Prezentacja multimedialna Adam Wójcik Kl. IC

1.Życie do czasu studiówŻycie do czasu studiów 2.Życie po studiachŻycie po studiach 3.OsiągnięciaOsiągnięcia 4.PoglądyPoglądy 5.CiekawostkiCiekawostki  Cz.2 Cz.2  Cz. 3 Cz. 3 6.Sentencje EpikuraSentencje Epikura  Cz. 2 Cz. 2 7.Rzeźba twarzy EpikuraRzeźba twarzy Epikura

Epikur urodził się na wyspie Samos w 341 r.p.n.e., w zamożnej rodzinie kolonistów pochodzących z Aten. W wieku 19 lat został przez rodzinę wysłany do Aten, aby służyć w armii ateńskiej jako efeb i jednocześnie kształcić się w Akademii Platona i Liceum Arystotelesa. W szkołach tych nie mógł się już zetknąć z ich założycielami, gdyż Platon zmarł przed jego przybyciem do Aten, a Arystoteles został właśnie wypędzony. W czasie studiów w Atenach szczególnie zainteresował go system atomistyczny Demokryta i hedonizm Arystypa, który poznał poprzez ich uczniów odwiedzających.

Po odbyciu służby wojskowej i zakończeniu studiów Epikur prawdopodobnie podróżował po różnych koloniach ateńskich. Wiadomo na pewno, że w dwóch z nich - Mytilene i Lampsacus -założył szkoły filozoficzne. Ok. 306 r. p.n.e. był już na tyle zamożny, że stać go było na kupno dużego domu z ogrodem w Atenach, w którym założył swoją własną szkołę filozoficzną zwaną często "Ogrodem„. "Ogród„ skupił wokół siebie grupę podobnie myślących filozofów, którzy zapoczątkowali epikureizm, system filozoficzny, który konkurował ze stoicyzmem aż do czasów rozwoju chrześcijaństwa.

Epikur był jednym z najważniejszych filozofów tzw. drugiej fazy greckiej filozofii klasycznej, w której dominowały zagadnienia filozofii życia - czyli rozważania na temat jak osiągnąć pełne szczęście. Zapoczątkował Epikureizm. Stworzył liczne dzieła, z czego zachowały się tylko nieliczne: "Zasady" i odnalezione w Herkulanum części dzieła "37 ksiąg o naturze", reszta zaginęła. Liczbę wszystkich prac Diogenes Laertios szacował na ok Znacznie rozwinął pogląd atomistyczny, system etyczny oraz teorię poznania. Posiadał wielu (nie byle jakich) uczniów, przez co Epikureizm stał się jednym z ważniejszych kierunków filozoficznych.

Według Epikura największe szczęście spotyka człowieka, kiedy oddaje się przyjemnościom. Dotyczy to przyjemności ciała. Największym nieszczęściem dla człowieka jest cierpienie. Człowiek powinien posiadać radość życia dlatego, że ma tylko jedno życie, które bezpowrotnie przemija. Powinien zatem skorzystać z niego do granic możliwości. Największą radością u człowieka powinny być przyjemności negatywne, czyli brak potrzeb. Według Epikura szczęście polega na osiągnięciu cnoty, a cnota jest przyjemnością. Na równi z cnotą Epikur stawiał przyjaźń. Według niego człowiek nie może czuć się szczęśliwy i bezpieczny gdy nie ma przyjaciół. Epikurejczycy przyjmowali, że nieodłącznym elementem materii jest ruch. On powoduje wszelkie zmiany jakie dokonują się w świecie. Dla uspokojenia swojego sumienia twierdził, że bogowie są, żyją wiecznie, są szczęśliwi ale zupełnie nie interesują się człowiekiem. Według niego dusza ludzka umiera wraz z ciałem. Stąd też nie może być żadnej odpowiedzialności za popełnione czyny gdyż człowiek ginie bezpowrotnie i przestaje istnieć.

 Epikur stworzył swoją teorię różnych rodzajów przyjemności: radość samego życia – absolutnie podstawową przyjemnością jest czysta radość życia. Według Epikura, gdyby człowieka odciąć nagle od wszelkich bodźców zewnętrznych, odczuwałby on przyjemność z samego faktu istnienia. inne przyjemności bierne, czyli nie wymagające świadomego wysiłku – takie jak współodczuwanie radości życia innych istot, podziwianie tworów natury, niezobowiązująca przyjaźń itp. przyjemności czynne – czyli wymagające wysiłku w ich osiągnięciu i często też związane z przykrymi konsekwencjami.  Epikur całkowicie odrzucał koncepcje platońskie, że istnieją jakieś wrodzone idee, które można poznawać na drodze dedukcji. Dla niego całe poznanie sprowadza się do analizy bodźców docierających do zmysłów, a idee są tylko ich uogólnieniami, pomagającymi myśleć i radzić sobie w życiu.

 Potrzeby dzielił na trzy rodzaje: potrzeby fizyczne wynikające z konieczności utrzymania życia – takie jak pragnienie i głód – potrzeb tych nie da się ignorować, ale należy je zaspokajać ostrożnie, tak, aby uniknąć przesycenia. potrzeby fizyczne nie wynikające z konieczności utrzymania życia – takie jak chciwość, pożądliwość seksualna, żądza władzy itp. – potrzeby te należało wg Epikura wytłumiać, gdyż tylko niepotrzebnie narażały one na cierpienie. potrzeby duchowe – takie jak żądza wiedzy, ciekawość, potrzeba miłości itp. – z tego rodzaju potrzebami należało wg Epikura postępować ostrożnie – jeśli istniały dogodne warunki do ich zaspokojenia, można było sobie na to pozwolić, jeśli jednak ich osiągnięcie byłoby zbyt trudne, należało je w sobie wytłumić.  Epikur zmarł poprzez publiczne popełnienie samobójstwa, w wieku ok. 70 lat, kiedy uznał, że cierpienia wieku starczego uniemożliwiają mu już cieszenie się życiem.

 Epikur twierdził, że zanim skorzysta się z jakiejś przyjemności należy rozważyć, czy suma ewentualnego cierpienia, które będzie związane z osiągnięciem tej przyjemności, nie będzie większa od niej samej.  Epikur zalecał cieszenie się drobnymi przyjemnościami dnia codziennego, unikanie nadmiernego wysiłku, jednak bez ignorowania własnych podstawowych potrzeb, regularne i skromne odżywianie się i wreszcie, w miarę możliwości, rozwijanie własnego umysłu przez dysputy i czytanie, aby osiągnąć trzeźwy osąd rzeczywistości oraz możność rozwinięcia w sobie cnoty wytłumienia zbędnych potrzeb.  Epikur przyjął, że istnieje specjalny rodzaj atomów, które są odpowiedzialne za istnienie duszy i wszelkie zjawiska intelektualno-psychiczne

„Największe zło, śmierć, nie dotyka nas ani trochę, gdyż póki jesteśmy, nie ma śmierci, a odkąd jest śmierć, nie ma nas.” „Wszelka przyjemność jest dobra, ale nie każda jest godna wyboru.” „Wszelki ból jest złem, ale nie każdego bólu należy unikać.” „Wtedy tylko odczuwamy potrzebę przyjemności, gdy z jej braku doznajemy bólu.”

„Śmierć nas nic nie obchodzi, bo zło i dobro jest tylko tam, gdzie można coś odczuwać zmysłami, śmierć zaś jest końcem zmysłowego odczuwania.” „My nie tyle potrzebujemy pomocy przyjaciół, co wiary, że taką pomoc możemy uzyskać.” „Cała nasza działalność zdąża do tego, aby uwolnić się od cierpienia i niepokoju.” „Kto posiadł szczęście, ma wszystko, co w ogóle mieć można, kogo zaś szczęście ominęło, ten robi wszystko, by je zdobyć.”