MONASTYCYZM. WSPÓŁCZEŚNI EREMICI Instytucja pustelnika została określona w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kanon 603). W 2006 r. została powołana.

Prezentacja na temat: "MONASTYCYZM. WSPÓŁCZEŚNI EREMICI Instytucja pustelnika została określona w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kanon 603). W 2006 r. została powołana."— Zapis prezentacji:

1 MONASTYCYZM

2 WSPÓŁCZEŚNI EREMICI Instytucja pustelnika została określona w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kanon 603). W 2006 r. została powołana Podkomisja ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego

3 Wymagania wstępne dla kandydata na pustelnika Wierny chrześcijanin Kościoła łacińskiego Odpowiednia motywacja Wiek Zdrowie fizyczne Zdrowie psychiczne Dojrzałość duchowa Stan wolny Zabezpieczenie materialne

4 Formacja pustelnicza 1. Procedura dopuszczenia do formacji początkowej 2. Formacja początkowa a.) I faza przeznaczona dla osób świeckich trwa 3-5 lat; kandydat przygotowuje się do podjęcia życia pustelniczego w dotychczasowym środowisku b.)II faza przeznaczona dla osób świeckich, jak i duchownych trwa od 4-5 lat; kandydat rozpoczyna życie w wybranej przez siebie pustelni, a także opracowuje regułę życia. 3. Formacja a.) intelektualna b.) duchowa c.) praktyczna

5 Przykłady pustelni Pustelnia św. Marii Magdaleny (Kalwaria Zebrzydowska)

6 Pustelnie w Melsztynie

7 Pustelnia w Melsztynie Pustelnik Grzegorz

8 Św. Benedykt (ok. 480-550) Św. Benedykt urodził się w Nursji ok. 480 r. Z woli rodziców podjął naukę w Rzymie. Niezadowolony z braku dyscypliny wśród swoich towarzyszy postanowił opuścić szkołę. Droga jego ascetycznego życia rozpoczęła się w miejscowości Afide. Następnie przeniósł się do groty Subiaco (Góry Sabińskie), gdzie spędził trzy lata. W 529 r. założył klasztor na Monte Cassino.

9 Źródła wiedzy o Benedykcie Żywot św. Benedykta ( II ks. Dialogów Grzegorza Wielkiego); Reguła św. Benedykta; Brak dokładniejszych informacji o Benedykcie w postaci danych chronologicznych, czy też zapisek na jego temat w innych źródłach epoki doprowadził badaczy do podważenia prawdziwości istnienia postaci św. Benedykta.

10 Żywot św. Benedykta I faza – Benedykt zostaje poddany czterem próbom (Subiaco) II faza – okres cudów oraz jasnowidzenia (Monte Cassino)

11 Totila ( król Ostrogotów w latach 541-552) u św. Benedykta

12 Relikwie św. Benedykta Ciało Patriarchy mnichów zostało pochowane w Monte Cassino, w kaplicy św. Jana Chrzciciela, którą sam wybudował i w której kazał złożyć ciało swej siostry Scholastyki. Najazd Longobardów oraz zniszczenie przez nich opactwa na Monte Cassino w 577 r. spowodowało opuszczenie klasztoru przez mnichów. Ok. 660 r. mnisi z francuskiego klasztoru we Fleury sur Loire dokonali translacji szczątków św. Benedykta. Zdarzenie to rozpoczęło trwający do dziś spór o relikwie św. Benedykta między Monte Cassino a Fleury sur Loire.

13 Relacja Adrewalda mnicha z Fleury z IX w. (Historia translationis S. Benedicti) Mummolus miał wizję, podczas której otrzymał polecenie, aby zwłoki św. Benedykta, które leżały opuszczone i zaniedbane w opustoszałym Monte Cassino, przenieść do swego opactwa i otoczyć je odpowiednią czcią. Zwierzył się z tego mnichowi Aigulfowi, który rozpoczął przygotowania do podróży. Wtedy przybyli do Fleury mnisi z Le Mans, którzy również mieli widzenie i wyruszyli na poszukiwanie relikwii św. Benedykta. Aigulf nie zdołał nakłonić przybyszów do powrotu, więc zaproponował im wspólną wyprawę. Porozumiawszy się, wyruszyli razem. Lecz gdy jego towarzysze zatrzymali się w Rzymie, aby odwiedzić groby Apostołów i zwiedzić miasto, Aigulf umknął i wyprzedził ich w Monte Cassino. Gdy się tam modlił o objawienie w którym miejscu znajduje się grób św. Benedykta, jakiś starzec objaśnił go (zażądawszy zresztą za to wynagrodzenia), że w nocy ukaże się światło, wskazujące gdzie spoczywają zwłoki św. Patriarchy. Istotnie światło się ukazało, Aigulf włamał się do grobu i umieścił w jednym koszu kości św. Benedykta i św. Scholastyki, które leżały w tym samym grobie. O świcie nadjechali towarzysze podróży z Le Mans. Uznali oni pierwszeństwo Aigulfa, i jako swego udziału żądali relikwii św. Scholastyki. Sprytny Aigulf niczego im nie dał, lecz obiecał, że po powrocie do Fleury otrzymają coś dla siebie.

14 Reguła św. Benedykta Posłuszeństwo opatowi – posłuszeństwo regule – „stabilitas loci”

15 Reguła św. Benedykta versus Reguła Mistrza Św. Benedykt korzystał z reguły tzw. Mistrza, o czym świadczą dokładne cytaty, streszczenia odpowiednich fragmentów RM. RB była o wiele bardziej umiarkowana, a także demokratyczna niż RM. Przykład: w RM opat podejmuje decyzja samodzielnie, RB – opat winien radzić się braci.

16 Reguła św. Benedykta W latach 816-817 na synodach w Akwizgranie RB została uznana za jedyną, obowiązującą regułę zakonną. Na czele ruchu reformatorskiego stał Benedykt z Aniane oraz cesarz Ludwik Pobożny.