W czasach Konstytucji…

Moda

Fryzury W XVIII wieku Europę owładnęło szaleństwo perukowe Fryzury W XVIII wieku Europę owładnęło szaleństwo perukowe. W Anglii 'noszono' najbardziej wymyślne fryzury, w których wykorzystywano własne włosy dam, wspomagane jednak niezwykle skomplikowanymi i przemyślnymi konstrukcjami wypchanymi np. włosiem końskim, dodatkami w rodzaju figurynek utrzymywanych we właściwym miejscu przy pomocy pomady, zatykano sztuczne kwiaty, robiono całe ogródki czy modele architektoniczne.

W połowie XVIII w. noszono suknie dwuczęściowe, składające się z sukni wierzchniej i spódnicy spodniej. Spódnicę spodnią zazwyczaj krótszą od sukni wierzchniej noszono na stelażu, który zależnie od panującej w danym momencie mody, nadawał jej pożądany kształt.

Moda męska Szustokor - był poszerzany od talii w dół, raczej dopasowany, po bokach materiał uformowany był kilka fałd. Frak- jego poły były mocno ścięte z przodu, cały ubiór dopasowany, a  kołnierz nierzadko większy, wykładany. Spodnie- do odzienia wierzchniego nie noszono spodni takich, jak dzisiaj, ale culotte. Były one uszyte zazwyczaj z tego samego materiału, co habit, szustokor lub frak, po bokach rozcięte i zapinane na pasujące guziki. Nogawki sięgały za kolana.  Kamizelka- osiemnastowieczne kamizelki były najczęściej jasne, haftowane i oczywiście dopasowane pod względem kolorystyki i wzoru do odzienia wierzchniego. Pod kamizelką noszono obszerną, jasną koszulę. 

Obyczaje

U schyłku XVIII w. Warszawa spotykała się na redutach - płatnych balach karnawałowych organizowanych przez przedsiębiorców. Na całym świecie znana była szlachecka polska gościnność zamykająca się w słowach: „Gość w dom Bóg w dom". Wypadało go witać już w progu, gdzie miały miejsce czułe powitania, wzajemne komplementy. Natomiast bardzo niechętnie wypuszczano gościa, starając się go jak najdłużej zatrzymać. Nowością były kawiarnie, cukiernie, restauracje. Instalowano w nich bilardy. Można tam było poczytać pisma. Pierwsza kawiarnia powstała w Warszawie w 1727 roku. Wykształciły się wzorce obowiązujące poszczególne warstwy społeczne zgodnie z ówczesnym przekonaniem, że ludzie nie są równi. Gościnność wyrażała się częstowaniem dobrym i obfitym jadłem. „Jać radzę, abyś się miał strzec, łakomo jako żarłok jeść. Ściągaj twoje wargi jedząc, jedz cudnie, nie kląskaj żwiąc. Dwu w gębę na raz nie masz kłaść, a z obu stron je nie żwać.” W Polsce: „Nożów i widelców u wielu panów nie dawano po końcach stołu, trwał albowiem długo ... zwyczaj, iż dworzanie i towarzystwo, a nawet wielu z szlachty domatorów nosili za pasem nóż, jedni z widelcami, drudzy bez widelców, inni zaś prócz noża za pasem z widelcami miewali uwiązaną u pasa srebrną, rogową lub drewnianą... łyżkę w pokrowcu skórzanym.” W chłopskiej izbie jeszcze w latach 40. XX w. jadano ze wspólnej misy, drewnianymi łyżkami, a jedyny w chacie widelec był atrybutem gospodarza, który jadł z osobnego talerza.

Rozrywka

Na program towarzyski spotkania składały się: rozmowa, taniec, muzyka, gra i bankiet. W długie popołudnia i wieczory kobiety zabawiały się szyciem, haftowaniem na stębenku i krosienkach, robieniem pończoch Dla mężczyzn najlepszą zabawą, najwyżej cenioną było polowanie. Traktowane jako zabawa rycerska, dostępna tylko dla szlachetnie urodzonych. Taniec dworski to forma tańca, która się ukształtowała pod koniec średniowiecza i była praktykowana do XVIII w. na najbogatszych dworach europejskich, przez głowy koronowane, najwyższą arystokracje i dworzan. Największym powodzeniem cieszyły się na dworach włoskich, francuskich i angielskich. (menuet, gawot, pawana, kurant, kontredans.) Jeszcze starsze dzieci bawiły się bąkiem, puszczały latawce, grały w bierki, jeździły na łyżwach, bawiły się w chowanego. Inne popularne zabawy to ślepa babka, toczenie obręczy, huśtawka, jazda na drewnianym koniku, ale też śpiew, muzyka, rysowanie, opowiadanie bajek i zabawy naśladujące rzeczywistość: musztra, wesele, taniec, a nawet udział w nabożeństwach czy pogrzebach. Dzieci bawiły się bardzo często na powietrzu nawlekając na źdźbła trawy jagody, kwiatki, plotąc wianki czy strugając fujarki. Zabawy dzieci wiejskich, na które zarówno one same, jak i ich opiekunowie nie mieli dużo czasu, były wzorowane na obserwowanych czynnościach dorosłych. Maluchy, pasąc bydło, biegały po polach i łąkach, ciesząc się dużą swobodą. Same wykonywały najprostsze zabawki. Podobnie, niestety, przedstawiała się sytuacja dzieci biedoty miejskiej. Ich najczęstszą rozrywką był udział w różnego rodzaju przedstawieniach ulicznych.

Budownictwo

Budynki, które wznosiła drobna szlachta nie mająca poddanych i sama uprawiająca ziemię, liczna zwłaszcza na Mazowszu, nie różniły się od budynków znajdujących się w zagrodach chłopskich.  Drugi biegun budownictwa zaspokajającego potrzeby własne szlachty tworzyły zamki, pałace i inne budowle magnatów. 

XVIII- wieczna Warszawa Warszawa w XVIII wieku – na początku wieku miasto znacznie podupadło w wyniku wojny północnej, jednak kolejni królowie starali się podnieść je na nogi. Szczególnie duże znaczenie miał dopiero okres po 1764 roku, kiedy to król Stanisław August Poniatowski, chcąc zreformować Polskę rozwijał także Warszawę.

Autorzy Mikołaj Mateusz Sebastian

Źródła http://www.imperfect-girl.com/2012/08/historia-mody-xviii-i-xix-wieku.html http://www.antoranz.net/CURIOSA/ZBIOR/ZDZIW-ANT/C0203/08-QZC00018.HTM http://www.wilanow-palac.pl/files/70_toiowo-sites-robealafrancaise.html#robealafrancaise http://blog.pikinini.pl/2010/jak-bawily-sie-polskie-dzieci-w-xviii-wieku/ http://poznajpolske.onet.pl/gallery/najpiekniejsze-paace-w-polsce,294,image,4.html