Tolerancja (Niemcy-Polska)

Prezentacja na temat: "Tolerancja (Niemcy-Polska)"— Zapis prezentacji:

1 Tolerancja (Niemcy-Polska)
Krystian Mikusek Maks Kasprzyk Tomek Komoszewski

2 Pierwsza krycjata-wyprawa wojenna, która zapoczątkowała okres zbrojnych krucjat, rozpoczętych przez Papieża Urbana II od apelu na synodzie w Clermont 27 listopada 1095 roku. Wyprawa wyruszyła w 1096 roku, z podwójnie obranym celem – zdobycia Jerozolimy i Ziemi Świętej oraz uwolnienia wschodnich chrześcijan spod islamskiej władzy. Krucjaty Krzyżackie II wyprawa krzyżowa ( ) – wyprawa wojenna rycerstwa zachodnioeuropejskiego skierowana przeciwko muzułmanom na terytorium Lewantu. Jej inicjatorami byli św. Bernard z Clairvaux i papież Eugeniusz III. Główną przyczyną jej zorganizowania było zdobycie hrabstwa Edessy przez muzułmanów. III wyprawa krzyżowa – wyprawa wojenna, która odbyła się w latach 1189–1192. Była to próba odzyskania Ziemi Świętej z rąk sułtana ajjubidzkiego Saladyna, której podjęło się rycerstwo europejskie dowodzone przez cesarza Fryderyka I Barbarossę, króla francuskiego Filipa II Augusta i króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce.

3

4 POLSCY RYCERZE I WYPRAWY KRZYŻOWE
Udział polskiego rycerstwa w wyprawach krzyżowych był niewielki. Podczas drugiej krucjaty, w wojskach cesarza Konrada III obecny był któryś z książąt polskich, nie wiadomo jednak dokładnie o którego chodzi. Źródła pisane są w tym wypadku nieprecyzyjne, a historycy mają odmienne zdania na temat tego, kim był polski krzyżowiec. Miał to być Władysław II przebywający na wygnaniu, na dworze Konrada III, lub też Bolesław Wysoki, słynny wówczas „obieżyświat” i „poszukiwacz przygód”. Być może był to Henryk Sandomierski od 1146 roku przebywający na dworze cesarza niemieckiego. W 1154 roku wyruszył on do Jerozolimy skąd po rocznej służbie u Baldwina III, powrócił do kraju. Rycerz Jaksa z Miechowa był w Jerozolimie dwukrotnie. W 1147 roku i w latach W piątej krucjacie, w wojskach króla węgierskiego Andrzeja II walczył Kazimierz Opolski lub Władysław Odonic.

5

6 Wiedeń Wiedeń (niem. Wien, dialekt Wean) – stolica i największe miasto Austrii. Znajduje się w północno-wschodniej części kraju, nad Dunajem. Jest miastem statutarnym, tworząc jednocześnie odrębny kraj związkowy. Wiedeń jest ośrodkiem administracyjnym, przemysłowym, handlowo-usługowym, akademickim, turystycznym i kulturalnym o znaczeniu międzynarodowym. Jest siedzibą austriackich urzędów centralnych (w tym parlamentu, prezydenta i rządu), związków wyznaniowych działających na terenie Austrii, a także licznych przedsiębiorstw, stowarzyszeń, organizacji i uczelni. Vienna International Centre jest jednym z czterech kompleksów, w których ulokowane są instytucje Organizacji Narodów Zjednoczonych. Swoje siedziby w Wiedniu mają również OBWE oraz OPEC. W skali kraju miasto stanowi najważniejszy węzeł drogowy i kolejowy oraz lotniczy. Został założony około 500 r. p.n.e. jako osada celtycka. W 15 r. p.n.e. stał się rzymskim posterunkiem granicznym. Prawa miejskie uzyskał w roku 1221, stając się jednym z największych i najważniejszych miast Rzeszy Niemieckiej, a po jej upadku – stolicą Cesarstwa Austrii, a następnie Austro-Węgier. W roku 1918 stał się stolicą Republiki Austrii.

7 Jan III Sobieski Jan III Sobieski herbu Janina (ur. 17 sierpnia 1629 w Olesku, zm. 17 czerwca w Wilanowie) – król Polski od 1674, hetman wielki koronny od 1668, hetman polny koronny od 1666, marszałek wielki koronny od 1665, chorąży wielki koronny od 1656. Przez Turków bywał zwany Lwem Lechistanu, a przez chrześcijan Obrońcą Wiary (król został odznaczony tym tytułem przez papieża Innocentego XI w 1684 r.)[1].

8 Ratowanie Niemiec Bitwa pod Wiedniem została stoczona 12 września 1683 roku między wojskami polsko-austriacko-niemieckimi pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego, a armią Imperium osmańskiego pod wodzą wezyra Kara Mustafy. Zakończyła się klęską Osmanów, którzy od tej pory przeszli do defensywy i przestali stanowić zagrożenie dla chrześcijańskiej części Europy.

9 Uznanie rozbiorów przez państwa trzecie
Imperium osmańskie oraz Szwajcaria jako jedyne państwa trzecie nie uznały likwidacji Rzeczypospolitej na skutek rozbiorów. Legenda mówi, że Turcy chcąc szczególnie podkreślić fakt nieuznania rozbiorów Polski, przy każdej prezentacji ambasadorów i dyplomatów na dworze sułtana powtarzali: „Poseł Lechistanu jeszcze nie przybył”. W tradycji tureckiej liczy się godny przeciwnik. Polska nie raz pokazała się jako godny rywal. Nie uznanie rozbiorów było wyrazem szacunku do naszych władców, którzy nie raz pokonali tureckie armie. Turcja gdyby nie interwencja Sobieskiego pewnie już dawno zawiesiłaby swoje sztandary we Wiedniu, a potem pewnie i w Paryżu.

10 Rozbiory Polski

11 Rozbiory Polski Rozbiory Polski – okres w dziejach Polski w latach 1772–1795, kiedy Rzeczpospolita Obojga Narodów za sprawą Rosji, Prus i Austrii dokonała na ich rzecz cesji części swojego terytorium jako wynik przegranej wojny bądź pod groźbą użycia siły.

12 Obszary rozbiorów Główne fazy rozbiorów to:
I rozbiór Polski – 1772 (Rosja, Prusy, Austria) II rozbiór Polski – 1793 (Rosja, Prusy) III rozbiór Polski – 1795 (Rosja, Prusy, Austria) W wyniku trzech rozbiorów poszczególne państwa zagarnęły: Rosja – 462 tys. km² obszaru i 5,5 mln mieszkańców; Prusy – 141 tys. km² obszaru ok. 2,6 mln mieszkańców; Austria – 130 tys. km² obszaru ok. 4,2 mln mieszkańców[1]. W 1807 Polska uzyskała namiastkę niepodległości w formie utworzonego Księstwa Warszawskiego, w 1815 przekształcono je w niesuwerenne Królestwo Polskie, formalnie związane unią personalną z Rosją. Rosja zajęła tym samym 82% terytorium Rzeczypospolitej w granicach z 1772, Austria 11%, Prusy 7%[2]. W 1916 Austro-Węgry i Niemcy utworzyły zależne od nich regencyjne Królestwo Polskie. 29 sierpnia 1918 Rada Komisarzy Ludowych specjalnym dekretem anulowała traktaty rozbiorowe, 7 października Rada Regencyjna ogłosiła niepodległość Polski i 11 listopada przekazała naczelne dowództwo wojska Józefowi Piłsudskiemu. Po 1918 r. na większości polskich terenów przedrozbiorowych powstały nowe państwa: odrodzona II Rzeczpospolita Polska, a dodatkowo Litwa, Białoruś, Ukraina oraz Wolne Miasto Gdańsk; skrawki terytorium ziem znalazły się w granicach Łotwy, Czechosłowacji i Rumunii, a część ziem pozostała w granicach Niemiec oraz Rosji Radzieckiej (później – ZSRR).

13 -Rosja -Austria -Prusy

14 Germanizacja Germanizacja – proces przyswajania języka lub kultury niemieckiej przez jednostki i grupy społeczne funkcjonujące wcześniej w ramach innych kultur. Germanizacja może zachodzić zarówno w wyniku mniej lub bardziej wyraźnego przymusu (np. administracyjnego, edukacyjnego), jak i mieć charakter względnie dobrowolny, tzn. nie wiązać się z żadną bezpośrednią presją. Często rozumiana obecnie jako proces wynarodowienia, poprzez nakłanianie lub przymuszanie ludności rdzennej określonego terenu do przyswojenia języka niemieckiego oraz kultury niemieckiej, a także proces rozprzestrzeniania się języka, kultury i ludności poprzez asymilację lub adaptację obcojęzycznych słów.

15 Germanizacja ziem polskich
Przymusowa germanizacja na ziemiach polskich – polegała na narzucaniu rdzennym mieszkańcom ziem polskich języka niemieckiego oraz kultury i sztuki niemieckiej wbrew ich woli. Prowadzona była szczególnie w okresie rozbiorów Polski przez Prusy. Szczególnym zwolennikiem germanizacji ziem polskich w ramach Kulturkampfu był Otto von BismaPo dymisji Bismarcka nastąpiło przejściowe złagodzenie polityki antypolskiej (tzw. era Capriviego, 1890–1894). Germanizacja wzmogła się znów po 1894 r., przybrała postać tzw. hakatyzmu i trwała do I wojny światowej. Od 1885 r. miały miejsce Rugi pruskie – przymusowe wysiedlenie z Wielkopolski 25 tys. Polaków niemających pruskiego obywatelstwa. Władze niemieckie stopniowo starały się wypierać język polski z życia publicznego, w tym ze szkół. W r. władze pruskie usunęły język polski jako osobny przedmiot, ale gdy nakazano również naukę religii po niemiecku w szkole we Wrześni w 1901 r., 118 uczniów się zbuntowało. Wybuchł strajk dzieci wrzesińskich. W 1904 weszła w życie, wymierzona w Polaków, ustawa budowlana o osadnictwie (bez zgody władz niemieckich nie wolno było budować stałych budynków – zgody takiej odmawiano Polakom m.in. Michałowi Drzymale). W 1908 r. niemiecki parlament przegłosował ustawę (tzw. ustawa kagańcowa), która w pkt. 12 zakazywała używania na spotkaniach języka polskiego w miejscowościach, w których znajdowało się mniej niż 60% Polaków. W 1908 parlament niemiecki przegłosował "ustawę wywłaszczeniową" o przymusowym wykupie ziemi od Polaków (nie weszła jednak w życie wskutek protestów opinii międzynarodowej). Proces germanizacji odcisnął także piętno na polskich nazwiskach. W samym tylko Gdańsku w okresie od 1874 do roku urzędowo zmieniono nazwisk polskich. Praktyka ta polegała m.in. na wyrażaniu nazwisk polskich za pomocą niemieckich odpowiedników (tłumaczenie), zapisywaniu fonetyki polskiej zgodnie z zasadami pisowni niemieckiej oraz zmianie elementu nazwiska, np. przyrostka. Dlatego nie każde obco brzmiące nazwisko jest jednoznacznym dowodem, że dana rodzina ma cudzoziemskie korzenie.rck.

16

17

18 II Wojna Światowa Za datę rozpoczęcia wojny przyjmuje się 1 września 1939 roku – atak Niemiec na Polskę. 3 września przystąpiły do wojny Wielka Brytania i Francja (w piśmiennictwie zachodnim podaje się czasami tę drugą datę jako początek wojny światowej). Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W historiografii radzieckiej istniało pojęcie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, rozpoczętej 22 czerwca roku atakiem niemieckim. Dla Amerykanów wojna rozpoczęła się 7 grudnia 1941 roku, wraz z japońskim atakiem na Pearl Harbor.

19

20 Obóz koncentracyjny Obóz koncentracyjny – miejsce przetrzymywania, zwykle bez wyroku sądu, dużej liczby osób uznawanych z różnych powodów za niewygodne dla władz. Służyć może różnym celom: od miejsca czasowego odosobnienia osób, wobec których zostaną podjęte później inne decyzje, poprzez obóz pracy przymusowej, czyli de facto niewolniczej, aż po miejsce fizycznej eksterminacji. Wg prof. Władysława Konopczyńskiego obozy koncentracyjne tworzyli Rosjanie dla jeńców polskich, uczestników konfederacji barskiej. Istniały trzy takie obozy w Połonnem, Warszawie i w pewnym miejscu na Litwie. Koncentrowani w nich konfederaci oczekiwali na zesłanie na Syberię[1]. Pierwsze obozy zastosowały władze hiszpańskie, gen. Valeriano Weyler y Nicolau, (1896) wobec chłopów nie będących powstańcami na Kubie, obozy nazwano "campos de concentración"[2].

21

22 Obozy niemieckie Obozy niemieckie 1933–1945 – obozy i podobozy kierowane przez SA, a później SS, policję i Wehrmacht utworzone w latach 1933–1945 przez nazistowskie władze III Rzeszy. Obozy te, w liczbie przynajmniej 12 tysięcy, utworzone były na własnym terytorium III Rzeszy oraz na ziemiach państw okupowanych. Pierwsze obozy koncentracyjne zostały zorganizowane w III Rzeszy w 1933 r., a więc przed II wojną światową, na mocy „rozporządzenia wyjątkowego o ochronie narodu i państwa” z dnia 28 lutego 1933 r. Rozporządzenie to umożliwiało m.in. zawieszenie wolności osobistej obywateli posiadających niemieckie obywatelstwo i zezwalało na aresztowanie i osadzanie bez wyroku sądowego na czas nieograniczony wszystkich osób uznawanych za wrogów państwa i narodu niemieckiego. W pewnym sensie sankcjonowało ono praktykę bojówek nazistowskich SA i SS (jeszcze sprzed zdobycia władzy w wyborach w 1933 r.) – tworzenia „prywatnych odosobnień”, w których przetrzymywano siłą osoby niechętne rodzącemu się reżimowi, zwłaszcza działaczy partii opozycyjnych.

23

24 Mur Berliński Mur berliński (niem. Berliner Mauer) – system umocnień o długości ok. 156 km (betonowy mur, okopy, zapory drutowe, miny). Zwany był również eufemistycznie w języku propagandy NRD – antyfaszystowskim wałem ochronnym (antifaschistischer Schutzwall), od 13 sierpnia 1961 do 9 listopada 1989 oddzielał Berlin Zachodni od Berlina Wschodniego. Był on jednym z najbardziej znanych symboli zimnej wojny i podziału Niemiec. Podczas prób przedostania się przez strzeżone urządzenia graniczne do Berlina Zachodniego wielu ludzi zostało zabitych. Dokładna liczba ofiar jest sporna i niepewna, różne źródła podają od 136 do 238 śmiertelnych przypadków.

25

26 Współczesne relacje Polski i Niemiec
Obserwujemy wysoki poziom polsko-niemieckiej współpracy na szczeblu europejskim i umacniania się polsko-niemieckiego partnerstwa dla Europy. Rządy RP i RFN konsultują się we wszystkich istotnych kwestiach dot. przyszłości UE, kryzysu zadłużenia, wieloletnich ram finansowych, Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony oraz Partnerstwa Wschodniego. Dialog polsko-niemiecki prowadzony jest w pełnym zaufaniu i poszanowaniem niekiedy odmiennych stanowisk. Polska wspólnie z Niemcami prowadzi debatę nt. przyszłości i kierunków rozwoju Unii Europejskiej – debatę, którą zapoczątkował Min. R. Sikorski w Berlinie w listopadzie 2011 r. (tzw. przemówienie berlińskie Min. R. Sikorskiego z 28 listopada 2011 r. o przyszłości UE i roli RFN w zjednoczonej Europie)

27

28 Wykres handlowy

29 Polsko-Niemiecka Izba Przeysłowo-Handlowa
Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa (AHK Polska) (niem. Deutsch-Polnische Industrie- und Handelskammer, AHK Polen) jest największą izbą bilateralną w Polsce. PNIPH jest też jedną z 83 niemieckich Zagranicznych Izb Przemysłowo-Handlowych AHK, uznana przez Niemieckie Zrzeszenie Izb Przemysłowo-Handlowych (niem. Deutscher Industrie- und Handelskammertag, DIHK) oraz Krajową Izbę Gospodarczą. Głównymi zadaniami PNIPH są wspieranie niemieckich firm w Polsce i polskich w Niemczech oraz informowanie o rynku niemieckim. W okresie międzywojennym, od 1927, działała Deutsche Handelskammer für Polen (Niemiecka Izba dla handlu z Polską) z siedzibą we Wrocławiu przy Graupenstr. 15, oraz oddziałami - w Berlinie przy Kurfürstenstr. 88, i w Warszawie w al. Ujazdowskich 36 (1938). 2 listopada otwarcie Delegatury Gospodarki Niemieckiej w Polsce, 15 września zgromadzenie założycielskie Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej, 7 lipca otwarcie Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej, liczba firm członkowskich przekracza barierę 500 firm: AHK Polska staje się największą izbą bilateralną w Polsce.

30 Firmy członkowskie AHK Polska