Geneza budowy systemu powiadamiania PODSTAWA PRAWNA Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie organizacji.

Prezentacja na temat: "Geneza budowy systemu powiadamiania PODSTAWA PRAWNA Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie organizacji."— Zapis prezentacji:

1

2

3 Geneza budowy systemu powiadamiania PODSTAWA PRAWNA Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie organizacji i funkcjonowania Centrów Powiadamiania Ratunkowego i Wojewódzkich Centrów Powiadamiania Ratunkowego (Dz. U. z dnia 18 sierpnia 2009 r.)

4 Geneza budowy systemu powiadamiania Rozporządzenie określa: szczegółową organizację, sposób funkcjonowania oraz realizacji zadań centrów powiadamiania ratunkowego i wojewódzkich centrów powiadamiania ratunkowego; ramowe procedury obsługi zgłoszeń przychodzących na numery alarmowe; kwalifikacje wymagane dla operatorów numerów alarmowych;

5 Geneza budowy systemu powiadamiania Rozporządzenie określa: (c.d.) sposób i organizację przeprowadzania szkolenia operatorów numerów alarmowych; zakres, formę, sposób tworzenia i przekazywania informacji niezbędnych do funkcjonowania systemu powiadamiania ratunkowego; kryteria do określenia liczby, lokalizacji i terenu działania centrum powiadamiania ratunkowego oraz liczby stanowisk dyspozytorów medycznych i stanowisk operatorów numerów alarmowych.

6 Geneza budowy systemu powiadamiania Pomysł zorganizowania systemu powiadamiania ratunkowego i powołania do życia centrów powiadamiania ratunkowego pojawił się w celu zintegrowania zadań dyspozytorów jednostek ochrony zdrowia i jednostek Państwowej Straży Pożarnej oraz systemu obsługi ratowniczych wezwań alarmowych.

7 Geneza budowy systemu powiadamiania Przeprowadzona na początku lat 90 XX wieku analiza działań ratowniczych oraz pracy dyspozytorów PSP i pogotowia ratunkowego pokazała, że nie jest możliwe natychmiastowe i jednoczesne dysponowanie i koordynowanie działań poszczególnych służb realizujących różne działania z poszczególnych dziedzin ratownictwa bez uwzględnienia tych przedsięwzięć na etapie wzajemnego powiadamiania i dysponowania sił.

8 Geneza budowy systemu powiadamiania Po raz pierwszy formalnie nazwa CPR pojawiła się w grudniu 1999 r. w drugiej nowelizacji rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie szczegółowej organizacji krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego.

9 Geneza budowy systemu powiadamiania 8 czerwca 2000 r. r. podpisano „Koncepcję centrów powiadamiania ratunkowego”, która stała się podstawą organizacji i przygotowania standaryzacji CPR i bazą do organizowania współdziałania podmiotów krajowego systemu ratowniczo- gaśniczego (KSRG) i jednostek ochrony zdrowia (od 2001 r. Państwowego Ratownictwa Medycznego), która zapoczątkowała integrację ratowniczą w procesie powiadamiania, dysponowania i koordynowania działań ratowniczych.

10 Geneza budowy systemu powiadamiania Główne zadania CPR (zgodnie z założeniami Koncepcji): przyjęcie i selekcja zgłoszeń o nagłym zagrożeniu życia, zdrowia, środowiska i mienia; dysponowanie sił i środków służb ratowniczych i podmiotów współdziałających wg procedur przewidzianych w planach ratowniczych; wspomaganie kierującego działaniem ratowniczym i koordynatora medycznych działań ratowniczych;

11 Geneza budowy systemu powiadamiania Główne zadania CPR (zgodnie z założeniami Koncepcji): analizowanie zasobów ratowniczych na terenie powiatu/miasta i działań ratowniczych oraz ich rejestrowanie, dokumentowanie i archiwizowanie; analizowanie możliwości szpitalnych oddziałów ratunkowych i innych jednostek organizacyjnych szpitali realizujących zadania na rzecz ratownictwa medycznego.

12 Geneza budowy systemu powiadamiania W 2005 r. wprowadzono w każdym powiecie numer „112”, dający organizatorom KSRG i PRM narzędzie pozwalające kontynuować ideę integracji służb i podmiotów ratowniczych. Jednocześnie zachowano wdrożone rozwiązania dotyczące połączenia dyspozytorni pogotowania ratunkowego ze stanowiskami kierowania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego.

13 Geneza budowy systemu powiadamiania 1 stycznia 2007 r. podpisano nową ustawę o Państwowym Ratownictwie Medycznym, która zakładała, że przyjęcie wywołań alarmowych z numeru „112” spoczywa na powołanych przez wojewodę Centrach Powiadamiania Ratunkowego, a podstawowym zadaniem CPR stało się tylko przekierowanie połączeń alarmowych do dyspozytorów właściwych służb i podmiotów ratowniczych.

14 Geneza budowy systemu powiadamiania Ustawa nie określiła jednak zasad dysponowania i organizowania oraz koordynowania działań ratowniczych na szczeblu wykonawczym, nie określono również zasad współdziałania między służbami. Spowodowało to wstrzymanie procesu integracji służb i podmiotów ratowniczych w zakresie powiadamiania oraz dysponowania sił i środków ratowniczych oraz ograniczyło zaangażowanie jednostek samorządu terytorialnego.

15 Geneza budowy systemu powiadamiania Podstawą wszystkich porozumień było założenie: przyjmowania zgłoszeń na numer alarmowy „112” (sieć stacjonarna lub mobilna w zależności od powierzonej obsługi); przekierowania lub przekazywania zgłoszeń do właściwego stanowiska kierowania PSP lub Policji lub dyspozytora medycznego PRM wg obszaru chronionego; realizowania zadań i procedur wynikających z planu ratowniczego powiadamiania właściwego lekarza koordynatora ratownictwa medycznego w przypadku konieczności spowodowanej rodzajem lub skalą zdarzenia, w szczególności podczas wystąpienia zdarzeń masowych i katastrof.

16 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Organizacją centrum powiadamiana ratunkowego zajmuje się komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej właściwy ze względu na lokalizację centrum – rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie organizacji i funkcjonowania centrów powiadamiania ratunkowego i wojewódzkich centrów powiadamiania ratunkowego (Dz. U. z 18 sierpnia 2009 Nr 130 poz. 1073).

17 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Nowelizacja rozporządzenia z 18 lutego 2011 r. doprecyzowała zasady działania tworzonych jednostek oraz zwiększyła katalog obowiązków organów administracji.

18 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Informację o utworzeniu centrum wojewoda otrzymuje od komendanta PSP, starosty lub prezydenta, sam zaś zobowiązany jest przekazać ją do MSWiA. Wojewoda wyznacza także kierownika centrum oraz zatwierdza program szkolenia operatorów numerów alarmowych (poprzedzone zbadaniem czy program jest zgodny z ramowym programem ustalonym przez MSWiA dla wszystkich centrów oraz weryfikacją kwalifikacji wykładowców i instruktorów oraz bazy dydaktycznej).

19 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Centrum powiadamiania ratunkowego organizuje się dla terenu obejmującego powiaty zamieszkiwane co najmniej przez 1 milion mieszkańców. Nowe brzmienie rozporządzenia wymaga, aby placówka tak istniała w każdym mieście wojewódzkim.

20 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Pomieszczenia wojewódzkiego centrum spełniające wymagania w zakresie bhp: stanowiska dyspozytorów PSP, stanowisko lekarza koordynatora ratownictwa medycznego, stanowiska operatorów numerów alarmowych,

21 Organizacja Centrum Powiadamiana Ratunkowego Pomieszczenia wojewódzkiego centrum spełniające wymagania w zakresie bhp (c.d.): zaplecze techniczne wyposażone w szczególności w urządzenia zasilania awaryjnego dla urządzeń teleinformatycznych i innych urządzeń elektrycznych, socjalne,higieniczno-sanitarne.

22 System powiadamiania Celem nadrzędnym budowy SPR jest poprawa bezpieczeństwa obywateli, związanego z uzyskaniem szybkiego i skutecznego dostępu do służb powołanych do niesienia pomocy przy wykorzystaniu numerów alarmowych.

23 Działania mające na celu poprawę współdziałania: stworzenie sieci zintegrowanych ośrodków zarządzania działalnością podmiotów ratowniczych, maksymalne zintegrowanie służb dyżurnych funkcjonujących w powiatach i województwach, skrócenie czasu i zwiększenie skuteczności służb i podmiotów ratowniczych, stworzenie narzędzi do uzyskiwania i przepływu informacji niezbędnej do zarządzania zasobami ratowniczymi, System powiadamiania

24 Działania mające na celu poprawę współdziałania: zminimalizowanie kosztów organizacji i bieżącego utrzymania sytemu,ograniczenie ryzyka awarii systemu, zapewnienie wymaganego poziomu bezpieczeństwa komunikacji pomiędzy podmiotami ratowniczymi i ośrodkami zarządzania ich działalnością interwencyjną, stworzenie ośrodków sprawnej koordynacji działań ratowniczych na poziomie wojewódzkim, System powiadamiania

25 Działania mające na celu poprawę współdziałania: zwiększenie nadzoru nad funkcjonowaniem systemów bezpieczeństwa przez organy władzy publicznej wszystkich szczebli, uporządkowanie pojęć związanych z systemem powiadamia ratunkowego. System powiadamiania

26 SPR zorganizowany zostanie i będzie funkcjonował na dwóch poziomach: lokalnym (wykonawczym),wojewódzkim (koordynacyjnym). System powiadamiania

27 Zadania wojewody: wykonywanie zadań z zakresu systemu powiadamia ratunkowego poprzez właściwego koordynatora ds. ratownictwa medycznego oraz komendanta wojewódzkiego PSP, sprawowanie nadzoru nad funkcjonowaniem SPR,zapewnienie finansowania, wskazanie podmiotów odpowiedzialnych za organizację i funkcjonowanie CPR oraz wojewódzkiego centrum koordynacji PRM i KSRG. System powiadamiania

28 W ramach SPR będą realizowane zadania: koordynator ds. ratownictwa medycznego odpowiada za koordynację przedsięwzięć z zakresu organizacji i funkcjonowania systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego w województwie, komendant wojewódzki PSP odpowiada za koordynację przedsięwzięć z zakresu organizacji i funkcjonowania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego w województwie, System powiadamiania

29 W ramach SPR będą realizowane zadania: komendant wojewódzki PSP i koordynator ds. ratownictwa medycznego zapewniają obsadę wojewódzkiego centrum koordynacji, właściwy komendant PSP i wskazany przez wojewodę dysponent jednostki PRM zapewniają obsadę dyspozytorską w CPR. System powiadamiania

30

31 Organizacja pierwszej pomocy w zakładzie pracy Dokumentem potwierdzającym wyznaczenie pracowników do udzielania pierwszej pomocy oraz wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników powinna być wykaz zawierający odpowiednie czytelne dane. O pracownikach wyznaczonych do poszczególnych czynności, a także każdorazowych zmianach w tym zakresie, pracodawca musi informować wszystkich zatrudnionych firmie pracowników.

32 Informacja ta powinna zawierać: imiona i nazwiska wyznaczonych pracowników,miejsce wykonywania pracy, numer telefonu służbowego lub innego środka komunikacji elektronicznej. Organizacja pierwszej pomocy w zakładzie pracy

33 Obowiązek wyznaczenia pracowników do udzielania pierwszej pomocy wynika z art. 2091 § 1 pkt 1 lit. a Kodeksu pracy. W § 3 zapisano, że liczba tych pracowników oraz wyszkolenie wyznaczonych osób powinno uwzględniać rodzaj i poziom występujących zagrożeń. Wyznaczenie tych osób powinno być skonsultowane z pracownikami zgodnie z art. 23711a § 1 pkt 3 Kodeksu pracy. Organizacja pierwszej pomocy w zakładzie pracy

34 Pracownicy wyznaczeni do udzielania pierwszej pomocy powinni posiadać praktyce umiejętności udzielania pomocy osobie poszkodowanej w wypadku na terenie zakładu pracy lub w innych nagłych przypadkach, w zakresie niezbędnym do ratowania życia tej osoby i zminimalizowania strat na zdrowiu w okresie od zdarzenia do momentu przekazania tej osoby w ręce lekarza lub ratownika medycznego. Organizacja pierwszej pomocy w zakładzie pracy

35 Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa Art. 162 Kodeksu karnego: § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.

36 Art. 209 1 Kodeksu pracy: § 1. Pracodawca jest obowiązany: zapewnić środki niezbędne do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, gaszenia pożaru i ewakuacji pracowników, wyznaczyć pracowników do: - udzielania pierwszej pomocy, - wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników, zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej. Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa

37 Art. 209 1 Kodeksu pracy: § 2. działania, o których mowa w § 1, powinny być dostosowane do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, liczby zatrudnionych pracowników i innych osób przebywających na terenie zakładu pracy oraz rodzaju i poziomu występujących zagrożeń. § 3. liczba pracowników, o których mowa w § 1 pkt 2, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny być uzależnione od rodzaju i poziomu występujących zagrożeń. Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa

38 Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy: § 44. 1. Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom sprawnie funkcjonujący system pierwszej pomocy w razie wypadku oraz środki do udzielania pierwszej pomocy. § 44. 3. Obsługa punktów i apteczek, o których mowa w ust. 1, na każdej zmianie powinna być powierzana wyznaczonym pracownikom, przeszkolonym w udzielaniu pierwszej pomocy. Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa

39 Ustawa „Prawo o ruchu drogowym”: Art. 44.2. – jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest obowiązany udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać zespół ratownictwa medycznego i Policję. Art. 105 pkt 3 – szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej dla przyszłych kierowców mogą być prowadzone tylko przez osoby, które spełniają warunki określone w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (ratownik medyczny, pielęgniarka systemu, lekarz systemu). Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa

40 Ustawa o Ratownictwie Medycznym z dnia 8 września 2006 r: Art. 4. Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych możliwości i umiejętności ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzających do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powołanych do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Pierwsza pomoc w świetle przepisów prawa

41 Zasady udzielania pierwszej pomocy Pierwsza pomoc – szybkie zorganizowane działanie prowadzone przez osoby (osobę) z otoczenia ofiary nieszczęśliwego wypadku.

42 Wszystkie czynności, które są wykonywane, są jednakowo ważne. Opatrywanie ran, złamań, zwichnięć lub innych urazów może się wydawać mniej groźne niż np. utonięcie czy zawał serca, jednak odstąpienie od podstawowych czynności może doprowadzić do ciężkich powikłań, np. wstrząsu, a w konsekwencji do śmierci osoby poszkodowanej. Zasady udzielania pierwszej pomocy

43 każdy ruch to utrata energii, dlatego należy ograniczyć zbędne ruchy u osoby poszkodowanej, należy rozmawiać z poszkodowanym, próbując go uspokoić, nigdy nie wolno pozostawiać osoby poszkodowanej bez opieki, nawet jeśli jest ona przytomna, nie wolno podawać osobie poszkodowanej nic do picia, ani do jedzenia. Zasady udzielania pierwszej pomocy

44 Ocena podstawowych funkcji życiowych pacjenta Próba nawiązania kontaktu. Sprawdzenie reakcji na bodźce zewnętrzne. Jeśli występuje podejrzenie uszkodzenia kręgosłupa lub urazy szyi i głowy lepiej pacjenta nie ruszać.

45 Ocena podstawowych funkcji życiowych pacjenta Brak widocznych ruchów klatki piersiowej. Niesłyszalny i niewyczuwalny strumień powietrza wydychany przez pacjenta. Oddech chrapliwy i bulgoczący – możliwa częściowa niedrożność dróg oddechowych.

46 Brak tętna na tętnicy szyjnej. Po 10-20 sekundach – utrata przytomności. Po 15-30 sekundach – zatrzymanie oddechu lub odruch „chwytania powietrza”. Po 60-90 sekundach – źrenice szerokie, bez reakcji na światło. Ocena podstawowych funkcji życiowych pacjenta

47 Kontrola parametrów życiowych powinna przebiegać możliwie szybko i sprawnie. Dzięki temu można w ciągu kilku sekund określić utratę przytomności, zatrzymanie krążenia i oddechu. Zasady udzielania pierwszej pomocy

48