Tekst: o. Stanisław Przepierski OP Droga Krzyżowa Tekst: o. Stanisław Przepierski OP

I Stacja– Skazanie na śmierć Nawet żona Piłata nie mogła spać. Była jak echo pustyni. Nie słuchał jej Piłat. Włączył się w Taniec Złotego Cielca. Barabasz spokojnie zstępował po schodach. Ukoronowany Cierniem pozwolił mu odejść do głębszej refleksji o sensie życia, czy wolny z tego skorzysta? Teraz milcząc, z pochyloną i rozrywaną bólem głową słuchał wychodzących z ludzkich ust niepojętych odgłosów, słuchał dialektu śmierci. On, Odwieczne Słowo, który przyszedł ludziom powiedzieć o Żyjącym Ojcu, opuścił powieki, gdy Piłat wycierał ręce w biały ręcznik. Czy pamiętasz plusk tamtej wody i suchy jak kości głos rzymskiego urzędnika: „nie jestem winien Krwi tego Sprawiedliwego! Weźcie Go i sami ukrzyżujcie” Nawet nie zdawał sobie sprawy, że nad jego sercem zapadała noc kłamstwa. Powiesz: „przecież Nauczyciel zapowiadał, że nadchodzi Godzina Księcia tego świata”. Tak, masz rację, ale to Jego jako twojego niewolnika, a nie ciebie wyprowadzono z pretorium na ukrzyżowanie.

II Stacja– Przyjęcie krzyża W sprzecznościach uwikłał się umysł i duch człowieka. Zaczął to nazywać dialektyką dobra i zła. A tak naprawdę jest to skrzyżowanie woli Bożej z samowolą człowieka. Krzyż symbolizuje rozstaje dróg – rozstanie Boga i człowieka – nie tylko w raju. Żeby to naprawić – Syn Boga właśnie na krzyżu pragnie połączyć Życie ze śmiercią – sam spożyje owoce poznania dobra i zła zastawione przez człowieka. Wszystkie te drogi na nowo mają się zejść – jak belki krzyża w Sercu Jezusa.

III Stacja – I upadek Zejść do nizin! Zejść do najuboższych, nie odwrócić się od najmniejszych. Nikogo nie pominąć. Nie przejść obojętnie obok nikogo. Nikogo nie wykluczyć z Królestwa Ojca. Oto program Oczu Serca i Mądrości Prawdy Jezusa. Leżał bliżej kryjówek żmij naszych serc. Pozwalał im wychodzić z gniazd. Przecież przyszedł oczyszczać ludzkie wnętrza.

IV Stacja – Maryja Jezus zaprasza Maryję do nowego przyjęcia Życia. Ona, Matka żyjących, musi w tym porodzie uczestniczyć całą sobą, aż po ostrze Miecza Boleści. To Poród Królewski! W Jej oczach łzami wypisane jest to jedno zdanie: „Synu, Ty wiesz! Ty wiesz, że Ci ufam!”

V Stacja – Cyrenejczyk Jezus zaprasza wszystkich ludzi, aby dotykali Jego krzyża. To tęcza przymierza, po której zstępuje do ludzkich serc dar Bożego Pokoju i Przemiany.

VI Stacja – Weronika Weronika jak soczewka – uchwyciła światło Miłości Jezusa. Ona, kobieta z chustą, otarłszy Oblicze Jezusa, spotkała się z odblaskiem Jego chwały. Jej serce, jeszcze bardziej niż płótno, wchłonęło w siebie Najpiękniejszą Ikonę Mistrza – Boże Miłosierdzie.

VII Stacja – II Upadek Leżąc pod krzyżem na ulicy, Jezus obmywa stopy ludzi swoją Krwią. Niech żadna kropla tej Najświętszej Krwi się nie zmarnuje!

VIII Stacja – Pogłębienie sumień Czy Ten, który powiedział: „Ja się na to narodziłem, aby dać świadectwo Prawdzie”, mógł poprzestać na przyjęciu jedynie ludzkiej reakcji łez? On pragnie, aby serca ludzkie wypłakały inną treść swoje i cudze grzechy, a nie litość nad Nim. Tylko wtedy te serca ogarnie Radość Paschy.

To jest więcej niż pokora! IX Stacja – III Upadek To jest więcej niż pokora! On się uniżył, aż do granic prawdy naszych grzechów.

X Stacja - Odarcie z szat Odsłonięte – porozrywane biczami Ciało Jezusa, ukazuje, unaocznia prawdę naszych serc, całą prawdę o skutkach grzechu. Jakże bardzo grzechy niszczą nasze ciała, nie tylko dusze. Ileż w tym ciele jest destrukcji i wynaturzenia. Cała sromota Adama, Ewy, cała suma wstydu człowieka zdetronizowanego przez grzech, wydziedziczonego przez własne czyny. Nagość poranionego Jezusa objawia to w całej pełni.

XI Stacja – Źródło ran Jezus wyciąga do Ojca i do mnie ręce po belkach krzyża. Zstępuje do mnie po gwoździach manowców, wikłających wszystkie owce stada. Bo doszło do dziwnej sytuacji – Jedna Owieczka nie pobłądziła, a wszystkie pozostałe zaplątały się w ciernistych krzewach. On idzie wziąć je na ramiona. Niech się wyoceanią wszystkie Rany Jezusa, niech się wywodospadzą! Tylko z nich płynie dar przebaczenia – jedyna cena odkupienia. Witaj Jedyna i Prawdziwa Ofiaro Zranionego Życia i bądź we wszystkich ludziach uwielbiona!

XII Stacja – Śmierć krzyżowa A może ten łagodny powiew wiatru, który owiał Eliasza na Horebie, to właśnie Tchnienie konającego Jezusa? Może to się stało uprzednio ze względu na przyszłe zasługi Nowego Eliasza wstępującego do Ojca na ognistym rydwanie krzyża? Jakiż to wielki i niepojęty dar - Ostatnie tchnienie Jezusa. Niech będzie Ono wichrem odnowy w Duchu Świętym! Konające Serce Jezusa swoim gasnącym rytmem pragnie, aby wszystkie ludzkie serca przejęły Jego brzmienie, tętno, rytm tej Miłości, która jest Naturą Wiecznego Życia Ojca. Jezus – Stroiciel duchowej Orkiestry!

XIII Stacja – Przyjęcie daru Nikt z taką miłością, jak Maryja nie dotykał i nie przyjmował zdejmowanego z krzyża Ciała Jezusa. Składała Jego ramiona, ocierała Twarz Emanuela. To najwyższy wyraz oddania. Nie bluźniła Bogu, ufała i uwielbiała. Ona jedna całą świadomością wiary weszła wtedy ufnie w świętość charakteru tej Ofiary. Innym, stopniowo, dopiero później otwierały się oczy.

XIV Stacja – Ten pogrzeb jest drogą do nowej nadziei Owijane w całun Ciało Jezusa. Przyjaciele nie mieli możliwości oddania Mu należnej czci. Stojący z boku i bacznie obserwujący faryzeusze, nie chcieli nawet, aby balsamowano Ciało Skazańca. Miał szybko i skutecznie zniknąć w grobie historii i świata. Miał być na zawsze ukamienowany zasunięciem głazu.

XV Stacja – Pochód Baranka Pokój i Tchnienie! W tym Tchnieniu Jezusa jest całe Miłosierdzie. „Weźmijcie Ducha Świętego! Komu odpuścicie grzechy są im odpuszczone!” To cała treść Nowego Życia – Życie oddechem Żyjącego na wieki Jezusa. Już nie własnym, ale Jego! Tylko ten oddech oczyszcza i ożywia! Zanurzmy się w głębi pokory, jak rzucający się w morze Piotr, by na zawsze stanąć przed Żyjącym Mistrzem!