PRIORYTET OBIETNICY Lekcja 6 na 5 sierpnia 2017

„Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy „Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy. Bóg zaś obdarzył nim łaskawie Abrahama przez obietnicę” (Galacjan 3:18)

przymierze i obietnica obietnica i prawo cel prawa Bożego przewaga obietnicy W Galacjan 3:15-20 są trzy słowa kluczowe: obietnica, przymierze i prawo. Powinniśmy przestudiować, w jaki sposób Paweł używa tych trzech słów w tym fragmencie listu.

PRZYMIERZE I OBIETNICA „Bracia, przytoczę przykład ze stosunków ludzkich: Nawet uprawomocnionego testamentu jakiegoś człowieka nikt nie obala ani do niego nic nie dodaje” (Galacjan 3:15) Greckie słowo „przymierze” to diathēkē. Oznacza ono zarówno przymierze, jak i testament. Jest to taki typ przymierza, w którym tylko jedna strona składa obietnicę drugiej. Ta obietnica jest zazwyczaj spełniana w określonym momencie (na przykład gdy spadkodawca umiera). Potwierdzone przymierze, o którym Paweł pisze, jest właśnie tego rodzaju przymierzem. To są „obietnice", które Bóg uczynił „Abrahamowi i jego nasieniu", „którym jest Chrystus" (Gal. 3:16). Bóg obiecuje i otrzymujemy. Abraham po prostu przyjął obietnicę przez wiarę. Bóg zawsze spełnia swoje obietnice (2 Koryntian 1:20).

OBIETNICA I PRAWO „A chcę przez to powiedzieć: testamentu, uprzednio przez Boga prawnie ustanowionego, Prawo, które powstało czterysta trzydzieści lat później, nie może obalić tak, by unieważnić obietnicę” (Galacjan 3:17 BT) Paweł porównuje obietnicę otrzymaną przez wiarę z prawem ogłoszonym 430 lat później. Czy prawo unieważniło wcześniejszą obietnicę? Nie. Czy wypełnienie obietnicy [Chrystus] unieważniło prawo? Nie. Paweł napisał o tym w Rzymian 3: „Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę?” (Rzymian 3:31). Czy Bóg pozbył się prawa po wypełnieniu obietnicy? Odpowiedź jest jasna: „Z pewnością nie!” Zbawienie jest przez wiarę w obietnicę, więc prawo nie może nas zbawić. Z drugiej strony, wiara nie unieważnia prawa. Jakie jest zatem przeznaczenie prawa?

CEL PRAWA BOŻEGO „Czymże więc jest zakon? Został on dodany z powodu przestępstw, aż do przyjścia potomka, którego dotyczy obietnica; a został on dany przez aniołów do rąk pośrednika” (Galacjan 3:19) Paweł nie miał na myśli tego, że prawo zostało dodane do przymierza jako aneks. Przymierze było jednostronne i nie zależało od czegoś, co człowiek mógł uczynić. Prawo zostało wprowadzone, by pokazać nam nasz grzeszny stan i otworzyć oczy na grzech w naszym życiu (Rzymian 7:13). Termin „aż do przyjścia potomka” mógłby oznaczać, że po przyjściu Chrystusa prawo nie było więcej potrzebne. Jednak „aż do” nie zawsze oznacza pewien okres czasu. Na przykład Jezus powiedział: „trzymajcie się tylko mocno tego, co posiadacie, aż przyjdę” (Obj. 2:25). Nie oznacza to, że nie będziemy więcej potrzebować miłości ani dobroci po Jego powtórnym przyjściu…

CEL PRAWA BOŻEGO „Czymże więc jest zakon? Został on dodany z powodu przestępstw, aż do przyjścia potomka, którego dotyczy obietnica; a został on dany przez aniołów do rąk pośrednika” (Galacjan 3:19) Prawo znaczyło więcej niż wypełnienie pustki 430 lat po obietnicy (Synaj) aż do jej wypełnienia (Chrystus). Jego czas jest o wiele dłuższy. Na przykład Bóg powiedział o Abrahamie: „był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich” (1 Mojż. 26:5). Józef wiedział, że cudzołóstwo jest grzechem przeciw Bogu (1 Mojż. 39:7-10). Naród izraelski zachowywał dzień sabatu, zanim prawo zostało nadane (2 Mojż. 16:22-26). Dlaczego zatem Bóg na Synaju ogłosił przez Mojżesza prawo dla narodu izraelskiego? Ponieważ naród zapomniał podczas niewoli egipskiej większość prawa.

E.G.W. (Świadectwa dla zboru, t. 8, rozdz. 34, str. 207) „Prawo Boga to kopia Jego charakteru. Na początku zostało dane człowiekowi jako standard posłuszeństwa. Poprzez wszystkie wieki ludzie tracili go ze swoich oczu… Z biegiem czasu Izraelici poszli do Egiptu, gdzie przez wiele lat cierpieli wielki ucisk z rąk Egipcjan… Na Synaju Prawo zostało dane po raz drugi. W budzącym lęk blasku Pan Bóg wypowiadał Swoje nakazy i Swoim własnym palcem wygrawerował dekalog na tablicach z kamienia. Posuwając się przez wieki, dochodzimy do wniosku, że nadszedł czas, kiedy stało się konieczne, aby prawo Boga było jeszcze raz wyraźnie objawione jako standard posłuszeństwa”. E.G.W. (Świadectwa dla zboru, t. 8, rozdz. 34, str. 207)

PRZEWAGA OBIETNICY Prawo, które Bóg dał Izraelitom, jest wieczne, ale nie może zbawić nikogo. Ofiara Jezusa (obietnica) była punktem zwrotnym w Historii Zbawienia. Od tej chwili jest droga do zbawienia (była zapowiedziana przez prawo ceremonialne). Prawo jest ważne, ale nie można go wymienić na zbawienie wyłącznie przez łaskę i wiarę. To dzięki Prawu możemy lepiej zrozumieć, jak cudowna jest ta obietnica. „Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy. Bóg zaś obdarzył nim łaskawie Abrahama przez obietnicę” (Galacjan 3:18)

„Pośrednicza praca Chrystusa zaczęła się wraz z początkiem ludzkiej winy, cierpienia i niedoli, skoro tylko człowiek stał się przestępcą prawa. Prawo nie było usunięte, by uratować człowieka i przyprowadzić go do jedności z Bogiem. Ale Chrystus przyjął urząd gwaranta i wybawiciela, stając się grzechem za ludzi, aby człowiek mógł stać się sprawiedliwością Boga w Tym i przez Tego, który był jedno z Ojcem. Grzesznicy mogą być usprawiedliwieni przez Boga, tylko kiedy On wybacza ich grzechy, odpuszcza karę, na jaką zasługują, i traktuje ich jak gdyby byli naprawdę sprawiedliwi i nie zgrzeszyli, dopuszczając ich do boskiej przychylności i traktując ich jak gdyby byli sprawiedliwi. Są usprawiedliwieni wyłącznie przez przypisaną sprawiedliwość Chrystusa. Ojciec przyjmuje Syna i przez ofiarę pokuty Jego Syna przyjmuje grzesznika”. E.G.W. (Wybrane poselstwa, t. 3, rozdz. 22, str. 194)