TEACHING METHODS

What we mean by „method”? It is a purposely and systematically applied by a teacher way of working with students, which enables them mastering and putting into practice their skills and knowledge as well as developing their abilities and cognitive interests..

Methods applied by the teachers in Tischner Secondary School in Żory are mainly active, searching and practical.

Methods used by our teachers of foreign languages: natural, audio – lingual, communicative approach. The objective of these methods is to master all four language skills as effectively as possible

The methods of teaching languages conventional unconventional

Classification of our teaching methods: Providing methods – learning through acquisition. Questing methods – learning through discovery. Exposing methods – learning through experience. Practical action methods – learning through action.

Conventional methods used in foreign language classes. Direct Grammatical – translation Audio – lingual Cognitive

Direct method based on direct, natural contact between the teacher and students; it develops mainly speaking skills; teacher – native speaker; using the native language during the lesson – forbidden; rejects teaching grammar or vocabulary.

Grammar – translation method main target – mastering grammar and foreign vocabulary; developing reading skills and translating texts;

Audio – lingual method (military) target – to develop mechanical language habits achieved through drilling; memorising and consolidating the knowledge; teacher's commendation – important; errors – eliminated and corrected; no grammar analysis; skills developed – listening and speaking then reading and writing;

Cognitive method assumes understanding the language and creating sentences on the grounds of linguistic competence; mistakes are not condemned – they are the sign of progress;

Unconventional methods: Total Physical Response The Silent Way Natural Immerse Approach Communicative Approach

Total Physical Response stress-free teaching and learning; allows relaxing during a lesson; overcomes inhibitions and fear of speaking; makes the learning process more attractive; used mainly with younger children and on lower levels; used in teaching the imperatives and orders.

The Silent Way Method assumes language acquisition in silence, concentration and meditation; memorising and acquiring knowledge in silence; students repeat teacher's phrases and actions and gradually create their own sentences; teacher withdraw gradually from speaking – students taking over; body language and gestures are very important.

Natural approach students listen to foreign sentences whose meaning is clear because the context is familiar; the teacher uses simple, natural language; eliminating stress.

Communicative approach! currently regarded as the most important and effective method of teaching; the main purpose is to master the speaking skills and ability to communicate in a way which is most suitable in a given situation and context; grammatical accuracy, although desired, is not essential;

Way of achieving the goal taking part in communicative situations; presenting new language material to students in a situational and visual way; limited usage of students' native language; a lot of dialogues, simulations, role-playing, games, quizzes and discussions in pairs or small groups.

Active methods increase students' participation in the classes The role of the teacher is limited to helping and controlling the students' progress.

Examples of active methods: Metoda przypadków (zdarzeń). Metoda sytuacyjna. Metoda inscenizacji. Metoda gier dydaktycznych. Metoda dyskusji: - związana z wykładem, - wielokrotna, - burza mózgów, - panelowa, - metaplan, - mapowanie pojęć, - okrągłego stołu. Metoda projektów.

Burza mózgów Metoda nauczania, będąca przykładem dyskusji i polegająca na umożliwieniu uczniom szybkiego zgromadzenia wielu hipotez rozwiązania problemu. Można zgłaszać wszystkie pomysły i rozwiązania, w obojętnej formie, tak, żeby chwila namysłu nie zmniejszyła pomysłowości. Pomysły te nie mogą być oceniane, ani komentowane, a na ich autorów nie spada żadna odpowiedzialność, czy konsekwencja za ich podanie.

Dyskusja panelowa Charakteryzuje ją istnienie dwóch ciał: dyskutujących ekspertów (panel) i uczących się słuchaczy (audytorium). Najpierw wypowiadają się eksperci, wprowadzając w temat, potem dyskutują między sobą, a następnie głos może zabierać każda osoba z audytorium.

Dyskusja wielokrotna Jest to dyskusja prowadzona w małych grupach. W pierwszej fazie przebiega w grupach pod kierunkiem lidera, w fazie drugiej zajęcia mają charakter plenarny, podczas których prezentuje się wyniki dyskusji grupowych oraz wybiera optymalne rozwiązanie. W grupach można dyskutować nad tym samym zagadnieniem lub problemem, stanowiącym element jakiejś całości.

Metaplan Jest to jedna z technik prowadzenia dyskusji. Polega na tym, że podczas narady jej uczestnicy tworzą plakat, który jest graficznym obrazem dyskusji. Uczestnicy dyskusji zamiast początkowo zabierać głos, zapisują swoje myśli na kartkach w formie równoważników zdań. Następnie grupy opracowują te wypowiedzi i przypinają je do arkusza papieru plakatowego.

Metoda projektów Metoda ta polega na wykonaniu przez uczniów projektu, czyli „większego zadania”. Zadanie jest realizowane przez uczniów samodzielnie, ale koordynowane i przygotowane jest ono przez nauczyciela. Projekty mają odpowiadać zainteresowaniom uczących się i wiązać działalność praktyczną z pracą umysłową, rozwijać samodzielność, uczyć zbierania danych, korzystania ze źródeł, prezentowania wyników.

Metoda przypadków Uczniowie rozpatrują jakiś przypadek zawierający problem. Przypadek, to relacja zdarzenia podana w formie pisemnego opisu, zapisu magnetofonowego, zapisu magnetowidowego, uzupełnionego postawionymi pytaniami, prowadzącymi do rozwiązania problemu.

Metoda sytuacyjna Uczniowie analizują opis sytuacji, a następnie dyskutują nad zawartym w opisie problemem i przyjmują określone rozwiązanie.

Metoda inscenizacji Metoda ta polega na inscenizacji określonego zdarzenia. Część uczniów staje się aktorami, a pozostali są obserwatorami. Po inscenizacji rozpoczyna się dyskusja, w wyniku której powinno dojść do wspólnej, uzgodnionej oceny zainscenizowanego problemu.

Metoda gier dydaktycznych Jest to metoda oparta na grze, która przebiega według ściśle określonych zasad postępowania (reguł) prowadzących do konkurowania grających ze sobą uczących się osób, w celu utrwalenia określonych sprawności.

Dyskusja dydaktyczna Istota tej metody polega na zorganizowanej wymianie myśli i poglądów uczestników na dany temat. Pozwala skonfrontować rozmaite stanowiska i ukazać możliwości różnych rozwiązań. Staje się istotnym elementem przy podejmowaniu decyzji, ocenie faktów. Wyróżnia się wiele odmian, z których każda rozwija różne umiejętności.