* wszelkie oddziaływania władz państwowych (szczebla centralnego, lokalnego, regionalnego) mające na celu: 1. zaspokojenie potrzeb turystycznych własnego społeczeństwa 2. racjonalne wykorzystanie walorów turystycznych, zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej 3. kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktury ruchu turystycznego (wielkość ruchu turystycznego oraz struktury: przestrzennej, rodzajowej, konsumentów) 4. ogólne koordynowanie rozwoju turystyki z uwzględnieniem jej wielorakich funkcji (ekonomicznych, społecznych, wychowawczych, wypoczynkowych, zdrowotnych, edukacyjnych, ekologicznych, itp.) oraz jej licznych związków z różnymi dziedzinami życia społecznego i gospodarczego (transport, handel, edukacja, wyżywienie, zdrowie, bezpieczeństwo, ochrona środowiska).
W polityce występują cele ekonomiczne i pozaekonomiczne. W państwach o wyraźnie wykształconej funkcji turystycznej uwidoczniony jest głównie cel pozaekonomiczny, w tym głównie cele społeczne i ekologiczne, gdzie w centrum uwagi znajduje się człowiek oraz środowisko przyrodnicze i kulturowe. Takimi krajami są np. Austria, Hiszpania (na turystykę zrównoważoną),Szwajcaria, Niemcy (rozbudzanie potrzeb turystycznych). W Polsce dominuje cel ekonomiczny czego wyrazem jest zapis strategii rozwoju kraju, że turystyka służy osiąganiu celów strategicznych kraju.
podmiotowe – państwo podejmuje określone działania ze względu na turystykę (turystyka krajowa i własnych obywateli) przedmiotowe – państwo podejmuje działania z myślą o innych celach (traktuje turystykę instrumentalnie) – zagraniczna turystyka przyjazdowa
* Deskryptywna * Eksplanacyjna (wyjaśniająca) * Prognostyczna * Normatywna * Instrumentalna