 Norweski – fjar, penn, penna  Niemiecki – Feder, Füller, Griffel, Schreiben  Hiszpański – pluma  Francuski – plume, plumet, stylo   Włoski –

Prezentacja na temat: " Norweski – fjar, penn, penna  Niemiecki – Feder, Füller, Griffel, Schreiben  Hiszpański – pluma  Francuski – plume, plumet, stylo   Włoski –"— Zapis prezentacji:

1

2

3  Norweski – fjar, penn, penna  Niemiecki – Feder, Füller, Griffel, Schreiben  Hiszpański – pluma  Francuski – plume, plumet, stylo   Włoski – penna, piuma   Angielski – feather, feathering, nib, pen, plotter, plume, quill, stylus   Rosyjski - nepo

4  Norweski – fjar, penn, penna  Niemiecki – füller, kugelschreiber, kuli  Hiszpański - bolígrafo, pluma  Francuski – bic, stylo, stylobille  Włoski – penna  Angielski – pen, biro, ballpoint  Rosyjski - pyqka

5  Norweski – pinne  Niemiecki – stock  Hiszpański – pegar  Francuski – coller  Włoski – bastoncino  Angielski – stick  Rosyjski - tpatb

6  Pierwszym pismem, było pismo klinowe, które powstało w Mezopotamii ok.3300r.p.n.e. Pismo to obejmowało szereg znaków pisanych rylcem na glinianych tabliczkach. Znaki te miały kształt klinów i stąd ich nazwa. Możemy je podzielić na to z miasta Ugarid i staroperskie. Powstała na potrzeby administracji świątynnych, ale znalazło też zastosowanie administracji państwowej, kultury, życiu prywatnym. Do zabytków tego pisma należą: traktaty międzynarodowe, korespondencje między urzędnikami, raporty ambasadorów, kroniki, zbiory praw, teksty literackie. Pismo to ulegało licznym przemianom wchłaniając oprócz piktogramów także ideogramy i znaki fonetyczne. Były one trudne do odczytania dlatego dopiero w latach 1810-1895, Anglik H.Rawlinson dzięki inskrypcjom wyrytym w górach Behistun w języku staroperskim, elamickim i akadyjskim nt. Dariusza Wielkiego i wiedzy o imperium perskim z dzieła Herodota udało się je rozszyfrować.

7  Z początku każdy obrazek był przypisywany jednemu słowu, ale z czasem jeden znak oznaczał różne słowa albo jakiś związek wyrazów. Aby uprościć naukę hieroglifów z czasem uproszczono rozbudowane rysunki, przez co pismo przestało być obrazkowym. Każdy znak oznaczał jedną lub kilka. Liter. Pismo egipskie współczesnym ludziom przysporzyło wielu kłopotów z jego rozszyfrowaniem, bowiem Egipcjanie nie pisali tak jak my, od lewej do prawej, ale także od prawej do lewej, a nawet z góry do dołu. Jeszcze na początku XIX wieku nie potrafiono zgadnąć, co też starożytni wypisali na kamieniach. Dopiero znaleziony przez wojsko Napoleona kamień w Rosettcie, na którym były wypisane wszystkie trzy style pisma, pozwolił na odszyfrowanie hieroglifów. Dokonał tego francuski uczony, Jean Champollion, który odtworzył imiona egipskich dowódców. Znaczenie innych słów ustalono poprzez porównanie je do języka greckiego Do pisania Egipcjanie wykorzystywali łodygę sitowia ze spłaszczonym końcem. Używano tuszu w kolorze czarnym, jedynie, aby wyróżnić tytuł i początkowe wyrazy pisano czerwonym. Powszechnym materiałem pisemnym był papirus, raczej rzadko stosowano kamieni, drewnianych tabliczek czy skóry. Papirus wyrabiano z łodyg rośliny rosnącej nad Nilem.

8  Mitologia grecka głosi, że twórcami pisma były córki boga Apollina, inna wersja mówi o Hermesie, a jeszcze inna - być może częściowo prawdziwie - głosi iż pismo wynalazł Kadmos - mityczny założyciel Teb, który miał być synem króla Fenicjan. W X w. p. Chr. Grecy przejęli pismo od Fenicjan ale uzupełnili je znakami, które odpowiadały dźwiękom wymawianym przez Greków. Były to samogłoski: A alpha, E epsilon, O omikron, Y ypsilon, a także I iota. Około V w. p. Chr. wyodrebniło się pismo w trzech odmianach: wschodniej, południowej i zachodniej. Dały one początek większości pism na świecie: z odmiany zachodniej powstało pismo łacińskie, ze wschodniej zaś wywodzi się cyrylica. W ciągu lat wykształciła się jedna forma pisma (ok. 403 p.Chr.) zw. greckim alfabetem klasycznym, w której ogłoszony został zbiór praw po zakończeniu wojny peloponeskiej. Język ten obowiązuje, w prawie nie zmienionej formie, do dziś. Początkowo sposób zapisywania był nieco odmienny od współczesnego, mianowicie od prawej do lewej strony (tak pisali Fenicjanie), następnie zmodyfikowano ten sposób pisząc raz od prawej, raz od lewej tzw. bustrofedon (zgodnie z ruchem wołów przy orce), aż w końcu pisano już w sposób przyjęty aż do dziś - od lewej do prawej.

9  Rzymianie przejęli alfabet etruski i zaadaptowali go na potrzeby swego języka. Początkowo litery rzymskie były podobne do etruskich i greckich i pisano je od strony prawej ku lewej. Z czasem linie proste przeszły w krzywizny, a kierunek pisma uległ zmianie. Niektóre litery, przejęte od Greków, nie były używane, ale dodano nowe litery. Dzisiejszy alfabet łaciński zasadniczo nie różni się od tego sprzed dwóch tysięcy lat.

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22  Naczynie do przechowywania piór pisarskich, stosowane powszechnie przed wynalezieniem pióra wiecznego (do ok. XIXw).

23

24  Sztuka starannego i estetycznego pisania, a często również zdobionego artystycznie. Nauka kaligrafii miała kształtować charakter, cierpliwość, była podstawowym przedmiotem w szkołach. Do ok. 1960 była w Polsce przedmiotem nauczania początkowego, mającym na celu doskonalenie pisma odręcznego.

25  Firma Parker opracowała specjalny system uniemożliwiający samowolne ściekanie atramentu ze stalówki przez co została najbardziej znaną firmą produkującą wieczne pióra, które powstawały znacznie wcześniej przed jakże słynnym ołówkiem.

26

27  Wieczne pióro - przyrząd do pisania na papierze, w którym materiałem pisarskim jest płynny atrament spływający poprzez działanie siły grawitacji przez specjalną końcówkę zwaną stalówką.

28  Długopis jest to narzędzie służące do pisania. Pochodzi od angielskiego słowa "pen". Składa się z obudowy zroionej z plastiku bądź metalowej oraz z rurki wypełnionej tuszem, zakończony jest obsadką. W obsadce znajduje się malutka kulka o średnicy około 1 mm. Podczas pisania kulka ta obraca się w różne strony, zgodnie z ruchem naszej ręki, rozprowadza w ten sposób tusz po kartce papieru. Jednomilimetrowa kulka, żeby nie wypadła, osadzona jest w gnieździe, które umożliwia jej swobodne obracanie i zapobiega jej wypadaniu. Pomiędzy kuleczką a gniazdem znajduje się niewielka wolna przestrzeń, umożliwiająca przepływanie tuszu. Przestrzeń ta jest na tyle mała, że umożliwia przepływanie tuszu tylko podczas używania długopisa i tusz nie wylewa się gdy długopis jest nieużywany. Takie samo rozwiązanie spotykamy na co dzień gdy używamy antyperspirantu w postaci aplikatora z kulką. Długopis to nowa, lepsza wersja, stosowanego dawniej ołówka. Pręt z grafitu pozostawiał nietrwały ślad, natomiast tusz to ciężko zmywalna substancja.