OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU z dnia 12 września 2012 r. w sprawie ogłoszenia tekstu jednolitego ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Załącznik USTAWA z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Art Osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym kartą parkingową może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami odrębnymi. 2. Przepis ust. 1stosuje się również do: 1) kierującego pojazdem przewożącego osobę o obniżonej sprawności ruchowej; 2) 1) (utracił moc). 3. Karta parkingowa powinna być umieszczona za przednią szybą pojazdu samochodowego w sposób umożliwiającego jej odczytanie. 4. 2) Kartę parkingową wydaje osobie niepełnosprawnej starosta. Za wydanie karty parkingowej podbiera się opłatę w wysokości ustalonej przez ministra właściwego do spraw transportu.

1) W brzmieniu nadanym przez art. 18 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 24 marca 1998 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 24 poz. 143); utracił moc w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2010 r. (Dz. U. Nr. 45 poz. 274); 2) W brzmieniu nadanym przez art. 18 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 24 marca 1998 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 24 poz. 143) oraz przez art. 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 56 poz. 443).

STOSOWANIE PRAWA Przez stosowanie prawa należy rozumieć proces decyzyjny podejmowany przez upoważniony podmiot, prowadzący do wydania wiążącej decyzji o charakterze jednostkowym (indywidualnym i konkretnym). Od stosowania prawa należy odróżnić realizowanie prawa, które polega na zachowaniu się zgodnym z dyspozycją normy prawnej, realizującym zgodny z prawem cel działającego podmiotu. Może być to działanie osoby fizycznej, która realizuje jakieś uprawnienie, bądź organu administracji, które podejmuje decyzję stosowania prawa na podstawie normy kompetencyjnej (i w tym znaczeniu realizowanie prawa obejmuje proces stosowania prawa).

Model procesu decyzyjnego: Ustalenie stanu prawnego. Ustalenie, że w systemie prawa obowiązuje norma, która będzie stanowiła podstawę przyszłej decyzji stosowania prawa. Są to tzw. rozumowania walidacyjne. Ponadto norma ta musi obowiązywać w znaczeniu dostatecznie określonym na potrzeby jej zastosowania w danej sprawie. W razie potrzeby przeprowadza się jej interpretację. Ustalenie stanu faktycznego. Są to rozumowania o charakterze zarówno prawniczym, jak i poznawczym. Subsumpcja ustalonego stanu faktycznego pod stosowaną normę prawną. Ustalenie konsekwencji prawnych w decyzji stosowania prawa. Obejmuje wyrażenie w sentencji kwalifikację stanu faktycznego oraz wyznaczone konsekwencje prawne. Uzasadnienie decyzji.

Wykładnia prawa Wykładnia prawa to inaczej interpretacja prawnicza. Oznacza ustalanie i tłumaczenie znaczenia norm zawartych w przepisach. Polega na czynnościach i rozumowaniach prowadzących do rekonstrukcji normy prawnej z określonych faktów normotwórczych.

Dyrektywy interpretacyjne to reguły wskazujące, jak należy ustalać znaczenie tekstu prawnego, w sytuacji, gdy znaczenie to nie jest jasne (w sytuacji wykładni).

Dyrektywy interpretacyjne I go stopnia 1. Dyrektywy wykładni językowej – wykładnia językowa to metoda ustalania znaczenia przy pomocy wiedzy językowej. Jest podstawowym typem wykładni, w stosunku do której pozostałe mają charakter subsydiarny, pomocniczy. Wykładnia językowa obejmuje następujące dyrektywy: Domniemanie języka naturalnego (potocznego) – bez uzasadnionych powodów, nie należy wyrażeniom tekstu prawnego przypisywać swoistego, prawnego znaczenia. Jeżeli na gruncie języka potocznego można przypisać wyrażeniom użytym w tekście prawnym kilka różnych znaczeń, to należy wybrać takie, które jest najbardziej oczywiste. Domniemanie języka prawnego – związane z domniemaniem języka naturalnego. Jeżeli już musimy nadać wyrażeniu specjalne znaczenie, to musimy posługiwać się nim bez względu na to, jakie znaczenie mają równokształtne zwroty w języku prawnym. Domniemanie znaczenia specjalnego – jeżeli określony termin ma znaczenie specjalistyczne w jakiejś dziedzinie, to należy przyjąć znaczenie, jakie termin ten ma w tej właśnie dziedzinie.

Nakaz przestrzegania definicji legalnych. Dyrektywa, która zakłada, że w języku prawnym nie ma synonimów – różnym zwrotom w ramach jednego aktu prawnego nie można nadawać tego samego znaczenia. Dyrektywa, która zakłada, że w języku prawnym nie ma homonimów – tym samym zwrotom w obrębie jednego aktu nie należy nadawać różnego znaczenia. Dyrektywa zakładająca racjonalność językową prawodawcy – ma on kompetencję językową oraz akty użycia języka przez niego mają charakter celowy. Nie można tak interpretować teksu prawnego, aby pewne jego elementy okazały się zbędne.

2. Dyrektywy wykładni systemowej 2. Dyrektywy wykładni systemowej – polega na ustalaniu znaczenia tekstu prawnego w oparciu o kryteria systemowe, np. miejsca przepisu w systemie, przynależność do gałęzi prawa, miejsce w hierarchii źródeł prawa. Przepisy niższego rzędu powinny być interpretowane w oparciu o przepisy wyższego rzędu, czyli brak izomorfii może być spowodowany tym, że jakiś przepis wyższego rzędu należy zastosować, aby wyjaśnić niejasności w stosowaniu przepisu niższego. Przepisu statuujące reguły powinny być interpretowane zgodnie z przepisami statuującymi zasady. Argumentum a rubrica – ustalając znaczenie przepisu należy brać pod uwagę jego miejsce w systematyce wewnętrznej i zewnętrznej aktu normatywnego. Nie można dokonywać interpretacji w sposób prowadzący do luk w prawie. Nie wolno przeprowadzać wykładni w sposób prowadzący do sprzeczności.

Dyrektywy wykładni funkcjonalnej 3. Dyrektywy wykładni funkcjonalnej – polega na ustaleniu znaczenia przepisu w oparciu o kontekst funkcjonalnych, czyli intencje prawodawcy, skuteczność regulacji, faktyczne funkcje przepisu. Kontekst ten tworzą zwłaszcza fakty o charakterze aksjologicznym i ustrojowym. Reguła uwzględniania ratio legis – należy ustalić przyczynę ustanowienia przepisu, cel regulacji prawnej. W razie wątpliwości dotyczących znaczenia tekstu prawnego, który istotny jest dla odtworzenia normy należącej do jakiejś instytucji prawnej, należy wybrać takie znaczenie, które prowadzi do rekonstrukcji normy odpowiadającej funkcji tej instytucji. Przy interpretacji należy brać pod uwagę powszechnie akceptowane normy moralne, zasady sprawiedliwości oraz słuszności. Typowa jest dyrektywa preferencji: jeżeli na gruncie wykładni językowej możliwe są różne warianty normy, to należy wybrać ten, który jest najbardziej zgodny z przyjętymi regułami i ocenami społecznymi. Interpretując przepisy należące do danego aktu prawnego nie można przyjmować ocen i zasad wzajemnie wykluczających się.

Dyrektywy interpretacyjne II go stopnia – określają zasady posługiwania się dyrektywami I go stopnia. Wyrózniamy: dyrektywy procedury – wskazują, w jakiej kolejności powinny być używane dyrektywy stopnia pierwszego, ponadto określają moment końcowy wykładni. Możemy wyróżnić dwa warianty tych dyrektyw: Powinno się kolejno używać dyrektyw językowych, systemowych i funkcjonalnych, kończąc wykładnię wówczas, gdy znaczenie interpretowanego tekstu przestanie budzić wątpliwości. Powinno się stosować kolejno wszystkie rodzaje dyrektyw w kolejności: językowe, systemowe, funkcjonalne, kończąc wykładnię wówczas, gdy wyniki stosowania tych dyrektyw są zbieżne.

Dyrektywa: „nie wolno tak interpretować tekstów prawnych, aby pewne ich fragmenty okazały się zbędne” jest dyrektywą wykładni: a) systemowej; b) Logicznej; c) Językowej; d) Funkcjonlanej.

Zaznacz, który z przykładów reprezentować będzie tzw. wykładnię funkcjonalną? a) Termin „zobowiązanie podatkowe” powinien mieć takie samo znaczenie we wszystkich ustawach podatkowych; b) Gdy nie istnieje definicja legalna terminu prawnego, to należy przyjąć takie znaczenie, które jest zgodne z jego potocznym rozumieniem; c) Należy tak interpretować termin „darowizna”, aby w następstwie przyjętego znaczenia skutki fiskalne dla Skarbu Państwa były jak najmniejsze; d) Należy tak interpretować tekst prawny, aby żaden jego element nie został udany na zbędny.

Wnioskowania prawnicze

Wnioskowania prawnicze są to reguły rozumowań oparte na kryteriach logicznych, instrumentalnych bądź aksjologicznych, które pozwalają na podstawie norm wyrażonych wprost w przepisach prawa uznać za obowiązujące również takie normy, które wprawdzie nie są wyrażone, ale domniemywa się ich przynależności do systemu prawa. reguły inferencyjne Reguły wnioskowań to tzw. reguły inferencyjne. Wnioskowania prawnicze pełnią funkcję remedium na niezupełność systemu prawa, pozwalają uzupełnić ten system o tzw. normy-konsekwencje. Wyróżniamy trzy kategorie wnioskowań prawniczych: 1. logiczne 2. instrumentalne 3. aksjologiczne

WNIOSKOWANIA LOGICZNE – oparte są na zasadach logiki formalnej, są najbardziej pewne. Odwołują się do relacji zawierania się zakresów nazw użytych w normie N1 i N2. Formułowania logicznego wynika norm przedstawia się następująco: „Jeżeli w systemie prawa obowiązuje norma N wyrażona w przepisie prawa, która ma określony zakres zastosowania oraz zakres normowania, to przyjmujemy, że obowiązują także normy niewyrażone w przepisach, których zakres zastosowania i normowania w całości zawierają się w zakresach normy N”. Reguły logicznego wynika norm można stosować w każdej gałęzi prawa.

WNIOSKOWANIA INSTRUMENTALNE – są mniej pewne od logicznych, można je również stosować w każdej gałęzi prawa. Oparte są na założeniu o racjonalności technicznej, czyli że dla osiągnięcia określonego celu należy dobrać najlepszy możliwy środek. Inaczej to tzw. wnioskowanie „z celu o środkach”. Reguła instrumentalnego nakazu: „jeżeli nakazane jest osiągnięcie celu C, to tym samym nakazane jest podejmowanie takich działań, które w adekwatny sposób do tego celu prowadzą”. Reguła instrumentalnego zakazu: „jeżeli nakazane jest osiągnięcie celu C to zakazane jest podejmowanie takich działań, które uniemożliwiają bądź utrudniają osiągnięcie tego celu”.

WNIOSKOWANIA AKSJOLOGICZNE – największa grupa wnioskowań, są najmniej pewne. Stosuje się je tylko w poszczególnych gałęziach prawa. Oparte są na założeniu o konsekwencji ocen prawodawcy, czyli na przekonaniu, że za systemem prawa stoi spójny system wartości, który to prawo wyraża. WNIOSKOWANIA AKSJOLOGICZNE RODZAJE: 1. a simili – przez podobieństwo. Stosowane w prawie cywilnym gospodarczym, administracyjnym. W ogóle nie stosuje się ich w prawie karnym i podatkowym. Obejmują: 2. Analogia legis – analogia z ustawy, opiera się na stwierdzeniu podobieństwa między faktem unormowanym i nieunormowanym. Przez porównanie dochodzi do rozciągnięcia takich samych skutków prawnych związanych z faktem nieunormowanym (luką), jakie są wiązane przez prawo z faktem unormowanym. Formuła: „Jeżeli obowiązuje wyrażona w przepisie prawnym norma N, która wiąże konsekwencje K ze stanem faktycznym S, to można przypisać konsekwencje K także stanom rzeczy nie-S, jeżeli są to S istotnie podobne” 3. Analogia iuris – analogia z prawa – podstawą uznawania za obowiązujące normy niewyrażone w przepisach prawnych, są tu zasady systemu prawa lub jego części, podstawowe idee, na których system prawa się opiera, a nie zwyczajny przepis prawa jak w analogii legis. Formuła: „Jeżeli w systemie prawa obowiązuje norma N1 wyrażona w przepisie prawa, niezbędna do ochrony wartości W, a także istnieje norma N2 niezbędna do ochrony wartości W oraz istnieje norma N3 niezbędna do ochrony wartości W, to można przyjąć, że istnieje norma NN niewyrażona w przepisach, która również jest niezbędna do ochrony wartości W. (stan faktyczny normowany przez normę NN nie musi być podobny do tych regulowanych przez normy N1, N2 i N3).

4. a contrario – przez przeciwieństwo – stanowią odwrotność analogii legis. Stosuje się je w prawie karnym i podatkowym. Obejmują: Przy zakazach: „jeżeli zakazane jest Z, to dozwolone jest nie-Z” Przy nakazach: „jeżeli nakazane jest N, to fakultatywne jest nie-N”. Przebiega odwrotnie od analogii legis: „jeżeli norma N wiąże konsekwencje K z faktem F1 i dany fakt F2 nie jest identyczny z faktem F1, to nie wolno do niego zastosować konsekwencji K, nawet gdyby był on pod istotnymi względami podobny do faktu F1”.

5. a fortiori – wnioskowania „do przodu”, stosuje się je do analizy kompetencji, czyli prawnej oceny możliwości działania lub niedziałania w określony sposób. a maiori ad minus – z większego na mniejsze. Wnioskowanie stosowane przy nakazach i uprawnieniach, jeżeli nakazana lub dozwolona jest większa ingerencja w określone prawa lub dobra prawnie chronione, to tym samym nakazana lub dozwolona jest mniejsza ingerencja w te prawa lub w to samo dobro (np. jeżeli pozwala się właścicielowi gruntu wejść na grunt sąsiedni w celu usunięcia zwieszających się z jego drzew gałęzi lub owoców, to tym bardziej zezwala mu się na usunięcie takich gałęzi lub owoców przez płot). a minori ad maius – z mniejszego na większe – stosowane przy zakazach. Jeżeli zakazana jest mniejsza ingerencja w określone prawa lub dobro, to tym samym zakazana jest większa ingerencja w określone dobro lub prawa (np. jeżeli przepis prawa formułuje zakaz uszkodzenia cudzej rzeczy, to tym bardziej obowiązuje zakaz jej zniszczenia, chociaż żaden przepis wyraźnie go nie ustanawia).

Zadania W oparciu o przepis art. 208 Kodeksu karnego, brzmiący „Kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”, sąd uznał obowiązywanie normy zakazującej doprowadzanie małoletniego do stanu uzależnienia od substancji narkotycznych poprzez dostarczanie małoletniemu takich substancji. Sąd argumentował, że pomiędzy czynem zakazanym w sposób wyraźny przez art. 208 Kodeksu karnego a czynem opisanym w wywnioskowanej normie zachodzi istotne podobieństwo i jest to podobieństwo ustalone w oparciu o cel regulacji art. 208 Kodeksu karnego. Polecenie: Czy wnioskowanie, pomijając ocenę kwestii podobieństwa i jego stopnia, zostało przeprowadzone w sposób poprawny? Uzasadnij odpowiedź.

Z normy nakładającej na lekarza obowiązek udania się do chorego wynika nakaz zabrania przez niego torby lekarskiej na podstawie: a) Wykładni a contrario; b) Wnioskowania opartego na regule instrumentalnego nakazu; c) Wnioskowania opartego na logicznym wynikaniu norm; d) Wnioskowania opartego na regule instrumentalnego nakazu.

Z obowiązującego w parku zakazu chodzenia po trawnikach wynika zakaz jeżdżenia po parku na rowerach i motorynkach na podstawie: a) Wykładni a contratio; b) Wnioskowania opartego na logicznym wynikaniu norm; c) Wnioskowania z mniejszego na większe; d) Wnioskowania z większego na mniejsze

Art. 154 k.c. „Domniemywa się, że mury, płoty, miedzy rowy i inne urządzenia podobne znajdujące się na granicy gruntów sąsiadujących służą do wspólnego użytku sąsiadów”. Sąd uznał, że przepis ten dotyczy także znajdujących się na granicy gruntów rzek i strumieni. Sąd zastosował: a) Wnioskowanie a maiori ad minus; b) Wnioskowanie a minori ad maius; c) Wynikanie logiczne norm; d) Analogię legis

Kodeks postępowania administracyjnego Art § 1. Decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. § 2. Przepisy szczególne mogą określać także inne składniki, które powinna zawierać decyzja.Przepisy § 3. Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. § 4. Można odstąpić od uzasadnienia decyzji, gdy uwzględnia ona w całości żądanie strony; nie dotyczy to jednak decyzji rozstrzygających sporne interesy stron oraz decyzji wydanych na skutek odwołania. § 5. Organ może odstąpić od uzasadnienia decyzji również w przypadkach, w których z dotychczasowych przepisów ustawowych wynikała możliwość zaniechania lub ograniczenia uzasadnienia ze względu na interes bezpieczeństwa Państwa lub porządek publiczny.

Wyrok NSA w Warszawie z dnia 20 lipca 1981 r., sygn. SA 1163/81: „Pisma zawierające rozstrzygnięcia w sprawie załatwianej w drodze decyzji są decyzjami, pomimo nieposiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 § 1 k.p.a., jeśli tylko zawierają minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania ich jako decyzji. Do takich elementów należy zaliczyć:. oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji”.