Zasady opracowywania wyników i danych z doświadczenia

Etapy opracowanie wyników eksperymentu Zbieranie i porządkowanie danych liczbowych i opisowych (dane o charakterze liczbowym, ale również dane opisowe, zawierające wszelkie spostrzeżenia zbierane w trakcie realizacji pracy, stanowią one dokumentacje eksperymentu). Opracowanie danych liczbowych Wyciąganie wniosków Opracowanie piśmienne całego eksperymentu

Wprowadzanie danych do arkusza

Data w Excel Liczba dni, które upłynęły od 1900-01-01 Format wprowadzanej daty rrrr-mm-dd

Jakie rozdziały w pracy magisterskiej?

WSTĘP We wstępie piszący pracę winien precyzyjnie sformułować cel podjętych badań oraz wykazać udowodnić zasadność prowadzonych badań. W początkowej części rozdziału „Wstęp” piszący tworzy teoretyczny szkic związany z prowadzonymi badaniami, odwołuje się do ostatnich publikacji w danej dziedzinie. Zmierza ku temu, aby pojawiło się pytanie, problem do rozstrzygnięcia, który będzie przedmiotem pracy magisterskiej.

PRZEGLĄD LITERATURY Zadanie tego rozdziału jest zaprezentowanie wiedzy na temat zagadnienia, którym się zajmujemy.

BADANIA WŁASNE Materiał i metody Wyniki Dyskusja Podsumowanie i wnioski

Materiał i metody Rolą tego rozdziału jest zdefiniowanie co było obiektem badań. Rozdział winien być tak napisany rzetelnie i szczegółowo, aby umożliwić powtórzenie identycznego eksperymentu innym badaczom. Opisu materiału biologicznego, na którym był prowadzony eksperyment. Podajemy zatem pełną nazwę gatunkową badanego organizmu, rasę, płeć, liczbę użytych osobników w doświadczeniu. Pojawiające się nazwy łacińskie, nie zaszkodzi, jeśli napiszemy kursywą. Taksonomiczne nazwy rodzajowe piszemy z dużej litery, zaś gatunkowe z małej, np. Homo sapiens. Lokalizacji prowadzonych badań, sprecyzowania czasu ich prowadzenia. Warunków utrzymania zwierząt, żywienia. Prezentujemy bardzo często sposób prowadzenia eksperymentu.

Materiał i metody Stosując specjalistyczną aparaturę należy podać producenta. Oczywiście, jeśli wykonujemy badania przy użyciu powszechnie znanych metod i aparatury, to wystarczy nazwać oznaczenia, np.: wykonano metodą Kjeldahla. Koniecznym uzupełnienie rozdziału „Materiał i metody” jest opis metod statystycznych wykorzystanych do opracowania eksperymentu. Nie ma potrzeby prezentowania wzoru na odchylenie standardowe czy średnią arytmetyczną, są to zagadnienia powszechnie znane w świecie prowadzących badania biologiczne. Jeśli natomiast stosujemy wyrafinowane metody statystyczne to konieczne jest odesłanie do literatury. Opracowując statystycznie eksperyment naukowy za pomocą komercyjnego programu komputerowego powinniśmy podać jego nazwę. Zgoda Komisji Etycznej!

Wyniki Jest to rozdział najważniejszy, ale również najkrótszy. Wyniki analiz statystycznych umieszczamy w osobnych tabelach albo na wykresach. Stąd też w samym rozdziale „Wyniki” staramy się nie powtarzać tego co jest w tabelach i na wykresach, jednak musimy się do tej informacji odwoływać, np.: „Zawartość ołowiu w próbce pochodzącej z okolic autostrady, była dwukrotnie wyższa niż w próbie pobranej z okolicy drogi szybkiego ruchu (tab. 1)”. Rozdział „Wyniki” nie może zawierać żadnych innych danych, aniżeli oryginalne wyniki autora, to oznacza, że nie możemy cytować literatury.

Dyskusja Jest to najbardziej twórcza, najciekawsza część pracy. To w niej piszący ma największe pole do popisu. Formułuje wnioski, uzasadnia je. Interpretuje uzyskane wyniki, konfrontuje ze stwierdzonymi przez innych autorów, cytuje zatem literaturę. Jest to rozdział, w którym możemy „fantazjować” nt. ogromnego znaczenie przeprowadzonych badań dla nauki czy też praktyki hodowlanej. Stawiamy i obalamy hipotezy. Dyskusja może być ilustrowana, wzbogacona o schematy i ogólne modele, zdjęcia.

Wnioski (Podsumowanie i wnioski) Bardzo często jest to wyodrębniony rozdział, czasami wnioski umieszczone są w rozdziale Dyskusja. Wnioski czy też Podsumowanie sformułowane są z reguły w punktach.

PIŚMIENNICTWO Rozdział ten zawiera dane bibliograficzne cytowane w tekście i ani jednej więcej. Umieszczamy powyższe informacje w ten sposób, aby każdy czytelnik mógł dotrzeć to cytowanego źródła literatury. Konieczne jest zamieszczenie informacji o autorach, tytule pracy, nazwie czasopisma, woluminie, stronach. Zwyczajowo nie cytujemy prac magisterskich, unikamy raczej cytowania prac doktorskich (ze względu na niskie nakłady) czy też różnych lokalnych biuletynów. Możemy cytować informacje z „drugiej ręki”, jednak bezwzględnie musimy umieścić informację o ich źródle. W ostatnich latach w rozdziale „Piśmiennictwo” zaczynają się pojawiać odwołania do adresów internetowych. Kolejne pozycje bibliografii są następujące: Nazwiska wszystkich autorów z inicjałami imion, Rok opublikowania, Tytuł pracy lub tytuł książki, Dane bibliograficzne, tzn.: nazwa czasopisma, tom, strony (od-do). Jeżeli cytujemy książkę, to: nazwa wydawnictwa, miejsce wydania i ewentualnie numery stron

Jak to zrobić za pomocą komputera? Format strony maszynopisu: rozmiar A4, czyli 210x297 mm; gramatura papieru 80-100 g/m2; marginesy: 2,5 cm z każdej strony plus 1 cm na oprawę z lewej strony; czcionka: Stosować raczej tradycyjną, np. Times New Roman, wielkość minimum 12 pkt., ale nie więcej niż 14 pkt. Wielkość 14 pkt. Może być użyta do pisania nazw rozdziałów. odstęp między wierszami o szerokości 1,5 wiersza; liczba wierszy na stronie – 30; numery stron umieszczone w nagłówku, wyśrodkowane lub wyrównane do prawej strony. Numeracja rozpoczyna się już od strony tytułowej (ale numer na niej się nie pojawia). Tabele i ryciny mają już odrębną numerację; główne rozdziały i podrozdziały dobrze jest podzielić w sposób hierarchiczny i najlepiej uporządkować je za pomocą numeracji cyfrowej wielorzędowej;

Jeszcze kilka dobrych rad: używać klawisza ENTER tylko na zakończenie akapitu!!! Wiersze w ramach akapitu są dzielone automatycznie; nie używać wielokrotnych spacji, zamiast tego korzystać z przycisku „Tab” lub posługiwać się linijką do regulacji wcięcia akapitu; nie zostawiać spójników (i, oraz, tudzież, więc), przyimków (w, pod, nad, z, ze) na końcu wiersza. Używając klawiszy skrótu: Ctrl+Shift+spacja (twarda spacja) lub Shift-ENTER (twarde zakończenie wiersza) można się ich pozbyć; nie przesadzać z różnorodnością czcionek; nie wstawiać ręcznie numerów stron; nie zwiększać do przesady wielkości czcionek i odstępów między wierszami-promotor jest osobą myślącą i potrafi ocenić ile w rzeczywistości zostało napisane; nie pisać 2 wierszy bezpośrednio nad sobą;

Jeszcze kilka dobrych rad: raczej nie wyrównywać tekstu z prawej strony, wyjustowanie tekstu jest jednak dopuszczalne. znaki interpunkcyjne (,.;:); tekst winien być wyraźnie podzielony na akapity rozpoczynające się wcięciem rzędu 3-5 spacji (robionych przyciskiem tabulacji); tekst w tabeli, zarówno tytuł, jak i ewentualne przypisy pisać z odstępem jednego wiersza. Starać się je zmieścić na stronie formatu A4. Ograniczać liczbę linii poziomych, w zasadzie linie pionowe są zbyteczne. Umieszczą elementy porównywane raczej w kolumnach, jeden pod drugim ,a nie jeden obok drugiego. Wszystkie pola tabeli powinny być wypełnione, ale... poziomą kreskę (-) wpisujemy, gdy dane zjawisko nie występuje. Brak informacji oznaczamy (.), zaś, gdy dane pole nie ma sensu zapełniamy je znakiem (x). Starać się umieszczać każdą tabelę na odrębnej stronie. Odwołując się do tabel w tekście używajmy skrótu „tab.”;

Jeszcze kilka dobrych rad: liczby dziesiętne w języku polskim! Używamy przecinka (,) zamiast kropki (.) Trzycyfrowe grupy oddzielamy spacją, tzn. 123 000, a nie 123000; liczba miejsc po przecinku! Winna wynikać z precyzji pomiaru! Dwa miejsca to najczęściej wystarczająca liczba, zatem zaokrąglamy a nie obcinamy; unikać nadmiaru zer, zamiast 2 500 000 lepiej napisać 2,5 x 106; liczebniki porządkowe! 13. stycznia zamiast 13-stycznia. W latach 80., zamiast w latach 80-tych; wzory i równania matematyczne. Piszemy z większymi odstępami, ale zawsze od lewego marginesu, nie należy ich centrować. Po obu stronach operatorów matematycznych umieszczać spację. Symbolem mnożenia nie jest „x”, lecz „”! Z kolei jako znak dzielenia stosować „/”. Symbol jednostki oddzielać spacją od liczby, którą określa, czyli 12 kg, a nie 12kg, ale 12%, 10oC

Znaki łączące, rozdzielające Łączniki (-), myślnik (—), półpauza (–)

Łączniki (-) Łącznik stosowany jest w następujących sytuacjach: czarno-biały; 85-085; 2-drzwiowy; 052-989-89-99 Łącznik łączy się bezpośrednio ze znakiem literowym!

Znaki myślnik (—) Myślnik jest znakiem interpunkcyjnym międzywyrazowym i międzywypowiedzeniowym Jest dwukrotnie dłuższy od półpauzy Stosowany jest zamiast dwukropka lub nawiasów Stosowany do oddzielania wyrazów o przeciwstawnym znaczeniu, np.: „Pojęcia: dobra praca — zła praca są względne” Myślnik wprowadzamy za pomocą kombinacji Alt+0151 (klawiatura numeryczna)

Półpauza (–), Jest o połowę krótsza od myślnika Służy do wprowadzania przedziałów czasu, liczbowych. Wykorzystywana jest jako znak minusa! Półpauzę wprowadzamy za pomocą kombinacji Alt+0150 (klawiatura numeryczna)

Jeszcze kilka dobrych rad: Wzory należy traktować, jako część zdania, w związku z czym konieczne należy stosować składnie i interpunkcję, np.: „Zebrany materiał liczbowy opracowano statystycznie metodą analizy wariacji wg następującego modelu: yijk =  + ai + bj + eijk, (3.1.1) gdzie: yijk – wydajność k-tego osobnika, ....eijk – błąd losowy.”; jeśli w tekście mamy wiele równań, to należy je numerować, umieszczając cyfrę w nawiasie okrągłym przy prawym marginesie;

Jeszcze kilka dobrych rad: uwaga na skróty! mgr, dr, wg! Jeżeli skrót kończy się na tę samą literę co wyraz, to nie piszemy kropki po skrócie. Pisząc natomiast zdanie „pod kierunkiem dr. D...” kropka jest konieczna!

Sposoby cytowania piśmiennictwa Rozważenie wymaga sposób, gdzie powołując się na „poprzednika” podajemy jego nazwisko oraz rok wydania, np. (Kowalski 2004). Dwóch autorów – łączymy ich nazwiska spójnikiem, np. (Kowalski i Wiśniewski, 2001). Przy trzech nazwiskach możemy z tego problemu wybrnąć następująco: (Kowalski, Wiśniewski i Nowicki, 2001) lub (Kowalski i in., 2001). Dopuszczalna jest forma (Kowalski i wsp., 2001). Zasada pisania „i in.” lub „i wsp.” Stosowana jest już od trzech nazwisk w „górę”. Nigdy nie podajemy imion, ani ich inicjałów. Wyjątkiem byłaby sytuacja, gdy w „Piśmiennictwie” mamy Kowalskiego A. i Kowalskiego B. Inna sytuacja, gdy cytujemy kilka prac tego samego autora w jednym nawiasie, wymaga dodania do roku wydania kolejnych liter alfabetu, np. (Kowalski 1991a, 1992b, 2000c). Istnieje zasada, że cytowane w jednym nawiasie prace podaje się w porządku chronologicznym. Oprócz cytowania za pośrednictwem nazwisk, istniej metoda cytowania za pomocą odnośników [1, 3, 10].

Spis treści 1. Zaznaczamy nazwę rozdziału (podrozdziału), która ma trafić do spisu treści

Spis treści 2. Do zaznaczonego obszaru przypisujemy właściwy typ Nagłówka (1, 2, 3 ...)

Spis treści 3. Generujemy spis treści