Wstęp do prawa europejskiego / Podstawy prawa UE

Prezentacja na temat: "Wstęp do prawa europejskiego / Podstawy prawa UE"— Zapis prezentacji:

1 Wstęp do prawa europejskiego / Podstawy prawa UE
Zajęcia r.

2 PPI - Maria Woźniak-Malczewska
Incoming call 1 2 3 4 5 7 * 6 8 9 # PPI - Maria Woźniak-Malczewska

3 Plan (3/7) Zajęcia 6 – r. 3. Bezpośredni skutek i prymat prawa UE 3.5. Deklaracja nr 17 do Traktatu z Lizbony 4. Skutek rozporządzeń 4.1. Sprawa 34/73 Variola 4.2. Sprawa C-253/00 Muňoz 4.3. Sprawa C-403/98 Azienda Agricola 5. Skutek decyzji 5.1. Sprawa 9/70 Grad 5.2. Sprawa C-80/06 Carp v Ecorad 5.3. Sprawa C-18/08 Foselev 6. Skutek bezpośredni dyrektyw 6.1. Sprawa 41/74 van Duyn

4 Plan (4/7) Zajęcia 7 – 22.11.2019 r. Zajęcia 8 – 29.11.2019 r.
6. Skutek bezpośredni dyrektyw 6.1. Sprawa 41/74 van Duyn 6.2. Sprawa 148/78 Ratti 6.3. Sprawa 8/81 Becker 6.4. Sprawa 103/88 Fratelli Constanzo 6.5. Sprawa 152/84 Marshall 6.6. Sprawa C-188/89 Foster Zajęcia 8 – r. 7. Wymóg zgodnej z prawem Unii wykładni prawa krajowego (skutek pośredni)

5 Deklaracja nr 17 do Traktatu z Lizbony odnosząca się do pierwszeństwa (1/3)
Konferencja przypomina, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE Traktaty i prawo przyjęte przez Unię na podstawie Traktatów mają pierwszeństwo przed prawem Państw Członkowskich na warunkach ustanowionych przez wspomniane orzecznictwo. …

6 Deklaracja nr 17 do Traktatu z Lizbony odnosząca się do pierwszeństwa (2/3)
Ponadto Konferencja postanowiła, że do niniejszego Aktu końcowego Konferencji zostanie załączona opinia Służby Prawnej Rady dotycząca pierwszeństwa, w wersji zawartej w dokumencie 11197/07 (JUR 260): "Opinia Służby Prawnej Rady z dnia 22 czerwca 2007 r. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że pierwszeństwo prawa wspólnotowego stanowi podstawową zasadę tego prawa. Według Trybunału zasada ta jest nieodłącznie związana ze szczególną naturą Wspólnoty Europejskiej. Kiedy wydawany był pierwszy wyrok zapoczątkowujący to obecnie już utrwalone orzecznictwo (wyrok z dnia 15 lipca 1964 r. w sprawie 6/64, Costa przeciwko ENEL [1] , w Traktacie nie było żadnej wzmianki o zasadzie pierwszeństwa. Sytuacja ta do dziś nie uległa zmianie. Fakt, że zasada pierwszeństwa nie zostanie włączona do przyszłego Traktatu, w żaden sposób nie narusza samej zasady ani obowiązującego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

7 Deklaracja nr 17 do Traktatu z Lizbony odnosząca się do pierwszeństwa (3/3)
[1] "wynika (…), [że] prawu utworzonemu na podstawie traktatu, pochodzącemu z niezależnego źródła, nie można, ze względu na jego wynikającą stąd szczególną naturę, przeciwstawiać w postępowaniu sądowym jakiegokolwiek wewnętrznego aktu prawnego, gdyż oznaczałoby to utratę przez to prawo charakteru wspólnotowego i zakwestionowanie samych podstaw prawnych Wspólnoty"."

8 Zasada bezpośredniego stosowania prawa UE
?

9 Zasada bezpośredniego stosowania prawa UE
konsekwencją przyjęcia bezpośredniego obowiązywania organy krajowe zobowiązane są do działania na podstawie norm prawa UE, które może stanowić podstawę podejmowanych przez nie decyzji

10 Zasada bezpośredniej skuteczności
Dotyczy skutków prawnych prawa UE w prawie krajowym Zwana także zasadą bezpośredniego stosowania (samowykonalny charakter normy prawnej) Oznacza, że jednostka może powołać się na uprawnienia wynikające z prawa europejskiego wprost przed sądami krajowymi Sądy krajowe są odpowiedzialne za stosowanie prawa UE i zapewnienie jego egzekwowania.

11 Skutek bezpośredni prawa UE
O ile bezpośrednio obowiązujące są wszystkie normy prawa europejskiego, o tyle tylko niektóre są bezpośrednio skuteczne

12 Skutek bezpośredni prawa UE
Warunki samowykonalności: jasny charakter normy, precyzyjny charakter normy, bezwarunkowy charakter normy, kompletność normy, tj. budowa i treść pozwalające na stosowanie takiej normy bez konieczności wydania jakiegokolwiek uzupełniającego aktu prawa wewnętrznego

13 Skutek bezpośredni prawa UE
Postanowienia, które są bezpośrednio skuteczne, wywołują skutki prawne wobec jednostek (określają ich prawa i obowiązki), jak i organów krajowych bez konieczności uchwalania dodatkowego aktu prawnego.

14 Sprawa 43/75 Defrenne TS (Bezpośrednia skuteczność art. 119 [141] TWE (obecnie art. 157 TfUE) ): 40. (…) zasada równego wynagradzania zawarta w art. 119 [141] TWE (obecnie art. 157 TfUE), może być powoływana przed sądami krajowymi, które mają obowiązek zapewnić ochronę praw przyznanych podmiotom indywidualnym w powyższym przepisie, w szczególności jeśli chodzi o przypadki dyskryminacji wynikające bezpośrednio z przepisów prawnych lub zbiorowych układów pracy, jak również w wypadku, gdy mężczyźni i kobiety otrzymują nierówne wynagrodzenie za jednakową pracę, która jest wykonywana w tym samym podmiocie, niezależnie od tego, czy jest on prywatny czy publiczny.

15 Prawo pochodne - Artykuł 288 TfUE (dawny artykuł 249 TWE)
W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.

16 Skutek rozporządzeń (1/2)
wyd. przez instytucje UE w dziedzinach wymagających ujednolicenia stanowisk MS: WPRiR, inne wspólne polityki, UgiW, prawo konkurencji zasięg ogólny: stosuje się obiektywnie do określonych sytuacji i pociąga za sobą skutki prawne dla kategorii osób oznaczonych w sposób ogólny i abstrakcyjny związanie co do wszystkich elementów wejście w życie – określone w akcie lub 20 dni po publ. w Dz.U.UE

17 Skutek rozporządzeń (2/2)
bezpośrednia stosowalność (obowiązywanie) – akty ze swej natury stają się częścią krajowych systemów prawnych bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek czynności transpozycyjnych i wywierają skutek bezpośredni w stosunku do jednostek

18 Sprawa 34/73 Variola (1/10) Stan faktyczny ?

19 Sprawa 34/73 Variola (2/13) W dniu 15 kwietnia 1965 r. przedsiębiorstwo Variola Brothers dokonało przywozu zboża z Argentyny, a 27 września 1967 r. z Kanady. Przy pierwszym przywozie przedsiębiorstwo musiało wpłacić następujące kwoty do urzędu celnego w Trieście: a) lirów jako opłata administracyjna, (10 000ITL ≈ 5 EUR) b) lirów jako opłata statystyczna, oraz (c) lirów jako opłata za rozładunek;

20 Sprawa 34/73 Variola (3/13) a przy drugim przywozie musiała zapłacić:
a) lirów jako opłata administracyjna, b) lirów jako opłata statystyczna, oraz (c) lirów jako opłata za rozładunek. W dniu 2 stycznia 1973 r. Przed Prezesem Trybunału w Triestu, Variola Brothers rozpoczęło postępowanie o wydanie nakazu przeciwko administracji finansów w celu uzyskania zwrotu kwot nienależycie pobranych. W szczególności, przedsiębiorstwo twierdziło, że wyżej wymienione cła i opłaty są w istocie opłatami o charakterze równoważnym do ceł, które na mocy rozporządzenia nr 19/62 i 120/67 państwo włoskie nie mogło już ich nakładać po dniu 30 lipca 1962 r., a ponieważ zostały one bezprawnie zastosowane, rząd włoski musi teraz zwrócić należne kwoty.

21 Sprawa 34/73 Variola (4/13) 1. Zarządzeniem z r., [...], Przewodniczący Tribunale civile e penale di Trieste przedłożył ETS wniosek o wydanie orzeczenia wstępnego w przedmiocie interpretacji Rozporządzenia Rady nr 19 z r. oraz Rozporządzenia nr 120/67/EEC z r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż wraz z pytaniami dotyczącymi bezpośredniej skuteczności norm wspólnotowych w porządkach prawnych państw członkowskich.

22 Sprawa 34/73 Variola (6/13) Drugie pytanie
4. […], by Trybunał wypowiedział się w kwestii tego, czy opłata nałożona wyłącznie na produkty importowane (bez względu na to czy pochodzą z państw członkowskich czy z państw trzecich) tylko z tego powodu, że zostały one wyładowane w porcie danego państwa, stanowi opłatę o skutku podobnym do cła, zakazaną przez wymienione powyżej przepisy rozporządzeń. 5. Akta sprawy wskazują, że chodzi o opłatę zwaną "opłatą wyładowczą" z art. 27 Ustawy nr 82 z r. w sprawie opłat i ceł nakładanych na towary importowane i rozładowywane w portach, redach i nabrzeżach państwa. W przypadku zbóż opłata wynosi 30 lirów za tonę. Wpływy z opłaty przeznaczone są na budowę i konserwację instalacji portowych. ….

23 Sprawa 34/73 Variola (7/13) Drugie pytanie ….
6. Zakaz wprowadzania wszelkich nowych ceł i opłat o skutku podobnym obejmuje wszelkie opłaty nałożone w momencie lub z powodu importu, które ograniczają swobodę przepływu towarów w takim samym stopniu jak cła, ponieważ w sposób szczególny dotyczą produktów importowanych. Nałożenie takich opłat, bez względu na ich wysokość, wraz z towarzyszącymi im formalnościami administracyjnymi, utrudnia swobodny przepływ towarów.

24 Sprawa 34/73 Variola (8/13) Pytania trzecie i szóste
7. Trzecie i szóste pytania dotyczą tego, czy postanowienia art. 18 i 20 Rozporządzenia nr 19/62 oraz art. 18 i 21 Rozporządzenia nr 120/67 należy traktować jako przepisy bezpośrednio skuteczne w państwach członkowskich, które przyznają podmiotom indywidualnym prawa, które sądy krajowe muszą chronić. 8. Na mocy art. 189 ust. 2 [249] TWE, rozporządzenie ma zastosowanie ogólne i stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich. Zgodnie z tym, ze względu na jego szczególny charakter oraz miejsce w systemie źródeł prawa wspólnotowego, rozporządzenie jest bezpośrednio skuteczne ze skutkiem natychmiastowym i przyznaje podmiotom indywidualnym prawa, które sądy krajowe mają obowiązek chronić. Dlatego odpowiedź na pytanie sądu powinna być twierdząca.

25 Sprawa 34/73 Variola (9/13) Pytania czwarte i piąte
9. Czwarte i piąte pytanie dotyczy w zasadzie tego, czy omawiane przepisy rozporządzeń mogą być wprowadzone do porządku krajowego państwa członkowskiego przy pomocy wewnętrznych przepisów powtarzających treść przepisów wspólnotowych w taki sposób, że ich zakres przedmiotowy wprowadza się do prawa krajowego, zaś jurysdykcja Trybunału zostaje ograniczona. 10. Bezpośrednie stosowanie rozporządzenia oznacza, że jego wejście w życie oraz zastosowanie na korzyść lub przeciwko podmiotom indywidualnym nie jest uzależnione od wydania jakiegokolwiek środka recypującego ich treść do prawa krajowego. Na mocy zobowiązań wynikających z Traktatu oraz jego ratyfikacji, państwa członkowskie mają obowiązek nie utrudniać bezpośredniego stosowania rozporządzeń oraz innych przepisów prawa wspólnotowego. Bezwzględne zastosowanie się do tych obowiązków jest nieodłącznym warunkiem równoczesnego i jednolitego stosowania rozporządzeń wspólnotowych na obszarze Wspólnoty.

26 Sprawa 34/73 Variola (10/13) Pytania czwarte i piąte …
11. Państwa członkowskie nie mogą wprowadzać jakichkolwiek środków, które mogą wpłynąć na jurysdykcję Trybunału w zakresie wypowiadania się w sprawie pytań dotyczących interpretacji prawa wspólnotowego lub ważności aktu instytucji Wspólnoty. Oznacza to, że niedopuszczalna jest jakakolwiek procedura, której rezultatem jest przemilczenie wspólnotowego charakteru normy prawnej przez jej adresatów. W szczególności, wynikająca z art. 177 [234] TWE jurysdykcja Trybunału nie zostaje ograniczona przez przepis prawa krajowego, który przekształca normę prawa wspólnotowego w normę prawa krajowego.

27 Sprawa 34/73 Variola (11/13) Pytanie siódme
12. Siódme pytanie dotyczy tego, czy prawa przyznane podmiotom indywidualnym przez art. 18 i 20 Rozporządzenia nr 19/62 pozostały w mocy po wejściu w życie Rozporządzenia nr 120/67. 13. Art. 33 Rozporządzenia nr 120/67 stanowi, że jego postanowienia wywołują skutki prawne od r., oraz że w tej dacie Rozporządzenie nr 19/62 traci moc. O ile przepisy nie stanowią inaczej, uchylenie rozporządzenia nie uchyla uprawnień, jakie na mocy tego rozporządzenia nabyły podmioty indywidualne. Zakaz zawarty w art. 18 i 20 Rozporządzenia nr 19/62, dotyczący nakładania opłat o skutku podobnym do opłat celnych, został uchylony przez art. 18 i 21 Rozporządzenia 120/67. Wynika stąd, że prawa przyznane podmiotom indywidualnym przez art. 18 i 20 Rozporządzenia nr 9/62 pozostały w mocy, bez naruszenia ich ciągłości, po wejściu w życie Rozporządzenia nr 120/67.

28 Sprawa 34/73 Variola (12/13) Pytanie ósme
14. Ósme pytanie dotyczy tego, czy państwo członkowskie może zmienić datę wejścia w życie zakazu wprowadzania opłat o skutku podobnym, na mocy aktu prawnego wydanego po wejściu w życie omawianych rozporządzeń. Z akt sprawy wynika, że pytanie zadano w związku z Ustawą nr 447 z r., na mocy której zniesiono opłatę statystyczną oraz opłatę administracyjną, które to opłaty Trybunał uznał za sprzeczne ze wspólnotowymi przepisami zakazującymi nakładania opłat o skutku podobnym do ceł w sprawach nr 24/68 oraz 8/70. …

29 Sprawa 34/73 Variola (12/13) Pytanie ósme …
15. Nie można uchwalać krajowych przepisów, które sprzeciwiałyby się bezpośredniemu stosowaniu rozporządzeń i innych przepisów wspólnotowych w krajowych porządkach prawnych, w tym wynikającego z art. 9 [23] TWE zakazu wprowadzania opłat o skutku podobnym do ceł, bez narażenia na szwank szczególnego charakteru norm wspólnotowych oraz podstawowej zasady nadrzędności prawa wspólnotowego. W szczególności, dotyczy to daty, od której przepisy wspólnotowe uzyskają moc obowiązującą i przyznają prawa podmiotom indywidualnym. Swoboda państw członkowskich, w braku bezpośredniego upoważnienia, do wprowadzania różnych terminów wejścia w życie przepisów wspólnotowych zostaje wyłączona, ze względu na konieczność zapewnienia jednolitego i równoczesnego stosowania prawa wspólnotowego na obszarze Wspólnoty.

30 Sprawa 34/73 Variola (13/13) Dzięki swej specjalnej naturze i miejscu w systemie źródeł prawa UE, rozporządzenie skutkuje natychmiastowo i w konsekwencji działa w ten sposób, że nadaje prawa osobom prywatnym, które sądy krajowe mają obowiązek chronić. Bezpośrednia skuteczność rozporządzenia oznacza, ze jego wejście w życie i stosowanie na korzyść lub przeciwko tym, którzy mu podlegają, jest niezależne od wszelkich środków recepcyjnych prawa krajowego.

31 Sprawa C-253/00 Muňoz (1/10) Stan faktyczny ?

32 Sprawa C-253/00 Muňoz (2/10) Antonio Muñoz y Cia SA i Superior Fruiticola SA, z siedzibą w Hiszpanii i dalej zwani Muñoz, hodują i sprzedają winogrona. Od 1987 roku sprzedają swoje produkty w Wielkiej Brytanii i innych krajach. Pozwanymi w postępowaniu przed sądem krajowym są Frumar Limited i jej spółka dominująca Redbridge Produce Marketing Limited (zwana dalej "Frumar"). Frumar importuje warzywa i owoce do Wielkiej Brytanii i dystrybuuje je do dużych sklepów detalicznych, takich jak Tesco, Asda i Sainsbury.

33 Sprawa C-253/00 Muňoz (3/10) Spór dotyczy szczególnego rodzaju winogron stołowych znanych pod nazwą Superior Seedless. Jest to jedna z najdroższych odmian białych winogron bez pestek sprzedawanych w Wielkiej Brytanii, ponieważ jest już dostępna na początku sezonu. Muñoz hoduje i sprzedaje tę odmianę. Frumar sprzedaje na brytyjskim rynku białe winogrona bez pestek pod nazwami White Seedless and Sult. Pozyskuje te winogrona od hiszpańskiej firmy innej niż Muñoz. Z dochodzenia przeprowadzonego na zlecenie Muñoza wynikało, że winogrona były w rzeczywistości odmianą Superior Seedless. Frumar przyjął wynik tego dochodzenia, ale tylko do celów niniejszego postępowania.

34 Sprawa C-253/00 Muňoz (3/10) Muñoz złożył kilka skarg do Inspektoratu ds. Ochrony Roślin w związku z nieprawidłowym oznaczeniem tych produktów przez Frumar. Inspekcja nie podjęła jednak żadnych działań w tym zakresie.

35 Sprawa C-253/00 Muňoz (4/10) Postępowanie główne
W 1998 r. Muñoz wszczęło postępowanie przed High Court (Anglia i Walia) przeciwko Frumar za naruszenie rozporządzeń nr 1035/72 i 2200/96. Decyzją z dnia 26 marca 1999 r. High Court oddalił skargę. Uznał on, że Muñoz nie mógł dochodzić prawa na podstawie odpowiednich rozporządzeń WE do wszczęcia postępowania cywilnego w sprawie naruszenia tych przepisów, mimo że Frumar dopuścił się ich naruszenia. W swoim odwołaniu do Court of Appeal of England and Wales (Civil Division) Muñoz utrzymuje, że orzeczenie High Court w tej sprawie jest błędne.

36 Sprawa C-253/00 Muňoz (5/10) Muňoz
Wystarczającym i koniecznym warunkiem, aby norma wspólnotowa mogła być powołana w stosunkach między jednostkami, jest by zobowiązanie w niej ustanowione było jasne i bezwarunkowe. Ten obowiązek może być nałożony w interesie ogółu jednostek, bez konieczności dowodzenia, że zamiarem wspólnotowego prawodawcy było uprzywilejowanie określonej grupy lub nadanie podmiotowych praw. Komisja Problem, czy odpowiednie przepisy nadają jednostce prawo, by wieść skargę przeciwko innej jednostce w celu skłonienia jej do wypełniania obowiązków nałożonych na nią przez prawodawstwo wspólnotowe musi zostać rozstrzygnięty w świetle analizowanych rozporządzań oraz ogólnych zasad wspólnej polityki rolnej.

37 Sprawa C-253/00 Muňoz (6/10) TSUE
27 Zgodnie z art. 189 akapit drugi traktatu WE [obecnie art. 288 TfUE] rozporządzenia mają ogólne zastosowanie i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. W związku z tym, ze względu na swój charakter i miejsce w systemie źródeł prawa wspólnotowego, regulacje prawne przyznają jednostkom prawa, które sądy krajowe mają obowiązek chronić (zob. w szczególności sprawa 34/73 Fratelli Variola [1973] Nr 981 ECR, pkt 8). 28 Sądy krajowe, których zadaniem jest stosowanie przepisów prawa wspólnotowego w obszarach podlegających ich jurysdykcji, muszą zapewnić ich pełną skuteczność (zob. W szczególności sprawa 106/77 Simmenthal [1978] ECR 629, pkt 16, sprawa C-213/89 Factortame i in. [1990] ECR I-2433, pkt 19, oraz sprawa C-453/99 Courage i Crehan, Rec. S. I-6297, paragraf 25).

38 Sprawa C-253/00 Muňoz (7/10) TSUE
29 Jak wynika z czwartego motywu preaumuły rozporządzenia nr 1035/72, celem stosowania wspólnych norm jakości jest niedopuszczenie produktów o niezadowalającej jakości na rynek, w celu spełnienia wymagań konsumentów oraz ułatwienie stosunków handlowych w oparciu o uczciwą konkurencję. Cel ten znajduje potwierdzenie w trzecim motywie preambuły rozporządzenia nr 2200/96, zgodnie z którym klasyfikacja towarów na podstawie wspólnych obowiązkowych norm ma na celu, po pierwsze, stworzenie ram odniesienia, które sprzyjają uczciwemu handlowi i przejrzystości rynku, a po drugie, wyeliminowanie produktów o niezadowalającej jakości z rynku. W motywie 20 tego samego rozporządzenia stwierdza się, że zasady organizacji wspólnego rynku powinny być przestrzegane przez wszystkie podmioty, do których mają one zastosowanie, ponieważ w przeciwnym razie ich wpływ zostanie zakłócony.

39 Sprawa C-253/00 Muňoz (8/10) TSUE
30 W związku z tym pełna skuteczność zasad dotyczących norm jakości, a w szczególności skutków wynikających z obowiązku przewidzianego w art. 3 ust. 1 zarówno rozporządzenia nr 1035/72, jak i rozporządzenia nr 2200/96, oznacza, że ​​musi istnieć możliwość egzekwowanie tego obowiązku w drodze postępowania cywilnego wszczętego przez przedsiębiorcę przeciwko konkurentowi.

40 Sprawa C-253/00 Muňoz (9/10) TSUE
31 Możliwość wniesienia takiego postępowania wzmacnia praktyczne działanie wspólnotowych przepisów dotyczących norm jakości. Jako uzupełnienie działań organów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania kontroli wymaganych przez te przepisy, pomaga to w zniechęceniu do praktyk, często trudnych do wykrycia, które zakłócają konkurencję. W tym kontekście skargi wniesione przed sądy krajowe przez konkurencyjnych operatorów są szczególnie odpowiednie, aby wnieść istotny wkład w zapewnienie uczciwego obrotu i przejrzystości rynków we Wspólnocie.

41 Sprawa C-253/00 Muňoz (10/10) TSUE
32 W tych okolicznościach na pytanie prejudycjalne należy odpowiedzieć, że rozporządzenia nr 1035/72 i nr 2200/96 należy interpretować w ten sposób, że zgodność z przepisami dotyczącymi norm jakości mających zastosowanie do owoców i warzyw musi być możliwa do wykonania za pomocą postępowania cywilnego wszczętego przez przedsiębiorcę przeciwko konkurentowi.

42 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (1/10)
Stan faktyczny ?

43 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (2/10)
Spółka Monte Arcosu nabyło kilka gospodarstw rolnych w Uta, Siliqua i Decimomannu, deklarując, iż przedsiębiorstwo planuje uzyskać status producenta rolnego i w związku z tym wystąpił o przywilej niższe opłaty rejestracyjne w wysokości 8%, jak przewidziano w nocie 1 do art. 1 taryf załączonych do dekretu prezydenckiego nr 131 z dnia 26 kwietnia 1986. Wniosek ten został odrzucony decyzją z dnia 11 września 1991 r., gdyż przepisy regionalne nie przewidywały, iż spółka handlowa może być rolnikiem

44 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (3/10)
Monte Arcosu wytoczyło powództwo przeciwko Regione Autonoma della Sardegna, Organismo Comprensoriale No 24 della Sardegna and Ente Regionale per l'Assistenza Tecnica in Agricoltura w celu zarejestrowania się w rejestrze rolników uprawiających rolnictwo jako ich główną działalność na podstawie art. 2 ust. 5 rozporządzenia nr 797/85 lub art. 5 ust. 5 rozporządzenia Nr 2328/91.

45 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (4/10)
Tribunale Civile e Penale di Cagliari postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: (1) Niezależnie od milczenia włoskiego ustawodawcy, czy jest możliwe zastosowania danych przepisów wspólnotowych do osób innych niż osoby fizyczne, a w szczególności firm posiadającym osobowość prawną? (2) Jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, jakie są niezbędne oraz wystarczające warunki przyznawania statusu rolnika osobom wykonujących rolnictwo jako główne zajęcie dla osób innych niż osoby fizyczne oraz, w szczególności w przypadku spółek posiadających osobowość prawną? "

46 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (5/10)
Na wstępie Komisja wyraża wątpliwości co do dopuszczalności pytań prejudycjalnych: pytania te powstały w wyniku sporu dotyczącego stosowania krajowych przepisów podatkowych, które ograniczają korzyść w postaci obniżonej stawki podatku za nabycie gruntów rolnych dla rolników prowadzących działalność rolniczą jako ich główne zajęcie. to zależy od sądu krajowego do którego wniesiono sprawę i to one są odpowiedzialne za orzeczenie, które należy wydać sądy krajowe oceniają potrzebę zadania pytania prejudycjalnego, które wnoszą do Trybunału

47 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (6/10)
z uwagi na samą naturę przepisów [znajdujących się w rozporządzeniu] i ich funkcję w systemie źródeł prawa wspólnotowego, przepisy rozporządzeń mają na ogół skutek natychmiastowy w krajowych systemach prawnych, bez konieczności, aby władze krajowe przyjmowały środki implementacyjne, niektóre ich postanowienia mogą jednak, do ich realizacji, wymagać środków wykonawczych, wprowadzonych przez państwa członkowskie.

48 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (7/10)
Dotyczy to art. 2 ust. 5 rozporządzenia nr 797/85 i art. 5 ust. 5 rozporządzenia nr 2328/91, które stanowią, że na podstawie kryteriów stosowanych w odniesieniu do osoby, państwa członkowskie mają zdefiniować, co rozumie się przez "rolnik uprawiający rolnictwo jako swoje główne zajęcie" w przypadku osób innych niż osoby fizyczne.

49 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (8/10)
W świetle uznania przysługującego państwom członkowskim w odniesieniu do wykonania tych przepisów nie można uznać, że jednostki mogą czerpać prawa z tych przepisów w przypadku braku środków wykonawczych przyjętych przez państwa członkowskie.

50 Sprawa C-403/98 Azienda Agricola (10/10)
Zatem bezpośredni skutek rozporządzeń nie jest automatyczny

51 Skutek rozporządzeń Przyjęcie automatyzmu bezpośredniej skuteczności nie może być bezwarunkowe Przepisy rozporządzeń muszą spełniać ogólne wymogi bezpośredniej skuteczności: więc muszą być jasne, precyzyjne i bezwarunkowe Kluczowymi orzeczeniami są: 93/71 Leonesio, 34/73 Variola, C-253/00 Munoz i C-403/98 Azienda Agricola

52 Skutek decyzji TSUE bez większych zastrzeżeń rozciągnął zasady dotyczące rozporządzeń również na decyzje, przyznając tym aktom przymiot bezpośredniej skuteczności Adresatem decyzji jednakże może być nie tylko jednostka, ale przede wszystkim państwo członkowskie

53 Skutek decyzji W orzecznictwie TSUE pojawiło się zagadnienie, czy obywatel może w postępowaniu przed sądem powoływać się na treść decyzji, której adresatem nie jest on sam, lecz wszystkie państwa członkowskie TSUE uznał jednakże, iż zbytnim ograniczeniem efektywności środków podejmowanych przez Wspólnotę byłoby uniemożliwienie powołania się na nie obywateli państw członkowskich. Tym samym dopuścił możliwość, iż decyzja może być źródłem praw jednostki, nawet gdy ta nie jest jej adresatem Kluczowym orzeczeniem jest: 9/70 Grad

54 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (1/11)
Stan faktyczny ?

55 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (2/11)
Franz Grad przetransportował 25,3 tony konserwowanych owoców z Hamburga i wywiózł je z Niemiec do Austrii 1 marca r. przez przejście graniczne w Schwarzbach -Autobahn. skarga na podatek obrotowy nałożony na przedsiębiorstwo transportowe, mimo, że decyzją Rady miano go zastąpić innym źródło:

56 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (3/11)
Zgodnie z ustawą z dnia 28 grudnia 1968 r. Niemiecki urząd celny nałożył podatek w wysokości 179,35 DM za przewóz tych towarów. W związku z tym powód wniósł skargę bezpośrednią do Finanzgericht München (sądu finansowego w Monachium). Grad twierdzi, że ustawa narusza traktat EWG i niektóre przepisy zawarte w aktach wykonawczych wydanych na mocy traktatu, w szczególności art. 4 decyzji Rady nr 65/271 / EWG z dnia . 13 maja 1965 r. w związku z art. 1 dyrektywy Rady nr 56/227 / EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. W szczególności twierdzi on, że akapit drugi art. 4 decyzji z dnia 13 maja 1965 r. nakłada na państwa członkowskie obowiązek nie tylko zniesienia określonych podatków, które istniały do ​​tego czasu, ale także, aby nie wprowadzać nowych podatków tego samego rodzaju po wprowadzeniu systemu podatku VAT. źródło:

57 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (4/11)
Grad twierdzi, że RFN naruszyła ten paragraf, ponieważ podatek od przewozu drogowego towarów odpowiada, we wszystkich zasadniczych kwestiach dotyczących jego struktury i całkowicie w odniesieniu do jego skutków, byłemu podatkowi transportowemu. Nie ma znaczenia, że ​​system podatku VAT nie został jeszcze wprowadzony we wszystkich państwach członkowskich. W odniesieniu do państw członkowskich, które już zmieniły swój system podatku obrotowego zgodnie z dyrektywami Rady, art. 4 decyzji z dnia 13 maja 1965 r. staje się wiążący od dnia wejścia w życie ich nowego ustawodawstwa.

58 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (5/11)
Powód twierdzi, że Komisja Wspólnot Europejskich ze swojej strony przyjęła ten punkt widzenia w swoim zaleceniu dla Republiki Federalnej Niemiec z dnia 31 stycznia 1968 r. i podkreślił, że ustawa o opodatkowaniu transportu drogowego rzeczy stanowi naruszenie prawa wspólnotowego. Mimo że decyzja z dnia 13 maja 1965 r. skierowana jest do państw członkowskich, obywatel może powoływać się na nią w postępowaniu przed sądem. skarga na podatek obrotowy nałożony na przedsiębiorstwo transportowe, mimo, że decyzją Rady miano go zastąpić innym

59 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (6/11)
Finanzgericht Munchen przedłożył Trybunałowi na podstawie art. 177 [234] TWE szereg pytań do tyczących interpretacji art. 4 Decyzji Rady z r. w sprawie harmonizacji określonych przepisów wpływających na konkurencyjność transportu kolejowego, drogowego oraz śródlądowego (Dz.Urz. ESE 1965, s. 67) oraz art. 1 pierwszej Dyrektywy Rady z r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.Urz. ESE 1967, s. 14). W przypadku udzielenia przez Trybunał negatywnych odpowiedzi na przedłożone pytania, Finanzgericht przedłożył dodatkowe pytania dotyczące interpretacji art. 90 [86] i 92 [87] TWE.

60 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (7/11)
5. Jednakże, pomimo że należy się zgodzić z twierdzeniem, że na mocy art. 189 TWE [obecnie 288 TfUE] rozporządzenia stosuje się bezpośrednio i dlatego, ze względu na ich charakter, zawarte w nich przepisy mogą być bezpośrednio skuteczne, nie wynika stąd, że inne akty prawne wymienione w art. 189 TWE [obecnie 288 TfUE] nie mogą nigdy wywołać podobnych skutków. W szczególności, przepis ten stanowi, że decyzje wiążą adresatów w całości. Pozwala to postawić pytanie, czy przeciwko adresatowi obowiązku wynikającego z decyzji mogą powołać się wyłącznie instytucje wspólnotowe, czy też z takiego prawa mogą korzystać wszyscy, którzy mają interes w wykonaniu tego obowiązku. …

61 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (8/12)
Generalne wyłączenie możliwości powołania się przez zainteresowaną osobę na obowiązek wynikający z decyzji byłoby sprzeczne z wiążącym skutkiem przyznanym decyzji przez art. 189 TWE [obecnie 288 TfUE] . W przypadkach, w których organy wspólnotowe nałożyły decyzją na państwo lub wszystkie państwa obowiązek działania w określony sposób, skuteczność takiego środka zostałaby osłabiona, gdyby obywatele państw-adresatów nie mogli powołać się na treść decyzji przed sądami, zaś sądy krajowe nie mogłyby brać jej pod uwagę jako części prawa wspólnotowego. Aczkolwiek skutki decyzji nie mogą być identyczne ze skutkami przepisów zawartych w rozporządzeniu, różnica ta nie wyłącza tego, że rezultat końcowy, a mianowicie prawo jednostki do powoływania się na treść decyzji przed sądami, może być taki sam jak w przypadku bezpośrednio skutecznych przepisów rozporządzenia.

62 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (9/12)
9. Z dokumentów przedłożonych przez sąd wynika, że pytanie dotyczy przede wszystkim drugiego obowiązku. Drugi obowiązek ma charakter obligatoryjny i ogólny, aczkolwiek przepis ten pozostawia otwartą kwestię ustalenia daty jego wejścia w życie. Natomiast wyraźnie zakazuje państwom członkowskim stosowania wspólnego systemu podatku obrotowego, równolegle z innymi podatkami, nakładanymi zamiast podatku obrotowego. Obowiązek ten jest bezwarunkowy oraz na tyle dostatecznie jasny i precyzyjny, by wywołać bezpośredni skutek w stosunkach prawnych łączących państwa członkowskie i podmioty podlegające ich jurysdykcji.

63 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (10/12)
TSUE powtórzył, że art. 189 TWE [obecnie 288 TfUE ] nie oznacza, że tylko rozporządzenia mogą być bezpośrednio skuteczne i zastanawiał się czy mogą się na nie powoływać wszyscy, którzy mają w tym interes

64 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (11/12)
Generalne wyłączenie możliwości powoływania się na decyzję byłoby sprzeczne z prawem wspólnotowym TSUE uznał również, że norma musi spełniać ogólne przesłanki bezpośredniej skuteczności: jasność precyzyjność bezwarunkowość

65 Sprawa 9/70 Grad v Finanzamt Traunstein (12/12)
Decyzje wiążą adresatów w całości i wg TSUE powoływać się na nie mogą również zainteresowani, więc też osoby prywatne (os. fiz. i pr.), a wyłączenie takiej możliwości byłoby sprzeczne z wiążącym ich charakterem i ich skuteczność byłaby osłabiona TSUE uznał jednak, że skutki decyzji nie mogą być identyczne ze skutkami rozporządzenie, różnica ta jednak nie może powodować zabrania jednostce prawa do powołania się na decyzję przed sądem krajowym

66 Źródła R. Skubisz (red), Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2003 W. Czapliński, R. Ostrihansky, P. Saganek, A. Wyrozumska, Prawo Wspólnot Europejskich. Orzecznictwo – Wydanie nowe z suplementem Warszawa 2005

67 Na następne Przygotować w domu przed kolejnymi zajęciami
Sprawa C-80/06 Carp v Ecorad Sprawa C-18/08 Foselev Sprawa 41/74 van Duyn Sprawa 148/78 Ratti Sprawa 8/81 Becker Sprawa 103/88 Fratelli Constanzo Dodatkowo: zasada pierwszeństwa