Charakterystyka środków technicznych SAR Opracowali: Przemysław Bąk Karol Jeziorowski Jarosław Momot Kamil Werbel

Tu ma być jakieś wyjaśnienie (którego nie mamy) tematu

Kosz ratowniczy Użycie kosza ratowniczego nie wymaga żadnych specjalnych środków. Osoba mająca go użyć po prostu sama zajmuje miejsce we wnętrzu w pozycji siedzącej i przytrzymuje się.

Siatka ratownicza Siatka ratownicza ma kształt klatki o kształcie stożkowym, otwartej z jednej strony. Osoba jej używająca wchodzi przez otwór, zajmuje pozycje siedzącą i przytrzymuje się

Nosze ratownicze Pacjęci będą w większości przypadków zdejmowani przy użyciu noszy ratowniczych. Ewakuacja pacjętów może być dokonana w specjalnych noszach dostarczonych przez śmigłowce lub noszach dostępnych na miejscu. Nosze takie wyposażone są w zaczep, który szybko i bezpiecznie można założyć na hak lub z niego zdjąć. Nosze dostarczane przez śmigłowiec powinny być odhaczone od liny wyciągarki w czasie układania na nich pacjęta.

Siodełko ratownicze Siodełko ratownicze ma wygląd trójzębnej kotwicy z dwoma płaskimi pazurami lub siodełkami. Osoby, które maja zostać podniesione, siadają po prostu okrakiem na jednym z dwóch siodełkach i obejmują ramionami trzon. Urządzenie jednocześnie może podnieść 2 osoby.

Łódź ratunkowa Łódź ratunkowa - łódź wożona na statku jako środek ratunkowy w gotowości do użycia. Spuszczana jest na wodę za pomocą żurawików lub wodowana przez zrzucenie ze specjalnej pochylni (system swobodnego spadku ang free fall). Zgodnie z przepisami Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu musi charakteryzować się konstrukcją zapewniającą niezatapialność. W tym celu pod ławkami znajdują się szczelne komory powietrzne. Łódź wyposażona jest w słodką wodę, zapasy żywności i niezbędny osprzęt. Łodzie ratunkowe przeznaczone są zwykle na kilkanaście lub kilkadziesiąt osób, ale bywają i takie, które są w stanie zabrać nawet ponad sto osób. Najczęstszym materiałem wykorzystywanym do budowy łodzi ratunkowych są tworzywa sztuczne (żywice poliestrowe zbrojone włóknem szklanym), jednak spotyka się jeszcze łodzie wykonane z drewna lub blachy metalowej (stal, stopy aluminium). Napęd łodzi ratunkowej bywa motorowy, żaglowy lub ręczny (np. napęd Fleminga lub napęd Wikinga).

Łodzie ratunkowe pod względem konstrukcyjnym dzielą się na dwie grupy: otwarte, z możliwością postawienia na nich namiotu, chroniącego przed wiatrem, deszczem lub słońcem zamknięte, stosowane przede wszystkim na tankowcach. Posiadają konstrukcję zapewniającą bezpieczne wydostanie się ze strefy ognia, w przypadku pożaru statku lub palącej się na powierzchni wody substancji (np. oleju napędowego). Łódź szalupowa zamknięta na statku pasażerskim Otwarta szalupa ratunkowa

Łodzie ratunkowe na promie

Wnętrze łodzi ratunkowej zrzutowej

Kombinezony ratunkowe Kombinezony ratunkowe na statki wychodzą naprzeciw nowym regulacjom prawnym wprowadzonym przez SOLAS rezolucją MSC 78/26/Add.1 Annex 2 zaprojektowane do zastosowań na statkach i offshore i dla klimatu podbiegunowego bardzo dobry materiał, zamki, wykonanie odpinane rękawice opcjonalne szelki dla niskich osób pełny zakres dostaw i obsługi logistycznej na całym świecie z możliwością odebrania ze statku starych kombinezonów do przeglądu i magazynowania dla następnych statków

Pneumatyczne tratwy ratunkowe Przeznaczone do wyposażenia statków i w ratownictwie morskim. Konstrukcja tratwy, jej wyposażenie i osprzęt są zgodne z przepisami Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu SOLAS. Tratwy posiadają atest Polskiego Rejestru Statków.

Koło ratunkowe Koło ratunkowe jest podstawowym sprzętem ratunkowym na wielu kąpieliskach, pływalniach i różnych jednostkach pływających. Można je podzielić na stosowane na śródlądziu i stosowane na morzy. Te ostatnie wymagają atestu. Badanie to polega na włożeniu koła do wody i obciążeniu go ciężarem 15 kg przez 24 godziny. Jeżeli koło nie tonie - uzyskuje atest. Wykonane jest ono ze sprasowanego styropianu obszytego pomarańczowym materiałem i linki chwytowej o większej długości niż obwód, przymocowanej opaskami w czterech miejscach. Koło może być używane samodzielnie lub z linką, którą powinno się przywiązać bezpośrednio do koła i porządnie zbuchtować. Atestowane koła morskie posiadają również odblaskowe nakładki ułatwiające dostrzeżenie w nocy i w trudnych warunkach atmosferycznych. Występują również koła ratunkowe w kształcie podkowy, wykonane z pianki polietylenowej, lekkiej i bardziej wytrzymałej niż styropian. Konserwacja polega na wymyciu i wysuszeniu. W ostatnich czasach pojawiły się sztywne koła plastikowe, wewnątrz puste, ze specjalnymi pojemnikami na linkę o ergonomicznych kształtach usytuowanymi wewnątrz koła.

Kamizelka ratunkowa Kamizelka ratunkowa (pas ratunkowy) wykonana jest z kilku segmentów sztywnej pianki obszytej pomarańczowym materiałem lub w inny sposób, będąca na wyposażeniu głównie dużych jednostek pływających np. statków. Generalnie kamizelka powinna zapewnić zachowanie pozycji pionowej z utrzymaniem ust nad powierzchnią wody nawet w przypadku osoby nieprzytomnej lub wyczerpanej. W założonym pasie człowiek powinien mieć możliwość wykonania bezpiecznego skoku do wody z wysokości minimum 4,5 m, przepłynięcia niewielkiej odległości i wejścia do łodzi lub tratwy ratunkowej. Pas powinien być wyposażony w gwizdek, lampkę z bateryjką, nalepki odblaskowe i proszek barwiący ułatwiający lokalizacje ratowanego w ciągu dnia. Istnieją również pneumatyczne pasy ratunkowe zaopatrzone w wentyl do nadmuchiwania przez użytkownika lub napełniane automatycznie (po wpadnięciu do wody automat napełnia pas bez udziału człowieka) lub półautomatycznie gdy do napełniania pasa potrzebne jest pociągnięcie za dźwignię.

Łódź ratownicza RIB typu Ł4800 Zadania wykonywane przez RIB typu Ł4800: - poszukiwanie, ratowanie ludzi i obiektów w strefie przybrzeżnej (do 6 Mm), - współdziałanie z jednostkami SAR i innymi jednostkami ratowniczymi we wspólnych akcjach ratowniczych, - szybki transport poszkodowanych w wypadkach morskich na brzeg lub jednostkę SAR, - szybki transport poszkodowanych w wypadkach morskich z jednostki SAR na brzeg.

Sar 1500 r/v „Tajfun” Zadania wykonywane przez Sar 1500 r/v „Tajfun”: a) poszukiwanie, ratowanie ludzi i obiektów na morzu, b) ewakuacja poszkodowanych, z możliwością przekazania na śmigłowiec, c) transport poszkodowanych w wypadkach morskich, d) podnoszenie rozbitków z wody, e) asysta ratownicza przy zagrożonych jednostkach, f) współpraca z innymi jednostkami ratowniczymi.

Kapitan Poinc Opis możliwości: 1. Usuwanie zanieczyszczeń olejowych z powierzchni wody: System szczotkowy LAMOR - maksymalnie 2 x 140 m3/h. Szerokość ramion do zbierania - 45 m. Pojemność składowania zebranego oleju 512 m3. Zapory EXPANDI 4300 - 800 m. 2. Awaryjne holowanie - ucišg z polera 74 tony. 3. Gaszenie pożarów: Pompy 2 x 1500 m3/h. Monitory wodne - 2 x 1200 m3/h. Monitor wodny - 1 x 250 m3/h. System zraszania - 2 x 300 m3/h. 4. Lodołamanie - klasa L1. 5. Odładunek oleju. Inne możliwości: 1. Dźwig hydrauliczny - max udźwig 160 kN. 2. Wyposażenie nurkowe. 3. Wyposażenie pierwszej pomocy. 4. Stacjonarny system wykrywania gazów: wybuchowych, H2S, NH3, CO, O2.   Długość: 53,40 m Szerokość: 13,60 m Zanurzenie: 4,60 m Moc: 2 X 1920 kW Szybkość: 13 węzłów Załoga: 10 osób Rejon działania: bez ograniczeń

Czesław II Opis możliwości: 1. Usuwanie zanieczyszczeń olejowych z powierzchni wody: System szczotkowy LAMOR - maksymalnie 2 x 20 m3/h. Szerokość ramion do zbierania - 18 m. Pojemność składowania zebranego oleju 20 m3. Zapory EXPANDI 4300 - 340 m.   Inne możliwości: Wyposażenie nurkowe Długość: 21,99 m Szerokość: 6,01 m Zanurzenie: 2,36 m Moc: 2 x 120 kW Szybkość: 9 węzłów Załoga: 5 osób Rejon działania: Wody portowe oraz 20 Mm od linii brzegowe.

PZL W-3 Sokół PZL W-3 Sokół – wielozadaniowy śmigłowiec produkcji polskiej. Używany jest w takich krajach jak Polska, Czechy, Birma, Hiszpania, Korea Południowa, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Niemcy, Wietnam i Rosja. Anakonda – ratownicza wersja Sokoła, służąca w Marynarce Wojennej i Straży Granicznej

Śmigłowiec W-3 RM "Anakonda" Wielozadaniowy śmigłowiec PZL "Sok" jest produkowany w wersji cywilnej, wojskowej oraz poszukiwawczo-ratowniczej (SAR). Właśnie ta wersja posiada oznaczenie W-3 RM "Anakonda". Ta wersja przeznaczona do wariantu SAR przystosowana jest do użycia nad morzem i lądem, ma możliwości wykonywania lotów w dzień i w nocy, w zwykłych i trudnych warunkach atmosferycznych. Dopuszczona jest ona do wykonywania lotów bez widzialności IFR (Instrument Flight Rules), z możliwością lotu w warunkach oblodzenia przy temperaturach otoczenia wyższych od -10°C. Maksymalna prędkości wiatru przy uruchamianiu i wyłączaniu śmigłowca nie może być większa niż 25 m/s (90 km/godz.). W-3 RM może przeszukiwać akwen 60 x 30 km przyrządowo w czasie do 30 minut a wzrokowo w czasie do 2 godzin 30 minut. Do prowadzenia całodobowej obserwacji terenu wykorzystano system obserwacyjny ULTRA 4000. Głowica obserwacyjna jest stabilizowana żyroskopowo w poziomie i pionie z możliwością sterowania w płaszczyźnie poziomej 360° i w płaszczyźnie pionowej od +15° do –85°. System obserwacyjny współpracuje z odbiornikiem nawigacji satelitarnej, który dostarcza systemowi informacji o położeniu śmigłowca w przestrzeni i wyświetla te informacje bezpośrednio na monitorze. Istnieje również możliwość zapisu prowadzonych obserwacji na kasecie video. Zastosowana kolorowa kamera video posiada możliwość powiększania obrazu w stopniu 32 : 1 zapewniając proporcjonalną regulację z szerokości pola widzenia.

Może podjąć na pokład do 6 rozbitków za pomocą kosza, noszy lub na pasie. Ma możliwość przenoszenia tratwy na zaczepie zewnętrznym z rozbitkami wewnątrz na niewielkiej wysokości i nie duże odległości. Zabiera zapas 1700 l paliwa, godzinowe zużycie 500 l/h, prędkość przelotowa 210 km/h, zasięg 500 km, taktyczny promień działania 180 km z możliwością 30 min działania w rejonie akcji. Zabiera na pokład 3 tratwy MEWA-6, które mogą być zrzucone rozbitkom. W razie awarii ma możliwość wodowania, a 6 napełnionych pływaków pozwala załodze bezpiecznie opuścić śmigłowiec. Bezpieczeństwo w czasie prowadzenia akcji ratowniczej w systemie SAR, w zmiennych warunkach atmosferycznych oraz różnej konfiguracji w locie nad lądem, a szczególnie nad morzem, zapewnia dodatkowo wyposażenie nawigacyjne. Dla celów łączności śmigłowiec wyposażony jest w dwie radiostacje z możliwością zaprogramowania 20 kanałów, pracujące w trzech zakresach częstotliwości: - VHF w zakresie 110 – 149,975 MHz - VHF w zakresie 110 – 159,975 MHz - UHF w zakresie 220 – 399,975 MHz Każda z radiostacji dodatkowo wyposażona jest w odbiornik ratunkowy pracujący na dwóch częstotliwościach 121,5 MHz i 243 MHz. System łączności wewnętrznej zapewnia łączność pomiędzy pierwszym pilotem, drugim pilotem oraz trzema osobami w kabinie ładunkowej (technik, ratownik, lekarz). Umożliwia również sterowanie i nasłuch sygnałów pochodzących od urządzeń radionawigacyjnych oraz sygnałów z systemów sygnalizacyjnych śmigłowca. Na śmigłowcu zamontowano aparaturę nagłaśniającą przeznaczoną do przekazywania, poprzez głośniki zamocowane na goleniach podwozia głównego, komend, poleceń i informacji na zewnątrz śmigłowca. Wyposażenie do zrzutu LPS (lotnicze pławy sygnalizacyjne) służy do oznaczania miejsca katastrofy na morzu. Kaseta umieszczona jest na prawej burcie, zrzutu czterech LPS-ów można dokonać z kabiny pilotów pojedynczo lub jednocześnie. Dźwig pokładowy LUKAS AIR-EQUIPMENT MODEL 76378 przeznaczony jest do podnoszenia na pokład śmigłowca oraz do opuszczania z pokładu ludzi lub ładunku. Lina dźwigu o długości 50 m, maksymalnie może być obciążona ciężarem 272 kg i być odwijana lub zwijana z prędkością płynnie regulowaną.

Śmigłowiec ratowniczy MW typu W-3RM opuszcza sztywne nosze Śmigłowiec ratowniczy MW typu W-3RM opuszcza sztywne nosze. Śmigłowiec W-3RM „Anakonda” w swojej klasie nie ustępuje swoim rówieśnikom, a zastosowanie niektórych rozwiązań takich jak wyposażenie pływakowe, instalacja przeciw oblodzeniowa czy możliwość włączania i wyłączania wirnika przy wietrze do 25 m/s stawia go w korzystniejszym świetle przy użytkowaniu w tej strefie klimatycznej

Mi-14 Mi-14 (oznaczenie NATO Haze) – wielozadaniowy śmigłowiec morski produkcji radzieckiej zaprojektowany przez biuro Michaiła Mila jako rozwinięcie udanej konstrukcji Mi-8, ma możliwość prowadzenia długotrwałych zadań nad powierzchnią wody. Śmigłowiec o konstrukcji półskorupowej wykonanej z duraluminium, kadłub łodziowy, podwozie chowane. Wirnik główny pięciołopatowy, metalowy. Załogę wersji wojskowych stanowi 4-5 osób, cywilnych 2. Wersja ratownictwa morskiego Mi-14PS posiada kosz ratunkowy do wyławiania rozbitków z wody. Śmigłowiec może wodować (stan morza do 2 stopni Beauforta) oraz holować za sobą tratwy (stan morza do 4 stopni Beauforta) z rozbitkami. Z takiej maszyny (Mi-14PS), jedynej tak odpornej na warunki pogodowe, polscy ratownicy opuszczali się, na kadłub odwróconego już promu Heweliusz, w poszukiwaniu rozbitków w czasie pamiętnej katastrofy morskiej 14 stycznia 1993 roku. Wersje: Mi-14PŁ – wersja do zwalczania okrętów podwodnych posiadająca radiolokator, boje akustyczne, wykrywacz anomalii magnetycznych a uzbrojona w torpedy Mi-14PŁM – udoskonalona wersja Mi-14PŁ Mi-14BT – wariant do poszukiwania i niszczenia min Mi-14PS – wersja ratownictwa morskiego Mi-14P – cywilna wersja pasażerska Mi-14GP – cywilna wersja pasażersko-transportowa Mi-14PŻ – wersja gaśnicza Mi-14PX – polski egzemplarz Mi-14PŁ przystosowany w ograniczonym stopniu do wykonywania zadań poszukiwawczo-ratowniczych   Mi-14PŁ w barwach polskiej Marynarki Wojennej

Śmigłowiec Mi-14 PS Śmigłowiec Mi-14 PS jest przeznaczonym do poszukiwania i ratowania ludzi z powierzchni wody lub lądu w dzień i w nocy. Załoga śmigłowca składa się z dwóch pilotów, technika pokładowego, ratownika pokładowego i w razie potrzeby lekarza-ratownika. Wyposażenie śmigłowca Mi-14 PS umożliwia poszukiwanie, umiejscawianie i udzielanie pomocy rozbitkom. Poszukiwanie i umiejscawianie może odbywać się również przy braku widoczności, z wykorzystaniem pokładowej stacji radiolokacyjnej i radionamiernika ARK-UD. Jeden śmigłowiec Mi-14 PS może poszukiwać akwen wodny o wymiarach 90x45 km wzrokowo w czasie 3,5 godziny i przyrządowo w czasie 1 godziny. Jeżeli warunki atmosferyczne nie pozwalają załodze na wykonanie wodowania lub zawisu, istnieje możliwość naprowadzenia na miejsce awarii statku (okrętu) ratowniczego. Załoga określa z dokładnością do 200 m miejsce awarii przekazując dane drogą radiową. Podstawowym sposobem podejmowania rozbitków z wody (statku) jest podejmowanie z zawisu przy pomocy wciągarki ŁPG-300 z koszem o udźwigu 300 kg w dzień i w nocy. Podczas udzielania pomocy większej grupie rozbitków śmigłowiec może wodować w dzień i w nocy i zabrać na pokład 19 ludzi, przy stanie morza do 2°B i prędkości wiatru do 20 m/s w dzień i 15 m/s w nocy. Czas przebywania śmigłowca na powierzchni wody z pracującymi silnikami do 30 minut. W celu ewakuacji rozbitków z zagrożonego rejonu morza (w przypadku braku możliwości wodowania) śmigłowiec może w rejonie awarii zrzucić 20 tratw ratunkowych MEWA-6 dla 120 rozbitków. Po połączeniu tratw ze sobą linami dystansowymi, Mi-14 PS może je holować z rejonu zagrożenia do brzegu lub do okrętu (statku) ratowniczego z rozbitkami wewnątrz, przy czym siła naciągu liny holowniczej nie może przekraczać 1500KG. Może też holować łódź ratunkową z rozbitkami. Główne zadania wykonywane przez załogi ratownicze śmigłowców Mi-14 PS: - przyrządowe i wzrokowe poszukiwanie rozbitków na morzu; - udzielanie pomocy i ewakuacja z morza załóg i pasażerów obiektów, które uległy awarii, - ewakuacja sprzętu na zaczepie zewnętrznym do 3 ton, - dostarczanie sprzętu ratowniczego do miejsca awarii na morzu, - pomoc w akcji ratowniczej statkom (okrętom) ratowniczym, przenoszenie lin, sprzętu, dostarczanie żywności itd. między statkami (okrętami) a brzegiem, a także w trudno dostępnych miejscach na lądzie .

Jak jeszcze coś znajdę to tu wrzucę…

http://pejzaze. onet. pl/filmy/216,1139678,1,odtwarzaj http://pejzaze.onet.pl/filmy/216,1139678,1,odtwarzaj.html  film o tratwie

http://akademia-morska-szczecin.prv.pl