Ikony – sztuka sakralna „MK” www.rotfl.com.pl
Ikona – czyli sztuka sakralna Kościoła Wschodniego została już dawno temu odkryta na Zachodzie. Pierwsze ikony powstały i rozpowszechniły się V – VI wieku. Ikony są więc kulturowym dziedzictwem całego świata chrześcijańskiego, od Syrii po Egipt , od bizantyjskiego Wschodu , po karoliński Zachód. Niektóre spośród najstarszych ikon pochodzących z włoskiego średniowiecza, zachowały się w Rzymie, gdzie miał miejsce ich początek w twórczości Duccia di Buoninsegna i Giotta. Obraz ikonowy – jest technicznie tak namalowany , aby i w warstwie malarskiej światło nie oświetlało przedstawionych postaci , ale wyraźnie promieniowało od nich. Innymi słowy nie ma w nich światłocienia i perspektywy zbliżonej. Symbolika w ikonie - głównym typem kanonicznym są ikony Chrystusowe i Matki Boskiej , następne to szeregi postaci Świętych a ponad nimi ikona Trójcy Świętej – Starotestamentowa bądź Nowotestamentowa (w zależności od wyznania). Oblicze - Ikonograf zawsze rozpoczyna pisanie od głowy, to ona dyktuje wymiar i pozycję ciała oraz resztę kompozycji. Człowiek z wielkimi oczami i nieruchomym głębokim spojrzeniu – widzi świat pozaziemski. Wąskie wargi pozbawione są jakiejkolwiek zmysłowości. Wydłużone uszy słuchają ciszy. Nos jest zaledwie cienką krzywą linią ;czoło wysokie i szerokie podkreśla przewagę myśli kontemplacyjnych. Także ręce których gest jest w ikonie na swój sposób przemyślany i związany z całością.