BROŃ MASOWEGO RAŻENIA BROŃ JĄDROWA

Historia broni jądrowej: Eksplozja próbna: 16 lipca 1945 – pustynia w stanie Nowy Meksyk (USA), miejsce próby nazywano nieoficjalnie Jornada del Muerto (Podróż Umarłego); Użycie bojowe: 6 sierpnia 1945 – Hiroszima (bomba Little Boy); 9 sierpnia 1945 – Nagasaki (bomba Fat Man). BOMBY LITTLE BOY FAT MAN

6 sierpnia 1945 roku amerykanie zrzucili bomby atomowe na Hiroszimę, a trzy dni później na drugie miasto japońskie - Nagasaki. W chwili ataku w Hiroszimie mieszkało 275 tysięcy ludzi, oprócz tego stacjonował tam 40-tysięczny garnizon wojskowy. Bombę zrzucono na śródmieście miasta (celem był most Aioi Wybuchła o godzinie 8:16:02 na wysokości 580 metrów z siłą około 15 kiloton trotylu zabijając natychmiast 78 100 mieszkańców i ciężko raniąc 37 424. 13 983 osób uznano za zaginione.

RDS-220 Iwan, Car-Bomba – największa dotąd zdetonowana lotnicza bomba jądrowa. Jej moc według źródeł amerykańskich wynosiła około 58 megaton Bomba została zrzucona z wysokości 10500 m nad Nową Ziemią na specjalnym nylonowym spadochronie, detonacja nastąpiła na wysokości 4000 m. Kula ognista miała promień około 4000 m i niemal dosięgnęła powierzchni ziemi. Pomimo iż ze względów bezpieczeństwa zmniejszono moc bomby (mogła ona osiągnąć nawet ok. 150 megaton), część skalistych wysepek – w pobliżu których dokonano detonacji – wyparowała, a sam wybuch był odczuwalny nawet na Alasce. O sile wybuchu świadczy fakt, iż fala uderzeniowa nim wywołana okrążyła Ziemię trzy razy oraz to, że był on widoczny z odległości prawie 900 km. Promieniowanie cieplne było w stanie spowodować oparzenia trzeciego stopnia w odległości 100 km od miejsca eksplozji. Grzyb atomowy miał około 60 km wysokości i 30-40 km średnicy.

Broń jądrowa BROŃ JĄDROWA to środki walki, które wykorzystują energię wyzwalającą się podczas reakcji jądrowych o charakterze wybuchowym pluton

Broń jądrowa - klasyfikacja

BROŃ ATOMOWA Wykorzystuje energię powstającą podczas reakcji łańcuchowej rozszczepiania jąder atomów izotopów ciężkich pierwiastków, m.in. uranu lub plutonu (tzw. broń jądrowa jednofazowa).

BROŃ TERMOJĄDROWA Wykorzystuje łączenie się (syntezę) jąder izotopów wodoru - deuteru i trytu (zwana również bronią jądrową dwufazową lub termonuklearną; dawniej zwana bronią wodorową) Eksplozja na atolu ENIWETOK. Siłę wybuchu oszacowano na 10,4 megaton (MT) czyli około 700 bomb jądrowych zrzuconych na Hiroszimę (1 megatona = 1 tyś ton trotylu).

BROŃ NEUTRONOWA Jest to odmiana bomby termojądrowej, charakteryzująca się stosunkowo niską siłą wybuchu i skażenia radioaktywnego, emitująca jednak olbrzymie ilości promieniowania neutronowego, przenikającego przez materię, zabójczego zaś dla wszelkich organizmów żywych.

RDS-220 Iwan, Car-Bomba – największa dotąd zdetonowana lotnicza bomba jądrowa. Jej moc według źródeł amerykańskich wynosiła około 58 megaton Bomba została zrzucona z wysokości 10500 m nad Nową Ziemią na specjalnym nylonowym spadochronie, detonacja nastąpiła na wysokości 4000 m. Kula ognista miała promień około 4000 m i niemal dosięgnęła powierzchni ziemi. Pomimo iż ze względów bezpieczeństwa zmniejszono moc bomby (mogła ona osiągnąć nawet ok. 150 megaton), część skalistych wysepek – w pobliżu których dokonano detonacji – wyparowała, a sam wybuch był odczuwalny nawet na Alasce. O sile wybuchu świadczy fakt, iż fala uderzeniowa nim wywołana okrążyła Ziemię trzy razy oraz to, że był on widoczny z odległości prawie 900 km. Promieniowanie cieplne było w stanie spowodować oparzenia trzeciego stopnia w odległości 100 km od miejsca eksplozji. Grzyb atomowy miał około 60 km wysokości i 30-40 km średnicy.

MOC ŁADUNKÓW JĄDROWYCH

RODZAJE WYBUCHÓW JĄDROWYCH

WYBUCH NAZIEMNY kula ognista następuje w chwili zetknięcia się ładunku z ziemią (wodą) celem takiego wybuchu jest niszczenie trwałych umocnień obronnych. Wybuchowi towarzyszy oślepiający błysk widoczny z odl do kilkudz km. Następnie słyszymy przytłumiony huk. Następnie błysk przeistacza się w kulę ognistą stykającą się z ziemią (słonce na ziemi). Temp kuli ognistej osiąga wartość milionów stopni C. Następnie ciśnienie na obrzeżach kuli osiąga wartość kilkudziesięciu miliardów atmosfer. We wnętrzu kuli panuje olbrzymie podciśnienie. Następnie kula ognista podnosi się zasysając do swojego wnętrza pył promieniotwórczy. W wyniku dalszego podnoszenia się kuli tworzy się grzyb promieniotwórczy, którego wys może osiągać nawet do kilku km. Gdy grzyb osiąga odpowiednią wysokość prądy powietrzne odrywają kapelusz grzyba tworząc tzw. Obłok promieniotwórczy, który jest przemieszczany na duże odległości. kula ognista

WYBUCH POWIETRZNY następuje na pewnej wys. nad ziemią (kula ognista nie styka się z ziemią). niskie ( do 10 km nad powierzchnią ziemi) cel: rażenie siły żywej i infrastruktury technicznej główny czynniki rażenia: promieniowanie przenikliwe, impuls elektromagnetyczny wysokie ( 15-150 km) cel: niszczenie statków powietrznych i rakiet główne czynniki rażenia: promieniowanie cieplne i przenikliwe

WYBUCH PODZIEMNY (PODWODNY) Wybuchy podziemne najczęściej przeprowadzane są w celach badawczych umieszczając ładunek j na pewnej głębokości we wnętrzu ziemi. Wybuchowi nie towarzyszy powstanie kuli ognistej, brak błysku, brak grzyba promieniotwórczego: ziemia( woda) unosi się, a następnie opada silne skażenie terenu drgania i fale sejsmiczne Wybuch podwodny Wybuch podziemny

CZYNNIKI RAŻENIA BRONI JĄDROWEJ

Czynniki rażenia broni jądrowej 40-50% 40-50% Ok. 35% 20-30% 15-20% 10% 5-7% 5% Fala uderzeniowa Promieniowanie cieplne Skażenie promieniotwórcze Promieniowanie przenikliwe Klasyczna broń jądrowa Broń jądrowa nowej generacji (neutronowa)

PROMIENIOWANIE CIEPLNE gazy o temperaturze miliona stopni Celsjusza rozchodzące się z prędkością 300 tys. Km/h we wszystkie strony ( 35 % energii), czas trwania 10-20s Źródłem promieniowania jest błysk i kula ognista. Błysk powoduje trwałą lub przejściową utratę wzroku. W pkcie zerowym i w pewnej odl. od niego istoty żywe wyparują. infrastr zamieni się w pył promieniotw. W dalszej odl istoty żywe ulegną spaleniu lub poparzeniu w różnym stopniu. Infrastr zostanie spalona lub podpalona. Na wskutek działań fali ud. powstaje tzw.burza ogniowa, czyli ściana ognia poruszająca się wraz z falą uderzeniową. Burza ogniowa spala lub podpala wszystko, co napotka na swojej drodze.

FALA UDERZENIOWA sprężone pod ciśnieniem kilkudziesięciu milionów atmosfer i rozgrzane powietrze rozprzestrzeniające się z prędkością ponaddźwiękową we wszystkich kierunkach(50% energii wybuchu), razi bezpośrednio ,napotykane po drodze obiekty materialne czy obiekty roślinne -niszczy ,a w miarę większych odległości -uszkadza. Na ludzi działa bezpośrednio jako uderzenie (nie zabijając) lub pośrednio przez przedmioty niesione przed podmuch W miarę oddalania się fali od jej źródła nadciśnienie maleje ,a potem spada poniżej ciśnienia atmosferycznego tworząc strefę podciśnienia powodującą kolejne zniszczenia

PROMIENIOWANIE PRZENIKLIWE Niewidzialne i nieodczuwalne przez zmysły. Emitowane przez 15 sek. z prędkością światła promienie gamma i strumienie neutronów ( 5%), zasięg kilkaset metrów do kilku kilometrów przenikają przez materiały powodując zmianę ich właściwości (np. Szkło ciemnieje) na siłę żywą: zakłócenie procesów życiowych ( niekorzystny wpływ np.. Na wzrost, rozwój) zmianę przebiegu procesów życiowych uniemożliwienie procesów życiowych ( np.. bezpłodność) rozwój komórek rakowych choroba popromienna

CHOROBA POPROMIENNA Postać choroby Dawka Skutek Ostra 1-2 Sv Stopień lekki U ok.. 5-10% osób mogą pojawić się wymioty w ciągu kilku h od napromieniowania. 2-3 Sv Stopień średni Ciężkie objawy kliniczne u 25% osób choroba śmiertelna. Występują wymioty w ciągu 2 h od napromienienia, poważne zmiany we krwi, a po 2 tyg. utrata włosów. 3-5 Sv Stopień ciężki Dawka śmiertelna dla 50% osób napromienionych. Uszkodzenie czynności krwiotwórczych szpiku. Ciężkie objawy kliniczne z pełnym rozwojem choroby popromiennej. Dawki 5-7 Sv przeżywa ok. 0-20% osób, u innych śmierć. Nie rokująca wyzdrowienia 5-30 Sv Występuje uszkodzenie układu pokarmowego z objawami krwotocznymi i odwodnienie organizmu. Śmierć następuje po upływie kilku do kilkunastu dni. Gwałtowna (piorunująca) 50 Sv Kończy się śmiercią w 100% przypadkach w ciągu kilkunastu h , do 3 dni na skutek zaburzenia świadomości, oddychania i krążenia. Jeden siwert odpowiada jednemu dżulowi na kilogram:

PROMIENIOTWÓRCZE SKAŻENIE TERENU zanieczyszczenie terenu, wody i powietrza substancjami wydzielającymi promieniowanie alfa, beta i gamma poprzez rezultat opadania promieniotwórczych substancji z obłoku wybuchu – czas skażenia od kilku sekund do kilku miliardów lat(10% energii) – pobyt w terenie skażonym może spowodować napromieniowanie poprzez skórę, układ oddechowy, trawienny

IMPULS ELEKTROMAGNETYCZNY wywołuje nadmierne napięcie w przewodach, kablach, obwodach odbiorników, co powoduje zakłócenia w pracy tych urządzeń lub ich trwałe uszkodzenie

Zjawiska towarzyszące wybuchowi błysk wybuchu jądrowego – promieniowanie świetlne – trwałe porażenie wzroku ognista kula- materia zamieniona w plazmę w wyniku oddziaływania wielomilionowo stopniowej temperatury( źródło promieniowania cieplnego) grzyb atomowy - wewnątrz kuli wytwarza się próżnia (w skutek wypalania się plazmy), ciągnąc za sobą ziemię i pył grzmot wybuchu

Strefa niszczeń całkowitych wszelkie formy życia przestają istnieć Rejon porażenia bronią jądrową – to teren wraz ze znajdującymi się tam ludźmi, zwierzętami, budynkami, który znalazł się pod wpływem działania rażących czynnik broni jądrowej Strefa niszczeń całkowitych wszelkie formy życia przestają istnieć całkowite zniszczenie infrastruktury naziemnej i podziemnej obejmuje 5 % ogółu RPBJ Strefa zniszczeń ciężkich całkowite lub silne zniszczenia budynków i urządzeń 20 % powierzchni Strefa średnich zniszczeń silne i średnie zniszczenia budowli i urządzeń przemysłowych 75 % powierzchni; uszkodzenia obiektów od małych do cieżkich form życia od lekkich do średnich

Skutki wojny jądrowej pierwszy dzień wojny przeżyłoby ok. 30 % ludności (w Europie mniej) przez pierwsze dni do Ziemi nie docierałoby promienie słoneczne przez 12 m-cy „zima jądrowa” – ujemne temperatury silnie wiejące huragany skażenie atmosfery na ok. 2000 lat mutacje genetyczne – trudne do przewidzenia