STAROŻYTNA GRECJA

HISTORIA GRECJI Starożytna Grecja była terenowo zbliżona do Grecji współczesnej. Około dwudziestu wieków p.n.e. Grecję zasiedliły plemiona Achajów. Achajowie stworzyli podstawy kultury i religii greckiej oraz zbudowali pierwsze, silne ośrodki władzy państwowej. Okres ten nazywany jest okresem kultury mykeńskiej. W późniejszych czasach Grecję zasiedlili Jonowie. Plemiona achajskie zepchnięte zostały na teren półwyspu peloponeskiego tworząc tam samodzielne państwa. Jonowie osiedlali się na terenach Attyki (Ateny), Azji Mniejszej i wyspach morza Egejskiego. Po napływie na teren Grecji dzikich plemion Dorów, Jonowie byli zmuszeni do wycofania się na teren Azji Mniejszej. Dorowie podbili plemiona achajskie na Peloponezie, czyniąc z ludności achajskiej - niewolników. W VIII wieku p.n.e. rozpoczęła się wielka kolonizacja wybrzeży morza Czarnego, Sycylii, Tracji i Italii. Kolonizacja polegała na tym, że Grecy w rejonie morza Śródziemnego i Czarnego budowali małe osady, które z czasem rozwijali i fortyfikowali. Osady te służyły głównie do handlu z ludnością tubylczą...

      W VI w. p.n.e. greckie miasta na terenach Azji Mniejszej zostały podbite przez imperium perskie. Doprowadziło to do wojny grecko - perskiej w latach 490 - 479 p.n.e. Wojna ta zakończyła się zwycięstwami połączonych sił ateńsko - spartańskich pod Maratonem w 490 r. p.n.e. i morskiej pod Salaminą w roku 480 p.n.e. W V w p.n.e. rywalizacja pomiędzy najsilniejszymi państwami greckimi czyli Atenami i Spartą doprowadziła do zaciętej i krwawej wojny zwanej peloponeską. Wojna ta toczyła się w latach 431 - 404 p.n.e. i zakończyła się zwycięstwem Sparty i kierowanego przez nią związku Peloponeskiego. Walki te osłabiły wszystkie te państwa i doprowadziły do podboju Grecji przez Macedonię. Ateny utraciły całkowicie znaczenie, a pewną rolę odgrywały Związki ludowe – Achajskie i Jońskie . O dalszym losie Grecji zadecydowała interwencja Rzymu, który po wojnach macedońskich i syryjskich podbił Grecję (146 p.n.e.). 27 p.n.e. Grecja stała się prowincją rzymską Achają. Mimo podboju politycznego Grecja podbiła Rzym kulturą i religią. W ten sposób kulturę grecką przejęły w rzymskiej spuściźnie narody zachodniej Europy. Po upadku cesarstwa zachodniego (476 n.e.), na wschodzie grecką tradycję kontynuowało cesarstwo bizantyjskie (do 1453).

Ateny – miasto na wzgórzu Według legendy greccy bogowie: Atena i Posejdon walczyli o zwierzchnictwo nad miastem. Aby to rozstrzygnąć rada starszych miasta ustaliła, że patronem miasta będzie ten Bóg, który podaruje miastu najwspanialszy prezent. Posejdon uderzył w skałę tak mocno , że wytrysnęło źródło słonej wody. Atena zaś dotknęła lekko palcem ziemi a wtedy wyrosło piękne, olbrzymie drzewo oliwne. Miało tak wiele oliwek, że uginały się jego gałęzie. Ateńczycy bez namysłu wybrali Atenę jako patronkę miasta - Aten. Atena

Olimpia - miasto igrzysk Według legendy miasto Olimpia zostało założone przez Heraklesa. W miejscu powstania miasta posadził on dzikie drzewko oliwne. Z tego oto drzewka co cztery lata odłamywało się gałązkę by nagrodzić zwycięzcę igrzysk.    Leżące pod świętą górą Olimpu miasto Olimpia nie zawdzięcza swojej sławy tylko położeniu. Tam też znajdowała się świątynia Zeusa , w której mieścił się jeden z siedmiu cudów świata starożytnego - posąg Zeusa.  Zrujnowana Olimpia

Architektura Starożytnej Grecji Odznacza się lekkością proporcji, smukłością form, dekoracyjnością; kolumna stoi na profilowanej bazie, trzon kolumny żłobkowany (24 kanelury oddzielone od siebie listewkami) i nieznacznie tylko wybrzuszony; głowica bardzo ozdobna, składa się z 2 połączonych wolut (ślimacznic); architraw podzielony na 3 części, nad nim znajduje się fryz gładki lub pokryty dekoracją reliefową; powstał w koloniach gr. na terenie Azji Mniejszej, skąd rozprzestrzenił się na wyspy gr. i teren Attyki (np. świątynia Nike Apteros i Erechtejon na Akropolu w Atenach, świątynia Apollina w Didymach k. Miletu w Azji Mniejszej, świątynia Apollina w Pergamonie). Styl Joński

STYL KORYNCKI Jest wzbogaconą, bardziej dekoracyjną odmianą porządku jońskiego; gł. różnica polega na innym ukształtowaniu głowicy kolumny; ta ma zazwyczaj formę kosza, z którego wychylają się stylizowane liście akantu (np. ateńska Wieża Wiatrów, pomnik Lizykratesa, świątynia Apollina w Milecie). Dekoracyjna forma głowicy korynckiej podlegała ciągłym przemianom, w Rzymie uzupełniono ją w narożach 4 wolutami, co dało tzw. PORZĄDEK KOMPOZYTOWY. Wszystkie p.a. zostały odkryte i przebadane w okresie nowożytnym i stały się podstawą architektury renesansu, baroku i klasycyzmu oraz w XIX w. - eklektyzmu.

STYL DORYCKI Najstarszy z porządków architektonicznych greckich, ukształtowany w okresie dojrzałego archaizmu (VII w. p.n.e.) w związku z przejściem od architektury gliniano-drewnianej do monumentalnej kamiennej. Kolumna (trzon wraz z głowicą) wsparta była bezpośrednio (bez bazy) na stylobacie. Trzon, zwężający się ku górze, posiadał w połowie lub 2/3 wybrzuszenie oraz był pokryty równoległymi żłobkami (kanelurami). Głowica przybierała kształt poduszki, w górnej części posiadała kwadratową płytę (abacus). Na kolumnach spoczywało belkowanie (architraw i fryz składający się z tryglifów i metop). Dorycki porządek architektoniczny odznaczał się monumentalną prostotą i logiką. Jest charakterystyczny przede wszystkim dla Peloponezu i greckich kolonii w Italii i na Sycylii. Stosowany przeważnie w monumentalnych budowlach sakralnych (np. Partenon w Atenach)

Najpiękniejsze zabytki Grecji Delfy Koloseum

Teatr Dionizosa