w konsekwencji tego niepoddawanie się przez przedmiotowy wyrok kontroli instancyjnej

..cd Art. 368 §1 KPC 3) Uzasadnienie zarzutów: - Uzasadnienie zarzutu obejmuje wyłącznie wskazanie przyczyn, dla których uważamy, że wskazany przez nas artykuł prawa materialnego albo procesowego został naruszony przez sąd. Uzasadnienie zarzutu należy odróżnić od uzasadnienia przez nas zarzutów apelacji, w którym wykazujemy wpływ postawionych przez nas zarzutów na orzeczenie (wydany przez sąd wyrok)sugerując (próbując wykazać), że gdyby wskazanych w zarzutach błędów nie popełniono, to zostałyby wydany wyrok odmiennej treści.

4) Powołanie , w razie potrzeby , nowych faktów i dowodów oraz wykazanie , że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo ze potrzeba powołania się na nie wynikła później. 5) Wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia.

Wniosek

W zależności od tego, jakie zarzuty stanowią podstawę apelacji, należy wybrać właściwą podstawę prawną i wniosek ( art. 386 KPC) Wniosek: Na podstawie art. 386§2 w zw. z art. 379§pkt (…) oraz artt. 368§1 pkt 5 KPC wnoszę o : np. Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, zniesienie postępowania przed sądem I instancji w zakresie dotkniętym nieważnością, poczynając od rozprawy w dniu … i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sadowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Na podstawie art. 386§3 w zw. z art. 368§ 1 pkt 5 KPC wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz odrzucenie pozwu na podstawie zaskarżonego wyroku w całości oraz odrzucenie pozwu na podstawie art. 199… KPC/umorzenie postępowania na podstawie art. 355§1 KPC Na podstawie art. 386§1 KPC w zw. z art. 368§1 pkt 5 KPC wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo ponad kwotę …waz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty oraz w części rozstrzygającej o kosztach tj. pkt … wyroku , poprzez uwzględnienie powództwa także co do kwoty….wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia… do dnia zapłaty.

Warszawa, dnia ___   Do Sądu Okręgowego/Apelacyjnego (___Wydział Gospodarczy/Cywilny) w ______ za pośrednictwem Sądu Rejonowego/Okręgowego (___Wydział Gospodarczy/ Cywilny) w ________ adres: ___________ Powód: Imię i nazwisko/ nazwa podmiotu adres: _____ reprezentowany przez ______ Pozwany: Sygn. akt przed sądem I instancji: _______ Wartość przedmiotu zaskarżenia: _______ (musi być zaokrąglone do pełnych złotych w górę – art. 1261 § 3 kpc).

UWAGA: Np. gdy spór dotyczy wysokości czynszu najmu, gdzie jedna ze stron nie uznaje podwyżki czynszu, dotychczasowy czynsz 150 zł miesięcznie, podwyższony do 200 miesięcznie – wpz będzie sporna różnica miesięcy tymi kwotami, tj. 50 zł pomnożone przez 12 miesięcy, zgodnie z art. 22 kpc Jeżeli sprawa dotyczy umowy najmu – np. ustalenia wstąpienia w stosunek najmu, gdzie Czysz wynosi 150 zł miesięcznie to przy najmie na czas nieoznaczony wartość przedmiotu zaskarżenia będzie wynosiła 450 zł (suma czynszu za 3 miesiące) a przy najmie na czas oznaczony – suma czynszu za czas sporny, nie więcej niż za rok Jeżeli spór dotyczy tego, że pozwany nie zapłacił wymagalnych rat czynszu najmu to nie stosuje się 22 i 23 kpc tylko cała kwota wymagalna stanowi WPZ.  

APELACJA POWODA / POZWANEGO od wyroku Sądu ______ w _____ wydanego w dniu ____ roku, w sprawie pod sygn. akt _____ doręczony powodowi/pozwanemu w dniu _____   W imieniu powoda/pozwanego, którego pełnomocnictwo załączam, działając na podstawie art. 367 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), zwaną dalej „k.p.c., niniejszym zaskarżam wyrok Sądu ____ wydany w dniu ______ w sprawie pod sygn. akt ______ w: 1) całości albo

2) w części: oddalającej powództwo ponad kwotę ______ zł oraz w części orzekającej o kosztach postępowania; zasądzającej ponad kwotę _____ zł z ustawowymi odsetkami od dnia _____ do dnia _____; zasadzającej ustawowe odsetki od dnia ____ do dnia _____; zasądzającej zadośćuczynienie w kwocie ____ zł;

UWAGA: Przy orzeczeniu o ustaleniu wstąpienia w stosunek najmu zaskarżamy w całości. Dokładnie sprawdzić i ustalić, co jest przedmiotem zaskarżenia (szczególnie przy nakazach zapłaty). Pamiętać, że w przypadku gdy sąd nie orzekł o całości roszczenia lub pominął roszczenia przysługuje wniosek o uzupełnienie wyroku a nie apelacja oparta na zarzucie nierozpoznania istoty sprawy.

ZARZUTY   I. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam: 1. ZARZUTY NARUSZENIA PRZEPISOW POSTĘPOWANIA Zarzuty naruszenia przepisów postępowania skutkujące nieważnością postępowania. Niedopuszczalność drogi sądowej naruszanie przepisów postępowania tj. art. 199 § 1 pkt 1 kpc w zw. z art. 1 i 2 kpc poprzez uznanie sprawy o [•] za sprawę cywilną podlegającą rozpoznaniu przez sąd powszechny i w konsekwencji brak odrzucenia pozwu, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 1 kpc;

Brak zdolności sądowej strony naruszanie przepisów postępowania tj. art. 199 § 1 pkt 3 kpc w zw. z art. 64 kpc, poprzez rozpoznanie sprawy mimo braku zdolności sądowej strony i jego nieuzupełnienia przez stronę zgodnie z przepisami, prowadzące do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 2 kpc; Brak zdolności procesowej powoda naruszanie przepisów postępowania tj. art. 199 § 1 pkt 3 kpc w zw. art. 65 kpc poprzez rozpoznanie sprawy mimo braku zdolności procesowej powoda, w sytuacji gdy nie działał za niego przedstawiciel ustawowy, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 2 kpc;

Osoba nie mogła być pełnomocnikiem naruszanie przepisów postępowania tj. art. 87 kpc poprzez dopuszczenie w charakterze pełnomocnika [•] osoby, która nie może być pełnomocnikiem, tj. [•], co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 2 kpc; Wadliwie udzielono pełnomocnictwa naruszanie przepisów postępowania tj. art. 89 kpc poprzez dopuszczenie w charakterze pełnomocnika [•] osoby nienależycie umocowanej, tj. [•] co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 2 kpc;

Zawisłość sporu naruszanie przepisów postępowania tj. art. 199 § 1 pkt 2 kpc poprzez rozpoznanie sprawy, mimo tego, iż sprawa o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 3 kpc; Res iudicata naruszanie przepisów postępowania tj. art. 199 § 1 pkt 2 kpc w zw. z art. 363 § 1 i 366 kpc poprzez rozpoznanie sprawy, mimo tego, iż sprawa o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami została już prawomocnie osądzona, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 3 kpc;

Niewłaściwy skład sądu - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 47 kpc oraz art. 46 § 1 i art. 169 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych poprzez rozpoznanie sprawy przez skład sądu, sprzeczny z przepisami prawa, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 4 kpc; - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 48 kpc poprzez rozpoznanie spawy przez skład sądu, w którym brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 4 kpc; - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 323 kpc poprzez rozpoznanie spawy przez skład sądu, przed którym nie odbyła się ostatnia rozprawa bezpośrednio wydanie wyroku w niniejszej sprawie, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 4 kpc;

Brak możliwości obrony swoich praw - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 143 i 144 kpc poprzez brak ustanowienia kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego mimo zaistnienia do tego przesłanek oraz zgłoszonego przez powoda wniosku, i pozbawienie w konsekwencji pozwanego możliwości obrony jego praw, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 5 kpc; - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 193 § 3 kpc poprzez dopuszczenie do zmiany powództwa i rozpoznanie zmienionego powództwa w nieobecności pozwanego i w konsekwencji pozbawienie pozwanego możliwości obrony jego praw, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 5 kpc;

- naruszanie przepisów postępowania tj. art. 193 § 3 w zw. z art - naruszanie przepisów postępowania tj. art. 193 § 3 w zw. z art. 187 oraz 206 § 1 kpc poprzez uznanie, iż powód skutecznie rozszerzył powództwo na rozprawie / w piśmie procesowym z dnia [•] niedoręczonym pozwanemu oraz przez zaniechanie zobowiązania powoda do złożenia pisma zawierającego zmianę powództwa i doręczenia tego odpisu pozwanemu, i w konsekwencji pozbawienie pozwanego możliwości obrony jego praw, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 5 kpc;

Brak odroczenia rozprawy naruszanie przepisów postępowania tj. art. 214 w zw. z art. 224 § 1 kpc poprzez nieodroczenie rozprawy w dniu [•], pomimo stwierdzenia nieprawidłowości w doręczeniu pełnomocnikowi powoda/pozwanego zawiadomienia o terminie posiedzenia sądu i pozbawienie w konsekwencji powoda/pozwanego możliwości obrony jego praw przez przesłuchanie pod nieobecność pełnomocnika powoda/pozwanego świadków i zamknięcie rozprawy oraz wydanie wyroku w dniu [•], co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 5 kpc.

Niewłaściwość sądu bez względu na WPS naruszanie przepisów postępowania tj. art. 17 pkt [•] , a także w art. 4778 § 1 / art. 47928 / art. 47936 / art. 47946 / art. 47957 / art. 47968 / art. 544 / art. 5671 / art. 691 kpc poprzez orzeczenie przez sąd rejonowy w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 6 kpc.

Niewłaściwy tryb postępowania naruszanie przepisów postępowania tj. art. 13 par. 1 kpc oraz art. [•] w zw. z art. 201 kpc poprzez rozpoznanie sprawy w niewłaściwym trybie tj. rozpoznanie sprawy w trybie procesowym zamiast w trybie nieprocesowym, co stanowi przyczynę nieważności postępowania określoną w art. 379 pkt 4/5/6 kpc.

2. Inne naruszenia przepisów postępowania nie skutkujące nieważnością, które to uchybienia miały wpływ na treść rozstrzygnięcia UWAGA: Przy powoływaniu się na zarzut naruszenia przepisów postępowania, który nie skutkuje nieważnością należy pamiętać o art. 162 kpc !!!!!!!!!!!!

Art. 162. Strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy.

Przy zarzutach dotyczących wysokości zadośćuczynienia/odszkodowania: Gdy sąd źle wyliczył wysokość szkody można podnosić zarzuty naruszenia prawa materialnego lub procesowego, np.

a)Jeżeli wysokość krzywdy jest jasna, ale sąd źle ocenił wysokość należnego stronie zadośćuczynienia – zarzut naruszenia prawa materialnego (np. 455 kc), b) Jeśli w wyniku błędnych ustaleń faktycznych sąd źle ocenił wysokość krzywdy – zarzut naruszenia przepisów postępowania np. 233 kpc).

PAMIĘTAĆ ŻE: !!!!!!!!!!!!!! Jeżeli zarzucamy naruszenie przepisów postępowania, które nie skutkują nieważnością postępowania PAMIĘTAJMY, że zawsze piszemy „naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. [•]”

a) naruszenia przepisów dot. rozprawy Brak odroczenia rozprawy - naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 214 przez nieodroczenie rozprawy w dniu [•] pomimo istnienia znanej sądowi przeszkody stanowiącej powód nieobecności strony, co skutkowało [•] - naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 241 w zw. z art. 162 kpc przez oddalenie wniosku powoda o powtórzenie postępowania dowodowego w zakresie przesłuchania świadka [•] i uniemożliwienie w ten sposób zadania świadkom pytań na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy,

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art - naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 214 § 1 kpc przez nieodroczenie rozprawy w dniu [•], pomimo stwierdzenia nieprawidłowości w doręczeniu pełnomocnikowi powoda powiadomienia o terminie posiedzenia jak również naruszenie art. 241 przez oddalenie wniosku pełnomocnika powoda o powtórzenie postępowania dowodowego w zakresie przesłuchania świadków i uniemożliwienie w ten sposób zadania świadkom pytań na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, co miało wpływ na wynik sprawy, jako że sąd orzekał na podstawie niepełnego materiału dowodowego. TU PAMIĘTAĆ O WNIOSKU: Na podstawie art. 380 kpc wnoszę o rozpoznanie przez sąd II instancji postanowienia SR oddalającego wniosek pełnomocnika powoda o ponowne przesłuchanie świadków oraz przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków przez sąd II instancji.

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 217 § 2 w zw. z art - naruszenie przepisów postępowania tj. art. 217 § 2 w zw. z art. 227 kpc polegające na oddaleniu wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda w piśmie z dnia [•] o dopuszczenie dowodu z dokumentu pisma pozwanego z dnia [•] oraz przesłuchania stron na okoliczność uznania długu przez pozwanego i przerwanie w zw. z tym biegu przedawnienia, które to wnioski zmierzały do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, co miało wpływ na jej rozstrzygnięcie gdyż sąd orzekał na podstawie niepełnego materiału dowodowego sprawy,

Brak udzielenia głosu stronom naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 224 poprzez zamkniecie rozprawy bez udzielenia głosu stronom

b) naruszenie zasad postępowania dowodowego   Błędne uznanie powszechnej znajomości faktu - naruszenie przepisu art. 213 § 1 kpc poprzez uznanie faktu [•] za fakt powszechnie znany wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczeniu życiowemu, a konsekwencji naruszenie art. 228 k,pc poprzez zaniechanie dowodu co do faktu nie będącego faktem powszechnie znanym,

Oddalenie wniosku dowodowego z uwagi na dostateczne wyjaśnienie dowodu - naruszenie przepisu art. 217 § 1 i 2 w zw. z art. 227 kpc przez uniemożliwienie powodowi przeprowadzenia dowodu na okoliczności wysokości szkody poprzez niedopuszczenie wniosku dowodowego powoda [•] złożonego przed zamknięciem rozprawy, pomimo, że dowód ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a sporne okoliczności nie zostały dostatecznie wyjaśnione, - naruszenie przepisu art. 217 § 2 kpc przez pominiecie dowodów wskutek błędnego uznania że okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione,

Pominięcie faktu powszechnie znanego - naruszenie przepisu art. 228 § 1 kpc poprzez nieuwzględnienie faktu, że który jest powszechnie znany i nie wymaga dowodu; Bezzasadne przyjęcie powszechnej znajomości faktu - naruszenie przepisu art. 228 § 2 kpc poprzez uwzględnienie faktu powszechnie znanego bez przytoczenia go na rozprawie i bez umożliwienia wypowiedzenia się stron co do tego faktu, Błędne uznanie okoliczności przyznanych - naruszenie przepisu art. 229 kpc poprzez uznanie za przyznane okoliczności [•] pomimo, że przyznanie budzi wątpliwości (przyznanie ustne musi być zaprotokołowane, nie może być przyznanie w innej sprawie, nie może być kwalifikowane jako przyznanie informacyjne przesłuchanie strony);

Wyprowadzenie wniosków sprzecznych z dowodami Błędne uznanie okoliczności, co do których druga strona się nie wypowiedziała - naruszenie przepisu art. 230 kpc poprzez pominięcie, że fakt zawarcia przez strony w dniu [•] umowy przechowania został przyznany przez pozwanego w sposób dorozumiany wobec braku kwestionowania przez pozwanego tego faktu, a podnoszenia w odpowiedzi na pozew wyłącznie zarzutów donoszących się do przyczyn nienależytego wykonania umowy oraz wysokości odszkodowania, Wyprowadzenie wniosków sprzecznych z dowodami - naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc przez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających, tj. [•], skutkiem czego [•], - naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc przez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu [•] z dowodu [•], skutkiem czego sąd błędnie ustalił, iż [•],

Orzekanie tylko na podstawie części zeznań świadków, podczas gdy inne są sprzeczne naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc przez wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. zeznań świadków [•] i [•] wniosków z nich niewynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, ze powód zawarł z pozwanym umowę [•], chociaż według zeznań tych świadków pozwany [•], a dodatkowo z treści zeznań innych świadków [•] oraz dokumentów [•] wynika, że [•odmiennie ] Pominięcie istotnej części materiału dowodowego naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części, tj. zeznań świadków [•] / dokumentów [•], z których wynika, ze [•], a w konsekwencji błędne ustalenie, że [•]

Wyprowadzenie wniosków nie wynikających z dowodów Pominięcie niektórych zeznań, z których wynikają odmienne wnioski od ustaleń sądu naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie tj. z pominięciem zeznań świadka D i E z których to zeznań wynikają wnioski sprzeczne z ustaleniami sądu a mianowicie, ze pozwany w dniu [•] był na miejscu zdarzenia (ten zarzut w sytuacji, gdy przemilczał zeznania świadka D i E), Wyprowadzenie wniosków nie wynikających z dowodów naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i sformułowanie na podstawie zeznań świadków A, B, C wniosków z tych zeznań nie wynikających, a mianowicie że świadkowie ci widzieli w dniu jak pozwany niszczył powodowi płot, chociaż z ich zeznań wynika jedynie, że w tym dniu płot powoda niszczył wysoki mężczyzna (ten zarzut gdy sąd ocenił zeznania świadków D i E wadliwie),

Wyprowadzenie dalej idących wniosków niż pozwalają na to dowody naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc poprzez sprzeczność istotnych ustaleń sądu z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie przez przyjęcie, że pozwany w dniu zniszczył powodowi płot, chociaż z zeznań świadków A, B, C wynika jedynie, że płot powoda niszczył wysoki mężczyzna, Wyprowadzenie błędnego wniosku naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc przez sformułowanie na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że umowa najmu wygasła, a pozwana po dniu [•] zajmowała lokal bez tytułu prawnego,

Bezpodstawna odmowa mocy dowodowej zeznań świadka - naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 par. 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i odmowę wiarygodności i mocy dowodowej zeznań osoby X tylko z tego względu, ze jest to osoba bliska chociaż zeznania tych świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają i nie stoją w sprzeczności z istotna częścią materiału dowodowego zebranego w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, ze [•],

Błędne wnioskowanie z ustalonych faktów (błąd wnioskowania) - uznanie za ustalony na podstawie innych ustalonych faktów, fakt, że [•] chociaż ze zgromadzonego materiału wynika, że [•], - przyjęcie, ze powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodził skutki prawne, tj. udzielenia pozwanemu w dniu [•] pożyczki, pomimo, że z przedstawionych przez powoda wzajemnie się uzupełniających dowodów, tj. [•] jednoznacznie wynika, iż ww. pożyczka została przez powoda pozwanemu udzielona,

Nieuzasadniona odmowa przeprowadzenia dowodu - naruszenie przepisów postępowania tj. art. 241 kpc oraz art. 233 kpc poprzez oddalenie wniosku o odmowę powtórnego przesłuchania świadka X pomimo usprawiedliwionej nieobecności pełnomocnika powoda w dniu [•] i uniemożliwienie w ten sposób zadania świadkowi pytań na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy co miało wpływ na jej rozstrzygnięcie gdyż sąd orzekał na podstawie niepełnego materiału dowodowego sprawy. TU WNIOSEK: Na podstawie art. 386 § 4 wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania pozostawiając sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania a nadto, na podstawie art. 382 w zw. z 241 kpc wnoszę o uzupełnienie i powtórzenie postępowania dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka X na okoliczność [•]

Wadliwe przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka - naruszenie przepisu art. 271 kpc poprzez zastąpienie zeznań świadka jego pisemnym oświadczeniem i uniemożliwienie stronom zadawania świadkowi pytań,

c) naruszenia przy orzekaniu   naruszenie art. 316 kpc przez wydanie wyroku przy uwzględnieniu stanu rzeczy istniejącego w chwili wniesienia pozwu a nie – stosownie do powołanego przepisu – w chwili zamknięcia rozprawy, naruszenie art. 320 kpc przez rozłożenie na raty w wydanym wyroku zasądzonego świadczenia mimo braku szczególnie uzasadnionego wypadku o którym mowa w tym przepisie, naruszenie art. 321 kpc poprzez rozstrzygnięcie ponad żądanie pozwu, tj. [•],

naruszenie art. 322 kpc przez jego zastosowanie pomimo, że – w świetle opinii biegłego – ścisłe udowodnienie powództwo wysokości [•] jest możliwe, naruszenie art. 479 kpc przez rozpoznanie i orzeczenie o powództwie wzajemnym, mimo, że w niniejszej sprawie będącej sprawą o naruszenie posiadania powództwo wzajemne jest niedopuszczalne, Braki w uzasadnieniu uniemożliwiające kontrolę instancyjną orzeczenia - naruszenie przepisu art. 328 § 2 kpc poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i ograniczenie tego obowiązku do przytoczenia art. 322 kpc (DO UZASADNIENIA: SR w uzasadnieniu wyroku w ogóle nie wskazał ani nie wyjaśnił, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 328 § 2 kpc podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem przepisów prawa. Jest to niezwykle istotne uchybienie uniemożliwiające ocenę rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd pierwszej instancji.)

niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadków [•], a oparł się na zeznaniach świadków [•] (do uzasadnienia: SR w uzasadnieniu nie wskazuje ani nie odnosi się w żaden inny sposób do przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej wskazanym przez powoda dowodom w sprawie, w szczególności tym, które wskazują na [•], tj. [•].) , - zaistnienie niedopuszczalnych uchybień uzasadnienia wyroku poprzez odsyłanie w nim do argumentacji zawartej w pismach procesowych (DO UZASADNIENIA: orzeczenie SN z 6 lutego 1952 c 387/51 – wywody zawarte w piśmie procesowym nie mogą zastąpić wyroku);

d) naruszenie zasad postępowania w sprawach gospodarczych   naruszenie art. 479 14 § 2 kpc w zw. z art. 4791a kpc oraz art. 5055 § 1 kpc przez rozpoznanie w postępowaniu gospodarczym zarzutu pozwanego dotyczącego wadliwego dzieła, zgłoszonego na pierwszej rozprawie przy braku przesłanek wskazujących na to że pozwany nie mógł tej okoliczności podnieć wcześniej albo że potrzeba jej powołania powstała później,

Naruszenie prekluzji naruszenie art. 47912 § 1 kpc przez uznanie ze wniosek dowodowy [•] na okoliczność [•] zgłoszony przez powoda w piśmie procesowym z dnia [•] objęty jest prekluzją dowodową chociaż potrzeba jego powołania powstała dopiero na skutek podniesienia przez pozwanego w odpowiedzi na pozew zarzutu [•] i w Kon sekwencji oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu na okoliczność istotną dla rozstrzygnięcia sprawy, Rozpoznanie niedopuszczalnego powództwa wzajemnego naruszenie art. 479 kpc przez rozpoznanie i orzeczenie o powództwie wzajemnym, które zgodnie z art. 479 nie jest dopuszczalne, skutkiem czego [•]

e) naruszenia zasad postępowania nakazowego / uproszczonego   naruszenie art. 493 § 3 kpc w zw. z art. 485 kpc przez rozpoznanie i uwzględnienie w postępowaniu nakazowym zarzutu potracenia wynikającego z umowy która nie została udokumentowana dokumentami wskazanymi w tym przepisie, naruszenie art. 5054 § 2 kpc przez rozpoznanie w postępowaniu uproszczonym zarzutu potracenia obejmującego wierzytelność która nie nadaje się do rozpoznania w tym postępowaniu odrębnym,

f) inne naruszenia   Naruszenie obowiązku związania stanowiskiem sądu wyższej instancji art. 389 § 6 kpc przez nie ustosunkowanie się do wszystkich wskazań co do dalszego postępowania, wyrażonych przez sąd II instancji w uzasadnieniu wyroku [•]. Odmowa zawieszenia postępowania - naruszenie przepisu art. 177 § 1 pkt 4 KPC przez odmowę zawieszenia postępowania pomimo [•]

Zapis na sąd polubowny - naruszenie art. 202 kpc w zw. z art. 1165 § 1 kpc poprzez rozpoznanie sprawy, która podlegała rozstrzygnięciu sądu polubownego na mocy zapisu poczynionego przez strony, pomimo podniesienia zarzutu zapisu na sąd polubowny; Interes prawny - naruszenie 189 kpc poprzez błędne przyjecie, iż po stronie powoda / pozwanego nie zachodzi interes prawny w żądaniu ______ - naruszenie art. 193 § 1 i 2 kpc w zw. z art. 191 kpc poprzez dopuszczenie do rozszerzenia żądania posesoryjnego o roszczenia o zasadzenie świadczenia pieniężnego oraz rozpoznanie tych roszczeń w ramach jednej sprawy.

Prekluzja w postępowaniu nakazowym - naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 493 § 1 w zw. z 495 § 3 kpc przez uznanie, że zarzut potrącenia i dowody przedstawione na jego potwierdzenie (ewentualnie wymienić, jeśli jest ich nie za dużo, względnie gdy kilka sąd dopuści a kilka nie) są objęte prekluzją dowodową jako nie zgłoszone w zarzutach od nakazu zapłaty i w konsekwencji pominięcie tego zarzutu oraz dowodów, chociaż możliwość podniesienia zarzutu potrącenia i zgłoszenia wniosków dowodowych na jego potwierdzenie zaistniała dopiero z momentem powstania wierzytelności wzajemnej a więc z dniem, tj. po upływie terminu do wniesienia zarzutów;

Nierozpoznanie istoty sprawy Musi być przełożone na konkretne naruszenia przepisów i jest konsekwencją tego naruszenia, np.: oddalił powództwo pomijając rozpoznanie roszczenia, opierając się na przesłankach unicestwiających roszczenie lub na błędnym zarzucie (jak np. przedawnienie, przedwczesność powództwa, czy brak legitymacji czynnej do wytoczenia pozwu, zawisłość, powaga rzeczy osądzonej) – pomijając kwestie merytoryczne uznał za niedopuszczalne poszerzenie powództwa i orzekł jedynie o powództwie pierwotnie zgłoszonym

oddalił roszczenie, uznając, że roszczenie jest przedwczesne, bo jeszcze nie wymagalne oddalił pozew ze względu na uznanie jego żądania za niemożliwe PRZYKŁADY - naruszenie przepisu art. 224 oraz 232 kpc poprzez brak dopuszczenia z urzędu dowodu [•], mimo iż w świetle ustalonych okoliczności faktycznych konieczność przeprowadzenia dowodu na okoliczność [•] jest oczywista z punktu widzenia wyjaśnienia okoliczności z których wywodzone są skutki prawne, oraz konieczna z uwagi na nieporadność strony, co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy;

- naruszenie art. 233 § 1 kpc przez sformułowanie na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że pozwany nie posiada legitymacji procesowej biernej do występowania w niniejszej sprawie a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy czyli roszczenia powoda o zapłatę;

ZARZUTY NARUSZENIA PRAWA MATERIALNEGO UWAGA: Zarzuty naruszenia prawa wynikającego ze źródeł praw powszechnie obowiązującego. Błędna wykładnia umów, statutów, regulaminów, OWU nie jest naruszeniem prawa materialnego – jest to naruszenie prawa procesowego przez niezastosowanie art. 65 kc przy ustalaniu treści umowy (jest to stan faktyczny).

Należy badać, czy zarzut to w istocie naruszenie prawa materialnego czy może sąd właściwie zastosował prawo materialne, ale źle ustalił stan faktyczny i w konsekwencji wydał błędne orzeczenie (przez stosowanie prawa do niewłaściwie ustalonego stanu faktycznego). W takim przypadku należy kwestionować ustalenia faktyczne a potem stosowanie prawa. Jeśli ustalenia faktyczne są złe to zarzucamy naruszenie przepisów postępowania skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego a w konsekwencji błędną subsumcją. Błąd w subsumcji, czyli wadliwe przyjęcie istnienia lub nieistnienia związku pomiędzy ustalonym przez sąd stanem faktycznym danej sprawy a określoną normą prawną np. sąd podciągnął odpowiedzialność sprzedawcy pod przepis o rękojmi, gdy zachodziły warunki do zastosowania przepisów o gwarancji. Jeśli zgłaszamy nowy zarzut prawa materialnego to mamy prawo zgłosić też wnioski dowodowe na tę okoliczność.

Niewłaściwe zastosowanie art. [•] / niezastosowanie art. [•] naruszenie prawa materialnego, tj. art. [•] kc stanowiącego, ze [•], przez jego niezastosowanie / bądź zastosowanie do oceny [•] (zamiast art. [•] (wtedy gdy jest możliwość wskazania takiego przepisu) i w konsekwencji przyjęcie iż [•] (należy wskazać jaki to był skutek dla orzeczenia); naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 kc przez jego zastosowanie oraz art. 482 § 1 przez jego niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego, co skutkowało wadliwym zasądzeniem odsetek od dnia [•] zamiast od dnia wytoczenia powództwa; naruszenie prawa materialnego, tj. art. 674 kc w zw. z art. 60 kc przez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że pozwany po dniu [•] zajmował lokal bez tytułu prawnego;

naruszenie prawa materialnego, tj. art naruszenie prawa materialnego, tj. art. 720 kc przez jego niezastosowanie do oceny stanu faktycznego sprawy pomimo, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, ze powód udzielił pozwanemu w dniu [•] pożyczki w kwocie [•] a następnie w dniu [•] wypowiedział zawartą przez strony umowę pożyczki, a w konsekwencji pominięcie skutków prawnych wynikających z przytoczonej normy; naruszenie prawa materialnego, tj. art. 750 kc w zw. z 724 kc przez jego zastosowanie oraz 690 kc przez jego niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego, co skutkowało wadliwym przyjęciem, że [•]

Błędna wykładnia naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o najmie lokali poprzez jago błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powód spełniał przesłanki uprawniające do w stąpienia w stosunek najmu, mimo iż w chwili śmierci najemczyni miał tytuł prawny do innego lokalu. naruszenie art. 646 kc poprzez jego zastosowanie, stanowiącego 2 letni termin przedawnienia dla roszczeń wynikających z umowy o dzieło do oceny przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za roboty budowlane, podczas gdy przepis ten może byś stosowany jedynie do roszczeń wynikających z umowy o dzieło, co w rezultacie doprowadziło do błędnego uznania przez sąd, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu

Błędna wykładnia jednego przepisu prowadząca do niewłaściwego zastosowania innego przepisu naruszenie prawa materialnego, tj. art. [•] kc stanowiącego, ze [•] przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przepis ten w zakresie oceny [•] należy interpretować [•] a nie [•] co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego zastosowania danego przepisu i do przyjęcia, że [•] (należy wskazać jaki to był skutek dla orzeczenia)

Zarzuty prawa materialnego do przedawnienia i uznania naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 648 kc do ustalonego w sprawie stanu faktycznego zamiast art. 118 kc, co doprowadziło do uznania powództwa o wynagrodzenie za przedawnione; naruszenie prawa materialnego, tj. art. 118 kc i 120 § 1 kc statuujących 3 letni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i początek biegu jego terminu przez niezastosowanie w/w przepisów do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, pomimo ze w/w przepisy wobec braku innych przepisów szczególnych są właściwe dla oceny przedawnienia roszczeń wynikających z umowy o roboty budowlane;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 123 § 1 pkt 2 kc w zw naruszenie prawa materialnego, tj. art. 123 § 1 pkt 2 kc w zw. z 124 § 1 kc przez jego niezastosowanie do oceny skutków pisma pozwanego z dnia [•] zawierającego prośbę o rozłożenie na raty, a w konsekwencji pominięcie, że na skutek uznania długu doszło do przerwania biegu przedawnienia i tym samym roszczenie nie uległo przedawnieniu w dniu wniesienia pozwu.

Zarzut prawa materialnego dot. uchwały naruszenie prawa materialnego tj. art. 249 § 1 ksh przez jego zastosowanie do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że uchwała jest sprzeczna jedynie z umową spółki i w konsekwencji ustalenie, że powód powinien wnieść powództwa o uchylenie uchwały a nie o stwierdzenie jej nieważności; naruszenie prawa materialnego tj. art. 252 § 1 ksh przez jego niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że uchwała nie jest sprzeczna z ustawą, chociaż została ona podjęta z naruszeniem, art. 246 § 3 ksh w zw. z art. 177 § 1 ksh i w konsekwencji ustalenie, że wniesione przez powoda powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały nie jest adekwatne do postaci naruszenia przy jej podjęciu. Tu wniosek o uchylenie i przekazanie do ponownego rozpoznania (bo nie rozpoznano istoty), ewentualnie o uchylenie i zmianę.

Błędna wykładnia treści umowy naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego [•], z pominięciem reguł interpretacyjnych wynikających z art. 65 § 2 kc a w konsekwencji błędne ustalenie ze pomiędzy stronami doszło / nie doszło do zawarcia umowy [•] (zarzut podnoszony z ostrożności obok zarzutu naruszenia prawa materialnego)

naruszenie prawa materialnego, tj. art naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65 § 2 kc przez dokonanie błędnej wykładni umowy w sposób nieuwzględniający celu / zgodnego zamiaru stron tej umowy tj. poprzez przyjęcie, że [•] naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65 kc przez dokonanie wykładni oświadczeń stron złożonych w dniu [•] w momencie wręczania pozwanemu przez powoda kwoty [•] z pominięciem ze ż materiału dowodowego tj. [•] wynika że zamiarem powoda i celem umowy było [•] naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65 kc przez dokonanie błędnej wykładni postanowień łączących strony umowy i przyjęcie, że przewidziany w § [•] umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członka zarządu wypadek ubezpieczenia zaistniał w momencie bezskuteczności egzekucji, podczas gdy prawidłowa wykładnia oświadczeń woli stron wyrażonych w umowie wskazuje, że wypadek ubezpieczenia zaistniał już w momencie powstania zobowiązania spółki ubezpieczeniowej wobec powoda;  

Zasady współżycia społecznego naruszenie prawa materialnego tj. art. 5 kc przez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego i w konsekwencji przyjęcie, ze nie zachodzą przesłanki nadużycia prawa podmiotowego przez powoda w postaci żądania eksmisji przy złym stanie zdrowia pozwanego.

Umowa starannego działania a umowa rezultatu naruszenie prawa materialnego tj. art. 734 kc w zw. z art. 750 kc i art. 741 kc regulujących umowę zlecenia przez ich zastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, chociaż z materiału dowodowego wynika, ze umowa stron nie była umową starannego działania ale umową rezultatu i w konsekwencji błędne uznanie, że [•] naruszenie prawa materialnego tj. art. 627 kc w zw. z art. 471 kc regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą za niewykonanie umowy o dzieło przez ich niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, chociaż z materiału dowodowego wynika, że strony łączyła umowa o dzieło, która przez pozwanego nie została wykonana w ustalonym terminie

WNISOKI APELACJI   UWAGA: Apelacja ma prowadzić do orzeczenia reformatoryjnego (co do zasady) a o uchylenie wyroku można wnioskować tylko w ściśle oznaczonych przypadkach. Nie wolno wnosić o: !!!!!!!!!!!!!!!!! a) Zmianę zaskarżonego wyroku w całości i rozstrzygnięcie co do istoty – trzeba wskazać, jakie ma być rozstrzygnięcie b) Uchylenie wyroku i oddalenie powództwa – oddalenie gdy reformatoryjny wyrok, uchylenie przy odrzuceniu, umorzeniu lub ponownym rozpoznaniu

II. Wskazując na powyższe zarzuty, wnoszę o: WNIOSEK REFORMATORYJNY   1) [na wstępie ewentualny wniosek o dopuszczenie dowodów] UWAGA: Nowe fakty i dowody istotne dla sprawy, których powód/ pozwany nie mógł powołać w I instancji (art. 381 w zw. z art. 368 § 1 pkt 4 kpc). Należy pamiętać, że warunkiem uwzględnienia nowych faktów i dowodów zgłoszonych w apelacji jest niemożność powołania ich w postępowaniu przed sądem I instancji albo gdy potrzeba ich powołania wynikła później.

- na podstawie art. 380 kpc wnoszę o rozpoznanie postanowienia sądu I instancji z dnia [•] oddalającego wniosek dowodowy powoda zgłoszony w piśmie procesowym z dnia [•] o dopuszczenie dowodu z [•] na okoliczność tam wskazaną przez jego zmianę i dopuszczenie zawnioskowanych dowodów oraz przeprowadzenie zawnioskowanych dowodów przez sąd II instancji. - na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 kpc powołuję nowy fakt, jakim jest [•] i na jego poparcie wnoszę o przeprowadzenie dowodu [•]na okoliczność [•] wskazując, że potrzeba powołania ww. dowodu wynikła w związku z [•].  

na podstawie art. 386 § 1 kpc zmianę zaskarżonego wyroku w CAŁOŚCI i orzeczenie co do istoty poprzez (np.:) - oddalenie powództwa w całości; - uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty [•], - oddalenia roszczenia o odsetki ustawowe od dnia [•]; - uchylenie nakazu zapłaty w części utrzymującej nakaz zapłaty co do kwoty 5.000 zł i oddalenie powództwa w tym zakresie (nakaz na 7.000 zł zaskarżony zarzutami na 5.000 zł – sąd utrzymał w mocy nakaz na 5.000 zł, 2.000 zł się uprawomocniło).

- utrzymanie w mocy nakazu zapłaty także co do kwoty 5. 000 zł (stan j - utrzymanie w mocy nakazu zapłaty także co do kwoty 5.000 zł (stan j.w. uchylił nakaz i oddalił powództwo). [LUB]   na podstawie art. 386 § 1 kpc zmianę zaskarżonego wyroku w CZĘŚCI i orzeczenie co do istoty poprzez obniżenie zasądzonej kwoty [•] do kwoty [•] i oddalenie powództwa w pozostałej części; 3) zasądzenie od [•] na rzecz [•] kosztów postępowania I i II instancji, według norm prawem przepisanych

GDY ZARZUCAMY NIEWAŻNOŚĆ POSTĘPOWANIA - na podstawie art. 386 § 2 kpc wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienie postępowania przed sądem I instancji poczynając od rozprawy w dniu [•] w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

III. NIEROZPOZNANIE ISTOTY SPRAWY / KONIECZNOŚĆ PRZEPROWADZENIA POSTĘPOWANIA DOWODOWEGO W CAŁOŚCI   1) na podstawie art. 386 § 4 kpc wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego; 2) nadto, na podstawie art. 382 w zw. z 241 kpc wnoszę o uzupełnienie i powtórzenie postępowania dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka [•] na okoliczność [•]

JEŻELI ZACHODZĄ PRZESŁANKI DO ODRZUCENIA POZWU LUB UMORZENIA POSTĘPOWANIA   na podstawie art. 386 § 3 kpc wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania / lub odrzucenie pozwu , zasądzenie od [•] na rzecz [•] kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

INNE WNIOSKI:   na podstawie art. [•]ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o koszach sądowych w sprawach cywilnych wnoszę o zwolnienie powoda/pozwanego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym w całości / w części (np. w zakresie opłaty sądowej od apelacji). UWAGA: Wniosek o zwolnienie od kosztów musi być uzasadniony

UZASADNIENIE Pozwem [•] powód wnosił o [•]. Pozwany w toku postępowania [•]. W dniu [•] Sąd [•] wydał wyrok w którym [•]. W uzasadnieniu sąd a) stwierdził [•], b) powyższe fakty ustalił w oparciu o następujące dowody [•], b) odmówił wiarygodności następującym dowodom [•], W toku postępowania sąd oddalił następujące wnioski dowodowe [•]. Do ustalonego w sprawie stanu faktycznego zastosował przepisy [•].

Powyższy wyrok narusza zarówno przepisy prawa procesowego jak i materialnego. Pozwany/powód wskazuje zasadności podniesionych w petitum niniejszej apelacji zarzutów. Piszemy o co wnosił powód, jakie było stanowisko pozwanego, co ustalił sąd i dlaczego się z tym nie zgadzamy.   W tym stanie rzeczy apelacja niniejsza jest konieczna i zasługuje na uwzględnienie. Opłata sądowa została ustalona w oparciu o art. 3 ust 2 pkt 2 w zw. z art. 13 i art. 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. PODPIS WŁASNORĘCZNY

W załączeniu: odpis apelacji wraz z załącznikami, pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej – załączamy jeżeli pełnomocnictwo nie obejmowało umocowania do występowania przed sądem II instancji; dowód uiszczenia opłaty sądowej w wysokości [•] ALBO oświadczenie obejmujące dane o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania mocodawcy sporządzone na formularzu / oświadczenie strony wraz z odpisem bilansu, ostatniego sprawozdania finansowego, wyciągu z rachunków bankowych, odpis wniosków o wszczęcie egzekucji, zajęć komorniczych, etc. – jeżeli wnosiliśmy o zwolnienie strony od kosztów postępowania; nowe dokumenty - gdy zgłosiliśmy wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentu, oryginał odpisu z rejestru przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego

KOLOKWIUM Z PRZYGOTOWANIA APELACJI CYWILNEJ