jako zuchowa forma pracy Gawęda jako zuchowa forma pracy Opracowanie: phm. Dagmara Kiryluk HR

Definicja epicki lub poetyczny utwór literacki, oryginalny wytwór polskiej kultury szlacheckiej i biesiadnej, luźna rozmowa o przeżyciach, z dużą ilością dygresji (odejście od głównego tematu wypowiedzi i wprowadzenie wątków z inną luźną lub wcale nie mającą związku z wypowiedzią, wtrąconą w jakąś treść pisaną lub mówioną) i ciekawostek, czasem fantasmagorii (urojenie, złudzenie, iluzja, fantastyczność (np. fantastyczne obrazy, wizje); czasem też wymieszanie jawy i snu czy też świata realistycznego z fantastycznym, co może skutkować interesującym efektem artystycznym), opowieść lub pogadanka interesującego człowieka np. podróżnika. Mówiąc prosto to swobodna, barwna opowieść, mówiąca o ludzkich zachowaniach, która wpływa na wyobraźnię dzieci. Jest wygłaszana przez kogoś dla innych. Opisuje w ten sposób krótkie zdarzenia z życia codziennego i postawy bohaterów. Z niej to powinno wynikać dalsze działanie, zabawa, dyskusja lub powinna rozstrzygać problemy i spory.

Rola gawędy w pracy i wychowaniu: dostarcza dzieciom nowych informacji o świecie, fakty, prawdę o ludziach, rozbudza wyobraźnię pozwala utożsamić się z bohaterem (autorytet dorosłego w wieku zuchowym jest jeszcze duży, bez krytycyzmu) podpowiada wzorce zachowań i postępowania pokazuje jak bawić się samemu przygotowuje do życia w społeczeństwie

Interesująca środowisko przyzwyczajenia potrzeby dzieci i dorosłych interesuje mówcę mówca rozumie to, co mówi

Zgodna z tokiem zbiórki element zbiórki wynikają dalsze działania klamra dla wszystkich elementów zbiórki ściśle związana z głównym elementem

Sens wychowawczy rozszyfrowanie symbolu opowiadanie o faktach postępowanie bohatera nie zawsze słuszne pobudza do myślenia samodzielne nawiązanie do ideałów mówca nadaje kierunek przemyśleniom

opowiadania – spuścizna narodowa Dobrze dobrany temat wypływa z działań na zbiórce wynika tytuł, który nie zdradza fabuły Tematy przygody awanturnicze czyny bohaterów zwierzęta cuda techniki i wynalazki podróże w dziewicze kraje legendy i baśnie Gdzie szukać? literatura, prasa telewizja, radio, kino życie opowiadania – spuścizna narodowa

Dobra fabuła przygody to podstawa nie zawiera zbyt wielu przygód postawa wynika z rozwinięcia wnosi coś nowego 5-10 minut trzyma w napięciu do końca słowa nowe, nieznane na początek nie przedłużać poszczególnych części

Dobre wykonanie mówić w sposób celowy operować głosem ruchliwa twarz odbijać jak lustro nastroje sztuczki aktorskie użyte w odpowiednim czasie i w konkretnym celu nie przesadzać w ilości dyskretna mimika gestem nakreślić kształt przedmiotu gestem zastąpić słowo potęgować wrażenie umiarkowanie w ilości gestów

Piszemy dobrą gawędę

Cel To określenie sensu wychowawczego, jaki chcemy przekazać słuchaczom Temat To poszukanie interesującego mówcę i słuchaczy tematu. Wiążemy go z elementami zbiórki, a zwłaszcza z głównym jej elementem.

Fabuła poznajemy bohaterów poznajemy okoliczności, w których się znajdują bohaterowie następuje komplikacja sytuacji narasta walka dobra ze złem zenit konfliktu rozwiązanie konfliktu i uczucie ulgi

Dekalog gawędziarza przygotowuje się starannie, zbiera tematy, tworząc bazę na początku pisze cały tekst fabuły, a w miarę nabywania umiejętności jej plan, a potem szkic. nie uczy się na pamięć (musi być elastyczna i kształtować się w trakcie mówienia, jest zależna od reakcji słuchaczy) dobrze zna treść gawędy i wie co chce przekazać przygotowuje się dzień wcześniej, aby móc ją przećwiczyć przed kimś ćwiczy się w sztuce mówienia umie dopasować do elementów zbiórki oraz wykorzystać przeżycia zuchów w dalszych działaniach. stwarza dobre warunki do słuchania obserwuje słuchaczy - szybka reakcja i prawidłowe rozszyfrowanie reakcji może uratować gawędę. mówi zrozumiałym językiem dla dzieci, wolno i wyraźnie potrafi wykorzystać mimikę, ruchy, gest umie grać intonacją głosu i tempem oraz zrobić nastrój jest pochłonięty emocjonalnie opowiadaną przez siebie historią i dziećmi odczuwa wartość, jaką może oznaczać dla słuchacza opowiadana historia. po zakończeniu opowiadania jeszcze przez chwilę podtrzymuje szczególną atmosferę

Mowa do słupa Gawędziarska dwójka Mowa do lustra Ćwiczenie nastrojów Ćwiczenia gawędziarskie Mowa do słupa Gawędziarska dwójka Mowa do lustra Ćwiczenie nastrojów Ćwiczenia zespołowe

Mimika

Typy KLASYCZNA SYTUACYJNA ROZMOWA WSPÓLNE OPOWIADANIE SCENARIUSZ OBRZĘD WYKŁAD GOŚĆ

Formy wymienne Czytanie fragmentów książek Dyskusja na temat postaw bohaterów Książka, film, program, słuchowisko radiowe jako zadanie międzyzbiórkowe do przeczytania, posłuchania lub obejrzenia, a na zbiórce wspólne opowiadanie Wyprawa do kina, teatru, opery Przeźrocza, nagranie magnetofonowe, których fabuła oparta jest na książce i będą stanowić podstawę zabaw tematycznych

Podsumowanie Poznać jaki typ opowiadań lubią nasze zuchy – jest to zależne od wieku, miejsca zamieszkania, środowiska. Zbiorowe gawędy zuchów, wbrew pozorom świetnie się udają. Wystarczy tylko wcześniej zapowiedzieć temat, dając dzieciom czas na przygotowanie się. Należy jednak uważać na skłonności do fantazjowania i umiejętnie, z taktem odzwyczajać dzieci. Obserwacja słuchaczy to najlepsza ocena naszej gawędy. Tworzyć bazę opowiadań i tematów.

Udanego przygotowywania i wygłaszania gawęd K O N I E C