Święci Autorzy.

Prezentacja na temat: "Święci Autorzy."— Zapis prezentacji:

1 Święci Autorzy

2 Pod opieką p. Renaty Pawłowskiej
Pracę wykonał zespół czterech uczniów kl VI ze Szkoły Podstawowej imienia Tadeusza Kościuszki w Stróżach Filip Wojtas Michał Mietła Kryspin Capar Szczepan Zawisza Pod opieką p. Renaty Pawłowskiej Menu

3 Leczył Emeryka – syna króla węgierskiego i cesarza Henryka II.
Św. Andrzej Świerad Św. Andrzej Świerad przyszedł prawdopodobnie na świat pod koniec X w., zmarł zaś w 1034 r. w Nitrze na Słowacji. Urodził się w chłopskiej rodzinie w okolicach Krakowa – Oława pod Wrocławiem i Tropie Sądeckie pretendują do miejsc jego urodzenia. Działał we Wrocławiu, na górze Ślęży, Opatowcu, na Podhalu, w Skałce i na górze Zabor pod Nitrą. Był znakomitym lekarzem, w Europie zasłynął jako uzdrowiciel chorób kręgosłupa. Leczył Emeryka – syna króla węgierskiego i cesarza Henryka II. Przypuszcza się, że odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, gdzie poznał ideały wschodnich eremitów i po powrocie w ojczyste strony naśladował ich życie. Po ukończeniu 40 lat pozwolono mu na zamieszkanie w pustelni. Jego podstawowym zajęciem było karczowanie lasu. Prktykowł surową ascezę – zmarł w skutek gangreny, spowodowanej ciasno zapiętym wokół ciała łańcuchem. Kanonizowany w 1083 r. z inicjatywy króla Węgier Władysława syna Storady, siostry Chrobrego. W Paryżu przechowywany jest jego żywot opisany przez Maura w 1064 r. Bibliografia o św. Świeradzie obejmuje ponad 200 pozycji. MENU DALEJ

4 Święty Pustelnik MENU DALEJ
Gdy ukończył 40 lat otrzymał pozwolenie na spędzenie reszty życia w pustelni, w towarzystwie ucznia. Znany jest tylko ten okres z życia Świerada, dzięki relacjom jego ucznia Benedykta. Pustelnia znajdowała się około pół dnia drogi od klasztoru. Świerad miał obowiązek wracać do klasztoru na sobotni wieczór i niedzielę. W pozostałe dni tygodnia głównym jego zajęciem było karczowanie lasu. Bywało, że miejsce karczowania znajdowało się daleko od pustelni i wówczas dojeżdżał tam wozem. Mimo ciężkiej pracy, głodował w każdym tygodniu przez trzy dni: poniedziałek, środę i piątek. Gdy nadchodził czas Wielkiego Postu, brał od opata Filipa 40 orzechów włoskich i przez ten czas spożywał tylko jeden orzech dziennie i pił wodę źródlaną, a dopiero w sobotę i niedzielę wspólny posiłek klasz­torny. Nie chciał zasypiać, więc spędzał noce siedząc na obrobionym pniu dębowym otoczonym ostrymi prętami; aby się obudzić, gdy ciało przechyli się w którąś stronę. Zraniony bu­dził się natychmiast. Na głowę zakładał koronę z drewna z zawieszonymi czterema kamieniami, aby uniemożliwić jej ruch. Gdy głowa opadała uderzała o te kamienie, więc się budził. Opasał się też ciasno mosiężnym łańcuchem, który wrzynał się w jego ciało i z czasem obrósł skórą. Nieraz mdlał z wycieńczenia. Gdy kiedyś pracując stracił przytomność anioł włożył go na wóz i przywiózł do pustelni. Święty Pustelnik MENU DALEJ

5 Historia Parafii św. Andrzeja Świerada i Benedykta
Tropie, miejscowość na wschodnim brzegu Dunajca, związana jest z początkami chrześcijaństwa w Polsce. To tutaj znajdowała się pustelnia, w której zamieszkiwał przez kilkadziesiąt lat św. Świerad-Andrzej. Urodził się on w okolicach Zakliczyna nad Dunajcem. Pod koniec X w. zamieszkał w pustelni niedaleko Czchowa. Dwadzieścia lat później, wraz ze swoim uczniem Benedyktem udał się do klasztoru benedyktynów na górze Zobor, nieopodal Nitry (na terenie Górnych Węgier). Tam przyjął imię zakonne Andrzej i powrócił do życia pustelniczego. Zmarł ok r. w grocie koło Trenczyna, nad rzeką Wag. Pochowano go w katedrze św. Emmerama w Nitrze, wraz z Benedyktem, który w 1034 r. poniósł śmierć męczeńską.        MENU DALEJ

6 Odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej i tam zapoznał się z ideałami ascezy wschodniej. Później (998) z uczniem Benedyktem przybył do opactwa św. Hipolita na górze Zabor koło Nitry (Słowacja), gdzie wstąpił do benedyktynów. Tutaj od opata klasztoru Filipa otrzymał habit i imię zakonne, pod którym jest znany. W klasztorze grupa mnichów prowadziła życie według reguły wschodnich pustelników. Andrzej najpierw spełniał posługi w klasztorze, a po przekroczeniu 40. roku życia otrzymał pozwolenie na spędzenie reszty życia w pustelni, nieopodal klasztoru. Umartwienia. MENU DALEJ

7 Św. Andrzej Świerad, pustelnik (+ 1030)
Św. Andrzej Świerad, pustelnik (+ 1030). Według tekstu z 1064 roku, napisanego przez węgierskiego biskupa Maurusa, Święty pochodził z Polski. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Hipolita na górze Zabór koło Nitry. Następnie przeniósł się na pustelnię w pobliżu klasztoru, gdzie zasłynął z surowej pokuty. MENU

8 Św. Stanisław ze Szczepanowa
Menu Dalej

9 Narodziny Stanisława Święty Stanisław, Biskup i Męczennik, jeden z głównych Patronów Polski urodził się w Szczepanowie koło Bochni ok r. Menu Dalej

10 O latach młodzieńczych św. Stanisława źródła milczą
O latach młodzieńczych św. Stanisława źródła milczą. Przypuszcza się, że pierwsze studia odbył w opactwie tynieckim, a potem za granicą. Wskazuje się najczęściej na słynną wówczas szkołę katedralną w Leodium w Belgii, oraz na Paryż. Dieciństwo i młodość Menu Dalej

11 Kapłaństwo Święcenia kapłańskie otrzymał ok. roku Po powrocie do kraju biskup Lambert mianował św. Stanisława kanonikiem katedry krakowskiej. Po śmierci Lamberta (1070) Stanisław został wybrany jego następcą (1072). O samej duszpasterskiej działalności św. Stanisława Szczepanowskiego również wiemy bardzo mało. Menu Dalej

12 Śmierć Świetego Wedle przekazu kroniki Mistrza Wincentego Stanisław najpierw grozi mu [Bolesławowi] zagładą królestwa, wreszcie wyciąga ku niemu miecz klątwy, nie jest jasne czy należy to rozumieć jako zagrożenie ekskomuniką, czy jej rzucenie, przyjmuje się jednak raczej tą pierwszą ewentualność. Następnie nie stawił się po wezwaniu przed sąd królewski, gdyż nie pozwalało mu na to prawo kanoniczne. Został wówczas przez króla bezprawnie skazany na śmierć. Menu Dalej

13 Modlitwa do św. Stanisława
Wszechmogący Boże, święty Stanisław, biskup, nieustraszenie broniąc Twojej chwały, padł pod ciosami prześladowców, spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem aż do śmierci trwali w nienaruszonej wierze. Menu

14 Karolina Kózka (Kózkówna) (urodziła się 2 sierpnia 1898 we wsi Wał-Ruda koło Radłowa, w Galicji, zmarła 18 listopada 1914 tamże - polska męczennica, błogosławiona katolicka. Była czwartym z jedenaściorga dzieci w ubogiej, chłopskiej rodzinie. Całe życie spędziła w rodzinnej wiosce, aktywnie uczestnicząc w życiu religijnym. Była bliską współpracowniczką proboszcza parafii w Zabawie - ks. Władysława Mendrali (ur. 15 stycznia zm. 16 kwietnia 1970)- w organizowaniu życia i grup parafialnych (Apostolstwo Modlitwy, Bractwo Wstrzemięźliwości, Żywy Różaniec), pomagała także w prowadzeniu wiejskiej czytelni. Menu Dalej

15 We wczesnym dzieciństwie Karolina obdarzona została specjalną łaską: postanowiła należeć tylko do Boga. W sercu swoim przeżywała nieustanną radość. Była zdolną i sympatyczną dziewczyną, chętnie się uczyła. Z bardzo dobrymi ocenami ukończyła cztery klasy szkoły powszechnej.  Od najmłodszych lat czuła się apostołką Jezusa. Brała aktywny udział w życiu parafii, należała do różnych grup, jak np. Apostolstwo Modlitwy. Uczyła dzieci katechizmu, a zajęcie to dawało jej wielką radość. Była lubiana przez gromadkę dzieci, którym pożyczała religijne książki, objaśniała im tajemnice świętej wiary katolickiej i uczyła ich różnych modlitw. Najbardziej ulubioną modlitwą Karoliny był różaniec. Miała też wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej, Drogi Krzyżowej i Jezusa Eucharystycznego, którego często adorowała. Menu Dalej

16 Została zamordowana jako 16-latka, broniąc się przed zgwałceniem przez rosyjskiego żołnierza na początku I wojny światowej. W pogrzebie wzięło udział około 3 tysięcy osób. Zmarłą szybko otoczył kult męczeństwa i świętości. 18 listopada 1917 roku, na polecenie biskupa Leona Wałęgi, dokonano przeniesienia zwłok Karoliny z miejsca jej pochówku do specjalnego grobowca położonego w pobliżu kościoła parafialnego w Zabawie. Starania kolejnych biskupów tarnowskich: Jana Stepy i Jerzego Ablewicza zainicjowały proces beatyfikacyjny, rozpoczęty ostatecznie w 1965 (postulatorem w procesie informacyjnym w diecezji tarnowskiej został ks. dr Jan Białobok). 30 czerwca 1986 został przyjęty dekret o męczeństwie Karoliny Kózkówny. Podczas wizyty w Tarnowie, 10 czerwca 1987, papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną. Była młodą dziewczyną, która oddała życie broniąc swojej czystości, dlatego została ustanowiona patronką Ruchu Czystych Serc oraz Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Jest także patronką diecezji rzeszowskiej. Menu Dalej

17 Menu Dalej

18 „Błogosławiona Karolino, Świeć nam przykładem swego męstwa;
Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił w Tarnowie Karolinę błogosławioną podczas trzeciej pielgrzymki do ojczyzny w roku Liturgiczny obchód ku czci bł. Karoliny przypada na dzień jej śmierci (czyli narodzin dla nieba), tzn. 18 listopada i ma rangę wspomnienia obowiązkowego. Teksty liturgiczne przybliżają nam osobę Błogosławionej. W kolekcie mszalnej podkreśla się jej świetlany przykład umiłowania modlitwy, czystości i pracy. Dlatego też prosimy, abyśmy ją w tym naśladowali. W modlitwie nad darami zanosimy prośbę, aby nasze dary zostały we Mszy przyjęte tak, jak ofiara jej życia. Modlitwa po Komunii mówi o podwójnym zwycięstwie Karoliny, które odniosła przez dziewicze życie i męczeństwo. Stąd też nasza prośba, abyśmy umocnieni Eucharystią pokonywali mężnie wszelkie pokusy i dostąpili zbawienia. W homilii beatyfikacyjnej papież Jan Paweł II oddał hołd nowej naszej Patronce. Stwierdził, że Karolina swoim życiem i swoją śmiercią mówi przede wszystkim do młodych. „Do dziewcząt i chłopców. Do mężczyzn i kobiet. Mówi o wielkiej godności kobiety: o godności ludzkiej osoby. O godności ciała, które wprawdzie na tym świecie podlega śmierci, jest zniszczalne, jak i jej młode ciało uległo śmierci ze strony zabójcy, ale nosi w sobie, to ciało, zapis nieśmiertelności, jaką człowiek ma osiągnąć w Bogu wiecznym i żywym, osiągnąć przez Chrystusa”. Kończymy to nasze przypatrywanie się bł. Karolinie fragmentem brewiarzowego hymnu: „Błogosławiona Karolino, Świeć nam przykładem swego męstwa; Bądź wzorem pracy i modlitwy, Czystości życia i męczeństwa.” Menu

19 Menu Dalej

20 Menu Dalej

21 Święta pośród świętych
" Wy jesteście solą dla ziemi" (Mt 5,13). Tymi słowami Chrystus chciał dać odczuć swoim uczniom nie tylko to, że mają niejako nadawać światu smak czy chronić go przed zepsuciem, jak czyni to sól. Pan Jezus chciał przez to także powiedzieć, że chrześcijanie są niezwykle cenni w oczach Boga. Sól była bowiem bardzo droga, niekiedy nawet przekraczała wartość złota. I tak było przez wieki. Kiedy więc polski książę krakowsko-sandomierski Bolesław poprosił o rękę węgierskiej królewny Kingi, ta zwróciła się do swego ojca, aby w wianie nie dawano jej złota i kosztowności, gdyż niosą za sobą pot i łzy ludzkie. Nie chciała też roju służby, bo ta jest znamieniem pychy. Życzyła sobie tylko jednego skarbu - soli, którą chciała dać swej przyszłej ojczyźnie. Król Węgier podarował jej więc najbogatszą kopalnię Siedmiogrodu w Marmarosz. Kinga biorąc ją w posiadanie, wrzuciła do szybu swój zaręczynowy pierścień, zaś w drodze do kraju swego męża zabrała ze sobą doświadczonych górników węgierskich. W Polsce kazała im szukać soli. Gdy ją wreszcie znaleźli, jak pisze Ksiądz Piotr Skarga, "w pierwszym bałwanie [czyli bryle soli], który wykopano, pierścień się on jej znalazł, który ujrzawszy Kunegunda i poznawszy, dziękowała Panu Bogu, który dziwy czyni tym, którzy Go miłują". Tyle legenda, która znana jest na Węgrzech i w Polsce, którą też do dzisiaj powtarzają w Bochni i Wieliczce, gdzie znajduje się polska sól, bo błogosławiona Kinga jest patronką górnictwa soli. Dlatego pod koniec minionego stulecia w wielickiej kopalni na głębokości 101 metrów wykuto na jej cześć największą na świecie podziemną kaplicę, całą z soli, która może pomieścić aż 500 osób. Kinga jednak dała narodowi polskiemu dużo więcej niż sól. Ta najbardziej niezwykła niewiasta swej epoki dała swoje matczyne serce. Święta pośród świętych Menu Dalej

22 ( ) Pochodziła z węgierskiej rodziny królewskiej Arpadów. W wieku 5 lat została zaręczona z 13-letnim księciem krakowsko-sandomierskim Bolesławem i aż do ślubu w wieku 12 lat wychowywała się razem z przyszłym mężem na dworze w Sandomierzu. Księżna, która od dziecka pragnęła całkowicie poświęcić się Bogu, skłoniła męża do wspólnego złożenia ślubu czystości (stąd przydomek księcia - Wstydliwy). Zgodnie z legendą sprowadziła do Polski sól. Dowodem miał być pierścień wrzucony przez nią do szybu kopalni na Węgrzech i znaleziony w pierwszej bryle soli wydobytej w Bochni. Przyjmuje się, że Kinga faktycznie doprowadziła do uruchomienia pierwszego szybu solnego w Polsce – zrobili to sprowadzeni przez nią węgierscy górnicy. Po śmierci Bolesława wstąpiła do ufundowanego przez siebie klasztoru klarysek w Starym Sączu. Według tradycji przyczyniła się do wprowadzenia pieśni, pacierzy i chóralnego śpiewu sióstr w języku polskim. wspomnienie 24 lipca Menu Dalej

23 Biografia Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej, oraz bł. Jolenty. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, a następnie jemu poślubiona według kanonicznej formy sponsalia de futuro. Podobno przyniosła mu w posagu 4 tysiące grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich. W 1257 roku otrzymała od męża ziemię sądecką i Pieniny. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków spisza z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do śmierci księżniczki w Po śmierci męża (1279) założyła w starym Sączu klasztor klarysek i uposażyła go przywilejem w roku Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec 1287 roku, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolantą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na Zamek Pieniński bronić się przed najazdem tatarskim. Powróciwszy zimą 1288 do klasztoru w Starym Sączu mieszkała w nim aż do śmierci, 24 lipca 1292 roku. Menu Dalej

24 książki i legendy Kingi Świętej Menu Dalej

25 pierścień Św. Kingi Menu Dalej

26 Bajki Świętej Kingi Menu Dalej

27 Św.Kinga Menu Dalej

28 Mapa Krakowa menu główne