Rasizm Ksenofobia Antysemityzm Narkomania Zagadnienia będące przedmiotem wspólnego zainteresowania społeczeństwa europejskiego Rasizm Ksenofobia Antysemityzm Narkomania

Ksenofobia

Ksenofobia Ksenofobia (ξένος ksenós - obcy, φόβος phóbos - strach, czyli strach przed obcymi) - niechęć, wrogość, lęk wobec obcych, przesadne wyrażanie niechęci wobec cudzoziemców.

Ksenofobia Bezkrytyczne podejście do stereotypów etnicznych jest często źródłem ksenofobii. Ksenofobia jest dość szerokim pojęciem i właściwie może dotyczyć wszystkiego, co związane jest z obcokrajowcami, osobami nieznanymi, które są inne pod pewnymi względami. Ksenofobia stanowi swoiste dopełnienie wobec nacjonalizmu. Zwykle wynika to z sytuacji społeczno-ekonomicznej kraju. Narasta w chwilach złej sytuacji gospodarczej czy pogorszenia się warunków życia.

Ksenofobia Niechęć, strach, i obrzydzenie to zachowania charakterystyczne dla osoby, która z nieznanych powodów odrzuca obcą osobę. Ksenofobia rozwija się szczególnie wśród przedstawicieli klasy niższej i mieszkańców wsi, małych miast, ludzi o niskim wykształceniu, także wśród jednostek o niezbyt wysokim cenzusie majątkowym.   Traktując obcych jak zagrożenie, można jednocześnie tworzyć pewien pogląd polityczny. Czasami, choć na szczęście rzadko, zdarza się, iż partie polityczne zawierają w swoim programie ukryte treści ksenofobiczne, aby podsycać w społeczeństwie tego rodzaju poczucie zagrożenia.

Ksenofobia Dotyka przede wszystkim emigrantów, którzy opuszczają swój kraj w poszukiwaniu lepszej pracy. Osoba, dotknięta problemem dyskryminacji z powodu narodowości, ma często problemy z odnalezieniem pracy lub z zadomowieniem się w nowym otoczeniu, czasami nawet ze względu na stereotypy.

Rasizm

Rasizm Rasizm, czyli dyskryminacja rasowa (le racisme od la race – ród, rasa, grupa spokrewnionych) – zespół poglądów głoszących tezę o nierówności ludzi, gdzie pojawia się wyższość jednych ras nad innymi. Przetrwanie tych "wyższych" ras staje się wartością nadrzędną i w związku z tym dążą one do dominowania nad rasami "niższymi”.

Rasizm Za twórców rasizmu uważa się: dyplomatę francuskiego z XIX w. hrabiego J.A. Gobineau (uznawał wyższość rasową Germanów) i niemieckiego filozofa pochodzenia angielskiego H.S. Chamberlaina, tworzącego na przełomie XIX i XX w. (teoria o wyższości rasy aryjskiej). Formą rasizmu jest antysemityzm - wrogość wobec Żydów.

Rasizm Rasizm został potępiony przez UNESCO (1961, 1964) oraz Zgromadzenie Ogólne ONZ (Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948), a także wiele innych organizacji międzynarodowych.

Rasizm kulturowy Rasizmu kulturowy lub nowy rasizm zaistniał w latach 80. XX wieku, kiedy w związku z dużymi migracjami ludności doszło do konfrontacji kulturowej pomiędzy określonymi grupami społecznymi. Rasizm kulturowy zakładał istnienie pomiędzy ludźmi różnic biologicznych i wynikał z chęci ochrony tradycji, zwyczajów i stylu życia charakterystycznego dla wybranych społeczności. Poglądy te, chociaż podkreślały, iż "obcy" (ludzie odmienni kulturowo) nie są gorsi, z racji ich przynależności do obcej kultury odmawiały im przyznania identycznych praw i przywilejów, jakie posiadały kultury rodzime.

Antysemityzm

Antysemityzm Antysemityzm – postawa objawiająca się niechęcią lub wrogością wobec Żydów lub osób pochodzenia żydowskiego, ich prześladowaniem i dyskryminacją oraz poglądami uzasadniającymi takie działania.

Antysemityzm Do XIX w. antysemityzm miał charakter głównie religijny i przejawiał się w dyskryminujących przepisach prawnych, rzadziej w pogromach, przymusowej chrystianizacji czy wypędzaniu ludności żydowskiej z poszczególnych krajów.

Antysemityzm W Polsce w okresie międzywojennym nasiliły się oskarżenia Żydów o związki z komunizmem i monopolizowanie życia gospodarczego. Kiedy A.Hitler przejął władzę antysemityzm stał się oficjalnym składnikiem ideologii i polityki III Rzeszy, zmierzającej do "radykalnego rozwiązania kwestii żydowskiej” – Holocaust, przeprowadzany w obozach zagłady i obozach koncentracyjnych. W wyniku tego zginęła większość Żydów ze środkowej i wschodniej Europy. Pod wpływem III Rzeszy antysemityzm rozwijał się w także na Węgrzech i w Rumunii oraz w Czechosłowacji i Austrii. Współcześnie antysemityzm jest potępiany przez społeczność międzynarodową, do jego zwalczania przyczynia się, od Soboru Watykańskiego II, także Kościół katolicki.

Antysemityzm Sytuacja prawna w Polsce: Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483): Art. 32. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.): Art. 256. § 1. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. § 2. Tej samej karze podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1. Art. 257. Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowościowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Dyskryminacja

Dyskryminacja Dyskryminacja (łacińskie discriminatio – rozróżnienie), nierówne traktowanie osób, grup, państw. Najczęściej ma podłoże rasowe, etniczne, religijne, społeczne. Praktyki dyskryminacyjne są niezgodne z prawami człowieka, porozumieniami międzynarodowymi, zakazane przez prawo wewnętrzne państw demokratycznych.

Dyskryminacja Sytuacja prawna w Polsce: Art. 32. 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. 2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Art. 256. § 1. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. § 2. Tej samej karze podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1. Art. 257. Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowościowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Art. 183a. 1. Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nie określony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. 2. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1.

Dyskryminacja Nie ma znaczenia kim jesteś lub jakie są twoje osobiste poglądy czy przekonania! WSZYSCY JESTESMY RÓWNI!

Równość płci

Równość płci Równość kobiet i mężczyzn jest jedną z fundamentalnych wartości Unii Europejskiej. Już w 1957 r. w traktacie rzymskim zapisano zasadę równej płacy za równą pracę. Cele osiągnięte przez Unię Europejską w krzewieniu równości między kobietami i mężczyznami pozwoliły zmienić na lepsze życie wielu obywateli Europy. UE osiągnęła w ostatnich dziesięcioleciach znaczący postęp. Stało się tak przede wszystkim dzięki: prawodawstwu dotyczącemu równego traktowania; uwzględnianiu aspektu płci (włączeniu perspektywy płci do wszystkich innych obszarów polityki); konkretnym środkom na rzecz promocji kobiet.

Równość płci Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn to program prac Komisji Europejskiej w dziedzinie równości płci na lata 2010-2015. Stanowi ona kompleksowe zobowiązanie Komisji do działania na rzecz równości płci we wszystkich obszarach polityki w odniesieniu do następujących tematów priorytetowych: równej niezależności ekonomicznej kobiet i mężczyzn równej płacy za pracę o równej wartości równości w podejmowaniu decyzji godności, integralności i położenia kresu przemocy na tle płci działania na rzecz równości płci poza UE zagadnień horyzontalnych (ról płci, prawodawstwa i narzędzi sprawowania rządów).

Równość płci Rosnące uczestnictwo kobiet w rynku pracy jest pozytywną zmianą i stanowi ważny wkład we wzrost gospodarczy w UE, równy jednej czwartej rocznego wzrostu gospodarczego od 1995 r. W ciągu ostatniej dekady stopa zatrudnienia kobiet wzrosła o 7,1 punktów procentowych, osiągając w 2008 r. poziom 59,1 %, który jest bliski docelowemu poziomowi określonemu w strategii lizbońskiej (60 % w 2010 r.). Poziom ten różni się jednak w poszczególnych państwach członkowskich i wynosi od poniżej 40 % do powyżej 70 %. Średnia różnica między stopą zatrudnienia kobiet i mężczyzn zmniejszyła się z 18,2 punktów w 1998 r. do 13,7 punktów procentowych w 2008 r.

Równość płci Równość płci jest nie tylko kwestią różnorodności i sprawiedliwości społecznej, ale także warunkiem wstępnym do osiągnięcia celów trwałego wzrostu gospodarczego, zatrudnienia, konkurencyjności i spójności społecznej.

Równość płci Inwestowanie w politykę na rzecz równości płci procentuje poprzez wyższe stopy zatrudnienia kobiet, wyższy udział kobiet w PKB, dochody podatkowe i trwałe wskaźniki dzietności. Ważne jest, aby równość płci nadal była podstawowym elementem strategii UE 2020, ponieważ równość kobiet i mężczyzn sprawdziła się jako trwałe rozwiązanie w przypadku dawnych i nowych wyzwań.

Narkomania

Narkomania Narkomania - (z greckiego narke – odurzenie, mania – szaleństwo), patologiczne zjawisko społeczne, uzależnienie spowodowane krótszym lub dłuższym zażywaniem leków (głównie przeciwbólowych środków narkotycznych) albo innych środków uzależniających (narkotyki, leki uspokajające i psychotropowe).

Narkomania W zależności od stosowanego środka uzależniającego zastosowano podział na: morfinizm – uzależnienie od zażywania morfiny kokainizm – uzależnienie od zażywania kokainy heroinizm – uzależnienie od zażywania heroiny alkoholizm – uzależnienie od zażywania alkoholu nikotynizm – uzależnienie od zażywania nikotyny (zawartej w papierosach, fajkach) uzależnienie od wziewnych środków odurzających

Narkomania Cechą charakterystyczną jest konieczność przyjmowania środka odurzającego, tendencją do stałego zwiększania dawki oraz fizycznym i psychicznym uzależnieniem. Zaprzestanie zażywania lub przerwa w przyjmowaniu powoduje bardzo przykre doznania, prowadzące w krańcowych nawet do zejścia śmiertelnego. Narkomania jest zwykle wynikiem wielokrotnego zażycia środka uzależniającego. Czasem wyjątkowo, np. przy zażyciu kokainy czy heroiny, rozwija się po jednorazowej dawce.

Narkomania PRZYCZYNY: Młodzież zwykle nie jest świadoma jakie skutki mają narkotyki. Często człowiek decyduje się na nie z ciekawości. Zazwyczaj dochodzi do wniosku, że „jeden raz mu nie zaszkodzi”. Oczywiście takie początki miał każdy narkoman. Nie wszyscy ludzie, którzy spróbowali narkotyków stają się narkomanami, aczkolwiek jest to bardzo częste. Nie rzadko po narkotyki sięga się w wyniku presji znajomych. Szczególnie dotyczy to młodych ludzi. Nie raz biorą oni „na pokaz”, aby wpisać się do grupy. Są to zazwyczaj osoby spokojne, nierzucające się w oczy, które chcą zaistnieć w szkole czy w grupie. Często mają wiele kompleksów, są niezadowolone z siebie, a także ze swojego życia. Nierzadko przyczyną narkomani wśród młodzieży są problemy w szkole lub w domu. Problem ten nie dotyczy tylko rodzin patologicznych, ale również takich w których rodzice nie piją, mają dobrą pracę itd. Dorośli najczęściej sięgają po narkotyki, aby zapomnieć o problemach w pracy, w domu, zrelaksować się, a także dla zabawy. Należy jednak pamiętać, że bez względu na wiek, narkotyki uzależniają tak samo, z tą jednak różnicą, że dla dzieci dawki, które jest w stanie wziąć dorosły, mogą okazać się śmiertelne.

Narkomania Narkomania w niedługim czasie prowadzi do poważnych zmian psychicznych. Pojawia się obniżenie uczuciowości wyższej, degradacji społecznej, zaburzeń krytycyzmu, osłabienia woli, kłamliwości. Często staje się przyczyną wejścia na drogę przestępczą. Nieodłączną stroną uzależnienia są różnego rodzaju przestępstwa, a wśród nich m.in. produkcja narkotyków, fałszowanie recept, kradzież leków w szpitalach i aptekach. A wszystko w celu uzyskania środków na narkotyki. Zaawansowane stadium narkomanii jest ciężką chorobą wyniszczającą organizm i często kończy się śmiercią. Śmiertelność u narkomanów jest bardzo wysoka (najczęściej w wyniku przedawkowania lub AIDS).

Narkomania Medyczne metody leczenia nie przynoszą większych skutków. Bardzo często zmiany psychiczne i uzależnienie są nieodwracalne. Ograniczenie narkomanii jest trudne, gdyż zyski z handlu, produkcji, przemytu narkotyków są ogromne. Poszczególne kraje w różny sposób odpowiadają na problem narkomanii. Od kar długoletniego więzienia, a nawet śmierci dla handlarzy, jak w części państw azjatyckich, po próby legalizacji ograniczonej sprzedaży narkotyków miękkich.

Narkomania Skala zjawiska niestety wzrasta. Zaczyna to obejmować coraz młodsze dzieci. Wykrywalność uzależnienia we wczesnym stadium jest sporadyczna ze względu na wielość stosowanych środków, brak wiedzy opiekunów.

Narkomania Jest naprawdę bardzo poważnym problemem, ponieważ dotyczy przede wszystkim młodych ludzi, od których zależy przyszłość Europy i świata…

Dziękujemy za uwagę