moje miasto Lubartów Monika Kołodziejczuk

LUBARTÓW Lubartów – miasto i gmina w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, położone nad rzeką Wieprz. Siedziba gminy Lubartów oraz powiatu lubartowskiego. Leży na Wysoczyźnie Lubartowskiej, zaliczanej do Niziny Południowopodlaskiej, która leży w paśmie Nizin Środkowopolskich[1]. Nazwa miasta pochodzi od imienia Lubart[2]. Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 22 545 mieszkańców[3]. W pobliżu Lubartowa znajduje się Kozłowiecki Park Krajobrazowy W mieście zlokalizowane są zakłady przemysłu: spożywczego, szklarskiego, materiałów budowlanych, odzieżowego, metalowego, skórzanego, meblarskiego i zakłady drukarskie. Dziesiąte pod względem wielkości miasto w województwie lubelskim.

HISTORIA Historia Lubartowa sięga XVI wieku. Lewartów - Lubartów może poszczycić się bogatą i piękną tradycją. Podwójna nazwa miasta wiąże się z rodami jego właścicieli Firlejów i Sanguszków. W dniu 29 maja 1543 roku Piotr Firlej z Dąbrowicy, wojewoda Lubelski, otrzymał od króla Zygmunta Starego przywilej zezwalający na założenie miasta Lewartowa, na terenie wsi Łucka i Szczekarków. Nazwa Lewartów wywodzi się od herbu Firlejów "Lewart". Miała ona przypominać mieszkańcom właściciela oraz stanowić wizytówkę rodu. Królewski przywilej lokował miasto na prawie magdeburskim.

burmistrz Lubartowa Druga tura Wyborów Samorządowych odbyła się 5 grudnia i zakończyła o godz. 22.00. Mieszkańcy Lubartowa mogli głosować na dwóch kandydatów Janusza Bodziackiego i Jerzego Zwolińskiego. Do urn wyborczych poszło mniej niż 30 % uprawnionych do głosowania, t.j. 7081 mieszkańców Lubartowa. Drugą turę wyborów wygrał Janusz Bodziacki, na którego głosowało 4483 osoby. Na Jerzego Zwolińskiego głosowało 2598 osób, z czego wynika, że burmistrzem Lubartowa został Janusz Bodziacki, który startował z KWW Prawo i Sprawiedliwość.

Bazylika św. Anny w Lubartowie – świątynia budowana w latach 1733-1738, projektu Pawła Antoniego Fontany. Barokowa, murowana, dwuwieżowa, ufundowana przez Pawła Sanguszkę. Budowniczym Fary Lubartowskiej był Tomasz Rezler. Konsekracji świątyni dokonał biskup żmudzki Józef Michał Karp w 1738 roku. Kościół był wielokrotnie odnawiany, w szczególności zaś, po pożarze z 1792 roku, kiedy to częściowo spłonęła. Fronton kościoła ozdabiają dwie wieże, które zwieńczone są pięknymi hełmami oraz elewacja bogata w pilastry i gzymsy. Portal wejściowy, który jest wsparty na dwóch kolumnach jest wykonany z czarnego marmuru. Liczne zaokrąglenia, filary i witraże wzbogacają wnętrze grą światła. Ośmioboczna nawa środkowa, nakryta załamanym dachem zwraca szczególną uwagę w późnobarokowej bryle świątyni. Na ową nawę otwierają się arkady naw bocznych, których przęsła są połączone oryginalnymi górnymi prześwitami. W prawej nawie znajduje się epitafium z sercami fundatora (Pawła Karola Sanguszki) i jego żony – Barbary z Duninów Sanguszkowej. Od 26 lipca 2008 kościół posiada godność bazyliki mniejszej, którą zawdzięcza wieloletnim staraniom księdza prałata Andrzeja Tokarzewskiego oraz arcybiskupa Józefa Życińskiego. Bazylika św. Anny

pałac Sanguszków Pałac Sanguszków, który obejmuje murowany pałac z XVIII w., bramę pałacową, park i staw za pałacem oraz pozostałości mostu. Posiadłość została założona ok. połowy wieku XVI w. przez Piotra Firleja, i miała ona wtedy profil obronny. Obecny pałac w stylu barokowym zbudowano w drugiej połowie XVII w. W 1693 roku Tylman z Gameren sporządził projekt przebudowy zamku dla marszałka wielkiego koronnego Józefa Karola Lubomirskiego, ale nie wiadomo, czy został on w pełni zrealizowany. W roku 1705 podczas wojny północnej pałac został częściowo zniszczony. Odbudowany z funduszy księcia Pawła Karola Sanguszki, według projektu Pawła Antoniego Fontany zyskał m.in. portyk i trzecią kondygnację. Poza tym wyposażono wnętrza, dobudowano ogrodzenie oraz uporządkowano wystrój parku za pałacem. Potem rezydencja wielokrotnie zmieniała właścicieli. Był on pod administracją Banku Polskiego w XIX wieku, jak również pełnił funkcję szpitala wojskowego. W 1925 pałac kupiło Zgromadzenie Zakonne Braci Kresowych. Rok 1933 nie zapisał się dobrze w historii tego zabytku - pożar, który wybuchł w rezydencji zniszczył dach i wnętrza pałacowe. Zarząd Miejski wykupił ruinę wraz z ogrodem w latach 1935-1938. Odbudowa i remont generalny miał miejsce już po II wojnie światowej, w latach 1950-1970. Obecnie pełni funkcję siedziby Starostwa Powiatowego w Lubartowie.

klasztor o. Kapucynów Klasztor oo. Kapucynów z lat 1737-1741 zawdzięcza swe powstanie rodzinie Sanguszków. Wybudowany został zgodnie za zasadami kapucynów. Jest to budowla jednonawowa, barokowa, oszczędna w bryle i dekoracjach. Charakterystyczna elewacja przyklasztornego kościoła nawiązuje w swej stylistyce do kościoła kapucynów w Rzymie. Ozdobą jego wnętrza są osiemnastowieczne płótna ołtarzowe, autorstwa Szymona Czechowicza.

park Park w Lubartowie należy do zespołu pałacowo-parkowego. Znajduje się on niedaleko centrum za pałacem Sanguszków. Teren parku jest dość rozległy, poprzecinany alejkami przy których są ławki, na środku parku jest niewielka fontanna, w większości porośnięty jest drzewami. Po przejściu przez cały park dochodzimy do stawu z wysepką na środku, gdzie łowią ryby wędkarze. Park jest wdzięcznym miejscem na spacery, bardzo dobrze pełni swoją funkcję, do niedawna trochę zaniedbany, obecnie nabiera coraz więcej uroku. Warto odwiedzić to miejsce w alternatywie np. do nieopodal leżącej Kozłówki.

ratusz W ratuszu urzęduje burmistrz i radni . W ratuszu czasami odbywają się kiermasze.

kino Kino "Lewart" funkcjonuje od 12 lipca 1995 roku jako jedna z form działalności Lubartowskiego Ośrodka Kultury. Posiada salę widowiskową na 196 miejsc. Kino zaopatrzone jest w nagłośnienie Dolby Stereo SR. Od lutego 2009 roku sala posiada powiększoną scenę z oświetleniem i nagłośnieniem scenicznym pełniąc funkcję widowiskową wykorzystywaną przez Lubartowski Ośrodek Kultury. Aktualny repertuar kina wyświetlany jest pod kalendarzem imprez. Zbitka słów “lew” i “art” kojarzy mi się ze szlachetną działalnością artystyczną i kulturalną. Taka nazwa, odpowiednio wykorzystana w działaniach promocyjnych, mogłaby przynieść wiele dobrego miastu i jego pejzażowi kulturalnemu. Ale nie przynosi, bo dziś o lubartowskiej kulturze głośno jedynie z powodu pijanego operatora w kinie Lewart, na które ciągle brak pomysłu.

moja szkoła Monika Kołodziejczuk

Historia Nasza szkoła została powołana do życia aktem założycielskim z dnia 04.09.1992 r podpisanym przez Przewodniczącego Rady Miasta A. Zielińskiego. Znalazła swoją siedzibę przy ulicy Kosmonautów 11 na osiedlu Kopernika, kształtem i rozmiarem wkomponowując się w otoczenie domków jednorodzinnych.

Jest to najmniejsza szkoła podstawowa w Lubartowie Jest to najmniejsza szkoła podstawowa w Lubartowie. Rozpoczęła swoją działalność z salami lekcyjnymi, biblioteką, salą rekreacyjno -sportową, gabinetem lekarskim i stomatologicznym. Od samego początku – od fundamentów jesteśmy samorządówką. (w Lubartowie podstawówki przejęto już od 1990 roku) Do szkoły uczęszczało 250 uczniów, którzy pobierali naukę w klasach I – V, a pieczę nad nimi sprawowało trzynastu nauczycieli. Otwarcie i przekazanie szkoły odbyło się 30 sierpnia 1992 r. w uroczystej i podniosłej atmosferze, a 1 września 1992 r. zainagurowano pierwszy rok szkolny 1992/93. Nowi uczniowie z ciekawością przyglądali się nowej szkole. Ciekawość nie opuściła także rodziców, którzy również oglądali miejsce przyszłej nauki swoich pociech.

W roku szkolnym 1993/94 szkoła powiększyła się o dwie klasy VI; żal było dzieci po roku nauki odsyłać do innych szkół. Niestety w następnym roku uczniowie z klas VII musiały przejść do SP Nr 1 i SP NR 3. Ale w końcu i na to znalazł się sposób. Naszemu dyrektorowi udało się przekonać rajców miasta Lubartowa, że „Czwórce” potrzebna jest sala gimnastyczna z prawdziwego zdarzenia. Długo rozmyślano nad projektem, aż zapadła decyzja o budowie sali gimnastycznej i dwóch izb lekcyjnych przerobionych ze „starej” sali rekreacyjnej.

I tak oto w pażdzierniku 1996 r I tak oto w pażdzierniku 1996 r. dokonano z „wielką pompą” otwarcia nowej sali gimnastycznej. Odtąd nasza szkoła jest pełno klasową szkołą podstawową. W naszej „czwórce” zrobiło się ciasno, dzieciaków przybyło i było ich nawet 470, a i nasze ciało pedagogiczne rozrastało się i było nas ponad trzydzieści osób. Jednak z powodu reformy systemu oświaty zostaliśmy szkołą sześcioklasową – 21 czerwca 2000 roku opuścili nas ostatni ośmioklasiści, czyli rocznik 1985. Choć czasami mieliśmy już dosyć ich żartów i dowcipów to jednak bez nich zrobiło się smutno w szkole. Trzeba przyznać, że był to dobry rocznik. Zdobywali sukcesy na olimpiadach i konkursach różnego szczebla z wojewódzkimi włącznie. Mamy nadzieję, że będą godnie reprezentowali naszą szkołę a w nowych szkołach poczują się dobrze i dalej będą osiągać sukcesy. Czasami może nas wspomną i odwiedzą. Trzymajcie się.

patron 28 października 2000 roku był jednym z ważniejszych dni w historii naszej szkoły. Rozpoczął się Mszą św. celebrowaną w kościele pw. Wniebowstąpienia Pańskiego pod przewodnictwem bp. R. Karpińskiego, ks. dziekana A. Tokarzewskiego, ks. wicedziekana J.Huzara i o. A. Sobiecha gwardiana klasztoru Ojców Kapucynów. Podczas uroczystości bp. R.Karpiński poświęcił ufundowany przez Radę Rodziców nowy sztandar szkoły z wizerunkiem Ojca Świętego oraz Jego popiersie, znajdujące się w holu szkoły. Akt nadania szkole imienia odczytał J. Zwoliński – burmistrz Lubartowa.