ANTYKONCEPCJA – świadome i celowe stosowanie środków i sposobów uniemożliwiających poczęcie dziecka, czyli jest to działanie przeciwko życiu.
Środki antykoncepcyjne dzielimy na: mechaniczne – np. prezerwatywy (znajdują się w nich mikropory, przez które przedostają się o wiele mniejsze od nich plemniki); chemiczne – preparaty plemnikobójcze, np. w postaci kremów; hormonalne – pigułki, czyli tabletki hormonalne.
Praktyką antykoncepcyjną jest również stosunek przerywany. Środki hormonalne mają zablokować owulację (jajeczkowanie), zagęścić śluz szyjkowy, żeby plemniki nie dotarły do jajeczka. Mogą też mieć działanie wczesnoporonne. Niszczona jest wówczas błona śluzowa macicy i dziecko w pierwszej fazie rozwoju nie może się w niej zagnieździć albo następuje zwolnienie ruchu jajowodów i dziecko w pierwszej fazie rozwoju nie dotrze na czas do macicy. Praktyką antykoncepcyjną jest również stosunek przerywany.
Skutki uboczne: antykoncepcji mechanicznej – niedokrwienie śluzówki, odczyn zapalny, podrażnienia, uczulenia, zmniejszone wrażenia zmysłowe; antykoncepcji chemicznej – odczyny zapalne, alergie, nadżerki, krwawienia; antykoncepcji hormonalnej – niektóre to: uszkodzenie naczyń, zmiany zatorowo-zakrzepowe, zwiększone ryzyko nadciśnienia, zawału serca, udaru, cukrzycy, raka szyjki macicy, raka sutka, błony śluzowej i jajnika, stany zapalne przydatków i pochwy, choroby wątroby, zawroty głowy i migreny, wzrost wagi ciała, zmiany skórne, skłonność do depresji.