Prof. dr inż. dr h.c. Tadeusz ZAGAJEWSKI

Prezentacja na temat: "Prof. dr inż. dr h.c. Tadeusz ZAGAJEWSKI"— Zapis prezentacji:

1 Prof. dr inż. dr h.c. Tadeusz ZAGAJEWSKI
Dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej, pierwszy Dziekan Wydziału Automatyki, współzałożyciel i Członek Honorowy PTETiS, Członek Rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk Prezentację przygotował Jerzy Hickiewicz

2 1. Okres przed II wojną światową
Ur. 16 grudnia 1912 r. we Lwowie, syn Karola, dra filozofii – germanisty i Marii ze Zborowskich. 1930: Matura w X Państwowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicza typu humanistycznego we Lwowie. 1935: dyplom inż. elektryka na Oddziale Elektrotechnicznym P L z postępem bardzo dobrym. 1935/36: służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. 1936: rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych (PZTiR) w Warszawie. Utalentowany konstruktor nadajników radiokomunikacyjnych o mocy 150 W, 2 kW i 50 kW.

3 2. Lata wojenne Wrzesień 1939: powrót do Lwowa. Asystent w Katedrze Radiotechniki, kierowanej przez prof. P W Janusza Groszkowskiego, na uruchomionym w X Lwowskim Instytucie Politechnicznym (LIP). Prowadził zajęcia z urządzeń radionadawczych. Czerwiec 1941: zajęcie Lwowa przez Niemców. T. Zagajewski zaczyna pracę jako technik w Parowozowni Lwów-Wschód. Wykorzystując swoje umiejętności konstruktorskie naprawiał dla AK nadajniki radiowe. 1944: zdobycie Lwowa przez wojska radzieckie. Powołany na p.o. docenta w Katedrze Radiotechniki, kierowanej wtedy przez Rosjanina, prof. N. B. Charkiewicza.

4 3. Przenosiny ze Lwowa do Gliwic
Rodzina: jeszcze we Lwowie ożenił się z Ludwiką z Turskich (mgr praw) i miał dwoje dzieci: -córka Ewę (później po mężu Fabrycy) - dr inż., pracownik naukowy Politechniki Śląskiej i Politechniki Szczecińskiej, -syn Adama - jeden z najwybitniejszych polskich poetów. l. Ulica Piaskowa we Lwowie ( Z. Herbert, J.  Janicki, A. Hiolski, W Szolginia). Październik 1945: wyjazd ze Lwowa z żoną, dziećmi, rodzicami i dwiema siostrami. Osiedlił się w Gliwicach. Z całą rodziną utrzymywał zawsze bliski kontakt. Regularnie odwiedzał mieszkających w pobliżu rodziców do końca ich życia. To też powodowało, że wszelkie pokusy ze strony innych uczelni nie były dla niego atrakcyjne.

5 4. Początki na Pol. Śląskiej. Doktorat.
Listopad 1945: początek pracy jako adiunkt na Wydz. Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Pracował przy organizowaniu Katedry Radiotechniki kierowanej przez prof. Tadeusza Malarskiego. Uruchomienie laboratorium radiotechnicznego z różnych przypadkowych materiałów i urządzeń poniemieckich, wyposażenia urządzeń wojskowych, darów przemysłu i UNRRA. Z biegiem lat laboratorium zostało dobrze wyposażone w urządzenia własnej produkcji lub Zakładu Mechaniki Precyzyjnej i Optyki Politechniki Śląskiej. Październik 1946: inż. T. Zagajewski broni z odznaczeniem pracę doktorską na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej „Wpływ nieliniowych elementów obwodu na stabilizację częstotliwości generatorów samowzbudnych", której promotorem był prof. Janusz Groszkowski, a recenzentem inż. Stanisław Ryżko.

6 5. Kariera naukowa (1/8) Wrzesień 1947: mianowany zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Radiotechniki na Wydziale Elektrycznym. Do tego czasu prof. T. Malarski kierował Katedrami Fizyki i Radiotechniki. : wykłada na Grupie Telekomunikacyjnej z miernictwa radiotechnicznego, lamp elektronowych, urządzeń radionadawczych. Na Grupie Silnoprądowej wykłada z radiotechniki i laboratorium radiotechniki. Wykłady miał dobrze przygotowane, jasno prowadzone i stale aktualizowane. Wrzesień 1951: dr T. Zagajewski został kontrakt. prof. nadzwyczajnym. W tym czasie w technice światowej nastąpił bardzo szybki rozwój automatyki i elektroniki, powstawały nowe urządzenia elektroniczne. T.   Zagajewski śledził literaturę i nawiązywał liczne kontakty z przemysłem chemicznym, hutniczym oraz energetyką. Opracował wraz z zespołem prototypy urządzeń elektronicznych oraz prowadził pierwsze prace naukowe z tej dziedziny.

7 6. Kariera naukowa (2/8) Wydział Elektryczny Pol. Śl. od początku istnienia był wydziałem „prądów silnych”, jednak posiadał 2 katedry „prądów słabych”: Katedrę Radiotechniki prof. T. Malarskiego, (od prof. T. Zagajewskiego) oraz Katedrę Teletechniki prof. kontraktowego Łukasza Dorosza. Tworzyły one Grupę Słaboprądową, później nazwaną Telekomunikacyjną. 1952/53: po śmierci prof. Dorosza (1951) i prof. Malarskiego (1952), Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego likwiduje Grupę Telekomunikacyjną

8 7. Kariera naukowa (3/8) Grupa pracowników naukowych Wydziału (E. Romer, J. Siwiński, Z. Trybalski, S. Węgrzyn i T. Zagajewski) występuje przy poparciu Rady Wydz. Elektrycznego do Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego z prośbą o powołanie na Wydziale nowej specjalności „Automatyka i telemechanika przemysłowa". Ministerstwo po dużych oporach wyraziło zgodę dopiero w 1954 r. Powołano dwie nowe Katedry: Elektroautomatyki Przemysłowej z prof. Z. Trybalskim (w miejsce Katedry Teletechniki) oraz Elektroniki Przemysłowej z prof. T. Zagajewskim (w miejsce Katedry Radiotechniki) oraz wykładowców; Stefana Węgrzyna, Jerzego Siwińskiego i Edmunda Romera.

9 8. Kariera naukowa (4/8) Maj 1954: T. Zagajewski mianowany prof. nadzwyczajnym Do tematyki prac naukowych i dydaktycznych Katedry Elektroniki Przemysłowej wprowadził w szerokim zakresie problemy technologii materiałów półprzewodnikowych wraz z ich zastosowaniem w układach elektronicznych. : dziekan Wydziału Elektrycznego. : prorektor ds. nauki (w tym okresie w Politechnice Śląskiej rektorem, pierwszym z wyboru, był prof. dr inż. Stanisław Ochęduszko).

10 9. Kariera naukowa (5/8) Październik 1961: Ponieważ liczba studentów kierowanych na specjalność „Automatyka i telemechanika przemysłowa” była mniejsza od istniejącego zapotrzebowania, powołano na Wydziale Elektrycznym Oddział Automatyki z kierownikiem prof. T. Zagajewskim z trzecią nowo powołaną Katedrą Teorii Regulacji z prof. S. Węgrzynem. Powstał Zespół Automatyki - w składzie prof.: Edmund Romer, Jerzy Siwiński, Zdzisław Trybalski, Stefan Węgrzyn i Tadeusz Zagajewski – który w ciągu 2 lat przygotował podstawowe założenia organizacyjne i plan studiów nowego Wydziału Automatyki.

11 10. Kariera naukowa (6/8) Zgoda Min Szkolnictwa Wyższego na powołanie Wydziału Automatyki z dniem 15 lutego 1964 z 7 Katedrami: -Teorii Regulacji (S. Węgrzyn), -Elektroniki Przemysłowej (T. Zagajewski), -Urządzeń i Układów Automatyki (Z. Trybalski). -Procesów Przemysłowych (Jerzy. Siwiński), -Miernictwa Przemysłowego (E. Romer), -Teorii Przesyłu Sygnałów (A. Macura), -Konstrukcji Aparatów Automatyki (E. Romer). Luty 1964: Rada Wydziału Automatyki wybrała na pierwszego dziekana Wydziału prof. dr inż. Tadeusza Zagajewskiego. Maj 1965: Rada Państwa nadała Prof. T. Zagajewskiemu tytuł naukowy prof. zwyczajnego. T. Zagajewski do września 1969 był kierownikiem Katedry Elektroniki Przemysłowej przeniesionej z Wydziału Elektrycznego.

12 11. Kariera naukowa (7/8) Marzec 1968: protesty środowisk twórczych po zawieszeniu przedstawienia „Dziadów” w Teatrze Narodowym w Warszawie; postulaty wolności publikacji i widowisk, żądano zniesienia cenzury. Demonstracja młodzieży gliwickiej miała miejsce 11 marca 1968 r. Władze rektorskie Politechniki Śląskiej potępiły demonstrację i wezwały służby porządkowe do „uspokojenia młodzieży” w sposób zdecydowany. Prof. T. Zagajewski, jako jeden z nielicznych, wystąpił w obronie studentów i ustąpił ze stanowiska dziekana i kierownika katedry. Jego studenci, gdy opuszczał dziekanat, przynieśli mu bukiet z dwustu róż.

13 12. Kariera naukowa (8/8) Paźdz. 1969: Katedra Elektroniki Przemysłowej przemianowana na Katedrę Elektroniki, prof. T. Zagajewski został z-cą jej kierownika, doc. S. Malzachera. O swej nominacji tak pisze prof. Stanisław Malzacher: „Ponieważ od 1965 r. byłem już docentem etatowym, mianowano mnie tymczasowo kierownikiem tej nowej Katedry, zgodnie z klasyczną zasadą senatu rzymskiego, o rządzeniu przez dzielenie, czyli „divide et impera”. Naradziłem się z Profesorem co mam robić i w wyniku tej rozmowy przyjąłem nominację”. 1971: likwidacja katedr i wprowadzenie większych jednostek organizacyjnych – instytutów – łatwiejszych do kontroli. Katedra Elektroniki weszła w skład Instytutu Konstrukcji i Technologii Urządzeń Automatyki i Elektroniki z dyrektorem prof. H. Kowalowskim. Prof. T. Zagajewski został zastępcą dyrektora prof. nauki Instytutu. 1974 : powołano Instytut Elektroniki, prof. T. Zagajewski dyrektorem Na tym stanowisku pracował aż do przejścia na emeryturę w 1983 r.

14 13. Wychowankowie i współpracownicy
Pod kierownictwem prof. T. Zagajewskiego wykonało prace dyplomowe ponad 200 magistrów inżynierów oraz inżynierów. Pierwszym Jego dyplomantem był Stefan Węgrzyn, drugim z kolei Stanisław Malzacher. 15 wychowanków doktoryzowało się pod Jego kierunkiem. Kilku z Jego wychowanków, a potem współpracowników zostało profesorami i docentami m.in. profesorowie: Jan Chojcan, Edward Hrynkiewicz, Leon Lasek, Stanisław Malzacher, Adam Macura, Ferdynand Wagner, Stefan Węgrzyn, docenci: Adam Błaszkowski, Jerzy Kopka, Aleksander Kwieciński, Adam Stryk, Leszek Turek.

15 14. Działalność w PAN Prof. T. Zagajewski pracował aktywnie w Polskiej Akademii Nauk. Od 1955 r. był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN 1960: powołany przez Zgr. Ogólne PAN na członka korespondenta, na członka rzeczywistego. W latach był członkiem prezydium PAN. Był współorganizatorem Oddziału PAN w Katowicach: pełnił obowiązki zastępcy przewodniczącego Oddziału, przewodniczącego Oddziału. sprawował patronat nad Komisją Językoznawstwa patronat nad Komisją Elektroniki.

16 15. Działalność w PTETiS Był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. : przewodniczący Zarządu Głównego. Współzałożyciel Oddziału Gliwickiego, (I i II kadencja): pierwszy przewodniczący Oddziału. 1982: Członek Honorowy PTETiS.

17 16. Działalność w SEP Do SEP wstąpił jeszcze w 1932 r. we Lwowie, podczas studiów na Politechnice. W czasie pracy w PZTiR W Warszawie, od 1936 r. należał do Oddziału Warszawskiego. Po wojnie, gdy zamieszkał w Gliwicach należał od r. do Oddziału Zagłębia Węglowego w Katowicach, Od 1953: członek powstałego Oddziału Gliwickiego 1974: wyróżniony Złotą Odznakę Honorową SEP, 2002: otrzymał Medal im. Prof. Stanisława Fryzego

18 17. Uhonorowanie 1992: Senat Politechniki Śląskiej nadał mu tytuł honoris causa. 14 grudnia 2002: w dziewięćdziesiątą rocznicę urodzin Profesora, odbyła się na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki uroczysta otwarta sesja Rady Wydziału z udziałem licznych przedstawicieli świata nauki, władz wojewódzkich i miejskich oraz współpracowników, uczniów i wychowanków profesora. Profesor w swoim przemówieniu powiedział m.in.: „kiedy przed 90 laty się urodziłem, lampy elektronowe liczyły dopiero kilka lat”. Stwierdził też, że dziś trudno sobie wyobrazić urządzenie techniczne bez elementów elektronicznych. Na koniec powiedział: „90 lat temu nikt nie mógł przypuszczać jak rozwinie się świat i technika. Dlatego nie należy tylko oglądać się wstecz, ale trzeba zawsze wybiegać myślą w przyszłość, nawet o 90 lat”.

19 18. Odznaczenia i nagrody Medal X-lat PL (1955),
Złoty Krzyż Zasługi (1955), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958), Złotą Odznakę Zasłużonemu w Rozwoju woj. Katowickiego (1964) Odznakę 25-lecia Politechniki Śląskiej (1969), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974), Odznaka 30-lecia Pol. Śląskiej (1974), Krzyż Komandorski OOP (1986), Krzyż Komandorski OOP z Gwiazdą (1995), Nagrody I i II stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego (1963, 1979, i 1983). Kilkakrotnie nagrody rektora Politechniki Śląskiej. Godność członka honorowego Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Śląskiej - Oddziału Elektryków.

20 19. Zainteresowania badawcze (1/3)
Podstawową dziedziną zainteresowań prof. T. Zagajewskiego była początkowo radiotechnika a w szczególności urządzenia radionadawcze. Z tej dziedziny prowadził wykłady na Wydziale Elektrycznym i opublikował trzy książki w latach Następnie podjął tematykę teorii obwodów elektrycznych w zastosowaniu do układów elektronicznych.

21 20. Zainteresowania badawcze (2/3)
W zakresie jego oryginalnych prac teoretycznych: Analiza generatorów elektronicznych m.in., ze względu na stałość częstotliwości drgań, problemów liniowych i nieliniowych w tych generatorach, czasu narastania drgań i in. Badania w tej dziedzinie dotyczyły zagadnienia optymalizacji takich generatorów. Teoria obwodów elektrycznych stosowanych w elektronice, m.in. uogólnienie pojęcia dwoistości obwodów elektrycznych i jego zastosowania do obwodów nieliniowych i obwodów o parametrach zmiennych w czasie.

22 21. Zainteresowania badawcze (3/3)
Prace poświęcone modyfikacjom i zastosowaniom funkcji Walsha do analizy układów impulsowych (układy przerzutnikowe, układy powielające liczbę impulsów itp.). Po przejściu na emeryturę w 1983 r. w swoich ostatnich pracach profesor powracał do podstawowych zagadnień nieliniowego sprzężenia zwrotnego we wzmacniaczach, symetrii elektrycznej obwodów, niestałości częstotliwości generatorów i określenia częstotliwości chwilowej. Dorobek publikacyjny prof. T. Zagajewskiego to około 70 prac oryginalnych w czasopismach naukowych (w dużej mierze w Archiwum Elektrotechniki i angielskojęzycznej wersji Biuletynu PAN – Bull. Acad. Pol. Sc. Ser. Tech.) i technicznych, a ponadto książki i podręczniki, które stale modernizował i dostosowywał do nowych potrzeb.

23 22. Praca na potrzeby przemysłu
Zespół Katedry pod kierownictwem Profesora wykonywał wiele prac dla przemysłu, głównie śląskiego. Dotyczyły one: zastosowań przemysłowych elektroniki, technologii i zastosowania grzejnictwa indukcyjnego i dielektrycznego wielkiej częstotliwości, opracowania metod pomiarowych i aparatury pomiarowej, np. urządzenie do pomiaru nacisku rolek w rolownicy dla Fabryki Obrabiarek „Rafamet” (patent polski nr ), projektowania elementów logicznych do zastosowań przemysłowych na przykładzie szeregu logicznego ELAG IV, badań nieniszczących materiałów zarówno metodami ultradźwiękowymi jak i elektromagnetycznymi. opracowania i wdrożenia do produkcji (wspólnie z Instytutem Odlewnictwa) w Zakładach Mera-ZUAP przyrządu analogowy „Cristalgraf”, umożliwiającego szybkie określenie składu chemicznego i wytrzymałości stopów żelaza, metali nieżelaznych itp., oraz podobnego w wersji mikroprocesorowej. W latach prof. Zagajewski był konsultantem Huty Bobrek.

24 23. Monografie, książki Wpływ nieliniowych elementów obwodu na stabilizację częstotliwości generatorów samowzbudnych” (1946, praca doktorska na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, promotor; prof. J. Groszkowski). Radiotechniczne urządzenia nadawcze, podręcznik, PIT 1949, PWT 1950. Urządzenia radionadawcze, NOT 1953 Nadajniki radiowe, PWT I-1958, II-1961 Elektronika przemysłowa, PWT I-1953, II-1954. Elektronika przemysłowa (z współaut. S. Malzacherem i A Kwiecińskim), WNT I-1961, II uzupełnione-1965, III zmienione-1971, IV-1975. Promyszlennaja elektronika (tłum na j. ros.), Energija, Moskwa 1976. Układy elektroniki przemysłowej, WNT I-1964, II zmienione- !971, III- 1973, IV zmienione- 1978

25 24. Ważniejsze publikacje (1/2)
„Generalized Duality Concept of Electrical Networks”, Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn.11; 1963. „Dual and Autodual Electric Networks with Uniformly Distributed Parameters”, Bull, Ac. Pol. Sci. Ser. Techn., 14; 1966. „Duality and Autoduality of Electric Networks with Non-Uniformly Distributed Parameters”, Ibidem, 15; 1966. “Duality and Similarity of Non-Linear Fourpoles Applied to Vaccuum-Tube Transistor Oscillators”, Bull. Ac. Pol. Sci. Techn., 14; 1966. „Duality of Non-Linear and Time-Varying Electric Networks”, 16, 1968. „Optymalizacja Tranzystorowych generatorów o napięciowych i prądowych sprzężeniach zwrotnych”, Arch. El., 16; 1967. „Optymalizacja elektronicznych generatorów RC małej częstotliwości” [w]: „Wybrane zagadnienia elektroniki i telekomunikacji” PWN, 1968, s „Affined Ladder Networks RC Or RL” oraz „Affined Networks RC Or RL”, Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 19; 1971. „Dual and Affined Quasdi-Resonance Networks with Negative Resistances”, Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Techn., 19; 1971.

26 25. Ważniejsze publikacje (2/2)
„General Principles of Similarity of Electric Networks” (Bull. AC. Pol. Sci. 5cr. Sci. Techn., 5; 1972. „Ogólne zasady podobieństwa obwodów elektrycznych” (Arch. El., 22; 1973). „The principles of similarity of switching circuits” (Bull, AC. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 21; 1973). „Similarity and autoduality of fourpoles” (Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 22; 1974). “Analysis of pulse multiplication by means of Walsh functions” (Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 25: 1977). „Pulse multiplication Rusing Walsh functions” (Electronic Eng., 50, 1978, wspólnie z E. Mollem). “Logic operations on Walsh functions and some of their applications” (Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 26; 1978). „Walsh functions In the analysis of. Flip-flop performance” (Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn., 28; 1980). „Criticism of the definition of. Instantaneous frequency” (Bull. Ac. Pol. Sci. Ser. Sci. Techn. 37; 1989). “Measurable and nonmeasurable Quantities”, tamże 1994 nr 4.

27 26. Wykaz doktorantów (1/2) Stanisław Malzacher – „Analiza mostka Maxwella o nieliniowych indukcyjnościach”, Jerzy Kopka – „Tranzystorowe człony kierunkowe oparte na impulsowym układzie koincydencyjnym” (praca obroniona na Politechnice Wrocławskiej), Aleksander Kwieciński – „Wzmacniacz fotoelektryczny w układzie kompensacji napięciowej i prądowej”, Józef Tabin – „Metoda obliczania przebiegów nieustalonych w obwodach silnie nieliniowych”, Jerzy Witkowski – „Generator małej częstotliwości działający w oparciu o technikę próbkowania”, Leon Lasek –”Poszerzanie wstęgi przenoszenia wzmacniacza prądu stałego z przetwarzaniem”, Adam Błaszkowski. – „Przetworniki impedancji o parametrach zmiennych w czasie”,

28 27. Wykaz doktorantów (2/2) Jurand Sobczyk – „Analiza wpływu zakłóceń na pracę przetworników napięcie częstotliwość”, Maciej Nowiński – „Statyczne pomiary zakłóceń przemysłowych w cyfrowych układach automatyki”, praca obroniona z wyróżnieniem Maciej Kulawik – „Stabilizator impulsowy z ciągłym przepływem prądu dławika”, Włodzimierz Szmelcer – „Izolacje galwaniczne przetworników cyfrowo- analogowych”, Ryszard Siurek – „Statyczne własności impulsowych zasilaczy wielowejściowych budowanych w oparciu o tranzystorową, dwutaktowa przetwornicę”, Andrzej Błonarowicz – „Analiza dokładności przetworników cyfrowo-analogowych o przetwarzaniu pośrednim”, Jan Wajler – „Wpływ parametrów pasożytniczych elementów dwutaktowej przetwornicy impulsowej na przebiegi procesów komutacji”, Zbigniew Rymarski – „Wpływ obwodu wejściowego stabilizatora impulsowego na jego własności statyczne i dynamiczne”,

29 Pochowany 8 października na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach.
28. Epilog Profesor Tadeusz Zagajewski zmarł 28 września 2010 roku w Gliwicach w wieku 97 lat. Pochowany 8 października na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach.

30 30. Źródła Autobiogram prof. T. Zagajewskiego z r. W Redakcji Słownika biograficznego techników polskich. Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. IV. Ośrodek Przetwarzania Informacji. Warszawa 2002 (fot). Malzacher S.: W moich oczach - 45 lat z prof. T. Zagajewskim. Inst. Elektroniki Poi. Śląskiej. Gliwice 1992 (fot.). Zesz. Nauk. Pol. Śląskiej. Elektryka z Gliwice 1994 (fot.). Zeszyty Naukowe Pol. Śląskiej. Automatyka z. 66 Gliwice (Życiorys i bibliografia prac) (fot.). Pol. Śląska- 45 lat w służbie społeczeństwa. Gliwice 1985. Pol. Lwowska Wyd. Pol. Wrocławskiej 1993. Złota Księga Nauki Polskiej Logos. Wyd. Helion Gliwice. Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Interpress Warszawa 1993 (fot.). Członkowie Polskiej Akademii Nauk. Informator. Warszawa 1993. Skład osobowy Oddziału i Komitetów Naukowych w Katowicach w kadencji PAN Oddz. Katowice. Ibidem w kadencji PAN Oddział Katowice. 50 lat Oddz. Gliwickiego SEP Gliwice 2003. Blaszkowski A., Karwan L.: Jubileusz Profesora Tadeusza Zagajewskiego. W: „Z życia Politechniki Śląskiej" 2003. Z. Białkiewicz „Prof. dr inż. Tadeusz Zagajewski Dziekan Wydziału Elektrycznego w latach ” Śląskie Wiadomości Elektryczne, nr , s Z. Białkiewicz „Prof. dr inż. Dr h.c. Tadeusz Zagajewski Pierwszy Dziekan Wydziału Automatyki w latach ”. Śląskie Wiadomości Elektryczne, nr 6, 2005 r. str Kontakty osobiste autorów opracowania.  Opracowali: Z. Białkiewicz, A. Błaszkowski, J. Hickiewicz, L Karwan