Malarstwo Leonarda da Vinci Lucyna Piątkowska

Ostatnia wieczerza Ostatnia Wieczerza (wł. Il Cenacolo lub L'Ultima Cena) - malowidło ścienne Leonarda da Vinci, wykonane w refektarzu kościoła Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Malowidło powstało na zamówienie księcia Mediolanu Ludovico Sforzy. Da Vinci malował fresk przez trzy lata. Posłużył się on nietypową techniką, która okazała się jednak nietrwała - mimo wielu renowacji fresk jest nadal w złym stanie. Fresk podziwiany jest głównie ze względu na zachowane w nim proporcje, oraz symetrię, wyrażoną dzięki głębi pomieszczenia, w której ucztują apostołowie.

„Mona Lisa” Obraz powstał w początkach XVI wieku (ok. 1503 - 1507), a obecnie znajduje się w paryskim Luwrze, będąc własnością rządu Francji. "Mona Lisa" jest obrazem charakteryzującym się raczej ciemnymi i chłodnymi barwami. Dominuje w nim zieleń i to zarówno w szacie samej Mony, jak i w znajdującym się za nią lesie. Kompozycja jest zdecydowanie statyczna, jednakże otwarta. Portret ten od wieków zachwyca historyków i twórców, a także zwykłych ludzi. Niektórzy z nich sądzą nawet, że Leonardo, który jak na epokę, w której żył był wyjątkowo inteligentny i oświecony (wręcz wyprzedzał swoją epokę), stworzył swój ukryty autoportret, a wyraz twarzy zwany "enigmatycznym uśmiechem" ma wyśmiewać nierozumność ludzi, którzy tego nie widzą. Jest to jeden z najsłynniejszych i najbardziej cenionych obrazów z czasów renesansu.

„Dama z łasiczką” Obraz jest portretem Cecylii Gallerani, kochanki księcia Ludovico Sforzy. Powstał około 1489 - 1491 w pracowni mistrza w Mediolanie. Jest to obraz olejny, z użyciem tempery, na desce orzechowej o wymiarach 54,8 na 40,3 cm. Trzymane przez modelkę zwierzątko, nazywane gronostajem lub łasiczką (w rzeczywistości jest to albinotyczna odmiana fretki), ma złożone znaczenie emblematyczne. Jego grecka nazwa galée zawiera się w nazwisku Gallerani, a samo zwierzątko jest czytelnym symbolem Ludovica Sforzy, nazywanego przez współczesnych "Ermellino", w nawiązaniu do prestiżowego Orderu Gronostaja, którego był kawalerem. Łasiczka może być również pojmowana jako alegoria macierzyństwa, gdyż zgodnie z sięgającą antyku tradycją ułatwiała rozwiązanie. W tym wypadku zwierzątko miałoby podkreślać brzemienność modelki.

Badania Leonarda Leonardo zgłębiał więdzę z wielu dziedzin. Poszerzał znajomość anatomii, głównie po to, by móc nabytą wiedzę wykorzystać w celach artystycznych. Pozostawił wiele szkiców, zaś w celu lepszego poznania anatomii, przeprowadzał zabronione sekcje zwłok .

Portret Ginewry Benci Do imienia modelki nawiązuje na obrazie ciemny krzew jałowca (włos. ginepro). Na odwrocie umieszczono emblemat wielbiciela Ginevry, Bernarda Bembo. Bohaterka obrazu była znana w kręgach rodziny Medicich za sprawą swojej twórczości lirycznej i cnotliwego życia. Artysta ukazał melancholijne rysy i porcelanową subtelność twarzy kobiety, której wzrok jest skierowany ku obserwatorowi. Wg legendy malarz zakochał się w Ginevrze, ale jest to mało prawdopodobne.

Jan Chrzciciel Wiele spośród artystycznych osiągnięć Leonarda zostało wyrażone przy tworzeniu tego dzieła: sfumato, które otacza welonem dziewczęco miękkie rysy twarzy Jana łagodne modelowanie tonów jasnych i ciemnych, dzięki któremu obraz uzyskuje plastyczność wyrazu bez pomocy jakichkolwiek linii. W żadnych innym z malowideł artysta nie wyraził w sposób tak wzorcowy swojej koncepcji światła i cienia. Dobrze wyważona postawa ciała, połączona z wdzięcznym pochyleniem głowy.

Święta Anna Samotrzecia Tytuł obrazu jest dosyć osobliwy. Oznacza, że na jednym obrazie zostały przedstawione trzy pokolenia: święta Anna, jej córka Maria i jej wnuk, dzieciątko Jezus . W obrazie zostały zrealizowane zasady sfumato. Nie ma ostrych konturów, ani gwałtownych przejść, bądź mocnych kontrastów. Miękkie cienie rozkładają się na twarzach i delikatnie kształtują ich rysy. Tym sposobem formy nabierają cech plastyczności, ale nie stwarzają efektu twardości. Technika ta dostrzegalna jest także w krajobrazie. Grzbiety gór wyłaniają się z mglistych oparów, łączących się z wodą. Następnie przechodzą w barwy nieba.