Przysłowia można by podzielić na wiele grup tematycznych np. o pracy i jej owocach, o relacjach międzyludzkich, o pogodzie, porach roku, o takich wartościach jak dobro, uczciwość i antywartościach jak np. zło, kłamstwo, nieuczciwość.

Muzyka łagodzi obyczaje. Ani w Boga wierzy, ani się diabła boi. Byłoby dłuższe lato, gdyby nie zima. Co komu pisane, to go nie minie. Jedna jaskółka wiosny nie czyni. Ładnemu we wszystkim ładnie. Nie głaskaj kota pod włos. Przyszła koza do woza.

To jedna z najbardziej żywych gwar w Polsce. W języku tym są wyrazu, które określają zjawiska występujące tylko w górach np. siklawa (wodospad górski), pyrć (ścieżka górska), koliba (szałas), dutki (pieniądze).

Należą do niej różne gwary Górnego i Dolnego Śląska. To mieszanka wielu języków min. Polskiego, niemieckiego i czeskiego. Słowa w tej gwarze to np. Bracik (brat), ciamble (wróble), płonka (jabłko), szpas (żart).

Jest charakterystyczna dla mieszkańców Poznania i okolic. Choć mało kto nią mówi słowa z niej pochodzące są często używane w codziennym języku, np. bonbony (cukierki), guła (niezdara), rojber (psotnik).

Dziś mówi nią niewielu warszawiaków. Charakterystyczne dla niej jest wymawianie głosek,,kę´´,,,gę´´ jako,,kie´´,,, gie´´ np.,,gąbkie´´ zamiast,,gąbkę´´. Słowa w gwarze warszawskiej to np. apasz (uliczny bandyta), cykor (tchórz), facjata (twarz).

Należą do niej różne gwary, w których można w nich spotkać wpływy różnych języków min. litewskiego i ukraińskiego. Charakterystyczne dla tej gwary jest długie wymawianie,,e´´ w,,nie´´ ( nie-e). Nie używa się także słowa pan/pani w formie grzecznościowe ( Kiedy do mnie przyjdzie? Zamiast: Kiedy pan do mnie przyjdzie?). Podlaskie słowa to np. graba (ręka), czychunka ( kolejka), ślozy (łzy).

Określany często jako odrębny język. Jeśli się go nie zna trudno zrozumieć o co chodzi porozumiewiającym się nim ludzi. Ma własny alfabet, w którym występują litery nie używane w języku polskim. Oto niektóre kaszubskie słowa: stycznik (styczeń), farwa (barwa), Anielczik (Anglik).

Hafty to kolorowe wzory wyszywane specjalną techniką na materiale. Dawniej zdobiły one stroje mieszkańców wsi. Hafciarkami były kobiety. Użyte kolory i wzory zależały od płci, wielu i pozycji społecznej.

Wycinanki w polskiej tradycji pochodzą z kultury żydowskiej. Jednak szybko stały się nieodłącznym elementem naszej tradycji. Mają one powtarzające się kształty: roślinne, zwierzęce i ludzkie.

W Polsce możemy czasami spotkać zdobione domy. W drewnie są wycinane ornamenty, okiennice są malowane na przeróżne kolory. Wygląda to naprawdę pięknie.

Opracowali: Aleksandra Nowaczyk Aleksandra Kanafa Martyna Resel Dominik Żak Nadia Zatorska