Anoreksja

Anoreksja – „jadłowstręt psychiczny” Anoreksja zwana niekiedy "jadłowstrętem psychicznym", po raz pierwszy została opisana w połowie XIX wieku przez E. Lasčgue'a i W. Gull'a. W dzisiejszych czasach dotyka ona coraz większą liczbę dzieci i młodzieży, w szczególności kobiet do 25 roku życia. Jest to choroba o podłożu psychicznym, charakteryzuje się silna, nieraz wręcz histeryczną obawą przed utyciem lub jest jednym z przejawów somatyzacji ( wyrażanie za pomocą ciała i funkcji fizjologicznych problemów, które maja podłoże psychiczne), prowadzącej do unikania przyjmowania pokarmów.

Przyczyny anoreksji Najczęstsze przyczyny choroby: - niepoprawne relacje z osobami mającymi ważne znaczenie emocjonalne dla chorego. - dążenie do wyidealizowanego modelu szczupłości. zaprzeczanie własnej seksualności i/lub lęku przed dorosłością. - bunt przeciw życiu społecznym i rodzinnym. napięcia w rodzinie. - zaburzenia w postrzeganiu własnego ciała. niezadowolenie z własnej figury prowadzące do strachu przed utyciem, skutkującym stosowaniem diet odchudzających. - niskie poczucie własnej wartości i brak wiary w siebie. próba zdobycia psychicznej kontroli nad swoim życiem.

Obiawy Do objaw anoreksji możemy zaliczyć: - brak apetytu i towarzyszący często temu wstręt do jedzenia. - bardzo szczupła sylwetka, sucha i cienka skóra, mocne puchate włosy - na twarzy i ramionach, zaostrzone rysy twarzy, występowanie zaparć. - znaczny spadek masy ciała o ponad 15%-20%. - osłabienie organizmu, odwodnienie. - u kobiet następuje zatrzymanie miesiączki. - nasilająca się z czasem coraz większa drażliwość chorego. - chłodne i powierzchowne relacje z innymi ludźmi. - nadmierne odchudzanie lub ćwiczenie. - zmuszanie się do wymiotów po posiłku. - stosowanie środków przeczyszczających. - zahamowanie popędu płciowego. - problemy z układem krążenia (zimne ręce, stopy). - liczenie kalorii w każdym posiłku, studiowanie książek kucharskich. - problemy ze spaniem. - okresowe napady żarłoczności.

Konsekwencje Choroba prowadzi do: - całkowitego zaprzestania przyjmowania pokarmów. - anemii, zaburzeń hormonalnych, spowolnienia metabolizmu. zniszczenia cery, wypadania włosów, kruchości i łamliwości paznokci. - spadku ciężaru ciała nawet do 60 % masy początkowej. - zaburzeń układu krążenia i układu sercowo-naczyniowego. - śmierci chorego (zaburzenia funkcji fizjologicznych, zagłodzenie się, samobójstwo).

Leczenie Leczenie anoreksji: Anoreksja jest chorobą niezwykle trudną do zdiagnozowania w pierwszym swoim etapie. W razie podejrzenia o anoreksje, niezwłocznie należy zgłosić się do lekarza, badania krwi, moczu, pozwalają wyeliminować inne przyczyny utraty masy ciała. Jest to choroba bardzo trudna w leczeniu, udaje się wyleczyć trwale 40%-50% chorych, 25%-30% ma stan przewlekły z nawrotami choroby, 10%-20% przypadków kończy się śmiercią. Jedna z najskuteczniejszych form leczenia jest połączenie psychoterapii z leczeniem farmakologicznym. Bardzo trudno jest namówić chorego do podjęcia leczenia, należy wykazać się zrozumieniem i współczuciem oraz okazać mu wiele miłości. Żadne formy nacisku nie są skuteczne, wręcz przeciwnie, przynoszą odwrotny efekt, chory zamyka się w sobie, co może wręcz uniemożliwić niesienie mu skutecznej pomocy.

Bulimia

Bulimia Żarłoczność psychiczna. Bulimia, podobnie jak anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym. Są to okresowe napady żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów - są to ataki przymusu jedzenia, nad którymi pacjent nie potrafi zapanować. Chorzy na bulimię czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Bulimia jest tez czasem określana jako wilczy głód, wilczy apetyt. Bulimia występuje u nastolatków i ludzi młodych z dużą przewagą płci żeńskiej. Choroba występuje dość często, według literatury amerykańskiej nawet do 10% w akademickich środowiskach młodzieżowych (jeśli brać pod uwagę częściowe i niepełne objawy – pełen obraz chorobowy dotyczy ok. 1-2% młodych kobiet). Dokładna częstość występowania jest trudna do określenia z powodu ukrywania przez chorych tej dolegliwości. Mniej więcej połowa pacjentów z bulimią przebyła okres jadłowstrętu psychicznego.

Przyczyny Przyczyny bulimii - brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić - brak samoakceptacji - konflikty rodzinne - zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli - uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu - emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie - brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

Objawy Pierwszym krokiem rozpoznania choroby są nawracające epizody objadania się występujące kilka razy w tygodniu. Kolejnym objawem jest zachowanie mające na celu zapobieganie wzrostowi wagi przez prowokowanie wymiotów, głodzenie się, używanie środków przeczyszczających itp. Najbardziej charakterystycznym objawem bulimii jest objadanie się. Bulimia, tak jak anoreksja, to choroba psychiczna. Zdarza się tak, że chora w czasie ataku obżarstwa pochłania szybko olbrzymie ilości jedzenia nawet w postaci pierwotnej jak np. suche płatki owsiane, kostkę masła, suchą kaszę itp. Chora zjada nieraz nawet do 30-40 tysięcy kalorii. Gdy zabraknie jedzenia chore pędzą do sklepu po dostawę.

U bulimików charakterystyczne jest również to, że utrzymują praktycznie stałą wagę ciała. Choroba ma powolny przebieg i początkowo jest niezauważalna, może trwać nawet kilka lat. Chore na bulimię oprócz wymiotów i głodzenia się mogą również obsesyjnie się gimnastykować. Dziewczyny chorujące na bulimię mają niską samoocenę, zwracają uwagę na otoczenie i swoje każde nawet najmniejsze niepowodzenie traktują jak klęskę. Chore są skłonne do częstej zmiany nastrojów.

Konsekwencje Efekty bulimii to skutki naprzemiennych okresów objadania się i głodówek, wywoływania wymiotów oraz stosowania środków przeczyszczających i moczopędnych. Wymioty prowadzą do powstawania opuchlizny twarzy, mogą występować ubytki w uzębieniu, gdyż kwaśna treść żołądka uszkadza szkliwo. Mechaniczne prowokowanie wymiotów może być przyczyną stwardnienia skóry na opuszkach palców. Po dłuższym czasie dochodzi do odwodnienia, zaburzeń stężenia elektrolitów we krwi, zaburzeń rytmu serca, pracy nerek. W wymiocinach może pojawić się krew. Stosowanie środków przeczyszczających, moczopędnych i odchudzających zarówno w trakcie objadania się, tuż po nim, ale również w okresach między napadami może doprowadzić do poważnych konsekwencji. Głównie dotyczy to zaburzeń elektrolitowych (zwłaszcza deficytu potasu). Środki moczopędne ograniczają się do wydalania z organizmu wody a nie tłuszczu, obniża się wtedy waga, co jest efektem jedynie pozornym. Prawie połowa kobiet chorujących na bulimię nieregularnie miesiączkuje, a u 20% dochodzi do wtórnego zaniku menstruacji. Nie do końca są znane przyczyny tych zaburzeń (być może wysoki poziom cholesterolu we krwi). Kolejną konsekwencją choroby są wahania wagi ciała. Na bulimię chorują kobiety, których waga była w granicach normy dla wieku, nieco powyżej, a także bardzo szczupłe. Nie ma reguły, że nadwaga lub niedowaga są przyczyną tego schorzenia.

Leczenie Tak jak w większości zaburzeń odżywiania się, celem leczenia jest nauka prawidłowego żywienia się, rozpoznanie mechanizmów, które doprowadziły do choroby, znalezienie innych niż objadanie się metod rozładowywania napięcia, rozwiązywania problemów. Pacjentki posiadają wiele błędnych przekonań odnośnie jedzenia, tego które pokarmy są „złe”, a które „dobre”. Trzeba przekonać chore kobiety o konieczności spożywania wszystkich produktów, ale w odpowiednich proporcjach, codziennie a nie tylko podczas napadów objadania się. Dużo trudniejsze jest nakłonienie pacjentki do rezygnacji z ciągłego liczenia kalorii, ważenia się, nieustannego myślenia o jedzeniu. Zmusza je do tego ogromny strach przed przytyciem. Przekonać może jedynie nauka, że kiedy się normalnie, zdrowo odżywiamy, to waga stabilizuje się na jednym poziomie. Wymaga to jednak ustalenia optymalnej masy ciała i akceptacja jej przez chorą (co często jest trudne, bo w jej wyobrażeniach taka waga to już prawie otyłość). Kolejnym etapem jest nauka rozpoznawania swoich uczuć, nastrojów, podczas których występują napady żarłoczności. Znalezienie innych sposobów na rozładowanie napięcia. Obecnie najlepsze skutki w leczeniu bulimii przynosi terapia poznawczo – behawioralna, gdzie między innymi stosuje się „dziennik nastrojów”, „dziennik odżywiania się”. Leczenie odbywa się zazwyczaj ambulatoryjnie lub na oddziałach dziennych, chociaż czasami konieczne jest umieszczenie chorej w szpitalu. Próbuje się stosować leki antydepresyjne, ponieważ istnieją powiązania bulimii z depresją (np. niska samoocena). Jednak badania pokazują, że terapia poznawczo-behawioralna przynosi lepsze efekty niż stosowanie leków.

Dziękujemy za uwagę.;)